Wie heeft er een angststoornis en is net als ik zwanger?? Hebben jullie een toename van angst of juist niet?
Bij mijn vorige zwangerschap had ik een angststoornis. Ik kreeg hiervoor medicatie tot de 7de maand van de zwangerschap. Tijdens de zwangerschap niet meer of minder last van gehad. Sinds ik twee jaar geleden bevallen ben nooit meer medicatie hoeven te gebruiken.. na de bevalling werd het eigenlijk een stuk minder..
Ik heb ocd (dwangcontrole) ze dachten dat dit door de zwangerschap (van de 1e) helemaal uit de hand zou lopen, dit gebeurde echter niet. Was wel onder behandeling van psycholoog, de ocd werd niet minder, maar ook niet meer. Na de 2e zwangerschap had ik even een terugval, maar na de zwangerschap gaat het juist heel goed en hoef ik bijna niets meer te controleren... Sterkte en gefeliciteerd met je zwangerschap
@mamaroos Ik zelf heb ook ocd Psych vertelde me dat dit door een zwangerschap toe kan nemen Voel me prima...maar merk dat de angst voor de angst er wel is Waarschijnlijk omdat ze me juist over dit risico hebben verteld
Pandora, dat vertelde de psych ook aan mij, dit is echter helemaal niet gebeurd, maar weet nog dat ik de gedachte dat het erger kon worden verschrikkelijk vond... Het was toen echt zo erg dat ik me niet kon voorstellen hoe dat er dan uit moest zien... Tijdens de zwangerschap ging het goed, had het alleen even moeilijk toen ze net geboren was, continu controleren of ze nog ademde en of ze goed lag etc. Fijn dat je je goed voelt en het hoeft dus helemaal niet erger te worden hoor
Mijn klachten zijn door therapie en AD zo goed als verdwenen Waar ik eerst 24/7 last van had heb ik nu misschien 2 uur totaal in de week Maar dan steeds dat stomme zinnetje "kwetsbaarder door zwangerschap, kans op terugval" Let nu dus overal op........mn gierende hormonen en daarbij behorende tranen kan al een reden zijn om te denken "daar gaan we" Maar ja...alles wat ik denk gebeurd nooit Terugval door het afbouwen van angstremmers heb ik ook niet gehad bijv.
Wow wat knap, toen ik zwanger was van de 1e had ik er hele dagen nog last van en was ik er bewust 4 uur per dag mee bezig om alles te controleren. Ik dacht de hele zwangerschap alleen maar als de baby er straks is, heb ik helemaal geen tijd meer over op een dag... met dat vele controleren. Gek genoeg omdat zij belangrijker was dan alles werd het controleren niet zo'n issue meer. Gelukkig staat er kans op terugval en niet gegarandeerd. Tuurlijk ben je door de hormomen eerder vatbaar en emotioneel, maar het hoeft echt niet en als je nog steeds onder behandeling bent, kun je ook op tijd ingrijpen.
Nee mn dwang gaat goed ( ga niet vertellen wat voor dwang dat was...schaam ik me teveel voor ) Maar merk nu dat ik door de hormonen idd wel wat kwetsbaarder ben voor de angst voor angst zeg maar Dat was een randje dat er nog zat en dat is kwestie van steedsbmeer zelfvertrouwen krijgen Daarom zeg ik al.....wat ik voor rampscenario's bedenk...het gebeurd niet Dus dit is er ws weer zo een om mezelf uit te testen ofzo
Hee Pandora, hier iemand met PTSS (wat bij mij eruit kwam in extreme angsten). Voordat ik zwanger was, was dit geheel onder controle/weg. Therapie al jaren geleden goed afgerond en voor dat ik zwanger werd goed gekeken of het zou gaan lukken. We zagen eigenlijk geen reden om het niet te doen of uit te gaan van 'een terugval'. In het begin van de zwangerschap was ik, mede door extreme misselijkheid, wel angstiger maar dit nam gelukkig weer af en daarna had ik er geen last meer van. Tot ik bij de 20 weken aankwam en van alles mis ging in mijn zwangerschap. Sindsdien (nu zo'n 13 weken geleden dus) zit ik in de stress over of ons kindje het haalt of niet, of mijn cervix het houdt, of de weeën starten, etc. En dat bleek veel te veel om psychisch te kunnen hebben; die voortdurende stress eiste na een paar weken haar tol. En nu is het één grote ellende eigenlijk (ben tegen alle verwachtingen in nog steeds zwanger gelukkig!)...en mij valt het erg tegen. Lastig is ook dat de artsen en mensen van de POP-poli weinig kunnen doen. Ik weet wat ik kan doen als ik te angstig word door de PTSS, maar doordat ik bedrust heb kan ik niets. Mij valt het erg tegen, en ik heb veel gesprekken gehad over 'had ik dit vooraf kunnen weten?' Conclusie blijft van niet, je weet immers niet hoe een zwangerschap loopt. Als ik gewoon zwanger was geweest, mijn leven had kunnen blijven leven en niet in die chronische stress letterlijk stilgelegd was, had er waarschijnlijk weinig tot niks aan de hand geweest. Het is denk ik wel goed om je vooraf te beseffen dat het risico bestaat dat angsten erger worden, maar óf dat ook gebeurt hangt denk ik af van hoe je zwangerschap verloopt en in welke mate je met het gebrek aan controle/zekerheid over de zwangerschap kunt omgaan. Kun je loslaten dat het een spannende tijd is, dan zal het wel meevallen. Maar als je je steeds zorgen maakt en een manier zoekt om weer controle over de situatie te krijgen, dan ligt angst (en zeker dwang) wel op de loer. Daarom goed om de POP-poli mee te laten kijken, wie weet kunnen ze iets voor je betekenen? Gebruik je eigenlijk nog medicatie? Veel sterkte!
"De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest." Kijk uit dat het geen selffulfilling prophecy wordt. Dat je bang bent dat het kan gebeuren en daarom juist gebeurt.
hey Pandora ik heb een paniekstoornis waar ik de laatste jaren af en aan veel last van heb gehad.. een klein beetje aanwezig is het haast altijd wel tijdens deze zwangerschap heb ik een flinke dip gehad en namen mijn paniekklachten ineens erg toe rond 15/16 weken.. paar dikke paniekaanvallen en dan verder met name de angst voor de angst, waar je het over hebt. denk een combi van vermoeidheid en hormonen, en die angst, en het denken: oh help ik ben pas 16 weken, ik moet nog zo'n stuk (soort claustrofobisch idee, zeg maar).. even heb ik verdere psychiatrische hulp of medicijnen overwogen maar toen de dagen en weken verstreken kreeg ik weer wat meer vertrouwen in mijzelf, en de wetenschap dat ik deze klachten al zo lang ken en ik wéét dat ik er mee om kan gaan.. in de loop van de zwangerschap is het zo weer weggeëbd en nu ik er bijna ben heb ik ik vrij weinig last van
voor mijn zwangerschap nam ik pillen tegen paniekaanvallen.. zelf ben ik hypersensitive.. mijn grootste angst is dat ook ons meisje dit zal hebben.. (zoon zus zit er reeds voor in behandeling, hij is 11jaar).. ik heb een paar zware paniekaanvallen gehad.. veel tips om kalm te blijven kunnen de dokters me niet geven.. dus alles wat ik niet wil horen (wat niet met de baby te maken heeft), dingen die me te veel stress bezorgen bv (dit zijn meestal al stomme kleine dingen) daar lusiter ik niet naar (letterlijk vingers in oren en lalalalala) & mijn vriend moet het maar oplossen
Ja ik slik nog medicatie..lexapro Mijn psycholoog zag ( en ziet ) geen enkele reden waarom ik niet opnieuw zwanger had kunnen worden Hoe een zwangerschap verloopt weet je niet. ...mijn vorige zw.schap was heeeel zwaar
Na jaren van Oxasempam en therapie ging het een stuk beter. Helaas werden mijn klachten weer erger door de hormonen van de zwangerschap. Ik ben een cursus hypnobirthing gaan doen en hier actief mee gaan oefenen en dit scheelt enorm! Naast dat mijn bloeddruk nu weer normaal is en ik geen paniekaanvallen meer heb, heb ik ook geen nachtmerries meer en kan ik weer een beetje lachen. Ik raad het je echt aan!
Hier nog iemand met een angststoornis en nu pril zwanger. Slikte hiervoor citalopram.. Ben er nu sinds N week vanaf.. Wel vaak nog duizelig daardoor.. Merk wel dat ik nu wel weer wat paniekaanvallen heb. (Mijn angst is vooral de ziekte kanker). Bij elk klein scheutje pijn of pukkeltje schiet ik in de stress. Nu ben ik onverwachts zwanger geraakt en heb vorige week N hoge doses vitamine d genomen, wist niet dat ik zwanger was.. Daardoor nu ook vreselijk in de stress... Probeer schijt te hebben aan die rotte angststoornis, maar dat valt niet altijd mee.. Het feit dat ik geen zekerheid en controle erover heb beangstigd mij vaak.
Nooit medicatie gebruikt, en al een tijdje geen therapie meer, maar ik heb een ocd gerelateerde angststoornis. Niet zo zeer het dwangmatige stuk, maar vooral paniek als ik geen controle meer heb over de situatie, en dan vooral "ik ga dood" angsten. Toen ik 1,5 jaar terug uit het niets (letterlijk van de een op de andere dag) mijn baan verloor en wij net een huis gekocht hadden, heb ik een flinke terugval gehad, maar het gaat nu weer prima! Zelfs nu ik met niets om handen thuis zit vanwege zware BI, kan ik het allemaal nog prima handelen! Ook de naderende geboorte doet me niets, terwijl dat toch een situatie is die ik absoluut niet in hand heb! Moet ik er wel bij zeggen... Ik wil thuis bevallen, grote kans dat wanneer de VK me halverwege naar t ziekenhuis stuurt, er toch even paniek ontstaat, maar dit heb ik met mijn man natuurlijk uitgebreid besproken Omdat ik veel waarde hecht aan aan dagritme (maakt niet uit wat voor, als t maar een ritme is), en weten waar ik aan toe ben, kan t straks met een meisje om voor te zorgen twee kanten in gaan... Of ik geniet en haal voldoening uit haar ritme... Of ik ben uit mn eigen ritme, kan de boel niet meer overzien en raak in paniek... Ikzelf weet heel goed wanneer aan de bel te trekken, en manlief ook, dus ik ben er eigenlijk niet zo bang voor! Als het nodig is ga ik gewoon weer in psychotherapie, en als t niet nodig is, dan ik de wereld aan!