Als iemand die zelf niet makkelijk zwanger wordt en in de mmm zit zou ik het never ever ooit weghalen!! Ik ken jou natuurlijk niet en kan niet voor jou spreken, maar ik zou heel erg bang zijn dat ik er tot mijn dood spijt van zou houden. Dit kindje is een wondertje, dat kun je toch niet zomaar laten gaan. Ik zou mn man met man en macht proberen te overtuigen dat het best gaat. Desnoods lever jij meer in (qua (werk)tijd en geld) dan hij als dat het probleem is. En een ouder kindje en een baby kan juist heel leuk en handig zijn. Geef je man wat tijd wedden dat hij wel bijdraait.
+1 Ik denk inderdaad dat dit een situatie is die met een professioneel iemand erbij besproken moet worden. De meesten van ons zullen hier net zoals jij emotioneel naar kijken en reageren.
ten eerste gefeliciteerd. vind jou echt niet egoïstisch, je kiest voor je kind. niets vreemds aan. ik snap, gezien hele verleden, dat dit een schok is voor je man maar abortus eisen vind ik echt heel ver gaan. ik hoop dat dit komt door de schok en dat hij bijdraait. het is gewoon echt een wonder, dit kindje en hoop dat jij er van kan genieten en gaat genieten.
Mijn vent zou dit nooit doen. Ik weet hoe het is om in de MMM te zitten. Hij hoefde alleen zijn kwakkie in te leveren en jij hebt al die ellende meegemaakt. Jullie hadden allebei opgegeven maar opeens ben je zwanger. Éen mooie happening om samen te vieren!!! Jullie zijn nog bijelkaar voor de liefde, of niet? Sorry hoor, als mijn vent opeist dat ik m'n kind niet mag hebben, zou ik meteen van hem scheiden!!!
Ik denk dat het meer egoïstisch is dat hij van je eist dat je je kindje weghaalt. Als ik moest kiezen tussen mijn kind of m'n man, dan weet ik het wel hoor. Ik zou je echt aanraden te doen wat je hart je ingeeft, want geloof me dat je spijt krijgt. Been there...
Ik snap jullie beide heel goed. Hij had zich er al bij neergelegd en de situatie zoals hij is volledig geaccepteerd. Zich een leven voorgesteld zonder een tweede kindje en zich daar helemaal op ingesteld. Nu wordt dat ineens omgegooid. Dus ja ik snap zijn paniek heel goed. Jullie moeten gaan praten, dat is het allerbelangrijkste, Desnoods met hulp erbij. Hiervoor kan je het FIOM bellen. Jouw man is in mijn ogen niet minder egoistisch als jij. Dus jullie moeten er echt samen uit zien te komen. Met hulp. Sterkte!!
dank jullie allemaal! ik heb ook voor mezelf besloten dat ik dit kindje als alles goed blijft gaan wil houden, mijn man is hier niet blij mee en is ook redelijk kwaad erover, maar ik denk dat hij wel bijdraait, tenminste dat hoop ik. Ik denk dat ik dat risico ook maar moet nemen. ik ben er van overtuigd dat als ik het omdat hij het wil weg laat halen ik een vreselijke hekel aan hem ga krijgen en dan is mijn huwelijk ook kapot en sta ik nog met lege handen. ik vermoed dat het bij mijn man ook echt een paniekreactie is, vragen zoals hoe regelen je de oppas, stop je met 's 'avonds werken ( werk in de zorg), hoe zit het financieel, de paniek van als de baby huilt en hij niet weet waarom. de onzekerheid is denk ik de grootste factor tot zijn gedrag.
Maak een afspraak bij het fiom ! Zij helpen je verder, ongeacht je beslissing die je maakt. Ze bespreken alle gevoelens, voor en nadelen.
Alle punten die je opnoemt zijn idd bij mijn vriend alle redenen waarom hij twijfelde om voor een tweede kindje te gaan. Inmiddels is die twijfel bij hem weg, dus we gaan er weer voor. Maar het is wel wat je vaker hoort bij mannen. Ik hoop echt dat jullie er samen uit gaan komen, zonder dat het ten koste gaat van jullie huwelijk/gezin. En idd nogmaals, neem contact op met het FIOM.
idd kinderen staan op 1 hoe goed de relatie ook is tussen beide maar als je het weg laat halen betekend het dat je relatie voorbij is jij neemt het de rest van je leven kwalijk dat hij de gene is geweest voor wie jij een kindje een mooi leven hebt ontnomen denk ook even goed na of je het zonder hem ook zou kunnen je oudste en de kleine straks en spijt dat krijg je zeker zeker omdat 5 jaar gelden die wens zo sterk was en als moeder zijnde voel je gelijk liefde voor je kindje hoe klein het ook is maar vind dit geen reden voor abortus en zint het hem niet dan zou hij van mij kunnen gaan heel veel sterkte
Ik ben drie jaar geleden, ondanks pilgebruik, zwanger geraakt van onze vierde. Zoals jouw man reageert, zo was het bij ons ook (met dat verschil dat ook ik aardig in de stress schoot bij het idee). het onderwerp "baby"was gewoon afgesloten en er waren genoeg plannen voor de toekomst, zonder baby. Ik denk dat jouw man er voor zijn gevoel allang een punt achter had gezet en nu wordt zijn leven compleet overhoop gehaald. Logisch dat hij in paniek is. Toen voor mijn man destijds duidelijk was dat ik écht geen abortus zou laten doen, duurde het nog best een poos voordat hij zich er écht overheen kon zetten. We hebben gesprekken gehad bij Siriz om alles op een rijtje te zetten en dat heeft ons enorm geholpen. Ons wondertje is inmiddels ruim 2 jaar en niet meer weg te denken uit ons gezin. Iedereen, inclusief mijn man, is dól op hem! Ik wens je veel wijsheid en moed enne.......gefeliciteerd!
Allereerst gefeliciteerd. Wat een moeilijke situatie. Als je het kindje laat weghalenntegen jouw zin, heb je kans dat dit zoveel spijt oplevert bij jou dat jullie relatie dit niet overleeft. En als je het kind tegen zijn zin houdt, breng je de relatie natuurlijk ook ernstig in gevaar. Dat wil zeggen: als jullie niet heel goed met elkaar praten. Probeer toch samen op één lijn te komen. Jij praat vooral vanuit je gevoel, hij vanuit de praktische kant. Misschien is het goed als hij probeert meer over zijn gevoel te praten en jij meer over praktische dingen. En dan niet op een manier om de ander te overtuigen. (Hij zegt iets, jij komt met een tegenargument, hij probeert dat weer te ontkrachten enzovoorts.) Want dan praat je alleen voor jezelf en luister je niet echt naar de ander. Vertel eens gewoon hoe jij het voor je ziet (vooral praktisch, want dat is blijkbaar de manier waarop hij nu denkt.) En laat hem vertellen hoe hij het voor zich ziet en probeer dan behalve de praktische bezwaren ook door te vragen naar zijn emoties. Als dit zelf niet lukt, vraag dan of iemand kan bemiddelen. Want na alles wat jullie samen hebben meegemaakt, verdienen jullie het om hier ook uit te komen op een manier die de relatie sterker maakt in plaats van slechter. En ook jullie oudste kind en eventueel volgende kindje verdienem dat. En hoewel je dit soort beslissingen eigenlijk niet moet overhaasten, zou ik toch proberen er niet te lang over te doen een beslissing te nemen. Want als je dit gesprek (deze gesprekken) echt open en eerlijk wilt voeren, moet je er allebei voor open staan dat de ander ook gelijk kan krijgen. En mocht het zo zijn dat je het toch met hem eens zou zijn, is het natuurlijk alleen maar moeilijker naarmate je langer wacht.
Wat een situatie zeg! Ik snap jou wel, want zo zou ik ook reageren... en de reactie van jouw man lijkt inderdaad meer op een 'paniekreactie' en hij kiest dan voor de 'makkelijkste oplossing' (in zijn ogen)! Persoonlijk zou ik het ook nooit kunnen om mijn kindje weg te laten halen omdat mijn man dat van me eist! Denk dat dan je relatie ook niet beter wordt... Zoek hulp hierbij om alle kanten te belichten. Waar loopt je man tegenaan (praktisch, emotioneel etc) en hetzelfde voor jou! Na zo'n lange periode van niet zwanger kunnen raken nu ineens zo onverwacht spontaan zwanger zijn is erg bijzonder! Gefeliciteerd en hopelijk komen jullie snel tot een oplossing...
Jouw situatie klinkt redelijk bekend... Mijn man zou onvruchtbaar zijn ivm chemotherapie die hij van juli t/m september afgelopen jaar heeft gehad. We gebruikten geen anti-conceptie en in mei ontdekten we dat ik zwanger was... Ook mijn man wilde dit kindje niet, en ik wel. Voelde me verschrikkelijk want een abortus.... nee dat zou ik echt niet kunnen... Zou dit niet voor een breuk tussen ons kunnen zorgen?? We hebben letterlijk alle voors en tegens op een lijstje gezet en m'n man was redelijk snel toch aan het idee gewend. Hij ziet het nu ook als een echt wondertje. Ik hoop echt dat jouw man uiteindelijk ook aan het idee went! Veel sterkte!
ik heb 3,5 jaar terug om deze reden abortus gepleegd. en nog nooit zo enorm spijt en hartzeer van iets gehad. mijn reactie zou dan ook zijn , doe het niet tenzij je er zelf ook achter staat. want eenmaal gebeurd kun je het niet meer terugdraaien..... succes met je keuze
hallo allemaal gelukkig draait mijn man een beetje bij, hij vroeg afgelopen zondag of hij de foto's van de echo mocht zien. (ik vond dat al een hele stap vooruit) hij vroeg zelfs of ik het niet gefilmd had, hij moet nog erg aan het idee wennen maar hij lijkt te accepteren dat er een kleintje bij komt. wil zelfs mee naar de volgende echo aan het eind van de maand. ik heb dus goede hoop, nou maar hopen dat het goed blijft gaan, heb erg weinig kwaaltjes, wel een vreselijke opruim woede pffffffffff.
wat fijn voor je dat het lijkt alsof hij bijdraait..... Mannen hebben nu eenmaal wat langer nodig om dingen te laten bezinken Geniet van je zwangerschap!!
Pffff meid wat fijn dat je man een beetje bijdraait. Een kat in het nauw.... Het komt vast allemaal goed en is hij straks de meest trotse papa op de hele wereld! Owja nog gefeliciteerd!
Wat fijn zeg! Waarschijnlijk had hij even tijd nodig om alles te laten bezinken. Dan nu in elk geval een dikke gefeliciteerd met jullie wonder!