Wat vervelend voor je dat je zo overvallen wordt door je vader. Het klinkt misschien stom, maar geluk en verdriet kunnen echt naast elkaar bestaan. Ikzelf ben een dochter* verloren door extreme vroeggeboorte en dat doet nu, jaren later nog steeds pijn. Maar daarnaast ben ik heel gelukkig met mijn zoontje. Die gevoelens heb ik naast elkaar. Kan dat ook niet voor je vader zo zijn. Hij mist zijn overleden vrouw, jouw moeder, nog heel erg. Realiseert zich heel goed welke toekomst ze samen nog hadden willen hebben. Nu is er dan weer een mijlpaal, de geboorte van een kleinkind. Maar daarnaast kan hij zijn leven ook weer oppakken, weer een beetje geluk zoeken. Dat maakt helemaal niet dat hij niet meer verdrietig is over zijn overleden vrouw. Verder, zoals je beschrijft hoe hij hele erge dingen zei en geen professionele hulp wilde zoeken, hij is blijkbaar daar niet zo handig in. Hij wist dat je het erg moeilijk zou hebben met zijn nieuwe vriendin en heeft dat ook nu weer onhandig gebracht. Wat dat betreft is hij dus een echte man. Heel vervelend voor jou dat dit nu zo loopt nu jij hoogzwanger bent.
Toen mama gestorven was ben ik de enige die de familie nog overeind hield. Vader was een wrak, zus (15jaar ouder dan mij) en broer (16 jaar ouder) waren wandelende lijken. Ik heb alles moeten regelen en heb alles weggeduwd. Denk dat ik dat van mijn mama heb.. Toen ze tegen haar zeiden dat ze nog enkele weken had (jammer genoeg is ze 5 dagen later gestorven) heeft ze exact 1 traan gelaten en daarna zei ze: maar leen! Gij kunt nog niet strijken... mama dacht nooit aan haar zelf! Maar op deze moment denk ik aan mezelf en ik voel me er echt niet goed bij
Zo te lezen had jij een sterke moeder. Waarom voel je je er niet goed bij dat je nu aan jezelf denkt? Je bent hoogzwanger, de komende 4 maanden ben je alleen bezig met jezelf en je kind, met alle hulp van je vriend. Dat heeft de natuur zo geregeld, je kind heeft je nodig. Je denkt helemaal niet alleen aan jezelf, je probeert de situatie stabiel te houden voor je ongeboren kind, dat is iets heel anders. Dat deed je sterke moeder ook voor jou.
Nou ts, ik snap je wel hoor... Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. Mijn vader had na een half jaar al een ander en wat het meeste stak was de manier waarop. Namelijk tactloos. Net als bij jou was hij vaag, draaide eromheen, deed geheimzinnig. En toen het wel out in the open was, was de boodschap: ja, daar moet je maar mee dealen. Als je net al 'in de steek gelaten bent' door je moeder zit je er niet op te wachten ook in de steek gelaten te worden door je vader. Dus ja, ik begrijp je heel goed. En ik begrijp ook heel goed dat dit je juist nu zoveel pijn doet. Zo'n zwangerschap is heel emotioneel, dan wil je eigenlijk maar 1 iemand; je moeder. Die je zegt dat je het goed doet, die je kan helpen, die er voor je is, die je vertelt hoe zij het allemaal heeft ervaren vroeger. En dat kan niet. Helaas (of: gelukkig) snappen weinig mensen hoe heftig het is moeder te zijn zonder moeder. En dit soort ontwikkelingen drukt je met je neus op de feiten. Of tenminste, mij wel. Ergens hoopte ik dat mijn vader mijn moeder kon vervangen. Mijn vader is een enorme schat en we hebben een goede band, maar mijn moeder vervangen kan hij niet. Dat gemis wordt helaas dus niet minder. En als je vader je ineens zo laat zitten wordt het nog eens 100 keer zo erg. Ik heb eigenlijk geen advies voor je. Ik wil alleen maar zeggen dat je gevoelens helemaal niet vreemd zijn. En als je eens wilt praten, kan je me altijd pb-en. P.s. Er is een Facebook-groep voor moeders zonder moeder. Misschien heb je er iets aan...
Plus wat erbij komt in jouw geval, is dat je hele zwangerschap al gewoon niet plezierig verloopt, zowel lichamelijk als geestelijk. Omstandigheden e.d. Ik denk dat je het je vader namelijk wel degelijk gunt, maar dat je je enigszins verraden voelt over de manier waarop, wat helemaal niet gek is!! Ik zou je willen adviseren om je vader niet weg te duwen, maar eerlijk aangeven dat je er nu niet klaar voor bent om zijn vriendin te ontmoeten en dat deze situatie nu best lastig voor je is. Als je zometeen bevallen bent en alles gaat een beetje in rustiger vaarwater, dan zal je er waarschijnlijk anders tegenaan kijken. Ik moet zeggen dat als ik niet zelf hoogzwanger was ik even naar Belgie reed om je een knuffel te geven.
Het is inderdaad niet makkelijk om zwanger te zijn zo zonder mama.. Papa heeft veel gedaan voor me tijdens de zwangerschap (babykamer in orde gemaakt,...) maar ik voel me... ik weet niet..verraden? thx Derbi
Ik kan me voorstellen dat je boos bent omdat hij eerst zit te huilen en even later al een tijdje een vriendin blijkt te hebben. Kan me ook voorstellen dat je je boos maakt omdat hij niet naar verjaardagen gaat maar wel op stap. Vergeet echter een ding niet, wie weet durft je vader de familie niet onder ogen te komen, bang voor de reacties en de veroordelingen. Laat het even los en wacht tot na je bevalling. Je zit nu bomvol hormonen en die kunnen je gevoel en gedachten aardig beïnvloeden. Wie weet zie je het straks weer in een heel ander perspectief en kun je blij zijn dat ie iemand gevonden heeft. Mijn vader had ook 7 maanden nadat mijn moeder was overleden een nieuwe liefde. En ik dacht maar een ding; wij zijn volwassen en wij hebben ons niet te bemoeien met het liefdesleven van onze vader. Dat de jouw vader daarnaast een beetje raar doet en misschien vervelend is natuurlijk niet leuk en mag je gerust (na je bevalling) met hem bespreken.
Ik heb niet alle reacties gelezen maar heb het ook meegemaakt. Mijn moeder had na 3jaar een nieuwe vriend. Is dat kort of lang? Geen idee.. ze zal eraan toe zijn geweest. Voor je vader is dat 1,5 jaar. Voor jou is dat te kort... dat is voor iedereen anders. Ikzelf had er geen moeite mee. Mijn zus weer wel. Iedereen neemt zelf de tijd om zoiets te verwerken. En reageert er anders op. Sommige reacties hier gaan te ver. Je kunt niet oordelen over iemands gevoelens hierover. Laat het even bezinken meid en focus je op de bevalling. Je gaat een kindje op de wereld zetten.
Wat vervelend dat jij er zo naar bij voelt. Mijn (stief)vader leerde mijn moeder kennen een half jaar na het overlijden van zijn vrouw en moeder van hun vijf kinderen. Het was een enorm pijnlijk proces voor alle partijen. Voor mijn broers en zussen omdat ze midden in hun rouwproces zaten, voor mijn vader omdat hij ook nog vol op aan het rouwen was en voor mijn moeder omdat ze niet geaccepteerd werd. Sterker nog, ze gunden haar geen blik waardig. Mijn moeder had dat absoluut niet verdiend en mijn vader ook niet. Ze hebben het moment niet uitgekozen... En mijn vader heeft de eerste 15 jaar nog heel regelmatig gehuild om het verlies van zijn vrouw en de moeder van zijn kinderen. Dat doet niets af aan zijn liefde voor mijn moeder, hij mist de vrouw met wie hij is opgegroeid. Zijn kinderen missen hun moeder nog iedere dag. Waarom zou hij daar niet verdrietig om mogen zijn? Ik hoop dat je durft uit te spreken naar je vader dat je er moeite mee hebt en dat het voor jouw gevoel snel is, maar ik hoop nog meer dat je de deur niet dicht gooit. Uiteindelijk is het wel je vader en ik kan me niet voorstellen dat je niet wil dat hij gelukkig is.. Sterkte!
70 jaar en na 1.5 jaar verliefd!! Laat hem gelukkig zijn ( dat neemt niet weg dat hij je moeder/zijn vrouw mist) Het mooiste is toch om je vader gelukkig te zien dat willen ouders ook het graagst met hun kinderen! Zou blij zijn voor je vader en wat is er mooier met 70 jaar nog opnieuw verliefd te zijn!
Tuurlijk wil ik niet dat hij heel de dag ligt te wenen. Maar naar mijn gevoel is het inderdaad nog te vroeg. Misschien omdat ik zelf nooit bij haar dood heb stilgestaan? Iemand moet het spel draaiend houden en voor de moment ben ik dat nog steeds. Ik doe papa zijn was, doe zijn "boekhouding" (door zijn leeftijd kan hij niet echt met een bankkaart werken) als hij naar het ziekenhuis moet ga ik mee. Ik had gisteren zoiet van: jaaah dan doet zij dan ook maar allemaal!!! Dat hij niet naar Runar zijn feestje gaat vind ik al helemaal not done! Hij is niet "hun echte" opa, maar mijn zus (zijn stiefdochter) heeft hem altijd als haar vader gezien..natuurlijk komt ze ook nog bij haar echte vader maar ze weet dat ze meer kan rekenen op mijn vader.. Mijn vader heeft al Runar zijn voetbalmatchen gezien, ging mee naar trainingen (ook nog toen mama er was, ze waren de grootste supporters!!).. en nu laat hij hem gewoon vallen? Ik snap dat niet!
Snap je wel, maar je geeft al zelf beetje aan dat jezelf er nooit bij heb stil gestaan, nu is het moment dat je vader een nieuwe vriendin heeft en nu sta je er bij stil en zie je het anders.. Is heel begrijpelijk maar zou eens met je vader erover hebben hoe jij het ziet en voelt en dat je blij bent voor hem een goed gesprek kan ook een heleboel goeds doen voor je
+1 word er ook zoooooo doooooood moe van hier! Die mutsen die altijd zijn/haar mening gelijk klaar hebben en het liefst TS de grond in trappen... ze geeft haar emotie weer en dat is echt wel goed te begrijpen... en natuurlijk is het ook wel leuk om te horen dat een 70 jarige man waarschijnlijk weer hotel de botel is, maar dat neemt niet weg dat hij zijn geluk niet mag hebben, maar TS mag ook zeer zeker haar emoties erom hebben...het is niet niks.... moet ze dan alles maar klakkeloos opzij schuiven omdat het een oude man is en zij zich niet moet aanstellen omdat het 'al' 1,5 jaar geleden is... nou vind het nog redelijk kort moet ik eerlijk bekennen...maar ook dat is voor ieder weer een ander tijdstip...
Ik begrijp je wel. En als ik heel eerlijk ben vind ik 1,5 jaar echt niet zo lang. Mensen vergeten vaak dat je eerst druk bezig bent met regelen: eerst de uitvaart, dan alles van de verzekeringen enzo, en je zorg voor je naasten die verdriet hebben (in dit geval veel zorg voor je vader). Daarna kom je pas zelf aan rouwen toe en het een plekje geven. Je bent nog niet op een punt in het rouwproces gekomen dat je makkelijk kan accepteren dat je vader (voor jouw gevoel NU AL) een vriendin heeft. En vergeet daarbij je zwangerschap niet. Tuurlijk mis je je moeder hierbij. Tel daar alle ongemakken en de hormonen bij op... nou ja, je snapt het wel. Ik zou je vader niet weg duwen maar een gesprek met hem aan gaan. Leg uit hoe je dit ziet. Dat het moeilijk is voor je om in deze tijd waarin je je moeder mist te horen dat hij een vriendin heeft. En dat hij toch wel kan snappen dat hij niet zo maar zijn familie kan laten vallen? Grote kans ook dat hierdoor zijn nieuwe vriendin straks (mocht het serieus zijn) hierdoor niet geaccepteerd wordt. Dat wil hij toch ook niet? Wat ook ineens bij me op komt: is dit niet een soort aandacht trekken? Of een vorm van afleiding die je vader zoekt? Je had het er eerder over dat hij geen hulp wilde. Misschien kan je er eens over praten met zijn huisarts? Wie weet kan die nog iets betekenen. Hoe dan ook: dikke knuffel voor je en ik hoop dat het allemaal een beetje losloopt.
voor rouwen staat geen tijd is voor iedereen anders. toch kan ik me voorstellen dat het dubbel aanvoelt. sterkte!
Nou LeenKen, Vind jouw standpunt onredelijk en unfair tgo je vader, maar anderzijds kan je er niet aan doen dat je je er slecht bij voelt. Het is wel mooi dat je zo oprecht over je gevoel praat. Je voelt je verraden, je bent boos, je had dit niet verwacht, je bekijkt het als een ontkenning van de liefde voor jou en je moeder. Tikkeltje onredelijk hè Weet je, geef het wat tijd... Kom tot rust... Binnen enkele maanden zal je dit wel een plaats kunnen geven. Op dit ogenblik zie je er de meerwaarde niet van in. Maar je zal je vader weer gelukkig zien, je zal je vaders' vriendin leren kennen, en wie weet blijkt zij ook een leuke oma te zijn voor je kids! Kom op meid, je kan toch niet eeuwig die bittere gevoelens blijven koesteren...
Ik vindt je onredelijk. 1,5 jaar zegt helemaal niks wat moet hij dan volgens jou...blijven rouwen tot hij er zelf dood bij neer valt? En kan zijn verdriet om je moeder niet evengoed oprecht zijn geweest? nee sorry, ik vindt dat je blij zou moeten zijn dat hij nog een nieuw geluk heeft gevonden (en is het mischien al eensin je opgekomen dat hij afleiding van zijn verdriet is gaan zoeken en daarom een nieuwe vlam heeft?) en om dan te zeggen dat je het belachelijk vindt dat hij zo'n nieuws op die manier aan een zwangere voruw verteld..komop zeg, je bent zwanger he..niet stervende
Ik heb het gelukkig nog nooit zelf mee gemaakt maar ik kan me voorstellen dat je het wel moeilijk vindt. Je gunt je vader geluk maar je mist je moeder zeker op zo'n moment nog meer, een soort inruilgevoel denk ik. En op dit moment mis je je moeder dubbel zo hard met zwangerschap en bijna bevallen. Probeer je maar te focussen op je naderende bevalling en je komende geluk. Daarna kun je wel weer eens verder gaan met alles. Sterkte en succes.