Ik zou stande pede maken dat jij die irritante kerel dumpt! Dat begint nu met wat stof en als de baby er éénmaal is, begint ie weer te zeuren over babygehuil dat hem wakker houdt en dergelijke meer. En ook de houding tegenover je oudste zoontje vind ik verre van gezond! Het is niet zijn kind, jij bent zijn moeder en jij mag dus nog altijd beslissen wat ie moet eten of niet moet eten. Je bent echt wel 100 keer meer waard dan deze kerel!
Sowieso ... Je drie keer dumpen op 9 weken tijd klinkt overigens al niet als een gezonde relatie. Voor zo iemand zou ik NOOIT mijn eigen woning opgeven of ik moet intussen al jaren met hem samen zijn en een héél pak beter gaan. Al doe je het desnoods in 't belang van de oudste (die moet tenslotte ook heel die eventuele verhuis meemaken), maar verhuis NIET!
Lieve schat, het leven is echt nooit rooskleurig! Er zijn altijd ups en downs en in NL zijn er genoeg instanties die je kunnen helpen. De keuze maak je uiteraard zelf, maar vind t nogal cru als je bewust zwanger bent geraakt om het dan weg te halen. Zelf ben ik alleenstaand moeder van 4, welliswaar totaal andere situatie dan jou want ik ben bewust alleenstaand, maar waar een wil is is een weg.
Al snap ik best waarom je keuze neigt naar een abortus, je zit voor altijd met zo'n vent opgescheept, maar vind t wel sneu voor t kindje dat nergens om gevraagd heeft. En waarom zijn alleenstaande moeders een schande volgens jouw familie? Soms is een kind nu eenmaal beter af met alleen 1 ouder!
Wat een lastige situatie! ik begrijp heel goed dat je een gezin voor je kinderen wil waar ze van beide ouders iets mee krijgen. Maar als je vent nu al vindt dat je kind (die pittige boontjes) moet eten en als jij zegt dat het niet hoeft gaat het voor de kinderen niet werken. Ze hebben duidelijkheid nodig en als je vriend net een tikkende tijdbom is gaan je kinderen op hun tenen lopen. Ongestoord spelen wordt dan spelen maar steeds om zich heen kijken of ze niet wat fout doen. Geloof me kinderen krijgen meer mee dan je denkt ook al zijn ze nog heel klein. Je kids zijn het belangrijkst en ieder kind is een mooi wonder. Ik zelf zal daarom nooit kiezen voor abortus. Overleg eens met je ouders en vrienden. Zij zullen waarschijnlijk de zelfde reactie geven als vele andere hier! Zij zullen ook zeggen dat je van je zwangerschap moet gaan genieten en dat ze je echt gaan helpen als de kleine er is. Geef je kindje niet op maar die vent!!!!
Was direct de eerste opmerking na jouw onderwerp.....maar ben hier het er wel mee eens. Wat denkt die wel niet.......zo ga je niet met je meid om.....en zeker al niet een zwangere. Veel sterkte
Weggaan bij die kerel. Die maakt je echt niet gelukkig, en je kindje gaat dat wel doen. Snap dat alleenstaand en kind erg zwaar zal worden, maar je wilde dit kindje wel en dat zal niet zomaar anders zijn. Met hem wordt je iig niet gelukkig. Dus weggaan en hulp zilveren voor je TWEE kindjes.
na het lezen van alleen de 1e alinea zeg ik dumpen en wegwezen. is moeilijk (herken het gedrag van een ex) maar het is uiteindelijk het beste voor jou en je zoontje. daarna zou ik heel goed nagaan of je dit alleen kan doen met nog een kind. je kan en wil uiteindelijk niets van hem verwachtten dus is het haalbaar dit alleen te doen, zoniet. wees dan eerlijk ten opzichte van jezelf en je zoon en kies voor jullie 2 en kijk dan of de zwangerschap nog be-eindigd kan worden. wederom ook niet makkelijk, maar als het niet haalbaar is wel zo eerlijk naar je zoon en jezelf
Het gaat goed met mij. Ik heb in de tussentijd lekker in mn eigen huisje gezeten, heerlijk pizza gegeten, boek gelezen, tv kijken, niks an het huishouden gedaan en héél véél geslapen. Dus ik ben uitgerust en heb mijn gedachten op een rijtje gezet. Het valt me op dat ik in dit topic maar één of twee berichten heb gelezen van mensen die mij vroegen waarom hij zo deed, zo veranderd is sinds ik zwanger ik en mogelijke redenen hebben gegeven die zijn plotselinge gedrag verklaarden. De rest roept maar 'dumpen die kerel' etc. Nu ben ik geen watje en verbreek een relatie wanneer het nodig is, maar ik zal nooit een gezin zomaar ontwrichten. Ik kom zelf uit een gebroken gezin. Ik heb natuurlijk nagedacht over wat in eerste instantie mijn eerste reactie op dit gebeuren was, en dat is abortus plegen. Ik realiseerde mij dat het een 'paniek gedachte' was en een snelle oplossing om alles te wissen. Dit is voor mij echter niet de oplossing en dit ga ik dus ook niet doen. Ik hield al van de baby nog voor ik een positieve test in handen had, ik wist ruim een week voor mijn nod al dat ik zwanger was en voelde een aanwezigheid. Dat klinkt inderdaad super zweverig, maar ik voelde het nou eenmaal En dan nu vraag je je natuurlijk af, wat gebeurt er met de vader van het kind. Ten eerste wil ik voorop zetten dat hij mij nooit, maar dan ook nooit zou slaan, die beweringen hier in de opmerkingen daarover vond ik dan ook een beetje schokkend, nog nooit een persoon gezien en dan spreken van fysieke geweld. Zij gedrag ging wél echt te ver, no question about it. Ik heb met hem hierover gesproken gisteravond, eerst schoot hij in de zelfverdediging waarop ik heel kwaad riep 'ik hoef jouw *piep* excuses niet aan te horen, dan kun je net zo goed ophangen, ik wil weten waar ze vandaan komen!":x Zijn reden hiervoor was dat toen hij klein was, hij heel streng is opgevoed en dat hij mishandeld is door zijn vader als hij stout was. Discipline tot het extreme van beide ouders. Dat wist ik wel, maar niet dat het zo erg was. Ik zag het bv al aan zijn tafelmanieren, hoe netjes hij in huis is en hoe beleefd hij is tegenover ouderen etc. (hij spreekt zijn ouders aan met 'u'). Vanaf zijn 19e zit hij bij de marine, dus die discipline etc. zit er bij hem ingebrand. Is iets niet ordelijk, volgens de regels, ja dan worden ze ook bij de marine (fysiek) gestraft en zitten daar sancties aan vast. De reden van zijn plotselinge veranderen ligt dus aan wat hij heeft ervaren in zijn leven. Nu ik ineens zwanger ben heeft hij een enorm gevoel van verantwoordelijkheid. Niet alleen voor de baby, maar voor mij, mijn zoon en de baby. Dit nieuwe gezin moet functioneren volgens de regels die hij kent. Ik snap dat. Is het daarom goedgepraat... Echt niet! Wij zijn nou eenmaal geen mariniers. Ik ben echt zijn tegenpool, daar is hij ook verliefd op geworden. Hij is heel serieus en correct en ik ben grappig en impulsief en losser dan hij is. Hij kan echt in de lach schieten om mij en wat ik impulsief eruit flap en ik schiet in de lach als hij heel serieus over iets praat waarvan ik denk 'lekker belangrijk!'. Maar dat is nu gaan botsen. Hij ziet ook dat het fout was van hem. Ik blijf dus voorlopig gewoon in mijn huisje zitten en ik zie wel waar dit naartoe gaat. Ik zie dat hij heel veel spijt heeft, en dat hij van mij houdt (ik ook van hem), maar daar is het nog niet mee goedgepraat voor mijn gevoel. Ik heb morgen met hem afgesproken en hij heeft mij gevraagd op te schrijven wat ik veranderd wil hebben en hoe ik me voelde bij zijn gedrag. Ik vond dat een goed idee, en ben eigenlijk verrast dat zoiets uit een man komt (meestal zeggen vrouwen dat). Ik ga ook voorstellen om in therapie te gaan samen. Ik ben blij dat hij weet waar zijn gedrag plots vandaan kwam, maar ik vind ook dat hij zulke heftige dingen in zijn jeugd en bij de mariniers heeft meegemaakt dat hij daar ook zelf voor moet gaan in therapie, want dat staat buiten onze relatie eigenlijk. Sorry voor het lange verhaal! Wel lekker om het van me af te schrijven.
Goed dat jullie erover gesproken hebben. Ik hoop dat het hem gaat lukken zijn gedrag aan te passen, dat zal niet makkelijk zijn - maar wel ontzettend nodig. Het is dat er al een kindje onderweg is, anders zou ik je op het hart drukken om eerst eens een poos met z'n drieën samen te leven voordat je zou besluiten om voor een nieuw leven te gaan. Gaan samenwonen kan al een enorme stressor zijn, zeker als dit niet alleen met je partner maar ook met haar zoon is. En dan gelijk óók nog een baby op komst... Ik hoop dus echt dat je vriend openstaat voor therapie. Hij zal inderdaad wel wat meer nodig hebben dan alleen relatietherapie, maar dat kun jij niet voor hem beslissen (en ik al helemaal niet, duh ). Veel sterkte en geluk gewenst.
Nou, we woonden al 5 dagen in de week samen hoor, ik kwam alleen thuis om nieuwe kleding in te pakken, het aquarium te verschonen en bij oma langs te gaan eigenlijk. Bedankt, kan wel wat geluk gebruiken
Trouwens, ik wil iedereen bedanken die de tijd hebben genomen te reageren en mee te leven... Mag best gezegd worden. Bedankt!
Wat een positief bericht TS! En wat het bovenstaande betreft; je hebt helemaal gelijk dat dit forum wel wat nuance kan gebruiken . Geniet van je zwangerschap en hopelijk komt het allemaal goed.
oh meisje toch stap uit die relatie nu het nog kan ...lekker alleen voor je kindjes zorgen dat kan je best ...ik begrijp dat je zoontje niet van hem is en dat gaat alleen maar voor meer problemen zorgen als dat het al niet doet ...hij heeft nog geen kids van hemzelf zeker..deze man moet lekker vrijgezel blijven zodat ie zijn mooie spulletjes lekker zelf kan poetsen wat een eikel zeg ...een abortus is een eigen keuze als je denkt dat dat beter is moet je dat wel erg zeker weten tis niet trug te draaien...maar doe het onder geen beding omdat je denkt dat je het alleen niet zult redden want dan kan je heus wel...wij vrouwen kunnen wat dat betrefd alles aan...en je huisje dat is toch nog niet opgezegd of wel ...en zoja trug draaien hou je taai
Erg blij om jouw update te lezen! Met praten kom je best wel ver en het feit dat hij wil veranderen is erg positief. Ik denk dat mensen het hier goed bedoelen wanneer ze zeggen dat je hem moet verlaten maar het is een man van wie je houd en met wie je kindje verwacht, jullie moeten er voor gaan vechten. Mijn voorgevoel zegt dat het helemaal goed komt met jullie!!!
Wat goed dat je even wat afstand hebt genomen om de boel te kunnen overzien en dat jullie zo'n goed gesprek hebben gehad. Ook goed dat jij je grens hebt aangegeven.. daar leer jij van maar hij weet ook tot hoe ver hij kan gaan. Daarmee zijn jullie er nog lang niet maar het begin is er!
Wauw, super hoor!! De eerste stappen zijn al gezet en nu hopen dat hij het vol blijft houden. Gelukkig heb je niet naar iedereen hier geluisterd (incl. mij)
Misschien de update lezen? @ts: Goed dat jullie hebben gepraat. Het komt dus heus niet zomaar opzetten dit gedrag. Hopelijk komen jullie er straks samen uit en komt alles goed!