snap je een dan te bedenken dat ik mij schuldig voel over vanochtend. en dat was een tik op mijn dochter de luier voel mij dan zo.n verschrikkelijke moeder even dan ook echt boos op mijn zelf. moet het dan echt relativeren niet om het goed te praten maar omdat ik dan emotioneel gezien mij echt druk daarom kan maken van het moet anders. Dit is niet mijn stijl van opvoeden... maar zo als jij het beschrijft gaat het om jou verhaal om toch iets anders..
Waarom zijn mensen bang voor een klap? Niet om flauw te doen of iets dergelijks, maar ik lees hier in het topic vaker dat iemand bang is om zelf klappen te krijgen. En dan vraag ik mij af waarom. Door de impact zelf van de klap, wat het psychisch met je doet wanneer je een klap krijgt, het gedoe wat erom heen komt kijken (aangifte doen) of is iedereen bang dat er iemand helemaal door flipt en zij permanent om het leven komen door zinloos geweld of iets? Waarom zijn we zo bang geworden om mensen aan te spreken op hun gedrag?
Oh wat erg he! Ik snap ts heel goed.. Zo liep ik laatst met met mijn zoontje en nichtje naar schoonouders.. was de buurvrouw dr kleinkind aan het afslaan! Ik schrok me echt rot en ik wist echt niet wat ik moest zeggen! Ik ben eerst maar snel naar binnen gelopen want mijn zoontje hoefde dit niet te zien.. Toen ik iets bijgekomen was kon ik pas weer normaal communiceren! Ik was zooo boos.. en heb ook tegen mezelf gezegd dat ik nooit meer gedag terugbzeg als ze schijnheilig loopt te groeten! Bah... zulke mensen kots je uit gewoon! En normaal ben ik nooit zo.. maar heb ook tegen mn zoontje gezegd dat hij niet meer bij haar in de buurt moet komen.
Ik ben op zich niet bang om een klap te krijgen, maar opgevoed met het idee dat je je met je eigen zaken moet bemoeien en niet met die van een ander. Ik sta op zo'n moment in tweestrijd of ik het kan maken om er wat van te zeggen of niet en daardoor duurt het te lang en is de situatie voorbij. (moet er wel eerlijk bij zetten dat de laatste x dat ik iets dergelijks me heb gemaakt ik 17 was) Terwijl als ik het zo opschrijf het eigenlijk vrij duidelijk is: niemand heeft het recht om zijn kind een harde klap in het gezicht te geven.
Ja, in dit geval wel. Hoewel ik in mijn hoofd weet dat niet iedereen die zijn stem verheft psychotisch wordt en doordraait, weet mijn lijf dat nog steeds niet. Ik verstijf en ben echt niet in staat iets te doen, heel erg naar (om te voorkomen dat mijn bericht niet geplaatst wordt maar even een net alternatief gezocht voor wat ik wilde neerzetten). Maar goed, dat is natuurlijk een redelijk uitzonderlijke situatie waarin ik zit (mag ik hopen althans). Van mezelf mag ik dit ook echt als excuus gebruiken, ik heb daarna al mijn krachten nodig om mezelf weer bijeen te rapen.
Jeetje zou ook erg geschrokken zijn! Wellicht iets heel anders, en negeer me maar als het off-topic gaat; maar ik zag dus afgelopen week 2 keer (verschillende mensen) een kindje in een buggy waarbij in een straal van max een meter geblowd wordt. Daar schrok ik van. Maarja je kind slaan, volgens mij is daar een aantal jaar geleden een wet tegen gekomen, tegen de "corrigerende tik" oid. Ik had ook niks durven zeggen, better safe than sorry.... voor je t weet heb je een mes te pakken hoor, Nederland.
Sneu ja! ik werk in een winkel waar geregeld kleintjes komen en die krijgen ook vaak een tik soms gaat het echt te ver en moet ik echt even weglopen. Want in zo'n geval moet ik kiezen tussen er iets van zeggen of mijn baan op het spel zetten. Gelukkig zeggen andere mensen vaak wat.
Och gatverdamme, simpele zielen die mensen die hun kindjes slaan. Een corrigeren tikje op de billen of stevig vastpakken, oke tot daar aan toe! maar je kind werkelijk afslaan in zn gezicht, nee! Dat kan toch niet.. Had ik er wat van gezegd? Hmm, jaa. Fijn natuurlijk als mijn man er bij zou zijn, maar anders ook wel.. als je in een stad loopt zijn er genoeg mensen om je heen die je kunnen en ook willen helpen want jij hebt de eerste stap al gezet!
Ik had er ook toch wat van gezegd. Als hij je dan een klap had gegeven had je de politie kunnen bellen en meteen aangifte kunnen doen van mishandeling en kindermishandeling.
Serieus? Waar bemoei je je mee? Hoe anderen mensen hun kind opvoeden moeten ze zelf weten. En tuurlijk is het zielig voor dat kindje. Als het bekenden zijn, vrienden ofzo zou ik het wel durven te zeggen. Ik zal never nooit mijn kinderen slaan... laat dat duidelijk zijn. Maar me druk maken om een paar vreemden op straat.... nee.
wie gaat er anders voor het kindje opkomen? ik zou er zeker wel wat van zeggen en mijn vriend zou hem 100% zeker in zn kraag grijpen. er is een verschil tussen je bemoeien met opvoeding of bemoeien met kindermishandeling! want dat is het, een kind mag je zo niet behandelen.
Serieus? Als heel de nederlandse bevolking zo zou denken, tja waar blijven we dan. Vind dit een hele vreemde opmerking eerlijk gezegd, zeker voor een moeder
Je kan niet iemand zomaar aangeven van kindermishandeling als je iets 1x ziet gebeuren op straat. En ja zo hard mag je nooit een kind slaan zoals ts het beschrijft.
Als het Nederlanders waren had je wel wat gezegd? Ontopic: het is heel erg, en ik weet niet wat ik zou doen. Moet dat eerst meemaken denk ik.
nou ik denk meer aan mezelf en mijn eigen kind als ik op straat loop. wie weet wat die malloten nog meer doen. slaan zowiezo al. en ik ga niet mijn eigen gezin riskeren. of mijn man iemand in zijn kraag laten pakken.
het feit dat ik moeder ben wil niet zeggen dat ik me automatisch voor andermans kinderen moet riskeren. Juist omdat ik zelf kind(eren) heb. En ts was zwanger meen ik me te herinneren... net als ik nu..dan mag je wel helemaal oppassen.
Ik zou er op af gaan. Ik kan beter klappen incaseren (en als het moet uitdelen) dan zo'n klein weerloos hummeltje... Ik blijf het bizar vinden dat mensen dan niks doen. Op die manier veranderd er nooit wat