Spijt.... echt spijt heb ik niet. Zou wel willen dat ik/ we sommige dingen anders hadden gedaan. Ook wij hebben een huis gekocht in de dure periode. We wonen er gelukkig met veel plezier maar er hoeft maar iets mis te gaan en we kunnen het niet meer betalen. (en zoals het er nu naar uit ziet sta ik per 1 sept. 2015 op straat) Ben in het ziekenhuis bevallen en was zo overdondert dat ik alles heb laten gebeuren terwijl ik me er helemaal niet prettig bij voelde. Daardoor duurde het heel lang (lees enkele weken) voor de bv op gang kwam. Had liever gezien dat ik wat meer voor mezelf was opgekomen. Dat ook wel aangegeven bij het ziekenhuis in de evaluatie en laten noteren voor een volgende keer. En had willen sparen toen we wel goed in de slappe was zaten. Nu helemaal niks geen buffer.
Echte spijt heb ik niet, maar ik vind het jammer dat ik niet van de eerste weken met mijn babydochter heb kunnen genieten. Ik heb daar nog last van en ik probeer ervan te leren voor het 'nu'. Gelukkig kan ik goed leven met alle grote keuzes, die ik gemaakt heb in mijn leven, al vraag ik me natuurlijk soms af hoe het anders had kunnen lopen.
Hahaha.... Denk dat 1 keer heen en terug wel voldoende is. Maar net even dat extra'tje , lijkt me heerlijk
Ik heb spijt dat ik me zo heb laten gebruiken door bepaalde mensen. Autoritje hier, geld lenen daar, oppassen, afspraken laten vallen etc... Maar heb ik eens iemand nodig, dan sta ik er alleen voor. Niet eens een bedankje gekregen..
Spijt dat ik me teveel heb laten leiden door een ander waardoor een vriendschap naar de knoppen is gegaan
Er zijn 2 dingen waar ik echt spijt van heb. 1. Al van jongs af aan wilde ik bij de landmacht, was 15 toen ik van de mavo kwam en je kon je toentertijd pas vanaf 17 jaar aanmelden. Kortom ben een opleiding gaan doen en dus nooit meer aangemeld. Nu ik ouder wordt, krijg ik er steeds meer spijt van dat ik het niet gedaan heb. Dit kan echt nog weleens aan me knagen, kan dit nl niet meer veranderen en alleen accepteren. Vind het nog steeds fascinerend, landmacht, marine, luchtmacht. 2. Van mijn 5e tot mijn 19e gezwommen, was altijd met sport bezig. Toen ineens gestopt, samengaanwonen, paar depri jaren gehad en 20 kilo aangekomen. Zal altijd spijt hebben van het feit dat ik gestopt ben met zwemmen. Maar hier heb ik wel iets mee kunnen doen,sinds een jaar sport ik weer fanatiek. 5 uur per week, en eet aardig gezond, mindset is veranderd. Kortom positieve verandering!!
Spijt van de dagen voor ik mijn toen doodzieke man naar de hap heb gesleept. Met als gevolg dat hij dus letterlijk ddoodziek was, 5% overlevingskans had, 2 weken in kunstmatige coma is geweest, wekenlang ic en nu volledig afgekeurd is zonder kans op herstel. Ik denk regelmatig; wat als ik hem al 2 dagen eerder naar de hap had gesleept...was het dan minder ernstig? Zouden we dan een onbezorgdere toekomst voor ons hebben? Daar heb ik dus wel spijt van... Verder wel dingen anders gedaan dan ik nu zou doen masr het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben...en daar ben ik best tevreden mee.
Ach meis. Dit had je toch niet kunnen voorzien! Als jij niet naar de hap geweest was uit eindelijk met hem. Wat dan.?Je niet schuldig voelen. Je hebt gedaan wat je kon in een onverwachtse situatie. Je bent geen dokter. Knuffel.
als of ik het zelf getypt hebt zo irritant he dag en nacht voor iedereen klaar staan maar heb jij hulp nodig hebben ze geen tijd alles word maar voor lief genomen totdat je wakker word en een keer nee zegt dan zie je ze ineens een stuk minder heb al vele "vriendinnen"de deur gewezen en die blijft ook dicht
lieve schat daar kun jij niks aan doen het zat al zijn lichaam en dat kon jij niet weten probeer de schuld niet bij je zelf te leggen denk dan wat als ik niet naar de hap was geweest???en dan ??? je hebt gedaan wat je kon doen denk dat die 2 dagen weinig hadden uitgehaald meis probeer samen nog wel te genieten van het leven en elkaar
Ik heb spijt dat ik 'toen' niet gewoon bij mijn moeder had aangebeld voor een bakje koffie maar weer weg was gegaan toen ze niet op mn smsje reageerde en ik dus dacht dat ze sliep.. Een paar dagen later was ze te ziek voor koffie en overleed ze...
Spijt is een groot woord.. Ik heb net als meer mama's hier 'spijt' dat ik niet echt heel bewust van mijn zoon zijn 1e levensjaar heb kunnen genieten. Ik heb nu inmiddels geleerd dat huishouden en werk ook 'kunnen wachten' maar heb in dat 1e jaar voor mijn gevoel soms toch te veel tijd aan schoonmaken besteed ipv lekker doelloos met mijn lieve kleine mannetje op een kleed te gaan liggen.. Hij is niks te kort gekomen,maar ik heb het idee dat heel de zwangerschap/bevalling/kraamtijd en 1e 12mnd in een vogelvlucht voorbij zijn gegaan. Ik kan me soms gewoon niet meer voorstellen dat ik een dikke zwangere buik heb gehad.. Maar het goede nieuws: Huishouden kan nu wachten en ben lekker veel op pad met mijn mannetje. En ik geniet er 1000% van!! Verder genoeg dingen die ik misschien anders had willen doen, maar ik ben wie ik ben door die gebeurtenissen. En waar ik nu ben met mijn man en zoon had ik voor geen goud willen mislopen..
Dat ik me vier jaar lang heb laten terroriseren door mijn ex. Dat ik na de scheiding van mijn ouders bij me pa bleef wonen. Dat ik popijopi doen belangrijker vond dan me school afmaken.
dit komt wel héél dicht in de buurt! Behalve de exen dan mijn lijstje; *te snel trouwjurk gekocht, maar wel een prachtige! *Meer willen sparen *1001 afvalpogingen *Als mijn ouders naar mij hadden geluisterd, had ik naar de mavo/havo willen gaan. Ik kocht op mijn 19e ons 1e huis daarna was ik klaar met school! Nu zou ik eigenlijk heel graag nog een hbo diploma willen halen. maar niet getreurd, ik ben 'pas' 28 *maar hetgene waar ik persoonlijk nog het meeste spijt van heb is dat ik een webshop heb proberen op te zetten, tot 2 keer toe. Hiervoor bij de rabobank geld geleend heb maar ik het niet doorgezet kreeg nu mag ik nog doodleuk een berg centen terug betalen BAH
Zoooooo herkenbaar!! Echt precies hoe ik het moederschap ook ervaar...pedagogische opleiding denken t allemaal makkelijk te kunnen en dan ineens veranderen in een overbezorgde plofkip....
Op wat geldzaken na, sommige dingen konden verstandiger, heb ik nergens spijt van. Alles wat ik gedaan heb, of het nu spontaan, impulsief of goed over nagedacht heb ik lessen uit geleerd. Klinkt heel zweverig maar totaal niet zo bedoeld. Meer zo van lukt, werkt, kan of gaat niet (goed) dan weten we dat en gaan we een manier vinden dat het wel lukt of geven het op maar hebben het geprobeerd. Heel nuchter dus
Spijt van een aantal dingen in mijn puberteit, drug, jongens noem de hele bende maar op. Ik was een hele vervelende puber en heb het mijn ouders flink moeilijk gemaakt. Achteraf anders willen doen is school dat ik daar wat meer energie in had gestoken en later toch nog voor een hbo opleiding had moeten kiezen en niet voor het werk.
dat ik toen ik veel werkte en echt veel geld verdiende, niet gewoon opleiding ben gaan volgen ( of uberhaupt middelbare school heb afgemaakt) en mn rijbewijs ben gaan halen. dat ik de bevallingen niet heb laten filmen dat ik mn kids geen beneden huis met tuin kan aanbieden op het moment. dat ik nooit heb gespaard.