Goedenavond dames, Ik ben nieuw hier op het forum, lees eigenlijk al een hele tijd mee buitenaf. Nu zit ik met een vraagje. Ik ben sinds kort zwanger, ik probeer al ongeveer 3 jaar zwanger te worden, maar mijn kinderwens was er al voor ik mijn man leerde kennen. In tussen tijd ben ik ziek geworden, depressie en complexe ptss waarbij ik veel angst paniek aanvallen kreeg. Ik ben mijn baan kwijt geraakt door de symptonen die ik toen kreeg en ben de ziektewet in gegaan ontvang op dit moment een loongerelateerde uitkering. Heb een therapie dag behandeling in het ziekenhuis gekregen en vervolgens een ander therapie door een welbekende instantie. Waar ik nog steeds in behandeling ben met behulp van een psygoloog. Ik ben heel erg blij met mijn zwangerschap omdat ik eindelijk een kindje krijg waarbij ik al mijn liefde kan geven die ik nog nooit in mijn leven heb mee gekregen. Ik vertrouw mijn man en ook op de liefde die ik zal geven. Het is voor mij echt een groot geschenk. Maar ben bang dat dit mijn zal worden afgenomen door dat ik als diagnose ernstige depressie/psygose + complexe ptss heb gekregen. Ik heb in het verleden hele erge nare dingen meegemaakt, tegen mijn wil in, waar ik later pas kuren van heb gekregen zonder dat ik het wou. Hiervoor heb ik vroeger ook met BJZ gezeten voor mijn veiligheid. Ik werk er hard voor om alles weer op te pakken, maar ben zo bang dat het me niet gegund is omdat ik allerlei nare verhalen lees rondom internet etc.. Tenslotte heb ik er ook niet om gevraagd om zo'n verleden met nu de symptonen.. Wou het even kwijt omdat ik eigenlijk wel heel blij ben, maar ook weer een angst en paniek aanval krijg dat mijn blijdschap zal worden afgenomen.
hoi Blauwehemel allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! lijkt me zeker lastig dit alles een plekje te geven, maar is dit niet ook iets dat je met de behandelaars kunt bespreken? ik ben geen deskundige, dus kan er niets over zeggen, maar het lijkt me dat je zo goed bezig bent voor jezelf, en daarmee dus ook voor een kindje. dat is het belangrijkste, toch? kun je de angst met je man bespreken? sterkte!
Gefwliciteerd met je zwangerschap!! Meid voor zover ik altijd begrepen heb pakken ze pas iets van je af als je het niet verzorgt zoals het hoort. Ik lees uit dit verhaal dt je erg bezorgd bent en dat is juist goed, denk niet dat jij je kindje niet kan verzorgen zoals jij wilt. Bespreek het zoveel mogelijk en hoop dat je alles een plekkie kan geven!
wat ben ik blij met jullie reacties ! Zat onder spanning op reacties te wachten.. Ik wil het wel graag met mijn behandelaar bespreken maar ben bang voor een reactie (misschien heeft zij een mening dat ik er niet aan toe ben) en weet zelf nog niet hoe de zwangerschap verloopt. Wil eerst zekerheid hebben dat het goed gaat. Ik heb momenten gehad dat ik me zelf niet kan verzorgen, maar ik heb nu een lieve man die een leuke baan heeft en leuke buren en vrienden die mij echt steunen omdat zij mijn achtergrond weten. Ik sta bereid om alles voor mijn kind over te hebben qua zorg liefde kleding onderwijs etc. Ik ben niet iemand die rookt drugs gebruikt of slecht is voor de openbare orde of op een asociale manier leeft (man trouwens ook niet). Ben nooit in aanraking met justitie geweest, alleen met bureau jeugdzorg voor mijn veiligheid 10 jaar geleden 3 weken in een tehuis. Ik wil hoop ook dat ik beter kan worden, en een baby / kind kan mij misschien een plek op de wereld geven, motivatie, een soort duw in de rug. Dat ik alles goed wil doen als moeder, alles zo anders zoals ik het vroeger ook gewild zou hebben. Voel me opgelucht na jullie reacties ook al zijn het er maar 2. dank jullie wel!
Lieve meid, Ik denk dat je een geweldige mama zult zijn! Juist om de dingen die jij gemist of juist hebt meegemaakt! Even een voorbeeld mijn opa is als kind zijnde zwaar mishandeld zowel geestelijk als lichamelijk (heeft aan een hondenketting vastgelegen enz zal verdere details besparen) dat is echt de liefste vader en opa en overgrootopa die je maar kunt wensen juist omdat hij weet hoe het niet moest en omdat hij zoveel pijn gehad heeft. Dat doe je je eigen kinderen niet a an! meissie jegaat het redden ! En blijf voor jezelf praten en lucht hier je hart als dat oplucht!
Gefeliciteerd met je zwangerschap, Je situatie toendertijd klinkt als ik je verhaal hoor niet vergelijkbaar met hoe het nu met je is. Je hebt nu een meer liefdevolle steunende omgeving en je hebt door behandeling waarschijnlijk al heel veel geleerd; vergeet dat niet. Hoe je je vroeger hebt gevoeld is niet per definitie een voorspeller voor hoe je je gaat voelen in de toekomst. Depressie of traumaklachten op zich zijn geen reden om een kindje af te pakken. Het is alleen een reden om extra op te letten dat je klachten niet terug komen, omdat dat voor zowel jou als voor het kindje beter is om eerder in te grijpen, zodat je onnodig verdriet kunt voorkomen. Ingrijpen wil niet zeggen dat ze je kindje weg halen maar dat ze je extra helpen/steunen, juist zodat jij zelf goed voor je kindje kan zorgen. Zo te horen hou je nu al heel veel van je kindje en wil je het goed beschermen; dat is toch wat een goede moeder doet? Probeer niet gelijk van het ergste uit te gaan... Ik denk wel dat het verstandig is om je behandelaar in te lichten, zodat ze je ook kan helpen en kan steunen. Wanneer je dat doet is uiteraard aan jou. Succes... en probeer niet gelijk te negatief denken of in rampscenario's... Ik snap je angst wel... maar het helpt je niet... het maakt je eigenlijk alleen nog maar angstiger...
Ik begrijp je angst heel goed hoor! Ik heb een neurologische stoornis, waardoor ik ook vaak depressief ben. Op het cb wilden ze me afgelopen winter, toen het niet goed ging, doorsturen naar de jeugd-ggz, om te kijken of zij me handvatten konden geven om beter op mijn dochter te reageren, als ik er echt doorheen zit. Ik heb dat wel gedaan, maar heb echt getwijfeld, omdat ik dacht "als ik daar eenmaal bekend ben, en ze zien een kind met een depressieve moeder, halen ze haar misschien bij me weg. Als ik me niet zelf aanmeldt, is er echter ook niemand op de hoogte en zal dat dus niet kunnen gebeuren." Ik heb dat besproken met de cb-arts die me door wilde sturen en zij zei dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, omdat ze tot nu toe geen enkel signaal zag in de interactie tussen mij en mijn dochter dat er sprake zou zijn van een probleem met de hechting, of wat dan ook en dat het echt bedoeld was om het mij makkelijker te maken. Ik zou het zoals minimoon zegt, absoluut met je behandelaar bespreken. Wij weten te weinig van je problematiek om te weten of je je kindje tijdens een psychose misschien in gevaar zou kunnen brengen en wat jij en je man kunnen doen om dat te voorkomen. Ook weten we niet hoe ver je bent in de zwangerschap. Als het nog heel pril is, kan ik me voorstellen dat je het nog even voor je wilt houden, maar een behandelaar hoort niet bij je vrienden/kennissenkring, dus ik zou daar toch een uitzondering voor maken. Ik snap dat je bang bent voor zijn reactie (zou ik ook zijn), maar door langer te wachten, kun je echt niet voorkomen dat je het hem hoeft te vertellen! Er gaat hoe dan ook een moment komen, waarop je het er met hem over moet hebben en hoe langer je wacht, hoe langer je daarover in spanning zit, dus ik zou het zo snel mogelijk doen!
Ik heb er nog wel moeite mee vandaar dat ik ook niet hersteld ben en nog in de ziekte-uitkering zit. Heb vaak flashbacks en voel me vaak bang en angstig, soms nachtmerries. Het is moeilijk om het te verwerken omdat het een hele tijd rol heeft gespeeld in mijn leven en mij ontzettend veel pijn heeft gedaan zowel lichamelijk als geestelijk. Bij mij is het niet alleen mishandeling maar ook andere dingen die er zijn gebeurd. Waar ik liever niet over praat omdat ik de beelden dan weer ga herbeleven. Ik wil voor mijn kindje vechten en beter voelen. Ik wil trots op me zelf zijn dat ik een goede moeder ben door me zelf te prijzen als mijn kind mij een knuffel geeft en een kus. Ik heb zoveel behoefte aan iemand (mijn kind) die ik zo veel het beste van mij liefde die jaren lang verborgen zat, die ik destijds niet kon uiten. Ik wil het wel bespreken maar durf er niet voor uit te komen, zowieso wil ik wachten tot die onzekere maanden voorbij zijn (12weken). Zij gaan ook over mijn medicatie, ben ondertussen wel gestopt met medicatie. Daar moet ik het wel over hebben met hun. Wat is wijsheid hoe zou ik het beste een gesprek kunnen aangaan?
Het is niet zo dat ik een gevaar ben voor mensen , maar ik heb me aan het begin van de depressie zo naar gevoeld dat ik het leven niet meer zag zitten, dat weten hun ook. Maar die gedachtes heb ik nu al een tijd niet meer, mede dankzij de therapie die ik volgde met andere mensen die ook het zelfde probleem hadden (ptss) dat is het enige. Ik ben niet iemand die spullen kapot maakt of gewelddadig is en de huis in fik steekt. Zulke aanvallen heb ik niet gelukkig.
Lieve blauwehemel, Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik denk dat jij een geweldige moeder zal zijn/ nu al bent. Ik heb wel eens gehoord van de POP poli. Die is gespecialiseerd in depressies en zwangerschappen. Het fijne weet ik er niet van. Sorry! Geniet van je zwangerschap! Liefs Lara
Hoi! Allereerst natuurlijk gefeliciteerd met je zwangerschap!! Ik heb ervaring met complexe PTSS en depressie. Niet zelf, maar mijn vriend heeft het. Hij heeft alles meegemaakt wat een kind niet mag meemaken en mist echt de basis die je hoort te krijgen bij je opvoeding. Hij heeft veel therapie gehad en slikt medicatie. Het heeft hem heel erg geholpen, hij is zo veel veranderd. Hij is nog wel volledig arbeidsongeschikt, maar hij zorgt elke dag voor ons zoontje als ik aan het werk ben. En hij is geweldig met hem! Hij is zo'n goede vader. Hij is net als jij gedreven met de gedachte van wat ik heb meegemaakt zal mijn kind nooit meemaken. Ik ga het 1000x beter doen. En hij doet het geweldig! Waar hij trouwens veel baat bij heeft gehad is EMDR. Heb jij die behandeling al gehad? Hij keek er enorm tegenop, maar na 1 sessie was hij al klaar! Het heeft hem echt super geholpen met zijn nachtmerries. Wat voor jou wel anders is, is dat jij degene bent die zwanger is en je bent je medicatie gestopt. Ik weet dat dat voor mijn vriend geen optie is, dus ik vraag me af of dit wel goed voor jou en de baby is. Heb je het wel afgebouwd in overleg met een arts? Het gesprek met je behandelaar zou ik gewoon heel open en eerlijk ingaan. Vertel ze dat je zwanger bent en er dolgelukkig mee bent. Dat jij hier klaar voor bent, maar dat je ook graag met hun wil kijken de komende maanden wat voor handvatten je nog nodig hebt om je goed voor te bereiden op het moederschap in combinatie met je klachten. Je komt er wel! Geniet van dit mooie wondertje in je buik!
EMDR kan inderdaad heel goed werken Gefeliciteerd met je zwangerschap, TS! Ik heb in het verleden last van depressies gehad en ben nu enkele jaren 'op de rit' en zwanger. Ik vind het soms ook hartstikke eng met de zwangerschap en de zorg voor een kindje straks - dat ik een terugval krijg of iets dergelijks. Want je weet het niet van tevoren. Je kunt het wel proberen in te schatten, maar zoals met alles weet je het pas wanneer je er met beide benen in staat. Eng en onzeker dus. Wat ik wel weet en dat proef ik bij jou ook uit jouw verhaal is dat je jouw uiterste best wilt en het beste probeert te doen voor jezelf en het kindje. Dat doel alleen al geeft je misschien extra kracht/energie/motivatie om er bovenop te komen met de juiste hulp! Ik gun je veel kracht en wijsheid toe.
Ooh wat ben ik ook enorm blij met jou reactie zeg.. Zoals je jou vriend omschrijft zo denk ik er ook over. Ik wil het allerbeste doen. Mijn ha weet wel dat ik het niet gebruik nu, omdat het erg slecht is voor de zwangerschap. Ik wil het ook bespreken met ze zodat ze me kunnen helpen maar pas als ik zekerheid heb dat deze zwangerschap goed gaat. Zit nu op 9.5 weken.. Heb eerder een miskraam gehad dus om het nu al te zeggen zonder te weten of het uberhaupt al goed gaat.. Maar ik ben er ook zo blij mee, ik kan het niet omschrijven... En er zijn zat mensen die ook kinderen hebben en net een baby krijgen die ook de zelfde sessies volgen als ik, maar heb het gevoel dat de mijne misschien qua achtergrond zwaarder valt bij ze (maar dat denk ik dan).. Ach het is ook gewoon een angstaanval die ik heb, omdat je ook veel enge dingen hoort en leest dat je kind word afgenomen.. Dat zou ik al helemaal niet aankunnen als dat zou gebeuren, dan zou mijn wereld storten.
Ik wil zo graag het beste doen, het liefst zou ik nu al liefdesbrieven willen schrijven naar mijn kindje hoe welkom ze/hij is! Het is ook zo dat mijn huis er gunstig voor is en financieel qua werk van mijn man ook. Als dat niet het geval was, dan was het alsnog welkom maar niet erg handig in een onstabiele situatie.. Hij is ook zo blij, hij verheugt zich er zo op!
Gefeliciteerd met je zw schap Ik zou een verwijzing vragen voor de pop poli Zij kunnen je heel goed onsersteunen bij je angsten tijdens de zw.schap
Als eerste; gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik moet zeggen dat ik me erg herken in jou angsten. De angst dat de depressie als het kindje geboren wordt, te hevig zal zijn om ervan te genieten. De angst alles te ruineren en er niet te kunnen zijn voor je kindje.. en ik heb zelf ook geen idee wat hier tegen te kunnen doen. Ookal is het kindje nog zó welkom, de angst zit er. Zelf loop ik bij de POP poli, hier heb ik afsrpaken gemaakt omtrend mijn problemen en de zwangerschap, kraamtijd en de bevalling. Dat maakt ze zwangerschap en de paar weken daarna toch een wat fijner vooruitzicht. Heel veel sterkte meid!
Goed dat je je medicatie met je ha hebt besproken! Je andere behandelaars kan je het vertellen als jij er klaar voor bent. Kan me goed voorstellen dat je tot de veilige grens wilt wachten. Nog 2,5 week . Ik duim voor je dat alles goed blijft gaan. Heb je al een echo gehad? En idd zoals anderen al zeggen vraag of je naar de POP poli verwezen kan worden. Alle hulp is welkom en ze zullen echt je kindje niet afnemen als jij gewoon je best doet en samen met je support team goed voor jullie kindje zorgt. En spannend is het natuurlijk! Maar wees gerust, dat is het ook voor alle mama's zonder psychische problemen . Het is spannend, maar ook een prachtige ervaring. En zeker ook een periode om van te genieten, ik hoop dat jouw dat gaat lukken. En zie het zo, je hebt al zo veel meegemaakt en alles overleeft, ook dit komt helemaal goed, want jij kunt dit aan. Ik wens je het allerbeste! Dikke knuffel voor jou .