Dus als je al in de wajong zit voor je 18e (17e toen het is aangevraagd) en je bent 80-100% afgekeurd behoud je hem gewoon?
Ik heb zelf MBO 4 gedaan, ex klasgenoten gaan of aan het werk of door naar HBO.. Mijn zwager ook.. Toen ik nog geen wajong had was ik begonnen met een studie en mijn man ook , alleen dan BBL en hebben we nog een huis gekocht ook.. Het valt nog wel mee hoe krap het is, heel veel bedrijven willen nog steeds wel investeren in BBLers.. Voordat iedereen erover valt, hier gaan de huizen onder een ton en alleen op mijn man zijn inkomen is dat berekent.. (Is toch eigenlijk niet normaal dat ik dit typ)
Begrijp je heb het van de week ook al geprobeerd dingen proberen uit te leggen. En het maakte me alleen maar verdrietiger om. Omdat sommige dingen niet uit te leggen zijn. Even op een stukje van mijn zelf terug te komen. Ergens schreef ik van laat ze me maar met rust laten. Nu naar een paar dagen weet ik het antwoord waarom ik dat zo zij. Van af mijn 18 heb gewoon gewerkt. Wel tegen bepaalde dingen aan blijven lopen ook toen. Alleen wist ik van bepaalde dingen nog niks en ging gewoon door. Kom uit een werkend gezin. Het is me wel mee gegeven je moet werken. Nu jaren later zit ik in de wia. Sommige vroegen waarom doe je niks aan je problemen dan. ( heb altijd aan mijn problemen gewerkt) En zal door gaan om ( nog beter de te worden) Even nog eens van uit mijn situatie. Ze willen bij de behandelingen niet dat ik verder gaat met bepaalde dingen. Omdat er te veel verdriet en woede zit. En als ik daar toch mee aan de gang gaat ze bang zijn dat echt verkeerd gaat met mij. Moet vooral een rustig stabiel leven leiden zonder te veel extra stress. Een goed dagplanning ect ect. Zou ik er nog een ( verplichting bij krijgen zou ik me daar ook verantwoordelijk voor gaat voelen) en ik dan weer overbelast gaat raken. Ook het verhaal van dat ik vrijwilligers werk deed vorig jaar. Klopt. En door bepaalde omstandigheden lukte het toch nog net even niet. En dan even vergeten dat je van uit een depressie om hoog aan het klimmen was. Was toch net even te veel. Een normale moeder zou het kunnen handelen. Ik ging er wederom aan onder door. Kortom het is niet zo makkelijk uit gelegd. Stel ik word op geroepen zal ik toch me zelf beter voor doen. Omdat ook al zeg ik van laat me met rust ik misschien ook denk van he toch ook wel leuk werken. En ik zal er ook voor gaan. Mijn zelf kennende. Hoop dat ik mijn stress zo kan verdelen dan zonder weer overbelast te raken. En jaren geleden ook goed gekeurd van uit de wao. En kwam niet aan het werk. En ik solliciteerde toch op de ( makkelijke baantjes). En ook gevraagd mag ik een opleiding en zo volgen zo dat ik betere kansen hebt op een stabielere baan in de toekomst.) In mijn tijd bestond de bbl niet eens. En toen ik er van hoorde was ik al te oud? Weet niet hoe het nu zie? Heel verhaal geworden. Wederom. ( waarom blijf ik me zelf verdedigen tja. Misschien omdat hier harden worden gevallen zijn).... En je het toch ook goed wilt doen.
Hey, Ik Dacht ik zal eens regaeren op je misschien kan ik het een en ander uitleggen. ik heb ook een uitkering ben 100% afgekeurd. ik heb namelelijk hele zware epilepsie aanvallen, 1 keer te lang in een aanval en zuurstof te kort waardoor mijn spieren in mijn rechterarm en rechterbeen niet altijd meewerken... ben net Mama geworden wat eigelijk nog niet zo hoorde te zijn... maar dat terzijde ik kan de kleine ook niet alleen verzorgen want als ik een aanval heb gehad en die het ik soms 2x in de week soms meer.. (schokken, bewusteloos,) de standaard symptonen zeg maar.. ik kan de kleine als het thuis komt ook nooit alleen in badje doen ik blijf afhankelijk van mijn man. oke dan kan je makkelijk zeggen had je niet zwanger moeten worden. maar dat zou dan beteken dat ik nooit kinderen kan krijgen want ik heb epilepsie van kids af aan en het is nooit beter geworden. we hebben nu ook lieve buren waarvan de vrouw zegt als er wat is met de kleine kan je altijd mij bellen. ik ben met mijn 16de gestopt op school die had ik ook liever afgemaakt. maar dat kon niet als je zoveel aanvallen hebt en zo heftig dat je soms een uur bewusteloos bent. ik voel me niet aangevallen hoor.. ik probeer alleen wat dingen uit te leggen. maar als ik mijn uitkering niet heb kunnen mijn man en ik straks niet rondkomen en gaan we de schuldsanering in ik zou ook het liefst gaan werken.. en geloof me ik heb het gesprobeert het is niet zo dat ik op mijn gat op de bank blijf zitten ik heb de huishouding geprobeert, als cassierre in een winkel, in een manege heb ik werkzaamheden verricht, maar het lukt me gewoon niet. met bepaalde dingen blijf ik afhankelijk. ook met verzorgen van de kleine zullen er dagen komen dat ik het niet kan verzorgen en dat mijn man noodgewdongen thuis zal moeten blijven. ik hoop dat je het nu beter snapt. het is niet altijd makkelijk en ik zou het liefst werken ik zou het liefst over straat gaan zonder een aanval. want als ik een aanval krijg, kijken mensen tegenwoordig niet meer neuhh die bellen gelijk een ambulance en dan moet je de kosten zelf ook nog betalen omdat ze voor niks komen. hopelijk is het nu wat duidelijker. en ik ben natuurlijk maar 1 van de vele. maar ik zou er heel veel voor geven om normaal te kunnen fuctioneneren. echt heel veel!!!
Dat komt misschien omdat mensen die goed verdienen steeds meer moeten betalen voor dingen. Gisteren op tv, het chippen van katten, voor de mensen met een kleine beurs is het gratis. Ja tuurlijk de mensen die het geld wel hebben betalen wel weer een paar euro meer. Ik denk dat over dat soort dingen de mensen het wel eens zat zijn. Wij betalen heel veel aan de peuterspeelzaal omdat mijn man een goed salaris heeft. Mijn kind krijgt niks meer dan een ander, wat ook niet hoeft, maar een gezin die weinig hebben om rond te komen zit er 4 dagen in de week voor niks. Terwijl wij het niet kunnen betalen om ons kind er ook die 4 dagen heen te kunnen laten gaan.
bedankt voor je uitleg, hoef ik me geen zorgen te maken alhoewel je weet nooit daar. Jammer dat ze met deze bezuiniging de mensen pakken die het nodig hebben en ja ben ermee eens UWV is Laks geweest maar er zijn ook mensen die er onterecht in zitten
Jij misschien niet maar ik lees hier wel veel verhalen over mensen die weer iemand kennen die wajong heeft en die wel kan werken. Hoe weten hun dat nu? Daar word ik een beetje moe van Las net een berichtje onder mij over een meisje in een rolstoel die 'lekker thuis zit'. Nou lekker hoor dat thuiszitten als je invalide bent. Laat mij dan maar gewoon werken en niet invalide zijn!
In het geval dat ik omschreef over die jongen die zelf uit de uikering is gestapt ging het om een persoon die niet ziek is. Hij kwam gewoon van speciaal onderwijs en kwam daardoor automatisch ( toen) in aanmerking voor een wajong uitkering Mijn tante bijvoorbeeld heeft een ernstige aangeboren hartafwijking. Die zou met geen mogelijkheid een betaalde baan kunnen krijgen. Ze is uiteraard 100% afgekeurd. En logisch.
Hoe kom je erbij dat een moeder die haar kind ondersteunt bij het aanvragen van een Wajong niet tegelijkertijd die andere dingen doet? Kun je je ook voorstellen dat wat je suggereert nogal heftig kan overkomen op bijvoorbeeld ouders die wel een Wajong aanvragen voor hun kind? De moeders en vaders die ik meemaak die na een zware jeugd van hun kind waar bijvoorbeeld al sprake is van kinderpsychiatrie, opnames, observaties, speciaal onderwijs (waar je tegenwoordig echt niet zo maar op wordt toegelaten, moet behoorlijk wat aan de hand zijn, fysiek, verstandelijk of psychisch) en ga zo maar door zijn in mijn ervaring vaak ouders die juist alles doen om het positieve te zien in hun leven en dat in het leven van hun kinderen. Waarom? Omdat het anders te zwaar is en niet vol te houden. Ik ontmoet ouders waarvan ik denk; hoe kun je nog lachen als je tienerdochter zichzelf van alles aandoet als gevolg van een psychische stoornis. Maar ze doen het. Het is van belang om van de kleine overwinningen te genieten en door te gaan. Maar ik mag hopen dat deze ouders wel een Wajong aanvragen, want het wordt een heel moeilijk verhaal zonder deze ondersteuning/dit vangnet. Het idee achter de Wajong is dat je al voor je 17de minimaal 25% arbeidsongeschikt bent of tijdens je studie arbeidsongeschikt wordt. Als jij al voor je 17de of tijdens opleiding/studie een bepaalde beperking hebt is het wel erg moeilijk om voor jezelf uiteindelijk kansen te creëren op de arbeidsmarkt. Vaak geen gewoon lager onderwijs, vaak speciaal middelbaar onderwijs. Vaak kun je een vervolgopleiding niet volgen. In de jaren waar de meeste mensen scholing en ervaring opdoen om een kans te hebben een arbeidsperspectief op te bouwen, hebben deze jongere dat niet vanwege ziekte/beperking/omstandigheden. Vandaar dat deze volksverzekering is opgezet. Eerder was het de algemene arbeidsongeschiktheidwet en toen is deze omgezet in de Wajong, een arbeidsongeschiktheidwet voor jongeren. Aangezien vaak geen sprake is van enig arbeidsverleden krijgt de persoon een gedeelte van minumumloon. Net zoals een persoon in de WIA/WAO een gedeelte krijgt van zijn laatst verdiende loon. Deze verzekering is gekoppeld aan de persoon en aan een aantal voorwaarden moet wel voldoen. U had op uw 17e verjaardag een langdurige ziekte of handicap. U kreeg vóór uw 30e verjaardag een langdurige ziekte of handicap. In het jaar vóórdat u uw ziekte of handicap kreeg, volgde u minimaal 6 maanden een opleiding. De overige voorwaarden zijn: U herstelt waarschijnlijk niet binnen 1 jaar volledig van uw ziekte of handicap. U woont in Nederland. U kunt meer dan 52 aaneengesloten weken, minder dan 75% van het minimum(jeugd)loon verdienen. Dit komt door een langdurige ziekte of een handicap. Het gaat om de arbeidsongeschiktheid van het individu en daar is de uitkering aan gekoppeld, niet aan inkomen partner. Het gaat erom dat je mensen die dus aanzienlijk minder kansen hebben op een betaalde baan, die zij ook naar tevredenheid van werkgever kunnen uitvoeren, tegemoet komt. Door het UWV wordt gekeken naar welke banen zij wel zouden kunnen uitvoeren en onder welke voorwaarden. ZIjn dit er te weinig en zijn teveel voorwaarden aanwezig dan worden je kansen aanzienlijk kleiner geacht, dan die van een gezond persoon. Ik zie het zo; verlies ik mijn baan, dan heb ik WW, dan ga ik hard solliciteren en zal het niet makkelijk zijn. Vind ik na een bepaalde periode wel een baan, fantastisch. Vind ik deze niet, dan zal ik alles aanpakken wat maar in mijn buurt komt. Ik kan dit wel doen, die persoon met een arbeidsbeperking niet. Die kan van de 100 functies er misschien maar enkele uitvoeren. Mijn kansen blijven dan aanzienlijk groter ook al is het crisis.
Sic: dank je wel voor een uitleg die misschien wel begrepen word. Het punt zit nl. niet in het minder geld krijgen mensen. Prima geen punt. Maar in het geen hulp meer krijgen en geen "verzachte"verwachtingen van de werkgever, denk aan uren opbouwen, niet zo erg als je een keer niet kan en op een andere dag het gemiste werk inhaalt. Dat is wat het probleem is, als je uit de wajong gezet word kan je hulp om werk vol te houden vergeten. Dit is wat mij tegen de borst stuit.
@antwoord, ik zie heel veel epilepsiepatienten, maar jij hebt wel extreem veel zware aanvallen. Ben jecwel optimaal ingesteld? Loop je bij een gespecialiseerd epilepsiecentrum? Ook - vind je t gek dat omstanders buiten een ambulance bellen? Heb je zelf weleens een heftige aanval gezien? En als je een uur bewusteloos bent, hoor je in elk geval verzorgd te worden tot je weer jezelf bent, en als er niemand bij je is zal dat t ziekenhuis zijn.
Tja, mijn katten kosten ook 46 per stuk laten chippen.. Ik betaal ook 68 per maand aan de psz... Het is niet dat omdat ik een wajong heb ik overal heel weinig voor moet betalen hoor.. Ik denk dat mensen zich hier erg in vergissen,,
Sic, bedankt voor je post! Ik had het niet duidelijker uit kunnen leggen! Oh, en ik betaal helemaal niks aan psz/kdv... maar ja, mijn man zit zonder baan thuis. Het verschilt ook heel erg per gemeente. Maar wat maakt dat überhaupt uit wat je er voor moet betalen? Helemaal niet op z'n plek in dit topic.
Ik denk dat ik liever 100 euro psz betaal en een gewoon salaris heb dan dat ik 8 euro betaal en bijstand ontvang