Als je een zwaar jaar hebt gehad is het logisch dat de rek er even uit is. En dan wordt alles inderdaad teveel, kun je niet meer goed genieten en komt er ook nog een schuldgevoel bij Volgens mij zijn er een paar dingen die dan kunnen helpen: - Erkennen dat het allemaal even teveel is en jezelf daardoor GEEN SLECHTE MOEDER OF PARTNER GAAN VINDEN!!! Je bent ook maar gewoon menselijk! Je bent hier langzaam in gegleden, je kunt er ook langzaam weer uitklimmen. - Voor je eigen lichaam zorgen (vroeg naar bed, gezond eten, sporten, buiten zijn) - De lat lager (zo laag mogelijk) leggen (het huis kan best wat minder schoon, minder activiteiten buitenshuis, nee zeggen als anderen om hulp vragen tot je zelf echt weer wat beter in je energie zit) - Andere mensen vertellen hoe het met je gaat. Misschien bieden ze hulp aan, of kunnen ze tenminste meer begrip opbrengen voor dat je misschien tijdelijk wat minder attent of hulpvaardig bent dat ze van je gewend zijn. - Hulp vragen voor dingen waar anderen relatief makkelijk bij kunnen helpen, uitbesteden als geld geen belemmering is (boodschappen via internet laten bezorgen, schoonmaakster nemen, regelen dat iemand anders een kind meeneemt naar een clubje, bij speelafspraakjes vragen of de andere ouder het halen/brengen wil regelen) - Leuke dingen doen die je opladen (dingen alleen voor jezelf of dingen met je kinderen / partner waar je vrolijk van wordt) Vooral blijven werken, als je je daar lekker voelt! Schrap de dingen die je energie kósten, niet de dingen die je energie géven! Dus liever minder poetsen en meer werken of met vriendinnen afspreken. - Je niet schuldig voelen over wat je 'allemaal niet doet' (bv de rust nemen om een halve middag met je kleine kind bij de zandbak te zitten en niet te denken aan de was die nog gedaan moet worden) - Langs de huisarts gaan om je klachten voor te leggen, zodat die je kan geruststellen dat dit allemaal heel gewoon is en met een paar leefregels weer over kan gaan óf kan kijken of er een lichamelijke oorzaak (en oplossing!) is of dat psychologische hulp misschien zinvol zou zijn. Het klinkt een beetje als overspannenheid. Heel veel sterkte met de situatie!
Goede tips hoor. Ik heb welliswaar maar 2 kinderen maar wel een dikke depressie gehad en ik kan zeggen dat dit goed kan werken. Als je je er toe kan zetten.... Uitgerust zijn scheelt de wereld. Wie is de schrijver van dat boek? Ik ben er wel weer bovenop, maar heb af en toe ook nog van die dagen dat ik 's morgens al denk; Hoe ga ik de dag doorkomen zonder om te vallen van vermoeidheid.
bol.com | Mindfulmama, Iris Bouwman | Boeken Het leuke van dit boek vind ik dat het erg realistisch is, bij veel dingen denk je vaak van 'ja leuk geschreven maar in de parktijk doe ik dat toch niet' bij dit boek staat er echt letterlijk 'en als je het niet wil, moet je het gewoon niet doen' haha dan krijg je gewoon zin om het juist wel te doen en toe te passen ! Ook staat er een leuk item over mannen in de 'nothing box' heb het stukje toen aan vrienden voorgelezen met ook 3 kleine kindjes, we lagen samen helemaal in een deuk kijk en das ook weer ontspanning !
Heel herkenbaar je verhaal. Ik ben nu pas 7 weken zwanger van de tweede en werd vandaag wakker met het gevoel 'wat heb ik gedaan?!'. Ik was superblij, i've got it all: een man, een leuk huis, leuke buurt, een leuke jongen van 4 en een super lieve hond... en ineens bedacht ik vanochtend wat me over 7,5 maand te wachten staat: slapeloze nachten, een baby en een kleuter die constant iets van me moeten hebben en oh ja, mn man wilt ook aandacht, een leuk uitziend vrouwtje en de hond en het huishouden moeten ook nog gedaan worden. En oh ja, vergeet je werk niet want de rekeningen betalen zichzelf niet. Pfff. Soms denk ik terug aan de tijd dat ik alleen was en het enige waar ik me druk om hoefde te maken was 'wat eet ik vanavond en welk boek zal ik lezen?' Ik hoop dat dit gevoel te maken heeft met mijn hormonen. Is dit herkenbaar voor iemand of ben ik nu gewoon egoïstisch?
Haha nee hoor! Ik had hetzelfde. Mijn man ook. Heeft altijd z'n ouders in huis gehad, altijd voor ze gezorgd. Vader overleden, stiefmoeder het huis uit, eigen moeder lang geleden overleden. Hij had zoiets van: lekker alleen! Krijgt ie opeens een vriendin en we waren ook nog heel snel zwanger. Dus binnen 1 jaar vader overleden, stiefmoeder verhuisd, vriendin en een kind. In het begin wilde hij ook weer even lekker de vrijheid. Lekker alleen. Lekker doen waar je zin in hebt. Maar nu vindt hij vader zijn heerlijk. En we gaan er regelmatig ff met z'n 3en tussenuit. Lekker wandelen, fietsen, stukje toeren met de auto, naar familie. En straks voor t eerst met z'n 2en uit eten. Dat is ook weer een jaar geleden bijna. Maar nee, ik vind je niet egoïstisch!
Heel herkenbaar allemaal! Hier ook 2 kids, maar ook ik heb het soms helemaal gehad. Meestal komt het omdat ik het dan het gevoel heb de huisslaaf te zijn, terwijl ik ook 3 dagen buiten de deur werk. Mijn man merkt het dan als ik begin te snauwen en ik zeg dan ook tegen hem: Doe dan ook eens wat, ook al is het je eigen troep opruimen! Ik merk, dat wanneer ik meer tijd aan mezelf besteed, dit op alle fronten door werkt. Ik ben vorig weekend een nachtje weg geweest met vriendinnen. Tentje gehuurd voor 20 euro pp. 5 moeders in 1 tent, fles wijn erbij en we hebben allemaal hetzelfde. Dus de tranen kwamen al snel! Wat wij allemaal wel niet denken aan te moeten voldoen...en hoe onzeker we allemaal wel niet zijn, slaat gewoon nergens op! Dus daarna lekker gaan tutten en de kroeg onveilig gemaakt. Een lol dat we gehad hebben. Ik voel me dan weer op en top mezelf en dat merken ze thuis ook weer. Even mijn nagels laten doen, naar de kapper geweest het kan me zo goed doen! Ik weet gewoon dat het ook helpt om mijn man wat meer verantwoordelijkheid te geven. Oke, hij werkt 60 uur in de week, maar het is ook zijn huis en zijn troep. Dan maar heel kinderachtig een lijstje maken. Als ik ga sporten, kan hij heus wel even de stofzuiger door de kamer halen. Scheelt mij weer de volgende dag. Hij had ooit het fantastische plan geopperd dat ik op mijn vrije dag wel even weekend boodschappen kon halen. De oudst zit dan toch op school. Nou, mooi niet! Heb ik eindelijk tijd om lekker op de bank te zitten met een kop koffie en dr. Phil te kijken, terwijl de jongste lekker om me heen drentelt. Nee weet hij wat, hij gaat lekker boodschappen halen op zaterdagochtend met de kids, terwijl ik uit slaap. Hebben we de hele zaterdag nog met z'n 4en Oh en lekker klagen met gelijkgestemden, heerlijk! Maar vandaag was dus een mama-onstres dag: Papa had boodschappen gehaald, dus ik kwam beneden in een stil huis om 10 uur, heerijk Daarna met z'n 4en naar de bieb, papa en de kids naar de jeugdafdeling, zodat ik even gericht wat boeken kon zoeken. Daarna lekker tosti's eten. Jongste naar bed, papa fifa spelen, oudste tekenen en filmpje kijken en mama boekje lezen en even dommelen. Vanavond feestje van een vriendin, heerlijk!
Nee hoor, dat gevoel bekruipt mij ook eens in de zoveel tijd eens. Dan zit ik weer nachten achtereen op met een huilende baby, nadat ik overdag puin heb lopen ruimen achter m'n kleuter en m'n ADHD-ende man en denk ik: Als ik toch gewoon nooit getrouwd was, had ik nooit geweten wat ik gemist had en gewoon de tijd aan mezelf gehad. Maar dat gevoel gaat altijd ook weer over...
Geen kinderen maar dit is zo herkenbaar!! Laat staan met vier kinderen die compleet afhankelijk zijn van jou en manlief. Logisch toch dat je af en toe op bent? Erkennen, benoemen, uitspreken.. Dat is al een begin en ik denk elke week 1 moment voor jezelf op eisen. Als ik je een tip mag geven, lees het boek The Artist Way (te krijgen in het Nederlands) en ga er mee aan de slag. Het heeft mij heel erg gevonden bij het terugvinden van mijn creativiteit en het tijd vrijmaken voor mezelf. Succes!
Maar dan had je je wondertjes ook niet gehad en zit je véél later alleen weg te kwijnen als bejaarde van 90... whahaha
bedankt voor de reacties op mijn stukje tekst! Het helpt te weten dat je niet de enige bent met zulke gevoelens af en toe. Ik heb net The Artist Way gekocht, wat leuk zeg! Ik had gisteren besloten mijn werk als illustrator weer op te pakken en heb heerlijk zitten tekenen en vandaag lees ik deze tip! Super! Dit heb ik gekocht bij bol.com: The artist's way - bol.com | The artist's way, Julia Cameron | Boeken
Ben ik nou de enige die erg verdrietig wordt van dit berichtje? Het is niet dat ik het niet begrijp! ik bedoel ik heb geen kinderen en heb het nu al ontzettend druk met mijn werk, man , hond, ontzettend groot sociaal leven, verplichtingen, verjaardagen etc etc.... maar dan nog .... ik zou ontzettend graag met je willen ruilen! ik heb het druk met 600x per maand onderzoeken voor mijn ziekte en hormoonbehandelingen naast mijn normale leven. Die tijd had ik liever gedeeld met 4 kindjes! Dus het is goed dat je zelf ook realiseerd dat je ondankbaar bent, want eigenlijk mag je echt niet klagen! ruilen wil je vast ook niet in de situatie waar ik in zit en veel meiden met mij op ZP! Ik zou zoals de rest al aangeeft of sowieso met hulp gaan praten, want deze gedachtes die je hebt zijn uiteraard niet goed (ik kan het weten ben zelf depressief en overspannen geweest dus ik heb recht van spreken). Ik denk dat praten met een psycholoog eof maatschappelijkwerkster niet verkeerd zou zijn. Dan heb je ook gelijk een uurtje ''rust'', een luisterend oor, iemand die mee oplossingen kan bedenken... oftewel alle vliegen in een klap! veel sterkte gewenst!
@Bbibi, Ik vind jouw reactie echt ontzettend overtrokken. Dat het bij jullie niet lukt, is naar mijn mening geen reden om zo te reageren. Ik vind het heel goed denkbaar dat een moeder van 4 drukke kinderen in verschillende leeftijden die geen moment rust vindt, er af en toe even helemaal doorheen zit. Dat is wat mij betreft een hele normale gedachte/normaal gevoel. Ik hoop van harte voor jullie dat het in de toekomst wel lukt. Ts, allereerst wat goed dat je dit eruit gooit. Dat is denk ik de eerste stap. Verder, probeer toch wat te schrappen in jullie drukke schema of las bijvoorbeeld een verplicht mama-rust-uurtje in. Even in bad, hardlopen, een boek lezen, een hobby uitoefenen, een dutje doen. Helemaal voor jezelf. En plan ook eens een dagje uit zonder kinderen. Ik begrijp dat je oudste al wat ouder zijn. Wellicht kunnen die wat meer ondersteunen (af en toe oppassen, kleintjes meenemen naar de kinderboerderij o.i.d.). Ik heb 2 zeer jonge zusjes waar ik ook af en toe op paste. Was geen enkel probleem! Succes
Lieve meid, jouw verdriet en de situatie van TS zijn twee heel verschillende dingen. Je betrekt het nu heel erg op jezelf, maar ook met kinderen kun je er wel eens doorheen zitten toch? Niet alleen tijdens de weg er naartoe. Ik begrijp je gevoel wel, maar het zo op jezelf betrekken..daar worden noch jij, noch ik, niet meer of minder zwanger van. Kop op meid!
Idd, beetje misplaatste reactie. Alsof je met vier kinderen niet zou mogen klagen of het zwaar kunt hebben omdat er ook vrouwen zijn die moeilijk of geen kinderen kunnen krijgen? Ik weet wel zeker dat wanneer bbibi 4 kinderen zou hebben met alle bijkomende strubbelingen er ook weleens compleet doorheen zou zitten.
ik kan me wel voorstellen dat jij je zo voelt, ik heb 2 kinderen en vind het al druk, laat staan 4!! en tsjah soms heb ik die gevoelens ook wel, maar als ik dan weer even tijd voor mezelf heb is het ook over en ben ik daarna weer een leuke moeder heb je wel wat voor jezelf? plan tijd in dat je wat voor jezelf kan doen ook al ben je moe, je krijgt er weer positieve energie voor terug. je bent echt niet de enigste moeder die dit af en toe zo voelt, het is ook druk en dat zorgen voor breekt je af en toe op.
Beetje een baaldag vandaag meid? Dat jij dit verdriet heb, wil niet zeggen dat TS niet haar gevoel mag delen. Wij (ja, ik heb er ook bij gehoord) kunnen deze berichtjes wel rot vinden om te lezen, maar een beetje relativeren kan ook geen kwaad. Zoals jij klaagt over de MMM, klaagt TS ff over dr gevoel. En dit is niet alleen op de kids gericht, t is er een deel van.....
dat kan maar ieder geeft hier zijn mening toch? en ik geef haar overigens toch ook een tip! dat ik overspannen was had ook andere redenen en niet wegens een kidnerwens wat die hasd ik toen nog niet! ik bedoel klagen mag! tuurlijk dat mag iedereen ... maar je moet ook nadenken dat het altijd ''erger'' kan... en Ja dat kan ook in mijn geval...