missed abortion / miskraam in juli

Hoi Pandora

wat een moeilijke beslissing die je nu moet nemen.
Ik heb die beslissing vorige week moeten nemen. Ik kreeg opeens bruine afscheiding, was op dat moment 12+2 weken zwanger en nog geen drupje bloed verloren. Ook had ik al 2 goede echo's gehad met 7 en 8+4 weken. Afgelopen woensdag bleek dus op de echo dat t hartje al gestopt was bij 9+2. Ik heb ook lang getwijfeld wat ik moest doen. Afwachten was voor mij geen optie, omdat het al 3 weken dood in mijn buik zat en het nog niet vanzelf loskwam. Uiteindelijk gekozen voor de cytotec. Curretage zou pas deze week zijn. Ik moet eerlijk zeggen, dat het mij heel zwaar is gevallen. Nu gaat het langzaam beter, zowel lichamelijk als emotioneel.

Heel veel sterkte met het nemen van je beslissing en je kan hier altijd alles kwijt.

 

Hier vandaag de derde VMK. En in december een bbz gehad. Deze keer lost mijn lichaam het gelukkig zelf op lijkt het. Vorig jaar een curretage gehad vier weken na de eerstd keer mis vanwege restweefsel. Hopelijk nu nieg nodig. Curretage viel me heel erg mee. Over de pillen kan ik je geen advies geven. Nooit meegemaakt.

 

Allereerst sterkte met het verwerken van je miskraam. het is en blijft een nare ervaring!. Ik heb ervaring met allebei, met de pillen en curretage. Ik raad je toch van uit mijn ervaring de pillen aan. De curretage is me mee gevallen maar door de pillen doet je lichaam het toch zelf. Dat is beter werd mij verteld. Bij curretage ga je onder nacose wat ik zelf niet zo prettig vind. Ik moest een curretage omdat helaas de pillen zijn werk niet deden, maar bij mijn eerste miskraam wel. is soor mini bevalling. Maar je moet doen waar je zelf het prettigst bij voelt. alleen in deze situatie wil je allebei niet en je kindje bij je houden, waar je eigenlijk geen afstand van wilt doen

 

Hoi Pandora,

Allereerst veel sterkte in deze moeilijke periode. Ik zelf heb een missed abortion gehad met 10w. Het hartje was gestopt op 8w. Op maandag had ik de slechte echo, de vrijdag diezelfde week werd ik gecurreteerd. Mij werd nooit de vraag gesteld wat ik wou. Het was curretage, basta...

Achteraf gezien de beste oplossing. Ik vond het idee om met een dood vruchtje rond te lopen ondragelijk. Ik wou het er zo snel mogelijk uit om het te kunnen verwerken. Ook het idee om thuis het vruchtje te verliezen en het te moeten zien vond ik gruwelijk. Dit wou ik niet meemaken.

In het ziekenhuis kreeg ik eerst 2 cytotec tabletten voor de curretage. Die begonnen te werken na anderhalf uur. Het was een gruwelijke pijn. Daarna gelukkig een infuus met pijnstiller gekregen waardoor het veel beter ging. In de namiddag gecurreteerd en s'avonds terug naar huis. Nog 1 week bruinverlies gehad, na 2 weken nacontrole, alles schoon en na 23 dagen na de curretage opnieuw een eisprong. Mijn cyclus heeft zich dus snel hersteld na de curretage. Voor mij was het toch de beste oplossing.

Dit om je een idee te geven hoe het voor mij verlopen is. Uiteraard moet je kiezen voor wat voor jou het beste lijkt. Veel sterkte met je beslissing en het verwerken van jullie verdriet.

Groetjes,

Daphné

 

Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als jij. Bij 7 weken erachter gekomen dat er geen hartje was, wel een vruchtzakje en dooier maar verder niets. Werd toen op 5 weken geschat. Met de 8 weken nogmaals een echo gehad om te kijken of het echt niet groeide, wat inderdaad niet het geval was.
Doorgestuurd naar de gyn voor nog n echo om te bepalen wat we gingen doen, weer n echo gehad met de 9 weken en ik had toen besloten om nog 1 week te wachten om te kijken of mijn lichaam het zelf zou oppakken.
Met 10 weken thuis een mk gehad, dit was 1 dag voordat ik naar het ziekenhuis zou gaan voor om pillen in te brengen.

Heel veel sterkte meid, maak een beslissing die je voor jezelf en je partner het prettigst vind.

Dikke knuff

 

Hoi Pandora

hoe gaat het nu met je? Heb je al een beslissing kunnen nemen?
Het blijft moeilijk, welke besluit je ook neemt. Sterkte meis!

 

Hier precies hetzelfde verhaal als bij DaphneV85, ik heb gekozen voor een curettage. Cytotec gekregen ( vond ik niet prettig ) om alvast "voor te weken", en daarna de curettage. Ik vond de ingreep zelf ontzettend meevallen. Helaas heb ik daarna een ernstige baarmoederontsteking opgelopen, maar dat is een complicatie die je er niet noodzakelijkerwijs cadeau bij hoeft te krijgen

Ondanks het feit dat de ingreep meeviel hoop ik voor je dat het vanzelf op gang komt, dat is voor je lichaam toch echt ook wel fijn! Eng, maar uiteindelijk is er geen enkele manier om het minder naar te maken.

Mijn overwegingen waren - na mijn eerste MK - bij deze tweede MK dezelfde als die van Daphnev85: ik kon het niet aan om af te wachten en er mee geconfronteerd te worden. Uiteindelijk merkte ik dat ik er alsnog mee geconfronteerd werd, maar dan op een andere manier dan bij het zien van zoveel bloed. Anders gezegd: er is geen manier om aan je verdriet te ontkomen.

Ik wens je sterkte en kracht voor de aankomende tijd. Neem de dag zoals deze op je afkomt. Niets hoeft leuk te zijn, alles is op dit moment grauw en grijs. Het komt vanzelf weer ( zei zij stoer na anderhalve week terwijl ze er zelf nog middenin zit ).

 

Pandora het alleen maar huilen is heel herkenbaar hoor. De eerste dagen zijn er bij mij ook heel wat tranen gevloeid. Vanaf zondag heb ik het een beetje een plaatsje kunnen geven. Ik ben natuurlijk nog steeds heel verdrietig, maar ik probeer vooruit te kijken.

Wat zijn er toch veel vrouwen met een miskraam!
Het lijkt wel als je er middenin zit of iedereen wel een keer een miskraam heeft gehad .
Voor iedereen die hetzelfde meemaakt heel veel sterkte!

Heb ik ook nog een vraagje. Hoe lang hebben jullie nog last gehad van je buik na de miskraam?
Het is bij mij nu bijna een week geleden en ik kan vooral 'snachts niet slapen of wordt heel vroeg wakker door de pijn. Ook als ik me wat meer inspan, lees licht huishoudelijk werk of langer loop, merk ik direct mijn eierstokken cq baarmoeder.
Zou dit door endometriose kunnen komen of is het normaal en ben ik gewoon te ongeduldig ?

 

Och jee, jij ook in dit schuitje Sterkte....

Ik durf niet goed te zeggen waar het aan ligt, maar ik kan je vertellen dat ik nu, anderhalve week na mijn M.A. hier ook last van heb. Ik zou het voorlopig nog even op "ongeduldig"gooien Mijn gyn vertelde me toen ik hiernaar vroeg dat alles aan pijntjes en bloedverlies/bruinverlies/e.d. wat tussen "direct daarna-tot 4 weken erna" aanhoudt binnen de marge valt. Alleen koorts in de gaten houden bij pijn. Tsja.... we willen zo graag verder en mooie toekomstplannen maken......

 

Zouzograag dank je wel voor je reactie. Zal dan wel wat te ongeduldig zijn , maar krijg ook veel reacties uit mijn omgeving van "is dat normaal?" dus vandaar dat ik aan t twijfelen ging.

Jij hebt t ook niet makkelijk met nog een ontsteking er bovenop! Heb je er veel last van? En dan ook al je tweede miskraam, dat moet ook moeilijk zijn. Sterkte.

 

Ik herken de twijfel ook wel hoor. En zeker na je verhaal te hebben gelezen kan ik me voorstellen dat je dat stemmetje ook niet los kan laten. Ik ben er ook niet helemaal zeker van wat "normaal"is, maar ik voel het ook en heb zeer zeker weten geen endo, vandaar dat dacht dat mijn ervaring je misschien al iets meer zekerheid kan bieden.

Pfff... die ontsteking is inderdaad niet mals. Zit al dagen aan huis gekluisterd, dus afleiding is ver te zoeken

Heb overigens een "steuncluppie" geopend, misschien vind je het ook wel fijn ( niets hoeft, alles mag).

 

Helemaal waar! Ik was bang dat ik zou inbreken in dit topic als ik er een steungroepje van zou maken, maar nu meld ik me dus hier! EDIT: ik zie zelfs dat ik erover heen gelezen heb, en dat het juist bedoeld was om elkaar te steunen.

Ook ik heb het idee dat ik het een plaats heb kunnen geven (of hoe zeg je dat, er is wat meer rust) en dat de wanhoop van de eerste dagen is afgenomen. Helaas komt daarvoor in de plaats een immense leegte en een sceptische blik op de toekomst. Want waarom zou het een derde keer wel ineens goed gaan? Ik zie een derde zwangerschap op dit moment een beetje als een "testcase". Nodig om verder onderzoek te kunnen doen naar het "waarom". Want dat is de vraag die me op dit moment ontzettend bezighoudt. Waarom? Waarom? Waarom? En, hoe lang zal het duren eer ik dat gewenste kindje in mijn armen mag houden.

Ik probeer afleiding te zoeken, maar ik ben echt mezelf niet. Ben natuurlijk ook nog ziek van de complicatie, dus dat maakt het er niet makkelijker op.

Boboke, doe jij op dit moment testen om te kijken hoe het gaat met kje HCG daling?

 

Het voelt als verraad hè, verraad van je eigen lichaam.

Je voelt je nog hartstikke zwanger, ik had ook al een hele buik, was 12,2 weken en 13,1 weken toen het vruchtje kwam... bij vlagen misselijk, moe, grote boobs, geen trek in avond eten.
Had geen bloedverlies, nog een knaltest de dag voor de foute echo...pfff...

Een miskraam is erg, maar zou toch een spontane miskraam verkiezen boven een missed abortion, dan zie je het toch een beetje aankomen allemaal.

 

Hier helaas hetzelfde alleen had ik 20 juni mijn echo. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de curretage. Die heb ik afgelopen donderdag gehad en het is mij lichamelijk erg mee gevallen. Geen buikpijn gehad en weinig bloedverlies.
Geestelijk is het een ander verhaal. De dagen gaan nog steeds met ups en vooral veel downs.
Kies voor datgene waar jij je het beste bij voelt. Ik wilde niet thuis die pillen nemen en voelde me een stuk beter bij de curretage.