Wel erg om te lezen hoeveel problemen jullie er aan ondervinden. Het is misschien ook omdat het per man verschild in welke degradatie ze last hebben van het ASS en hoe er mee om wordt gegaan (en eventueel hulp, opvoeding vroeger). Mijn man is een enorme doemdenker wat betreft zijn gezondheid, op het hypochonder af. Ik snap best eens als hij last heeft en zich zorgen maakt om iets. Gelukkig belt hij dan nu de huisarts wel en als de dokter zegt het is niks dan is het ook goed. Dan escaleert het niet van een pijntje naar een pijnlijke dood zeg maar.
Ja idd appelgebakje, er zijn denk ik echt wel gradaties in en de ene asperger is de andere niet. Maar mijn man komt ook nog eens uit een ''gesloten'' gezin, stug ook. daar zijn ze ook niet spontaan of open, eerder afstandelijk. Toen mijn schoonmoeder een vriend kreeg gaf die haar wel eens een knuffel uit het niets, je zag haar gewoon verstijven van ojee.....ze weet niet wat ze er mee aan moet. De 1e keer dat ik daar s'avonds ging eten zaten we aan tafel en er werd werkelijk waar geen woord gewisseld! Je hoorde iedereen z'n eten malen......en dat de hele maaltijd lang. Ik geneerde me gewoon. (ik ben gewend onder het eten lekker te kletsen en de dag door te nemen, soms zaten wij thuis nog met de lege potten en pannen op tafel lekker na te kletsen....)
Inderdaad, ik herken er ook haast niks in (van mijzelf dan). Praten doe en kan ik gewoon (ik ben eigenlijk meer een prater dan mijn man en die is toch echt neurotypisch), over belangrijke én onbelangrijke zaken... Opvoeden doen wij samen, dingen regelen doen we om en om. En ik heb dan wel iets meer structuur nodig dan hij, maar denk niet tot vervelends toe ofzo. En tsja ik herken in sommige dingen wel mijn man, zoals dat rommel niet zien... Dat is denk ik eerder gewoon een typisch mannentrekje dan iets wat met autisme te maken heeft! De meeste ass'ers die ik ken (en dat zijn vrouwen) zijn juist erg precies met hun huishouden, houden van schoon en opgeruimd. Het ligt idd wat je zegt ook wel aan hoe ermee wordt omgegaan. Toen ik bij mijn moeder woonde was het voor mijn gevoel veel lastiger, mijn man kan er beter mee omgaan. Maar ja, dat is misschien ook wel omdat autistische vrouwen 'mannelijker denken' en daardoor dus mannen beter schijnen te begrijpen. Persoonlijk zou ik het bv. veel moeilijker vinden om met een borderliner om te gaan, ik ken wel wat mensen die dat hebben maar daar kan ik gewoon absoluut mee overweg. Botst gewoon teveel.
klopt wel wat je zegt hoor Islah. Bij vrouwen komt het heel anders tot uiting. Ik heb waarschijnlijk ook een vorm van autisme maar ik ben ( aangeleerd ) over- sociaal. Soms ook erg lastig. Ik MOET altijd overal op reageren. Ookal wil ik het eigenlijk niet. En als ik praat dan blijf ik praten. Weet nooit hoe ik af moet ronden hahaha. Daarbij heb ik veel tijd voor mezelf nodig en mijn man ook. Dus dat is wel heel fijn. Dat begrijpen we van elkaar. Maar ik denk wel dat ik toch behoorlijk last heb van mijn man zijn autisme. Vooral ook omdat ik ook erg beperkt ben met mn dingen maar het toch MOET doen. Omdat niemand anders het dan doet. Niemand anders komt dan voor mn kinderen op of gaat gesprekken aan ed. Ik ga dus continue over mn grenzen heen wat resulteert in enorm veel tics en dwangmatige handelingen. Ik ben giga netjes met mn huishouden. Alles heeft structuur. Alle papieren gelamineerd, op volgorde van datum met tabbladen en noem maar op. Voor de rest heb ik alles zoveel mogelijk in opbergboxen met stickers erop en schema's ernaast waar alles ligt. En nog vind ik dat het beter en overzichtelijker kan Voor mezelf heb ik 2 kalenders en 2 agenda's. ALLES schrijf ik op. Alles hou ik bij. En dat dan in 4-voud.
Het kan natuurlijk ook dat je schoonmoeder OOK een asperger is Maar toen je schoonmoeder jong was... "Bestond" dat gewoon niet. Net als dat mensen van onze leeftijd zelden tot nooit op jonge leeftijd al een ADHD-diagnose hebben
Rot om te lezen dat jullie er zo'n moeite mee hebben. Ik vermoed dat mijn man een vorm van autisme heeft, maar heb er geen moeite mee omdat ik zelf een Aspie ben.
Je zu denken.. Dat 2 asperge(r)s samen juist lastig is? Manlief noemt mij altijd een asperge Wellicht heeft ie een punt hoor... Maar toch. (Qua sociale vaardigheden heeft ie wel gelijk in ieder geval.. Dat is bij mij echt aangeleerd gedrag.. Niks natuurlijks aan )
Dat dacht ik ook altijd, maar onbewust zoek ik toch altijd wel een beetje autisten uit blijkbaar , ook bij vrienden kwam het na een tijdje ter sprake en ik heb wel 6x gehad dat bleek dat zij ook een vorm van autisme hadden! Heel raar.. toch misschien dezelfde manier van tegen het leven aan kijken. Haha, een asperge Ik denk dat iedereen in meer of mindere mate wel kenmerken heeft.. ligt er alleen aan hoe ver dat gaat.
Mijn man kon het vroeger, kindertijd, heel goed dat schoonmaken. Het is op een gegeven moment zo geworden dat hij het overzicht kwijt is geraakt. Dat hij niet weet waar hij moet beginnen en het schoonmaken/de totale taak half wordt gedaan. Bijvoorbeeld de schoonmaakspullen laten staan als hij klaar is of de achterkant van de borden en pannen niet afwassen. Ik kan me er niet elke keer druk om maken, kan mijn energie wel beter gebruiken. Eens in de zoveel tijd zeg ik er iets van en dan gaat het weer een poos goed. Klinkt misschien een beetje flauw, maar loslaten helpt. Stel jij bent er niet dan moet hij het toch ook doen en kunnen? Voor mijn man bel ik ook niet meer naar de huisarts/tandarts. Ik heb hem ook wel eens voor het blok gezet met 'bel jij even om het te regelen'. In het begin zat hij daardoor in een paniekaanval. Ik heb hem handvatten gegeven zoals dat hij kan opschrijven wat hij wilt zeggen/vragen voor hij gaat bellen zodat hij daar steun aan heeft. Dat doe ik zelf ook nog wel eens. Bellen vind hij nog niet leuk, maar hij kan het al een stuk beter
Laat ik het zo zeggen.... We hebben dochterlief er ook weleens van verdacht... (En de asperge.., eh appel dus, valt nooit ver van de boom )Maar die schijnt wel heel slim maar niet autistisch te zijn. Parttime autistje zeggen wij altijd. Als ze slecht in d'r vel zit is het echt een drama... Gaat het goed.. Dan gaat dat dus ook beter. Maar ze blijft wel heel "goed" in typische auti-dingetjes zoals sorteren, ordenen, concentratie bij interessegebiedem maar ook slecht tegen lawaai, onverwachtse veranderingen, vreemde mensen kunnen enzo... Maar verder is het wel echt een sociaal beestje met veel vriendinnen... En weinig ECHTE vriendinnen als je begrijpt wat ik bedoel
Ik denk dat iedereen wel wat autisme trekjes heeft, maar autisme is meer dan dat. Net dat als drukke kinderen niet per definitie ADHD hebben. Bij mijn man kwam het pas laat uit de bus omdat zijn zus PDD-NOS heeft en zijn zus en broertje ADHD. Hij wilde geen probleem zijn en liep op zijn tenen om het goed te doen. + de opvoeding die voor hem heel goed was omdat hij de structuur van zijn zus mee kreeg die al vroeg de diagnose had gehad. In zijn puberteit ging dat niet meer goed en begon de ellende (depressie, angsten) voor hem.
@appelgebakje: we zijn natuurlijk niet voor niets bij een kinderpsycholoog geweest he.. Niet omdat het zo lekker liep en dus op advies van de huisarts
Naja, loslaten kan niet. Het gaat om onze kids natuurlijk. Beide autistisch en beide vele lichamelijke problemen. Alles moet genoteerd en beschreven worden ( zoals de epileptische aanvallen van de jongste ) De oudste is een jaar naar mkd geweest. Veel gesprekken. Nu naar speciaal onderwijs. Nog meer gesprekken. Zn autisme blijft erger worden. De jongste zit op een kdc. Weer gesprekken. Kan niet praten. dus schema's maken en gebarentaal leren en noem maar op. Oudste heeft is met zn spieren of stofwisseling, jongste heeft een of andere syndroom. Nog meer gesprekken, telefoneren, uitzoeken. Ik moet daar bovenop zitten. Anders dan gebeurt er niks en gaat het ten koste van de kinderen. En dat kan ik niet laten gebeuren. Want als de vader het laat afweten dan vinden instanties dat niet zo'n ramp. Maar als de moeder het laat afweten dan heb je binnen no time jeugdzorg op de stoep staan. Vooral met kinderen die psychische en lichamelijke problemen hebben en een ouder MOETEN hebben die er 100% voor ze is.
@ Saskia: Dat had ik niet meegekregen, sorry Ik merk overall gewoon dat er heel snel geroepen wordt dat iemand het een of ander heeft omdat het kind druk is of juist dromerig. Zo'n diagnose is niet zomaar iets. @ Mamzie: Zoiets kan je inderdaad niet loslaten dan. Heftige situatie wel met de kinderen, knap dat je het allemaal maar weet te regelen