Wel de lusten maar niet de lasten. Stel ( een klus dag per week in) zo lang het nodig is. Ga met je ouders om de tafel zitten en vertel wat jullie dwars zit!!! Heb je het ze wel eens verteld?? Ga niet in de verwijt toon praten maar praat in de toon dat je wat begrip wilt hebben voor deze situatie. Kijk als jou vader komt klussen en je moeder komt mee tja lijkt me logisch. Ze zijn blijkbaar graag samen. En als hij zo graag klust ga eens wat vrijwilligers werk met hem zoeken waar hij ook kan klussen!! Oudere mensen die wel een handige hulp kunnen gebruiken. Geef andere oplossingen en denk ook mee in hun belang. Met je moeder ga je ook het gesprek aan van ma als jij hier bent is het goed als je iets voor mij wilt doen maar het voelt niet goed ik wil mijn eigen dingen doen. De sleutel. Bespreek dat ook goed. Van deze hebben jullie voor nood gevallen niet voor dagelijks gebruik. Blijven ze hier misbruik van maken. Dan moet je zeggen dat je deze inneemt en ze hem weer terug krijgen als ze de boodschap begrijpen. Maar het belangrijkste is neem een rustige dag ga om de tafel zitten en bespreek jullie knelpunten. En dat je ze ook dankbaar bent voor de hulp die ze geven. Stuur ze een week je op vakantie als dank voor de hulp van het klussen. Hou het leuk. Er komt een tijd dat je ouders jou weer nodig hebben., Omdat ze te oud worden en dingen niet meer zelf kunnen doen. En vind het ook wel aandoenlijk om te horen ze zijn zo te horen ook stapel gek op de kleinkinderen. Maar mocht niks werken dan laat je de BOM maar eens barsten. Van je hart geen moordkuil maken. Uit eindelijk.
Tja lastige discussies altijd... Bij ons hebben beide ouders ook een sleutel voor 'noodgevallen' maar in de kraamtijd toen we veel boven en bezig waren kwamen ze gewoon met de sleutel binnen. Prima dacht ik toen, maar nu doen schoonouders het nog steeds... Ik vind het irritant en wil er wat van gaan zeggen maar tegelijk denk ik dan: wij komen bij hun ook altijd met de sleutel binnen... Maar is dat dan niet anders? Mn zwager woont ook nog thuis en t is daar echt n inloophuis dus privacy hebben ze zowiezo niet... Wat vinden jullie?
Nee, dat is niet anders. Als je wilt dat zij gaan aanbellen, dan moet jij dat ook doen. Jij woont daar niet meer... en je maakt gelijk een duidelijk point
Ik heb één heel goede (en gemene) tip gekregen van mijn therapeut: meegaan in hun commentaar. En het nog een slagje erger maken... Als mijn moeder zegt dat het huis te stoffig is, zeg ik dat ze weg moeten gaan, want er dreigt een zeer ernstig gevaar voor stoflongen Als ze zegt dat mijn haar niet netjes genoeg zit, zeg ik dat ik direct naar huis toe ga... want ze kan toch niet zo voor paal lopen met me, natuurlijk... haar reactie is dan meestal: ooo, nee joh! Het valt allemaal toch wel mee... stel je niet zo aan En dan denk ik: mooi zo...
Poe, mijn schoonouders willen onze kleine 1 x per week zien en ik vind dat al veel. Mijn eigen ouders zien haar 1 x per 2-3 weken denk ik. Moeilijk, want je wil niemand voor het hoofd stoten.
kijk, meerdere dagen per week de hele dag lang langskomen vind ik ook teveel en je eigen privacy is erg belangrijk. maar ik lees hier veel dat ouders/schoonouders liever niet eens 1x per week mogen langskomen, soms zelfs maar 1x per maand.. dat snap ik niet, als jij later oma bent wil je toch ook je kleinkind graag zien? ik in ieder geval wel, het kind van jouw kind.. dat is toch bijzonder? mijn moeder past 3 dagen in de week op, maar vind het ook leuk om mijn zoontje in het weekend een keer te logeren te hebben of met zn allen eten etc. dat ben ik deels 'verplicht' omdat ze zoveel voor me doet maar aan de andere kant vind ik dat ook heel leuk, mijn zoontje krijgt zo een goede band met de hele familie en dat vind ik belangrijk. hebben jullie dat dan niet? familie is toch het aller belangrijkste? dit is niet verwijtend bedoeld maar gewoon interesse
Ik kan natuurlijk niet voor TS spreken, maar hier vind ik het heel leuk als mijn ouders langskomen... Alleen betekent dat ook direct dat ik mezelf weer blootstel aan een heleboel kritiek over mijn leven, mijn huishouden, mijn kleding etc. En daar zit ik niet op te wachten.... sommige ouders kunnen het gewoon niet aan; als je die zoveel ruimte geeft in je leven, dan bepalen ze alles voor je. En op een bepaalde leeftijd word je daar toch écht te oud voor
Ik ga even heel cru zijn, maar als jouw ouders alles overnemen, doen ze dat vooral ook, omdat jij toestaat dat ze dat doen. Daar moet je mee stoppen dus, en dat betekent dat jij de boodschap helder moet gaan maken voor ze. Kan zijn hoor, dat jouw ouders een ongelovelijke plaat voor hun hoofd hebben en dus ook ongelovelijk bot de boodschap moeten gaan krijgen, maar dat verandert niets aan het feit dat jij die boodschap moet gaan brengen. Tot nu toe heb je er voor gekozen om dat niet te doen. Dat kan een onbewuste keuze zijn, maar blijkbaar heb je tot nu toe ook winst gehad van het nog niet duidelijk genoeg je grens stellen. Die winst kan 'm al zitten in 'dat ze maar niet boos op je worden'. Dat je je zoontje niet uit handen wil geven, heeft in jouw situatie denk ik weinig te maken met zijn leeftijd. Ik denk dat er zoveel frustratie naar je ouders zit, dat je hem daarom niet aan hun zorg over wilt laten. Heel begrijpelijk trouwens hoor, maar wees daarin dus ook eerlijk naar jezelf Wat Nescio ook al gezegd heeft: als het nodig is om de sloten te veranderen, dan ga je dat dus doen. Maar ik zou beginnen met eea gewoon eens duidelijk te gaan zeggen. Misschien face to face, maar als je ouders echt zo overheersend zijn, is een brief of mail mogelijk handiger. Daarin verwoord je wat er in hun gedrag is waar jij last van hebt, hoe jij je daardoor voelt en hoe je het anders wilt. Zij doen dus niet perse iets fout als ze elke dag langs willen komen, en zo moet je het ook niet brengen, want dan krijg je een welles-nietes-discussie over wie er gelijk heeft. Jij vindt het vervelend als je ouders zo vaak langskomen. Jij ervaart het als kritiek als ze van alles zeggen over hoe jij huishouden en opvoeding aanpakt, en voelt je daar niet OK bij. Enz enz enz. En die vent van jou moet ook een schop onder z'n gat krijgen : hij zal moeten kiezen wat ie wil: OF jouw ouders overheersend over de vloer, OF zelf de klussen doen die er te doen zijn. Een middenweg is er niet, hij kan niet EN de klussen gedaan hebben EN afstand van schoonouders hebben.
Ik denk dat iedereen daarin anders is en er daarin dus ook geen goed of fout is. Het wordt alleen vervelend als je daarin zelf andere opvattingen hebt dan je eigen familie of omgeving. De truc zit 'm er altijd in om een evenwicht te vinden waar iedereen zich goed bij voelt. Voor de een is dat elke dag, voor de ander is dat eens per maand. Dat heeft alles te maken met je eigen karakter, dat van je familie, de band die je met ze hebt, hoe druk jij het hebt met overige dingen in je leven, en hoe druk zij het weer hebben met overige dingen. Hoe ver je van ze af woont, enz enz enz. Ik zie mijn ouders ongeveer eens in de 2 maanden en mijn schoonouders nog minder. Mijn ouders wonen verder weg, maar hebben enerzijds de mogelijkheid om langs te komen door een eigen auto en hebben naast hun werk ook meer energie om dat te doen. Mijn schoonouders hadden tot voor deze week geen eigen auto, (toen ze die eerder nog wel hadden, kwamen ze ook wat vaker naar ons toe), maar zijn minder gezond en vaker moe door hun werk. Wij zijn zelf geen familieknuffelaars. Als de nood aan de man is, zijn we er voor onze familie, maar als we elkaar een tijdje niet zien, is dat ook prima. Voor ons werkt dit prima. Voor mijn ouders ook en mijn schoonouders ook. Voor een ander zou dit scenario echt vreselijk zijn. Dat maakt niet dat dit ineens fout is, of dat hoe een ander het doet ineens beter of goed is...
Hier ook geen "familieknuffelaars". Ik heb er ook geen behoefte aan om constant op elkaars lip te zitten. Ik zou mijn ouders heus graag vaker zien, maar door de afstand is dat praktisch niet altijd mogelijk. Maar een paar x per week zou voor mij ook niet hoeven. Want als ze hier zijn is het altijd heel erg leuk en hebben we elkaar van alles te vertellen. Ik kan me voorstellen dat het anders is als je elkaar vaker ziet en als dat te vaak is (ik heb al bijna geen ruimte voor ander contact), ga je je irriteren aan onbelangrijke dingen.
Deels herkenbaar verhaal, wij wonen sinds een half jaar in ons nieuwe huis waar alles aan moest gebeuren. En tsja, mijn vader werkte in de bouw en is nu gepensioneerd en nog heel fit, dus alle tijd om te helpem. En mijn moeder kwam mee om op te passen. En omdat ze nogal ver weg wonen, bleven ze dan ook slapen en zaten ze een heel weekend bij ons. Bij tijd en wijle was ik ze wel zat hoor maar ik was me er heel erg van bewust dat we dat onszelf hadden aangedaan door ze om hulp te vragen. En ja, mijn moeder heeft ook van die trekjes, goedbedoelde opmerkingen die ik toch wel vaak als kritiek opvat, zich overal mee bemoeien en mij vooral te dicht op de huid zitten. Vooral dat laatste had ik veel last van. Toen werd ik ook nog eens zwanger tijdens die verbouwing en werd het op mn huid zitten nog erger (lees: ik kon er nog slechter tegen ). Maar dat maakt onze situatie niet perse hetzelfde als die van jullie. Ik heb wel gemerkt dat het heel goed werkt om je eigen ding te blijven oden en zelf de touwtjes in handen te houden. Dat betekende vooral vooraf een plan hebben voor de dagen dat mn ouders er waren, zodat mn vader de juiste klussen deed en niet de dingen die we zelf wel kunnen en voor mn moeder wat dingen gereed hebben, strijken, etc zodat ze niet ongevraagd de kastjes op ging ruimen bijvoorbeeld. En al die opmerkingen: neem afstand, trek het je niet aan. Makkelijk gezegd en een heel proces om zover te komen maar ik ben nu in staat om op een normale toon te zeggen dat ik het helemaaaaal met haar eens ben (zonder me te irriteren aan het badinerende toontje) of gewoon een opmerking te negeren en over wat anders te beginnen. Enige vrijheid die ik me nog wel eens permitteer is antwoorden dat ze wel eens wat meer vertrouwen in haar eigen opvoeding mag hebben. Mn vader denkt ook wel eens dat we niet zonder hem kunnen, maar hij kan ook goed advies geven over de telefoon (bel hem dus wel vaak), zodat hij zich toch gewaardeerd voelt. Maar voor jouw verhaal, ik zou aangeven dat je het belangrijk vindt dat je met je gezin tijd doorbrengt en niet altijd met je ouders erbij en geef duidelijk je grenzen aan qua bezoek. Als je het niet ok vindt dat ze zelf binnenkomen, sleutel inleveren. En als ze er zijn, spreek dat af wanneer ze weer komen. Als jij vraagt, wanneer komen jullie weer, klinkt dat best aardig, terwijl je op die manier toch kan sturen. En leg niet uit waarom ze niet eerder komen, dat komt gewoon niet uit, of je bent er niet. En begin bij die man van je, hij moet kiezen, of een klussende vader over de vloer die samen met je moeder een tegenprestatie verwacht, of zelf de klussen doen. Heel veel sterkte!