Nee zo zeg ik het niet. Het is niet dat als je geen kinderen hebt je moet werken. Als je ook voor kinderen kunt zorgen kun je ook werken. Ik heb het echt niet over alle gevallen. Soms is het onmogelijk.
Ik wil hier wel even op inhaken.. Ik weet dat mijn reacties hier in dit topic bij sommige mensen ook vrij hard zijn overgekomen, al was dat niet mijn bedoeling.. Je geeft aan dat én kinderen opvoeden én werken niet gaat. Maar hoe had je het dan voor je gezien als die Wajong er niet was? Begrijp me goed, ik kan me 100% voorstellen dat je voor kinderen wilt gaan maar ik begrijp niet zo goed dat je kinderen (die je op dat moment nog niet hebt) belangrijker vind dan een dak boven je hoofd, om het maar even heel zwart/wit te zeggen. Op het moment dat je niet kunt werken, komt er geen geld binnen (tenzij de man het geld binnenbrengt natuurlijk)en kun je dus niet in je basisbehoeftes voorzien. Wanneer je als "gezonde" moeder niet meer gaat werken omdat je thuis bij de kinderen wilt zijn krijg je ook geen "salaris" van de overheid, waarom iemand die "ziek" is dan wel? Ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel en dat je het niet verkeerd oppakt!
Het valt me op dat er regelmatig gepraat wordt over de luxe dat mensen niet hoeven (of willen) te werken (al dan niet in combinatie met kinderen). Maar ik heb dit niet zo ervaren. Ik had namelijk de leukste baan ter wereld. Ik werkte in speciaal onderwijs en was haalde ik hier voldoening uit. Ik was allereerst docent en was 80 uur per week met mijn werk bezig. In de loop van de jaren kon ik steeds minder werken en dit heb ik zelf veel te laat ingezien waardoor ik mijn lijf nog verder verpest heb en tijden in rolstoel lesgegeven heb. Maar ik kon echt niet stoppen met werken. Want wie was ik dan nog? Ik snap dat als je altijd alleen maar gewerkt hebt omdat je geld nodig hebt, dat je niet ziet dat werk soms wel meer is dan alleen maar geld verdienen. Wat mij betreft verdiende ik geld met de grootste passie in mijn leven. Ik zie het niet meer werken dus ook echt als een groot gemis in mijn leven waar ik nog met regelmaat traantje om laat. Oke, nu het einde van het schooljaar er is en mijn oud collega's overspannen rondlopen mis ik het minder maar de rest van het jaar mis ik het enorm. Ik doe af en toe ook nog vrijwilligerswerk voor die school. Waarom? Omdat ik dan even weer dat fijne gevoel krijg. Dus ik zie het niet als niet meer hoeven werken, want ik zag werk niet als verplichting maar als iets prachtigs. Ik heb gelukkig de luxe dat ik dit nog heb mogen ervaren. Ik ken ook mensen met dezelfde aandoening als ik die nooit hebben kunnen werken. En ik voel me gezegend dat ik dit wel heb kunnen doen. Ik voel veel verdriet als ik spreek met wajongers, ze hebben nooit die voldoening gekend en vaak daardoor ook geen sociale kring kunnen opbouwen. Bovenstaand verhaal heeft op zich niets te maken met wel of niet herkeuren e.d. Maar ik denk dat het goed is om stil te staan bij wat iedereen bezit. Ik bezit gelukkig prachtige herinneringen aan de tijd dat ik gewerkt heb. Sommige hebben dit nooit kunnen doen en sommige zullen helaas werk nooit zo ervaren. Maar het is allemaal niet zo zwart wit. Daarnaast lees ik constant dat iedereen moet bezuinigen dus ook mensen met uitkering. Daar ben ik het volledig mee eens. Maar wat de meeste niet weten is dat er al bezuinigd is. Naast de "gewone" dingen waar iedereen mee te maken krijgen, hogere zorgkosten door eigen risico en andere verhogingen, zijn er ook aantal tegemoetkomingen gestopt. Ook de mogelijkheid om de extra kosten voor medische dingen af te trekken is er volgens mij ondertussen vanaf, de jaarlijkse tegemoetkoming is ook voor vele al afgeschaft. Deze is inkomensafhankelijk geworden (met partner) en dit vind ik ook terecht hoor. Daarnaast vragen gemeentes tegenwoordig vaak eigen bijdragen voor hulpmiddelen. Iemand met een traplift en scootmobiel betaalt snel 200 euro per maand hiervoor. Al met al hebben gehandicapten al best heel veel extra moeten inleveren naast alle andere zaken waar iedereen mee te maken krijgt. Want de "gewone" bezuinigen treffen ook die gezinnen waar partner van werkt. Dit bedoel ik niet om zielig te doen, maar om duidelijkheid te geven dat men er afgelopen jaren echt behoorlijk op achteruit gegaan is, net als de rest van Nederland. Wat ook logisch is. Het is niet zo dat deze groep alleen maar profiteert. Daarnaast is het lastig om voor te stellen misschien maar gehandicapt zijn is duur. Vele hulpmiddelen worden niet vergoed, en steeds meer komt voor eigen rekening. Men is soms honderden euro's per maand kwijt alleen aan hulpmiddelen. Tel de zorgkosten erbij op en dan is de uitkering ook al wel bijna op hoor. En ik ben zo'n iemand die afgekeurd is met een kindje op komst. Ik snap dat men het raar vind. Maar sommige veroordelen wel heel makkelijk. Ten eerste is ieder zijn beperking anders, dus kun je niet spreken over volledige groep mensen. De een zal best nog kunnen werken en doet dit niet. En de ander kan echt niet werken, maar red zichzelf wel met een kindje. En soms zijn er ook al kinderen in het spel. Ik weet niet hoe het straks gaat hier. Ik weet wel dat mijn man al 2 jaar lang dagen heeft gespaard en 12 weken vakantie heeft staan. Mijn ouders hebben aangegeven meerdere dagen in de week te willen helpen, mijn schoonouders ook. Ook vriendinnen willen wel vaker langskomen voor bakkie zodat ze even kunnen helpen met tillen bijv. Op het eerste gezicht ben ik misschien ook zo iemand die ogen van sommige hier dus ook kan werken. Maar jullie zien niet hoe iemand het red thuis. Ik heb gelukkig de wereld aan super lieve mensen om me heen die komen helpen. Ik doe het dus niet alleen, zou ik ook niet kunnen. De eerste 4 jaar worden heel zwaar, daarna zal het lichamelijk makkelijker worden omdat ik dan overdag kan rusten en minder hoef te tillen. En gelukkig heb ik psychisch geen problemen dus drukte en stress hebben geen invloed op mij. Ik ben het eens dat er goed gekeken moet worden naar mensen die afgekeurd zijn. Maar ik denk dat er ook mensen de dupe van worden die echt niet kunnen werken. Het is natuurlijk ook bizar dat ze nu al weten hoeveel mensen er straks nog in Wajong mogen zitten. Ze gaan dus duidelijk keuren op aantallen en niet alleen op personen. Ik denk dat er wel kern van waarheid in sommige verhalen hier zit. Er zijn mensen die profiteren of kunnen werken. Er zijn mensen met kinderen die ook kunnen werken. Maar sommige praten hier over de uitkeringtrekkers in algemeen en praten voor hele groep mensen. Ik denk dat het erg kortzichtig is om een hele groep te veroordelen, zeker als je zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. En voor de mensen die vinden dat je kunt werken als je achter ZP kunt zitten... Ik heb een behoorlijk lang verhaal hier gedaan, dus ik kan natuurlijk wel werken. Maar voor jullie beeldvorming. Ik lig nu op een hoog laag bed in de woonkamer met een laptop boven mijn hoofd en ik heb een spraakprogramma die mijn spraak omzet naar tekst. Als ik dit stuk had moeten typen had ik max. 5 minuten achter computer kunnen zitten. Anders zouden mijn vingers en schouder al uit de kom zijn. Er zijn niet zoveel werkgevers die deze mogelijkheid hebben met een bed... Hiermee bedoel ik te zeggen dat je niet achter je computer kunt oordelen over iemand en het soms heel akelig overkomt als je over iedereen praat met een uitkering. Of iedereen met uitkering en kinderen bijv. Je kunt een situatie niet beoordelen voordat je er zelf in zit of het van heel dichtbij mee maakt denk ik.
Als je dat allemaal niet kunt waarom kies je dan in hemelsnaam voor kinderen. Ik gun iedereen het geluk om kinderen te kunnen krijgen dat zou ik nooit zeggen, maar in zo een geval als je van te voren weet dat je er niet voor kunt zorgen, tja dan zou ik zeggen begin er niet aan. Ik weet hoe het is om met veel pijn en moeite je kinderen te verzorgen. Maar ben eruit gekomen.
1983tineke, mooi geschreven! Voor mij is het stuk over werk erg herkenbaar, ik mis het ook (wia). En nog even een verschil met een thuisblijfmoeder, die heeft zelf de keus gemaakt thuis te blijven. Degene die afgekeurd is niet.
Nogmaals heb ik het niet over alle gevallen. Zoals jij omschrijft met een miskraam is iets heel anders dan de mensen die een piep smoes verzinnen om maar niet te hoeven werken. Mensen die het wel mooi makkelijk vinden.
Maar dat is toch niet elke Wajonger die moeder is En dat jij er uit gekomen bent is super en geweldig voor je. Maar geld natuurlijk lang niet voor iedereen. En vind het dan een behoorlijke kwetsende opmerking om maar te zeggen dat ze dan geen kind moeten krijgen omdat..
Nee niet iedere, maar ken ook mensen die omdat ze in hun tienerjaren uit huis geplaatst zijn een aanvullende wajong krijgen, maar daarnaast wel werken. Waarom dan die wajong. Dat snap ik niet goed. Ja is misschien heel hard, maar weer eerlijk, het is voor zowel de man, vrouw en kinderen niet normaal om zo te leven op die manier. Echt ik gun iedereen kinderen begrijp me niet verkeerd, maar op zo een manier is het geen doen.
Maar waarom is dat oneerlijk? Ik vraag me echt af wat voor beeld jij hebt bij iemand die niet kan werken. Volgens mij denk jij dat die bedlegerig zijn n helemaal niets kunnen. Er zijn er zat die wel wat kunnen maar daar wel een dag of 2/3 voor nodig hebben om weer bij te komen door pijn oid. Dat die 1,2,3 dagen werken gewoon te veel is of je nou kinderen hebt of niet. Daarbij ( merk ik nu ik thuis zit ook ) kun je dat niet vergelijken met werken en thuis zijn. Toen ik werkte moest ik in de avond nog voor mn kind zorgen en het huishouden doen. Nu kan ik dat overdag doen op mijn tempo en wanneer ik er zin in heb. ( overigens ben ik niet ziek of zit ik in de wajong )
Kan hier nog heel lang over door gaan, maar dat heeft geen enkele zin. Mijn mening deel ik met een hoop andere mensen, maar veel durven nooit iets te zeggen. Ik wil niemand kwetsen. Voelt het wel zo dan sorry daarvoor.
De man is toch niet ziek, haar man is gewoon de helft gaan werken, ze heeft familie die haar helpen, waarom mag zij dan het geluk niet kennen, die kinderen is juist haar drive om door te gaan, De keuze van kind houden zal ongetwijfeld makkelijker zijn geweest vanwege de wajong omdat je dan financiële "hulp" hebt... Maar zeggen dat ze dan maar geen kinderen moeten krijgen vind ik te ver gaan, als de wajong weg zou vallen moeten ze zich beroepen op andere dingen, zodat de man weer meer kan werken maargoed zoiets zal een discussie zonder eind worden, je hebt altijd mensen die er anders over denken en het nooit eens zullen worden,
Ik moet zeggen dat ik mij hier ook wel in kan vinden.... als je al zoveel moeite hebt met jezelf (niet vervelend bedoeld!), wat haal je jezelf dan op de hals met een zwangerschap en straks één of meerdere kinderen (peuters die overal aan zitten, etc.)? Én de belasting van de partner niet te vergeten: werken, vrouw + kinderen ondersteunen... Ik ben officieel ook gedeeltelijk (aantal procenten) afgekeurd, maar ik werk gewoon nog fulltime. Straks als de mini er is, ga ik minder werken én we hebben goed overwogen of het fysiek allemaal mogelijk is.
Wajong is een zeer corrupt iets. Er kan te makkelijk misbruik van worden gemaakt. En als je echt iets mankeert dan maak je je ook geen zorgen over een herkeuring Alle twijfelgevallen mogen van mij zonder pardon eruit geknikkerd. Dus ja gooi maar op de schop en laat het systeem helder en goed zijn. En sorry voor de goeden die onder de kwaden lijden maar alles wat medisch niet aan te tonen is mogen ze ook eruit gooien. En al helemaal als je partner een goed inkomen heeft. Onafhankelijk prima, maar niet op kosten van de gemeenschap want dan ben je dus niet onafhankelijk... Misschien is het goed als ze ook een soort van 'risicoprofiel' opstellen. Dus met vragen als : Heeft partner inkomen, werkt deze fulltime, zijn er kinderen in het spel, zou er dezelfde uren gewerkt worden als er geen aanspraak gedaan werd op de de uitkering etc. Want hoe je het went of keert, er is een aantal vrouwen die het maar wat fijn vind om thuis te zijn bij de kinderen en ondertussen een inkomen te krijgen. Voor deze groep vind ik het prima dat het afgeschaft wordt. En natuurlijk roept iedereen dat ze er niet zelf voor kiezen om ziek te zijn maar dat zijn er maar een paar. Werken is voor de meesten een noodzakelijk kwaad
Ik moet wel zeggen dat ik me hierin herken. Ik vind absoluut dat iedereen het recht heeft op geluk en het krijgen van kinderen. Maar mijn situatie is als volgt: "normaal" gezond werk 3 dagen in de week, sta voor de klas. Heb een dochtertje van 2 en nu zwanger van de 2e. Deze zwangerschap is heel zwaar en ik moet veel spugen, ben veel (altijd misselijk) en val alleen maar af. Mijn omgeving moet nu super veel bijspringen omdat ik heel veel niet meer kan. Nu hebben we dat van te voren allemaal besproken gelukkig. Mijn man heeft het nu ook een stuk zwaarder omdat veel meer op hem neerkomt. Ik voel me heel erg schuldig dat ik veel dingen niet meer kan. En ik tel de dagen af dat ik weer gewoon kan functioneren. Alles kan doen voor mijn dochtertje wat ik nu niet kan doen. En voor de andere kleine straks natuurlijk. Ik denk dat het heel zwaar is om kinderen te hebben als je je niet goed voelt, lichamelijk of geestelijk. Als ik het voorbeeld van een paar reacties terug lees vind ik het zwaar voor iedereen en ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om dingen niet te kunnen en je heel schuldig te voelen tegenover verschillende mensen en je kind(eren). Ik zeg dus niet dat je geen kinderen moet krijgen, maar door mijn situatie zie ik wel hoe het nu is, en dat is zwaar.
Mag ik vragen waarom jij in de WAJONG zit, en hoe jij hier dan tegen aan kijk. Ben je het er wel mee eens, of juist niet? Als je niet wilt reageren, of uit wil leggen snap ik t ook hoor! Ben daar alleen heel benieuwd naar,
Ik ga hier niet teveel over uitweiden maar wat ik wel wil vertellen is dat ik op zeer jonge leeftijd (9 maanden) een zware hersenbloeding heb gehad met lichamelijke gevolgen. Ik ben de ts van dit bericht en ik ben ervan geschrokken dat ze dit gaan doen. Maar ergens vind ik het wel terecht en snap ik het ook wel. Zeker na het lezen van andere meningen en hoe anderen hierin staan. Buitenom sommige keiharde uitspraken die hier ook gedaan zijn. Maar ik ben bang (en het gebeurd, ik ken meerdere gevallen van de vorige herkeuringen) dat er mensen goedgekeurd gaan worden die dus niet kunnen werken of zeker te weten nooit een baan zullen vinden en die dus gewoon in de bijstand gegooid worden, als ze er uberhaupt recht op hebben en waarvan ik denk dat het uiteindelijk veel meer geld gaat kosten. Er worden straks (als het doorgaat) 19000 mensen met een toverstafje ineens volledig goedgekeurd en dat is zuur. Hier word niet gekeken naar de mens maar in aantallen en dat vind ik niet goed.
In mijn werk heb ik veel te maken met mensen die in de Wajong regeling vallen. 9 van de 10 van deze jongeren willen ´gewoon´ meedraaien in de maatschappij en ook werken. Sommige die willen, kunnen dit helemaal niet en sommige die willen en kunnen, kunnen geen aangepaste werkplek vinden wat wel weer noodzakelijk is. Maar een groot gedeelte van de mensen die ik begeleid werken 20 tot 30 uur per week tegen een salaris van rond de 400 Euro per maand en krijgen dan een aanvulling omdat zij vanwege beperking minder uurloon krijgen (werken langzamer, meer begeleiding nodig etc). De afgelopen jaren zijn de Wajongeren al tegen strengere regels herkeurd. Daarnaast treft bezuiniging na bezuiniging deze groep al. Als je het over de zwakkere hebt in deze samenleving dan heb je het zeker over deze doelgroep. De begeleiding wordt nog maar relatief kort gefinancierd, de sociale werkvoorzieningen gaan op de schop ... dit is gewoon weer een ordinaire, korte termijn bezuiniging die op de lange termijn veel meer geld gaat kosten over de rug van een kwetsbare groep. Door sommige mensen wordt hier een beeld geschetst van deze jongeren waar ik echt misselijk van wordt. Ik vraag me dan ook echt af of deze mensen wel weten hoe moeilijk het is om in de Wajong te komen en over wat voor zware beperkingen we het dan hebben? Daarnaast hoop ik voor jullie dat jullie of jullie kinderen nooit aanspraak hoeven te doen op een regeling als de Wajong. Nogmaals de regeling is al gigantisch uitgekleed, de keuringen zijn de afgelopen jaren al aangescherpt (nieuwe Wajong). Maar ja, egocentrisme overheerst en zolang de bezuinigingen jezelf maar niet raken ... Hopelijk blijkt nog voldoende beschaving aanwezig in dit land en krijgt dit plan geen meerderheid in de kamer ...