De titel zegt het al zo'n beetje maar ik zal het verder toelichten. Ik ben 9 weken zwanger en mijn vriend dumpt me steeds. Hij is helemaal veranderd sinds ik zwanger ben en heel erg dominant en vijandig. Om een voorbeeld te noemen: gisteren lag hij te slapen terwijl ik beneden stond te koken voor hem en zijn broer. Toen hij beneden kwam, begon hij ineens te tieren omdat er stof op de kast lag. 'Waarom moet ik dit soort dingen altijd constateren, waarom kan niemand dit uit zichzelf doen?' Toen ik zei 'is toch een kleine moeite om een doekje eroverheen te halen, ik sta te koken!' was ik brutaal, moest ik opsodemieteren, want het is ZIJN huis en hij accepteert het niet dat ik hem tegenspreek in ZIJN huis. Vervolgens belt hij zijn moeder op om te vertellen dat hij vreselijk druk is (hij lag te slapen) en dat hij alles alleen in huis moet doen en dat het slecht gaat tussen ons... vanwege de stof op de kast. Het eten dat ik had gemaakt was natuurlijk ook niet goed. Ik ben verdrietig naar huis gegaan waarop hij mij een app stuurt dat het over is tussen ons. Ik zou over twee weken met mijn zoontje bij hem intrekken, geef mijn huis en omgeving op om bij hem te zijn, wat heel spannend is voor ons, maar hij ziet alleen wat hij voor anderen doet. Alles moet volgens zijn regels en er is geen ruimte voor mij om mijn mening te geven over bepaalde dingen. Zo wilde hij dat ik mijn zoontje van 4 dwong om zijn boontjes op te eten terwijl hij ze heel pittig met peper had klaargemaakt. Dat wilde ik dus niet, dus was het weer feest: 'mijn kind wordt niet op deze manier opgevoed, je bent veel te soft als moeder, hij moet gewoon eten wat de pot schaft' etc. etc. Ik weet me geen raad meer. Ik wil aan de ene kant niet meer alleen zijn zoals met mijn zoon van 4, en dan nu met 2 kinderen. Maar ik kan zo niet leven met hem. Ik heb al vaker uitgelegd dat hij niet zo streng moet zijn en dat ik mijn best doe en dat hij wat kalmer en losser moet zijn, maar dan blijft het een week goed en vervolgens is het ondraaglijk en loop ik weer op mijn tenen. Ik ben nu al 3x gedumpt in mijn 9 weken zwangerschap en vind het risico te groot om deze zwangerschap voor te zetten en zit serieus te denken aan een abortus. Wat moet ik doen?
Persoonlijk zou ik mij niet afvragen of ik de zwangerschap zou voortzetten, maar ik zou mij afvragen of ik mijn relatie wil voortzetten!! Sorry, maar als mijn man zó tegen mij zou durven doen zou hij vrij snel de deur aan de buitenkant kunnen bekijken. :x Voor jou veel succes in iedergeval!
Ik snap dat alleen zijn met (straks) twee kindjes best pittig zal zijn en echt niet ideaal, maar raap al je moed bijeen en verlaat die kerel! Hij verdient het duidelijk niet om jou als vriendin te hebben! Zijn er andere mensen in je buurt die je zouden kunnen helpen tijdens je zwangerschap en als de tweede er eenmaal is? Kies voor jezelf en voor je kind(eren)!!
Dat je ook maar overweegt om bij deze man in te trekken kan ik niet begrijpen. Iemand die zich zo gedraagt tegenover zijn partner moet maar even lekker helemaal op zichzelf wonen. Was hij 7 weken geleden nog wel een geweldig leuke kerel? Toen hebben jullie blijkbaar samen een nieuw leven verwekt... Wat je met je zwangerschap moet is helemaal aan jou. Vraag je af wat je aan je 4-jarige zoon en je baby te bieden hebt. Kun jij voor een veilig en warm thuis voor hen zorgen?
Dat dus! Het klinkt in ieder geval alsof jullie er nog niet klaar voor zijn om samen te gaan wonen. En mamma bellen omdat hij stof zag liggen? het is toch ZIJN huis, waarom moet jij het dan schoonmaken? Onvolwassen vent als je het mij vraagt. Succes meid, mijn inziens ben je beter af zonder hem.
Lekker voor je kinderen kiezen. Niet bij hem intrekken. Kom op zeg. Je laat je toch niet als een sloof behandelen. Laat hem lekker in ZIJN huis zitten.
Lekker met je kinderen samen verder gaan zonder die onvolwassen vent. Je bent zijn moeder niet, en het is overduidelijk dat hij een mama's kindje is, bij de eerste de beste discussie over wat stof op de kast naar mama rennen.....gatver, dat ie dan bij haar intrekt! Alleen met twee kinderen zal pittig zijn, maar het is het ook zo waard!
Trek in godsnaam niet bij die kerel in!!! Je kan verwachten dat dat helemaal fout gaat en nu is het nog verbaal maar wat als hij dadelijk ook lichamelijk agressief wordt? Dat ga je je zoon en ongeboren kind toch niet aandoen? Je lijkt me slim genoeg om dat in te zien? Dan kun je nog beter alleen zijn. In jouw situatie zou ik niet weten of ik het kindje zou houden dus daar kan ik je zo geen raad in geven. Als je je hart eens goed wil luchten mag je me wel een PB sturen.
Dank voor de reacties. Ik heb altijd alleen voor mijn zoontje van bijna 5 nu gezorgd, heb nog steeds mijn eigen huis, zorg voor mijn eigen inkomen en studeer erbij. Dat is niet altijd makkelijk geweest om allemaal maar alleen te moeten doen en heb gezworen destijds dat als ik dit nooit meer alleen wil doen. Ik wil ook wel eens weten wat het is om een leuk, compleet gezin te hebben. Dat mijn vooruitzicht nu is dat ik het weer allemaal maar alleen moet doen, vind ik nou niet bepaald leuk. De schaamte ook van omstanders en mijn familie dat ik weer in hetzelfde schuitje zit is voor mij ondraaglijk. Ik heb destijds gevochten om een warm en stabiel huisje te creeeren voor mijn zoon en hem te geven wat hij nodig heeft. Was altijd heel voorzichtig met relaties aangaan vanwege mijn zoontje en toen ik mijn huidige partner ontmoette dacht ik 'wow wat een fantastische kerel!'. Maar dat is nu wel even anders. Ik denk ook niet licht over een abortus. Als ik die keuze maak zal ik ook nooit meer een kind nemen. Dit is geen kledingstuk retourneren.
En heb je al eens gewoon rustig met hem hierover gepraat? Want blijkbaar was hij tot voor kort wel een echt leuke man. Onder stress kunnen mensen er de gekste dingen uitflappen, maar dat moet dan snel bijdraaien en je moet het uitpraten. Maar eerlijk: als iemand begint over MIJN huis, terwijl je op het punt staat om samen te gaan wonen en een gezin te vormen, dan lijkt het mij alsof hij er niet aan toe is. Vreselijk fout van hem om dan toch voor een kindje te gaan, maar daar doe jij niks meer aan... Heel veel sterkte gewenst, het lijkt me *piep* situatie voor je.
Heel snel die man of althans puber een rotschop geven en weg wezen daar. Kom zeg je laat je leven toch niet zo leiden. Zeker daar niet intrekken hoor!! Dat vraagt om huiselijk geweld op den duur. Klinkt hard maar als hij nu al zo doet, hoe doet hij dan als jullie er echt wonen?
Meis, een kerel die op die manier met zijn partner om gaat/tegen zijn partner tekeer kan gaan IS GEEN fantastische kerel, maar een slappe l*l!!! En jij ben niet wijs als jij alles waar je voor gevochten hebt en gewerkt hebt, samen met je kind aan de kant wilt gooien voor zo een! Sorry, dat ik het zo heel bot zeg, maar ik heb het ook jaren alleen moeten doen en weet dus hoe het is. En een abortus? Waarom zou je? je kunt je toch ook met 1 kind redden, dus ook met 2! Je moet die vent dumpen en niet je kindje. Heel veel sterkte!
Oh meid, wat een dominant vriend heb je. Ik schrik van je verhaal. Dit soort jongens kun je geen man noemen. Er zijn zoveel goeie mannen en die zijn het tegenovergestelde van dit. En je verdient een goeie vent. Ga weg, nu het nog kan, want hij klinkt heel agressief. Kies voor je kindjes en voor jezelf! Sterkte!
Wow wat een dominante eikel. En dat kan alleen maar erger worden als je het mij vraagt als je samen gaat wonen.... Ik zou lekker voor mijn kindjes kiezen en hem in zijn sop gaar laten koken.
Joh ts wat een vervelende situatie! Zeker nu je zwanger bent. Ik vraag me ook af hoe hij 7 weken geleden en daarvoor was. Was het een bewuste keuze om voor een kindje te gaan? Heb het idee dat jullie er dan beide niet heel goed over na gedacht hebben! Wat je nu moet doen, Tsja alleen jij kan dat bepalen. Abortus of niet, bij deze gast blijven is mijn inziens sowieso geen optie. Dat kan je je zoontje namelijk niet aan doen! Ik snap wel dat je niet alleen wilt blijven, maar alleen is altijd nog een heel stuk beter dan samen leven met zo'n gast. Voor jouw zelf, maar zeker ook voor je zoontje(en dat is, lijkt mij, doorslaggevend). Je zwangerschap afbreken is iets waar ik me niet te veel over ga uitlaten, vindt dat in heeeeeeeel veel gevallen namelijk NIET KUNNEN! Succes! Ene bij hem intrekken daar heb je hopelijk meteen een dikke vette streep door gezet?! Echt niet doen hoor!!!!