Hallo dames Ik denk eigenlijk dat mijn 'probleem' is gekomen door mijn bevalling. Doordat ik de controle verschrikkelijk verloor en onder algehele narcose ben gegaan waardoor ik wakker werd zonder bekenden naast me, ben ik heel erg vast geklampt aan mijn zoontje. Allereerst zagen we het bij het kraambezoek.. Gaf hem niet graag af en hoopte maar dat hij sliep wanneer er bezoek kwam zodat ik hem niet hoefde te geven of mij moest verantwoorden wat de reden was dat ik hem niet gaf.. Daarna kwamen we erachter bij het oppassen (schoonmoeder) dat ik hem erg moeilijk kon 'achter laten'.. Maar vandaag ben ik op het volgende probleem terecht gekomen. Mijn vriend heeft namelijk geen rijbewijs.. hij heeft een vriend met een zoontje van dezelfde leeftijd als ons zoontje.. nu vroeg hij doodleuk of ze wat met z'n vieren konden gaan doen binnenkort.. maar je raadt het al.. ik wil niet dat hij in zijn auto zit.. als mijn vriend reed was het anders geweest maar nu.. heb ik weer het gevoel om de controle dan te verliezen.. Hij reageerde erg bot en begreep het allemaal niet. Terwijl ik zoiets had van vaak begrijp ik hun opvoeding niet maar daar zeg ik nooit wat van (bijvoorbeeld, kind daar in bed vaak s'nachts wakker en rond dezelfde tijd moet dat kleintje dan maar gaan slapen OF op de bank in slaap vallen. Kind op tafel klimmen etc..) Ik kan er toch niks aan doen dat het zo is gekomen? Het is zelfs zo erg dat de tweede op komst is en ik al heb gezegd dat ik geen kraambezoek hou maar een kraamfeest omdat ik hem dan niemand hoef te geven. Ik denk dat het wel vanzelf weggaat maar ik moet je eerst vertrouwen.. Nu komt het zo over dat ik mijn vriend niet vertrouw maar dat is helemaal niet zo! Ik ben het gewoon niet gewend dat hij met 'vreemde' mee gaat.. als er iets gebeurd zou ik het mezelf nooit kunnen vergeven.. Wat moet ik hier nu mee?
Lastig meid! Ik zou het denk ik ook niet zo fijn vinden als mn mannetje bij een ander in de auto meerijd (behalve papa en opa en oma dat is wel veilig!) dus ik snap dat wel een beetje hoor! Je wilt je kleintje beschermen en dat is moederinstinct en dat is alleen maar goed. Bij jou is het misschien iets heftiger door wat je met de bevalling hebt meegemaakt.. Heb je wel eens met iemand gepraat om het te verwerken? Vriendin,moeder?? Ja en wat je nu moet doen.. Je gevoel volgen en ik zou er op een rustig moment nog eens met je vriend over praten. Probeer je gevoel uit te leggen. En misschien kunnen ze iets in de buurt gaan doen met elkaar zodat ze niet met de auto weghoeven? Of misschien met de trein! Ook leuk voor de kleintjes! Succes meid
ik herken je gevoel wel een beetje hoor.. hier vooral een erg opdringerige sm gehad in de zwangerschap al en toen werd zoontje 4 weken te vroeg geboren met ks. week in ziekenhuis gelegen op de couveuse. Ook hier erg beschermend (nog steeds) en mag hij alleen bij mijn vriend zelf of bij mij in de auto mee.. sm wil perse met hem weg, maar ik wil het echt niet hebben (zij zit praktisch met der neus in de voorruit om wat te zien en sv rijdt altijd te hard enzo) mijn zoontje is 15,5 maand
Hier ook een ontzettende oerdrang om iedereen op afstand te houden.. VOoral de eerste maanden, zeker tot aan maand 8 gehad. Ik gaf hem ook niet aan kraambezoek. Nee hoor. Alleen mijn ouders, broer en szusje, en souders. En dan nog maar even. Als anderen hem vast hadden schreeuwde elke vezel in mijn lijf, geeeeeeeef hier hij is van mijjjjj!!!!!! Flesjes geven nooit een ander gedaan alleen mijn man en ik. Pas sinds een maandje of 3 ga ik makkelijker naar mijn werk en breng ik hem (ze) makkelijker naar mijn ouders als ik omhoog zit. Onze weg naar onze kindjes was lang en we hebben veel meegemaakt, denk dat ik daardoor wat meer die drang heb dat mijn kinderen van MIJ zijn Heb het ook bij de oudste gehad, en weet dus uit ervaring dat de tijd er voor zorgt dat je wat meer kan loslaten. Over autos gesproken dat vind ik alleen maar veilig als ik zelf rij en dat is onzin natuurlijk. Ik geef hem ook liever niet mee aan mijn ouders, alleen korte stukjes van ons huis naar dat van hen. Zoals gezegd ik had dat ook bij de oudste en dat is met de tijd vele malen minder geworden en omdat ik nu zie dat ik het ook beter al kan dan voorheen weet ik dat het een kwestie van tijd is
Ik vond de eerste keren oppassen of bij een ander in de auto ook verschrikkelijk moeilijk. Maar als je dat wilt veranderen, dan zijn dit dingen die je toch gewoon moet doen. Het wordt -echt waar- vanzelf makkelijker. Waarmee je hem natuurlijk niet in de auto moet zetten bij mensen waarvan je weet of vermoed dat het slechte chauffeurs zijn. Of een dag achterlaten bij mensen die je niet vertrouwt.
Pfoe, gelukkig ben ik dan niet een 'uitzondering'. Ik vind het vooral vervelend nu dat die 'vriend' er zo naar over deed. Alsof ik die keuze niet eens had dat ik hem niet mee wilde geven.. Hij vond het echt de grootste onzin.. terwijl hij als ik daar in de auto zit makkelijk 180 rijd.... thja dan zegt hij dat hij dat niet doet met kinderen in de auto maar lekker vertrouwd voelt het niet... Dus nee, krijg nu alleen maar een hekel aan hem.. als hij volgende week komt voor de verjaardag van mijn vriend zou ik me vast en zeker alleen maar ergeren aan hem.. Wat een hypocriet. Ik moet het toch zelf weten wat ik wel of niet wil? Net zoals hij er voor kiest om het kind alleen maar te dragen niet zelf kan spelen op de tafels en kasten laat klimmen waardoor hij al eens hard is gevallen met een gat in zijn hoofd als gevolg. Daar zeg ik toch ook niks van?! Bah Erger me dood!!
Ik zou mijn kind ook zeker niet aan iemand geven die 180 rijdt. Dus daarin ben je echt niet raar. In de kraamtijd had ik ook heel erg dat overbeschermde moedergevoel. Het is alleen maar normaal. Mijn moeder was de eerste na ons die haar vasthield en toen was ze een week oud. En ook maar kort. Ik word er makkelijker in omdat ik zie dat ze echt geniet van bezoek en aandacht, en omdat ze steeds mobieler wordt en zichzelf meer kan 'redden'. Maar daarvoor ook echt niet. Ik denk dat dat heel normaal is als moeder.
Als de oorzaak echt in je bevalling ligt, kun je daar idd niets aan doen dat het zo gekomen is, die angst om 'm los te laten. Maar: je bent een volwassen vrouw en kunt er dus wel iets aan doen om dat te veranderen. Het is namelijk in niemands belang dat het is zoals het nu is: het belemmert jouzelf, je zoon en je vriend. Je zegt dat je je vriend best vertrouwt, maar feitelijk is je angst groter dan je vertrouwen en dan vertrouw je hem dus in ieder geval niet voldoende! Over het jezelf nooit kunnen vergeven als hem iets zou overkomen: je hebt geen controle over het leven. Dan geef je hem nooit en te nimmer mee aan anderen en duikelt ie straks van de trap af recht op z'n hoofd en overlijdt daaraan. Of hij valt zomaar ineens dood neer. Je bent een mens en de mate waarin je dus controle hebt over het leven, is beperkt. Daar kun je maar beter mee leren leven, want anders wordt het, met een kind in je leven, een echte hel... Daarmee overigens niet gezegd dat je hem bij deze specifieke vriend in de auto moet zetten: iemand die altijd 180 rijdt, daar zou ik mijn kind niet bij in de auto zetten. Over dat soort factoren heb je controle en dat is maar beter ook. Maar, je beschrijft je moeite met loslaten als een algemeen iets, en deze specifieke vriend is een voorbeeld om te illustreren hoe de dingen werken bij je. Dus mijn punt blijft: doe er iets aan, want de mate waarin jij je moeite beschrijft, lijkt me wel problematisch.
Ja, dat denk ik zelf ook.. Denk dat het allereerst door de bevalling is gekomen.. Maar daarnaast ga ik 5 dagen in de week naar school.. en dan is hij dus altijd weg bij mij.. Nu dat ik dus vakantie/verlof heb.. ben ik blij dat ik bij hem ben.. misschien is dat ook wel een van de redenen.. achja.. ik weet het niet.. maar een fijn gevoel is het niet!
ik eerder wij zijn ook zo beschermend. ik laat mijn kids echt niet met iemand meerijden als ik zelf er niet bij zit. ik geef mijn kinderen ook niet uithanden en ik word daar ook op aangekeken maar voor mij voelt het niet goed. ik heb een snelle bevalling gehad bij de eerste en hij kon niet tegen prikkels waardoor wij hem moesten beschermen en afschermen van vele handen en mensen en merk dat ik hem gewoon niet los kan laten nog niet. nu de tweede er is ben ik wel iets makkelijker met uit handen geven en toelaten van mensen maar onze tweede zoon is ook makkelijker. wij geven de fles trouwens ook zelf bv toch je toch ook zelf dus waarom de fles wel door anderen laten geven. je bent echt niet de enige en laat die vriend maar lekker. hij heeft zijn manier en jij de jouwe. wil hij het niet begrijpen zijn probleem. wij hebben ook een andere opvoeding dan de rest en daar snap mijn familie weer niks van...
@Sammie, Ja is soms erg frustrerend dat je word aangekeken op hoe je het wilt doen qua opvoeding.. Heel lastig!! Wel fijn dat ik echt niet de enige ben.. dacht echt dat ik gek was ofzo.. Ik heb borstvoeding gegeven en ga ik nu weer doen lekker nog een extra momentje samen! Hoeveel pijn ik de eerste keren heb gehad met voeden door weinig ervaring hoop ik dat ik nu gelijk meer mag genieten van de borstvoedingsperiode!
heel herkenbaar, onze dochter is altijd bij mij of haar vader in de buurt en nooit ergens anders. eigenlijk ben ik er min of meer altijd ze is nu bijna 16 maanden en ik ben nog nooit langer dan 2 uurtjes van haar weggeweest, en dan was het omdat ik boodschappen doe en ze met papa thuis is kraambezoek heeft haar niet vastgehouden, sterker nog mijn ouders hebben haar pas op dag 4 mogen vasthouden en verder hebben de meeste mensen op kraambezoek of later bezoek haar niet vastgehouden ik word er heel vaak op aangekeken en zelfs aangesproken dat ik haar los moet laten maar dat vind ik onzin, loslaten doe je (nooit helemaal natuurlijk) als ze 18 zijn en op eigen benen willen staan
Dat begint niet pas op zijn/haar 18e, daar moet je juist nu al mee beginnen. Waar denk je dat de peuterpubertijd goed voor is? Ik veroordeel jullie helemaal niet, alleen zou ik wel graag willen delen dat het niet de beste manier is om een gezonde volwassene te krijgen: Overbeschermde pubers vertonen vaker probleemgedrag | nu.nl/gezondheid | Het laatste nieuws het eerst op nu.nl http://www.nji.nl/nji/download/Themabericht%20Perfectionistische%20ouders,%20kwetsbare%20kinderen.pdf