Als ik 5 jaar geleden iemand had horen vertellen dat ze een baby had die zoveel huilde, zou ik me ook niet hebben kunnen voorstellen dat ik dat zou kunnen handelen, maar als je er dan zelf in komt te staan, heb je sowieso weinig keuze meer en zul je ermee moeten dealen. En dan blijkt altijd weer dat je meer kunt dan je zelf van te voren denkt... Als het verhaal van je schoonouders klopt en ze hebben je man echt laten huilen die eerste nacht, dan kan het ook kloppen dat hij nooit of weinig huilde: dat is dan wel een kwestie van een kind dat direct al beschadigd is geraakt en geleerd heeft dat er niemand kwam als hij dat nodig had. Hij is dan blijkbaar ook wel relatief gezond geweest iig, want een kind dat klachten heeft, houdt met een nacht laten huilen dus echt niet op... Ik ken namelijk ook de verhalen vanuit die tijd dat het laten huilen dat zogenaamd altijd zou werken om een kind te leren niet te huilen, ontaardde in maanden lang huilen en huilen en huilen en dat het dus niet werkte.... En, onze buren lijken hun zoontje te laten huilen, vanaf vrij vroeg al, (voor de 3 maanden volgens mij), en hij huilt nog steeds heel veel, (is nu bijna 2). Gewoon maar laten gaan is -los van de vraag wat dat veroorzaakt bij je kind- bepaald geen garantie dat je kind stopt met huilen
Heb je al geprobeerd richting je man de huiltjes te benoemen. Dus wat je al aangaf krampjes benoemen , maar ook. "Luister schat (of hoe jij je man liefkozend noemt ), nu ligt hij te mekkeren dus laat ik hem even gaan. Hoor je hem nu, nu heeft hij paniek of pijn, dat hoor je aan de toon en andere ( vaak geen) tussenpozen. Je hoort ook dat zijn adem stokt dus ik ga hem pakken want nu is er echt iets." Dus steeds uitleggen hoe je aan het huilen het verschil kan horen. Dit vond mijn man moeilijk. Ik heb dit steeds benoemd. Nu staat ml soms nog sneller in boef zijn kamer dan ik. Ml gaat nu ook regelmatig als hij toch boven is "stiekem" een extra kus brengen als boef boos is of mekkert. We hebben een beeldbabyfoon dus betrap ik hem dan . Maar liever soms een kus teveel dan te weinig toch
Hai, Ik heb niet alle reacties gelezen, dus misschien is dit al gezegd. Wat vervelend voor jullie dat jullie kindje zoveel huilt. Of het echt veel is of niet, het voelt voor jullie vast als veel. Voor jullie allebei. Ik begrijp heel goed dat het je kwetst hoe je man reageert. En zeker de dingen die hij zegt. Dat terwijl jij zo ontzettend je best doet zo goed mogelijk voor jullie baby te zorgen! Is het jullie eerste kindje? Ik denk dat het totaal anders is namelijk dan hoe je man het zich van te voren had voorgesteld. Het komt op mij over alsof hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan, dat jullie kindje zoveel huilt. En dan krijgt hij ook nog eens geen steun van zijn ouders. Tuurlijk lijkt het op steun, dat zij er hetzelfde over denken "laat maar huilen", maar feitelijk helpt het de baby niet en de situatie tussen jullie ook niet. Nu ga je vast denken dat ik het jou alleen maar moeilijker probeer te maken, maar dat is absoluut niet het geval. Ik ga namelijk zeggen, ga de dialoog eens aan met je man. Praat met elkaar. Hoe voelt hij zich momenteel? Hoe vindt hij dat het gaat? Valt het hem tegen? Kan hij moeilijk met het huilen omgaan? En misschien, mist hij jou? Je aandacht? Hoe het tussen jullie was voor de baby? Want eerlijk is eerlijk, mannen zijn net kinderen, gek op aandacht. En als jij, terecht!, lekker de tijd neemt voor je baby als die huilt, voelt je man zich waarschijnlijk op de tweede plek gezet. Misschien bewust misschien onbewust. Met hem hierover praten kan al opluchten voor hem. In hetzelfde gesprek kun jij ook aan geven hoe jij je voelt, hoe jij alles ervaart en wat jij van je man verwacht. Reëel natuurlijk, het zijn wel mannen En als hij dan nog steeds op het standpunt blijft "laten huilen", dan kunnen jullie daar altijd nog de discussie over aangaan. Maar ik denk zomaar, dat het daar niet om te doen is. Overigens geef ik je volledig gelijk, een baby niet laten huilen! En er is in dit topic vast al gesproken over een mogelijk medische reden voor het huilen. Veel sterkt ermee en een knuffel!
Woow... Ik vind de reactie van je man behoorlijk ernstig naar een hulpeloze pasgeboren baby toe. Ik zou ook een ernstig gesprek aan gaan dat dit niet de manier is om mee om te gaan. En aangezien je er zelf w.s. altijd bij bent, zou ik ook zeker jouw manier aanhouden. Ik ben ook niet voor bewust en lang laten huilen. Ik nam en neem ze altijd bij me. Gelukkig willen en kunnen mijn man en ik beiden niet anders doen dan dat. Zo heeft de natuur dat bepaald ben ik van mening. Ik hoop dat er iets wat je man wat liever en rustiger met de baby om kan gaan. Doet hij verder ook veel in de verzorging?
ik denk dat er weinig anders op zit dan het tegensputteren van je man en de opmerkingen later langs je heen laten gaan. Hem blijven uitleggen waarom het zo belangrijk is en hopen dat hij er iets van gaat oppikken.
Wat er niet in zit kan je er niet uit halen . Als jij je man nu zover krijgt hem ook te troosten als hij huilt doet hij dat dus voor jou en niet voor zijn zoontje . Ik denk dat dat dan nog niet de juiste manier is . Ik denk dat mannen in het algemeen zowizo al wat minder inlevings vermogen hebben , en dan dus waarschijnlijk helemaal bij iemand die niet kan praten . Soms zijn mannen ook erg moeilijk te begrijpen . Ik zou het gewoon op jou manier doen . Troost hij niet , dan niet . Ookal snap ik dat je je er aan stoort hoor , hij heeft even goed een kind als jij .
Ik heb trouwens veel verwijten gemaakt over dat hij bijvoorbeeld snachts zijn bed niet uit komt en sochtebds ook niet . Ik heb vaak tegen hem gezegt dat hij het met liefde voor zijn kind hoort te doen dat dat bij vader zijn hoort en als je zoveel van een persoontje houd dat je dat dan echt wel doet voor je eigen kind ! Die verwijten hielpen voor geen meter dus bespaar de moeite . Ookal vind ik de verwijten niet meer dan logische klinken voor mannen werkt het vaak abders . Ga dan ook wel is twijfelen want als je zoveel van je kind houd , is je kind snachts toch ook belangrijk en niet alleen overdag ? Maarja zo schijnt dat bij mannen gewoon vaak niet te werken .
nou we hebben uitgebreid gepraat, hij is helemaal gek op hem dat is het probleem niet maar zoals hij ook eerlijk aangeeft hij kan er nog niet zoveel mee, de kleine kan nog niet praten dus hij begrijpt niet goed wat er dan is en weet dus ook niet goed wat hij moet doen. Hij geeft ook aan dat de kleine soms ontroostbaar is (ook bij mij) en dat hij dan zoiets heeft van ja dan maakt het dus ook geen verschil of hij in zn bed ligt of naast mn oor zit te huilen Heb uitgelegd dat dat niet klopt (immers als bij hem zijn been eraf ligt en ligt te schreeuwen van de pijn dan heeft hij toch ook liever dat ik naast hem sta dan dat hij alleen in een lege cel ligt, ookal is de pijn niet minder erg als ik zn hand vast heb voelt hij zich wel prettiger) zo werkt het voor de baby ook, hij stopt wel niet met huilen maar kan zich zoveel prettiger voelen in je armen dan alleen op een kamertje. Dat snapte hij wel. Ook uitgelegd dat de 3 uur achter elkaar huilen savonds waarschijnlijk clusteren is en dus sneller overgaat als je hem bij je neemt, af en toe de borst aanbiedt enz. Benoemen van de huiltjes deed ik al net als aangeven dat zijn opmerkingen mij vooral kwetsen. Maar ookal is het een aandachtshuiltje als het lang aanhoudt gaat hij zich alleen maar harder overstuur krijsen en als hij overstuur is komt hij nog moeilijker in slaap. En zowaar gisterenavond, kleine overstuur ik kreeg hem moeilijk getroost.. ukje zat de hele tijd schuin naar mn man te kijken. Mn man steekt zn armen uit hij zegt "hij wil bij mij zitten" ik natuurlijk best , alsjeblieft. Zooo cute EN hij kreeg hem stil! chapeau! heb misschien de complimenten een beetje te dik erop gelegd maar afijn dat het duidelijk moge zijn Ach hij zal er nog in moeten groeien end at kan jaren duren als je iets niet vanuit je eigen gewent bent maar als hij er voor open staat (wat hij blijkbaar wel doet) komt hij er vast wel. Tuurlijk zal hij af en toe zn twijfels hebben en zeker als je door collega's vrienden en familie wordt beïnvloedt die hun kind wel laten janken zal je soms twijfelen of het inderdaad wel het beste is. Ben benieuwd hoe de maand vrij binnenkort zal gaan..
Dat is een hele vooruitgang! Fijn dat jullie hebben kunnen praten. Klinkt niet als een prettige invloedssfeer waar je man in zit. Ik zou hem ook zeggen dat hij zich niets moet aantrekken van wat anderen denken/vinden, dat hij zelf vader is en op zijn eigen gevoel moet vertrouwen en dat jullie zoon en jullie gezin het belangrijkste zijn. En huilen om aandacht kan met 1 maand nog niet dat kan voor het eerste jaar nog niet.
Toevallig zit mijn dochter (15 maanden) nu ook in een fase van veel wakker worden en weer nachtvoedingen vragen. Ik geef daaraan toe want het heeft geen zin om 2,5 uur met een kind op te zitten, als ze na een nachtvoeding binnen 5 min weer slaapt. Dan maar de makkelijke weg Gisteren waren we op verjaardag en we hadden het daarover. Zegt mijn oma (wel met een knipoog): "niet zo verwennen hoor". Ik lachte, maar mijn moeder meteen: "ach wat is verwennen", en mijn tante begon over dat haar dochter ook zo spookte 's nachts en nu (ze is 14) tot 12 uur uitslaapt. Heerlijk relativerende opmerkingen dus, dat helpt ook
Fijn dat het weer beter gaat met je man. Ook leuk dat hij zijn kleintje stil kreeg Baby's kan je niet verwennen! En al helemaaaal niet met 5 weken. De piek van het huilen heb je nu ongeveer bereikt (met 6 weken), hopelijk gaat het beter
Klopt helemaal. Mijn oma en opa hebben mijn vader ook laten huilen, hij heeft uren achter elkaar liggen krijsen (zei mijn oma) en er werd niks aan gedaan. Mijn tante (hun dochter) idem dito. De oudste (is nu bijna 20) heeft uren achter elkaar liggen krijsen en krijsen. Inbakerdoek had volgens mij erg geholpen. Nee ze hebben een isolatiewand gebouwd op zolder zodat hij niet meer te horen was ooo als ik dat toen geweten had.....)
Brr daar krijg ik echt koude rillingen van... en dan nog afvragen waarom er mensen zijn met hechtingsproblemen of emotionele problemen. Of waarom "de band met hun kinderen niet goed is". Dan heb je wel een hart van steen hoor. Mijn moeder heeft ons nooit laten huilen en mijn grootouders hun kinderen ook niet. Daar hebben we het regelmatig over.
Fijn dat het beter gaat. Mijn man heeft heel zelden nog een terugval. Maar dan is hij heel moe en prikkelbaar. Toch weet hij ook dan dat ik toch wel win Pas zei hij: vroeger lieten ze kinderen ook gewoon huilen hoor. Waarop mijn reactie was: vroeger hadden ze ook geen autogordels, en of dat nou zo'n strak plan was. Toen was hij stil