Ik denk dat erkenning en waardering misschien wel een grote rol in dit geheel kunnen spelen. Op het moment dat ik weet dat hij weet hoe ik me voel en dat ik ook weet dat hij probeert waar hij kan mij te ontlasten of al is het maar te waarderen (dat doet hij ook wel soms hoor), dan denk ik dat mijn gevoel van 'alleen staan' ook wel wat minder wordt.
Aanvulling: praten kan ook op een positieve manier natuurlijk. Niet over wat hij allemaal NIET kan doen voor je, maar wat hij juist WEL kan doen! Daar voelt hij zich dan misschien ook beter door, meer een "goede man" om in jullie woorden te spreken. Soms is luisteren al genoeg...misschien kunnen jullie een 'vrije' avond afspreken. Een avond waarop jij kan doen wat je wilt (even weg, wandelen, film op de bank met de voeten omhoog) en dat hij dan bijvoorbeeld een vriend vraagt te komen?
Hij heeft morgen vrij, dus mocht het vanavond niet lukken om te praten dan denk ik dat dat morgen sowieso wel kan. We moeten gewoon op zoek naar een bepaalde balans waar we ons allebei goed bij voelen.
Ik herken je gevoel, ik heb de afgelopen jaren een paar keer met mijn man in een soortgelijke situatie gezeten. Wat bij ons helpt is praten, praten en nog eens praten en heel eerlijk naar elkaar toe zijn. Daardoor zijn er soms pijnlijke en vervelende dingen gezegd, maar alleen van daaruit konden we samen verder. Het liefst had ik toen ook gehad dat iemand naar me toe komt, mij alle touwtjes uit handen neemt, en eens goed voor mij zorgt in plaats van dat ik dat steeds voor iemand anders moet doen, maar.... dat gebeurt gewoon niet! Ik miste ook mijn maatje, mijn steun en toeverlaat, de brede schouder, waar ik af en toe terecht kon (en nu gelukkig weer bij terecht kan). Het besef, dat niemand voor mij ging zorgen in plaats van mezelf, heeft mij toen geholpen. Tijd voor jezelf nemen, iets leuks doen, jezelf verwennen, de boel een keer de boel laten en daarbij bedenken dat je dat absoluut verdient hebt. Het klinkt heel erg, maar soms heb ik mijn man en zijn problemen echt even links moeten laten liggen om er voor mezelf te kunnen zijn. Dat had ik toen echt af en toe even nodig en gelukkig begreep hij dat ook (ja, daar komt het praten weer om de hoek kijken ). Gelukkig is het bij ons allemaal weer goed gekomen en datzelfde hoop ik voor jou ook! Sterkte ermee!
Ik zou het gesprek heel luchtig ingaan (wel met lichte voorbereiding, zet misschien voor jezelf even wat key-points uit). Maak er geen "we moeten even praten" van, want daar krijgen partner zeker weten een hartaanval van . Maar pak er lekker een wijntje bij (voorbeeldje hoor, mag ook een sapje zijn ) en maak het niet te zwaar... Ik zou persoonlijk vertellen dat het vooral is om je hart te luchten en niet om een oplossing te krijgen (mannen zijn nou eenmaal oplossingsgericht).
Ja dat zeker! Ik ga hem echt niet onder zijn neus wrijven wat hij niet meer kan. Dat zou echt het gemeenste zijn wat ik me kan bedenken... Ik wil vooral aangeven hoe ik me voel en eigenlijk de vraag bij hem neerleggen hoe we dit kunnen aanpakken. Hij hoeft niet eens met iets concreets te komen. Maar ik denk dat als hij weet hoe ik me voel dat hij dan zelf wel probeert om iets te zeggen/doen waar mogelijk.
Ik snap heel goed dat je ook wilt dat er voor jou gezorgd wordt. Ik denk dat ieder mens dat nodig heeft (uitzonderingen zijn er natuurlijk altijd), vooral als je al lang op je tenen loopt door alles te regelen en te doen en door de zorgen die je om je man hebt. Al is het maar iets kleins als een klusje wat je niet hoeft te doen, omdat ml het al heeft gedaan. Ook al kunnen we heel goed afhankelijk zijn, zijn we ook op zoek naar liefde, aandacht en rust gegeven door onze partners. Ik zou idd dit met je man bespreken, zodat hij ook weet dat hij jou niet moet vergeten ondanks zijn vermoeidheid. Kan je niet eens samen op een date gaan of is dat door zijn vermoeidheid niet te doen? Ff uit huis en tijd voor elkaar.
Ik weet wel een beetje hoe je je voelt. Er is een periode geweest dat ik ook alleen de kar moest trekken, huishouden, werk en zorgen dat manlief voor een deel ontzien werd. Het heeft me bijna opgebroken. Het enige wat mij lang op de been heeft gehouden is dat wanneer hij (eindelijk) met zijn dronken kop in bed stapte (en hij dacht dat ik al sliep) dat hij me dan heel zachtjes een kus op mijn hoofd gaf en zei dat hij van me hield. En met die woorden meestal vergat ik alle frustratie van die dag . Ik ben heel erg van de belofte "in voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid". Is denk ik ook de reden geweest waarom wij destijds niet zijn gescheiden (afgezien van het bovenstaande). Maar ik liep ook op mijn tenen, wilde zo graag dat iemand wat dingen voor mij uit handen nam, dat ik een stukje rust kreeg. En die belofte betekent ook niet dat je jezelf totaal weg moet cijferen. Ik denk dat het wel zaak ik om voor jezelf te bepalen waar jij vind dat je hulp nodig hebt. Of aandacht. Je hebt een deel waar anderen je eventueel mee kunnen helpen (de praktische zaken) en een deel waar alleen hij iets mee kan. En is dat dan een realistisch verzoek? Is er misschien iets waar je man iets aan kan doen waardoor hij zich beter kan voelen? Kan hij iets doen aan het "down" gevoel bv. door met iemand te praten? Succes meid ...
Dankjewel. Dat is inderdaad een beetje mijn 'probleem'. Hoe zorg ik ervoor dat hij zich niet machtelkoos voelt als ik aangeef dat ik het op deze manier niet lang meer trek. Wijntje zit er helaas niet meer in.
Ik herken het wel.. mijn man heeft een post traumatisch stress syndroom. Dit speelt al heel lang, en met periodes is het wat erger als anders. Heel lang gedacht dat hij gewoon 'opeens' zo was, maar dat is het dus niet. Hij gaat wel trouw naar de psych. Bij hem uit het zich juist in heel veel werken, hij kan niet thuis zitten want dan raakt hij onrustig. Ook met alle 3 de kinderen meer dan 2 uur binnen zitten trekt hij niet (ja tenzij ze stil op een stoeltje zitten maar dat is natuurlijk onmogelijk) en gaat hij dus weer. Hij probeert nu wel wat vaker thuis te zijn met etenstijd, maar na het eten staat hij op, zit ik met een berg afwas en 3 kinderen die gewassen en naar bed gebracht moeten worden en hij 'vlucht' omdat dan de spits gaat beginnen en hij daar niet tegen kan. Al met al heb ik dus niks aan hem behalve het financiele om heel hard te zeggen, we kunnen het wel heel goed met elkaar vinden hoor.. en de liefde is er ook zeker, maar qua gezinsleven en het huishouden komt het allemaal op mij aan. Wat ik vooral doe is regelmatig lekker wat gaan eten met de kinderen en een vriendin en haar grut, vooral nu in de zomer ben ik veel buiten in het park en doe echt dingen die mij ontspannen. Ik ga hem in onze situatie niet vragen mij meer te helpen omdat ik weet dat dit voor hem voor stress gaat zorgen en een gevoel van falen en dat komt er dan op een nare manier bij hem naar buiten. Het huishouden hoeft niet altijd perfect te zijn, neem gewoon lekker je ontspanning.
Dit is exact hoe ik me voel inderdaad. Bedankt voor de overzichtelijke beschrijving. Wat fijn dat jullie er samen zijn uitgekomen. En inderdaad, dat kusje en zijn lieve woorden, dat geeft gewoon kracht en doet je al het andere bijna vergeten. In voor- en tegenspoed, absoluut. Ik kan me niet voorstellen dat ik hem ooit in de steek zou laten. Dat breekt mijn hart gewoon. Als ik nu nadenk over waar ik hulp nodig heb is dat deels praktisch: huishoudelijke taken zodat ik wat tijd en rust voor mezelf over houd zonder het gevoel te hebben in een slordig en stoffig huis te wonen. Maar ook deels emotioneel. Dat is inderdaad het deel waar manlief om de hoek komt. En dan denk ik aan de vorm van waardering in woorden, maar ook in 'even een boterhammetje voor mijn lunch mee smeren', 'koken op zijn vrije dag'. Maar eigenlijk mis ik nog het meeste zijn glimlach of soms een gekke bui. En die laatste twee dingen kan ik voor mijn gevoel echt niet van hem vragen.
Gebruik het als een brainstormsessie...Hij kan helpen oplossingen bedenken, niet zozeer uitvoeren. Iemand die ik ken heeft een zeer zieke man, hij kan echt helemaal niks meer. Zij heeft hulptroepen ingeschakeld en bedenk dat dat helemaal niet gek is om te vragen! Misschien is er een buurvrouw die eens een klein dingetje voor je kan doen. Vraag een familielid om eens het gras te maaien, wasje te draaien, boodschappen mee te nemen of voor jullie te koken! Mensen zeggen niet voor niks "als ik wat voor je kan doen moet je het zeggen". ZEG het dan ook En bedenk het samen! Een plan voor jullie beiden, om jullie beiden te ontzien. Jou qua 'ontzien met taken' en je man qua 'ontzien met machteloosheid'. Hij kan jou ontzien door mee te helpen denken hoe het beter kan
Precies. Ik heb er ook wel vertrouwen in dat dit goed gaat komen. Of zijn gezondheid ooit weer goed komt, weten we niet. Maar misschien verbetert het wel. Ik denk inderdaad dat met praten je elkaars gevoel wel beter kan begrijpen en je energie dan ook kan steken in positieve dingen waarvan je weet dat ze effect hebben op je partners welzijn. Gelukkig heb ik wel een moeder die inmiddels doorheeft dat ik wel wat hulp kan gebruiken en ze heeft dan ook gisteren heel lief gezogen en de was opgehangen toen wij in het ziekenhuis waren. En ik denk dat ik daar misschien ook wat meer op terug moet vallen. Ze heeft in elk geval haar hulp aangeboden. Maar ik wil haar ook niet tot onze 'huishoudster' bombarderen.
Ik heb geen tips voor je, maar ik wil je wel complimenteren met hoe je over man praat, zo begripvol en vol steun, super! Hier is de situatie andersom en doet mijn man eigenlijk alles, hij moet er af en toe ook echt even uit en gaat dan sporten, maar dat doet hij als de kinderen op bed liggen. Ik snap goed dat je behoefte hebt aan hulp en hulp inroepen lijkt mij dan ook fijn als dat kan.
(goh ik ben je wel aan het spammen zeg...sorry hoor) Heb je wel eens gedacht over een schoonmaakster? Iemand die 1 keer in de week het grove huishouden helemaal doet? Dat heb ik ook, en het is mij het geld meer dan waard! En nee, wij hebben het niet heel breed. Maar ik kies liever voor gemoedsrust dan voor het geld.
Zo herkenbaar, ik krijg er tranen in mijn ogen van! Bij ons was het alleen andersom! Ik had heel veel last van vermoeidheid en ben steeds een beetje minder gaan werken maar dit hielp ook weinig. Wat ik ook deed ik bleed vermoeid (samen met nog meer klachten). Zelfs tijdens een rondje met de honden moest ik even rusten omdat ik anders niet thuis zou komen. Tijdens deze periode heeft mijn man alles op zich genomen. Voor zijn werk de honden uitlaten zodat ik wat langer kon blijven liggen (en hij kan heel slecht tegen vroeg opstaan), het huishouden van poetsen tot koken, gewoon alles dus. Omdat er lang niet duidelijk was wat er aan de hand was (zo'n 1,5jaar) was dit voor hem en ook voor mij heel zwaar. Hij gaf dus ook aan dat dit voor hem niet meer ging en ik ging mij nog schuldiger voelen en ging hem weer helpen met het huishouden terwijl dit gewoon echt niet te doen was maar ik mij zo schuldig voelde. Nu was er bij mij niet bekend wat er aan de hand was waardoor er op een gegeven moment ook getwijfeld ging worden door hem aan mij omdat er voor die tijd niets aan de hand was. Ik weet niet wat voor ziekte jou man heeft maar ik hoop dat je zo'n gesprek met hem kan hebben dat hij zich niet schuldig gaat voelen en er voor jou toch een oplossing komt. (Bij mij bleek het uiteindelijk een traag werkende schildklier te zijn en met medicijnen kan ik weer deelnemen in het huishouden.)
Dat is ook zo. Maar we willen natuurlijk ook niet iedereen over de vloer hebben. Ik heb wat dingetjes op papier gezet voor mezelf. Met een huishoudster en mijn moeder kom ik al een heel eind denk ik.
Geen probleem, ik heb veel aan je 'spam'. Ik heb nu het volgende bedacht: 1x per twee weken een schoonmaakster voor 'zuigen, stoffen, dweilen, badkamer en toilet'. de tussenliggende weken zelf stofzuigen en stoffen 1x per maand mijn moeder inschakelen om samen de tuin bij te houden. Zelf: boodschappen, prullenbakken, wassen en strijken. Samen: koken Op dit moment worden er nog nieuwe vloeren in ons huis gelegd en het schilderwerk gedaan, maar over een maand moet dat helemaal klaar zijn. Dus dan kan ik vanaf dan ook een schoonmaakster inhuren.
Lijkt me een prima plan! Maar bespreek het samen met je man, leg het niet als compleet plan neer. Geef hem de kans op inbreng....dat geeft meer het 'samen' gevoel... ikzelf zou me nutteloos voelen als er een compleet plan wordt neergelegd, zo van: zo gaan we het doen! Waar woon je ergens? Ik vind tuinieren HEERLIJK en misschien zou ik je kunnen helpen?
Dankjewel. Hoe heeft jouw man kunnen voorkomen dat jij je schuldig ging voelen? Of hoe heb je dit gevoel misschien op een andere manier kunnen voorkomen? Goed om te horen dat het nu weer beter met je gaat.