Ik ervaar dit inderdaad echt zo , het klinkt misschien overdreven maar zo klinkt het in me hoofd ook zeg maar . Ik heb ook getwijfeld dit te plaatsen omdat ik me ook echt schuldig voel tegen over de vrouwen die geen gezond kindje hebben mogen krijgen , niet zwanger kunnen worden enzo .. Ik mag in me handen klappen met een gezond kind ! Dat weet ik , en dat weet ik misschien wel te goed . Ben me zelf best wel gaan versloffen onder het mom van "ik heb een gezond kind waar ik zielsveel van hou dus de rest mag me gesloten worden" .
@Lisanne: ik weeg nu dus weer 53. Voor de zwangerschap van de 2e rond de 70 (voor de zwangerschap van de eerste woog ik altijd 50) Na de zwangerschap van de 2e bijna 7 mnd geleden rond de 85 :-$ Het is hard werken, maar als je écht iets wil kan je het vaak bereiken! En dat je niet afvalt met maar 2 boterhammen per dag komt echt niet door je vitD tekort en b12 maar doordat je je stofwisseling helemaal lamlegt en je lichaam alles opslaat omdat deze haast heen voeding binnen krijgt
ik woog 70 kilo voor zwangerschap, na de zwangerschap past ik weer me oude kleding, maar door ziekte woog ik binnen een jaar 120 kilo!! en mijn man hield nog van me, is toen zelfs met me getrouwd, gelukkig nu al een deel eraf er moet meer af, en die straie, ach boeie, je hebt een kind gehad, dus tja als hij je daarom niet meer mag........ kop op zeg er zijn ergere dingen in het leven. helaas moet ik dat elke dag ervaren aan dat gewicht kan je wat doen, sporten, gezond eten, en dan word je lichaam ook wel weer strak, maar je moet er wat voor doen.
Ik snap TS overigens ook goed hoor. Het is heel naar als je jezelf zo onzeker voelt. Maar qua borsten zou ik echt de verzekering benaderen voor een verkleining eventueel? Vaak vergoed men dat inderdaad, wellicht helpt dat je al iets. Het is verschrikkelijk als je zo onzeker wordt van je lijf, maar je vriend vindt je nog mooi, probeer je bij hem wel open te stellen, want klaarblijkelijk interesseert al die striae hem niet, het is jouw onzekerheid die II ook snap overigens.
Moet zeggen dat ik me een jaar geleden ook zo voelde tenminste. ...dik en tietloos... Nu oude gewicht maar niet oude figuur. ...maarrrrrr zeker strakker! Duurde hier gewoon bijna 1, 5 jaar Zonder sportschool. Denk dat je lijf langer nodig heeft
Sorry hoor.. Mag je alleen klagen als je extreem dik bent, of echte ernstig misvormd bent of een ernstige ziekte hebt? Ik herken mij er wel in.. Voelt een beetje hopeloos, want ook al val je af, je houd altijd wel een flubberbuik, hangborsten, de striae zal ook wel niet verdwijnen.. Maar inderdaad met afvallen zal je het wel beter kunnen verbergen met kleren.. En je krijgt weer een betere conditie, en zit weer wat lekkerder in je vel.. Ik schaam me trouwens niet voor mijn man, meer om van te houden denk ik dan! De meeste mannen vinden wat extra houvast helemaal niet zo erg, teminste die van mij niet.. En de grootste dooddoener.. Je hebt er een kind voor terug gekregen.. Ja, tuurlijk ben ik daar heel blij mee en ik zou het ook niet anders willen, heb het er ook wel over.. Maar we hebben nou eenmaal graag alles, en ik baal dus ook van mijn lichaam! En af en toe mag je best wel klagen, punt. Groetjes, Carlien
Ik begrijp je heel goed! Ik weet niet wat ik weeg maar zie wel dat mijn strakke buik nu een flubberbuik is! Ik ben pas 3,5 maand geleden bevallen maar vind het toch heel vervelend. En ja, ik weet dat het tijd nodig heeft maar dat maakt het voor mijn gevoel niet minder .
Ik snap deze reactie hoor, ik vind zelf ook dat 'de buitenkant' niet zo belangrijk moet zijn. Maar het is natuurlijk wel zo dat de maatschappij alleen maar op uiterlijk is gericht. Daar worden mensen onzeker van, je zit overal immers alleen maar 'perfecte' mensen. En er zijn ook genoeg mannen die hun vrouw verlaten juist omdat ze niet meer tevreden zijn met hoe ze eruit ziet. Het gevoel van TS komt wat dat betreft dus niet meteen uit de lucht vallen. Dat neemt niet weg dat oppervlakkigheid tot een hoop ellende kan leiden Ik ben zelf nog lang niet zover in mijn zwangerschap dat ik kan meepraten over dit soort veranderingen in je lijf, maar ik kan me voorstellen dat je onzeker wordt als je op 21-jarige leeftijd ineens behoorlijk aankomt en last krijgt van striae en dergelijke. Wel denk ik dat je moet accepteren dat je zwangerschap nou eenmaal veranderingen in je lichaam met zich mee zal brengen. En dat sommige daarvan op te lossen zijn door o.a. sporten, en andere misschien gewoon om een andere kijk vragen. Ik heb zelf al jaren enorme striae op mijn billen, bovenbenen en borsten en heb daar toen ik een jaar of 15, 16 was enorm van gebaald en me er ook voor geschaamd. Nu, jaren later, is het zo vervaagd dat je het eigenlijk niet eens goed ziet, het is iets lichter dan de kleur van mijn huis en heeft al lang niet meer die opvallende donkere kleur. Ook dat hoeft dus niet voor eeuwig te zijn. En ik zou me helemaal niet druk maken over hoe je vagina eruit ziet, want ik weet niet hoe het met de rest van de dames zit, maar ik heb me daar echt nog nooit druk om gemaakt. Eerlijk gezegd vind ik het sowieso niet zo'n bijzonder mooi stukje lichaam, het gaat om de functie en ik denk dat de meeste mannen ook niet verder kijken dan dat! En als je vriend/man tegen je zegt dat hij jou mooi vindt en er geen problemen mee heeft dat je wat bent aangekomen en zo, dan zou ik dat maar gewoon geloven, hij houdt toch van je? Als het goed is ben jij voor hem ook meer dan alleen de buitenkant, waarom zou je anders bij hem zijn? Zorg ervoor dat je je lekker blijft voelen met een make-upje, je haar leuk, kleren waarin je je mooi voelt, dat maakt een wereld van verschil!
Wat ben jij lief En wow, jouw verhaal... Zijn geen woorden voor! Ts, praat erover, ga naar de ha. Het heeft zo'n impact! En je bent nog zo jong! Ik heb ook herstel operaties gehad, beneden, ik voelde me mismaakt. Ik durfde niet meer intiem te zijn. Ik ben nu ook ruim 3 maten groter, mijn borsten zijn thee zakjes Maar! Ik heb, na veeeel te lang wachten, mijn man al mijn gevoelens en verdriet toevertrouwd. Ik moest voor mezelf gewoon voelen dat hij van me houdt, hoe dan ook. En dat doet hij. Ik ben er nog niet, maar voel me wel al weer een stuk gelukkiger en daardoor zorg ik beter voor mezelf. En dat maakt ook verschil. Sterkte xxx
Ik heb niet alles gelezen, maar in je beginpost heb jij het erover dat het geen psychisch probleem is, maar dat is het natuurlijk wel. Jij praat jezelf dingen aan, natuurlijk is je uiterlijk niet meer wat het geweest is nadat je een kindje hebt gekregen. Het duurt ook even voordat je lichaam zich hersteld, dus neem eerst eens de tijd tot een jaar na de bevalling. Daarbij lees in voornamelijk onzekerheid in je verhaal en dat praat jij jezelf aan en is wel degelijk psychisch. Ook iemand van 75 kilo kan zich goed voelen in zijn lichaam en genoegen nemen met hoe hij/zij er uit ziet. Dat jij jouw vriend niet meer geloofd als hij zegt je mooi te vinden, ook dat heb je zelf in de hand. Ik weet vrij zeker dat hij het zal menen. Kijk eens om je heen naar andere vrouwen, de meesten zitten echt niet zo strak in hun velletje hoor, op iedere vrouw is wel iets aan te merken. Zorg dat je weer trots wordt op jezelf en je lichaam, dit kun je doen door maatregelen te nemen en te gaan sporten of gewoonweg jezelf te accepteren dat je bent wie je bent. Lukt het je niet om jezelf die schop onder je kont te geven, zorg dan dat je daarbij hulp krijgt van een professional, daar zijn ze voor.
Tjonge jonge...ze voelt zich ellendig en wordt hier door sommigen nog even hardhandig de grond in geboord. Als het in andermans ogen niet erg genoeg is mag je vooral niet klagen. Het gaat toch om hoe zij zich vanbinnen voelt? Ik snap ts wel. Ik voel me ook nog echt niet lekker in mijn vel. Ik heb lovehandles die ik nooit had en een buikje. Alles is net ff voller. Ik ben gewent om een strak lichaam te hebben dus elke dag dat ik in de spiegel kijk voel ik toch teleurstelling. Probeer er wat aan de doen maar valt me erg tegen om die paar kilo eraf te krijgen.
Zeker in deze weken zou ik eens goed om je heenkijken, naar de moeders en vrouwen om je heen en hun lichaam. Jouw ideaalbeeld komt weinig voor. En als het al zo is, weet je niet wat iemand daar voor heeft moeten laten, of diegene wel gelukkig en of gezond is. Ik zie het in mijn omgeving. Heel slank na de bevalling, maar nu met een korte broek zie ik genoeg striae, putjes, cellulites etc. Acceptatie dat het nooit meer zo straks wordt is volgens mij stap 1. Gewicht kanje wat aan doen met hulp. Niet gaan honger lijden. Daar heeft niemand wat aan, zeker niet als je energie nodig hebt om voor een kind te zorgen en ook nog aan het tobben is met de gezondheid. Die vitamine tekort zou ook wel je sombere stemming kunnen geven misschien? En geef het echt een jaar tot na de bevalling wat betreft je lijf. Dat heeft ook gewoon tijd nodig.
Geef je lischaam sowieso nog even wat tijd.. hier begon ik pas na een jaar echt weer een beetje mijn lijf terug te krijgen en je schamen voor je man?? Lieverd hij heeft je zien bevallen.. die schrik je echt niet meer af hoor! Jij hebt veel meer problemen met je lijf als je man, maar als jij hem afsluit van jezelf door noet te vertellen wat je dwarszit en dat je hem niet geloofd dat kan hij er wel problemen mee krijgen. Ga lekker wandelen, goed eten ! En geef jezelf wat tijd.
precies! Zolang je jezelf zo negatief blijft zien en alles al negatief gaat invullen, zo straal je dat ook uit naar buiten en dat is idd niet aantrekkelijk. Accepteer wat je niet kunt veranderen en verander wat je niet kan accpteren is een heel mooi gezegde, ga lekker sporten, daar krijg je een lekker adrenalineboost van. Maak je zelf mooi op. Dat scheelt echt al de helft.
Er zijn altijd ergere dingen in de wereld, kinderen die overlijden, ouders met ziektes en ga zo maar door maar daarom kan iemand die van een mooi lichaam naar een getekend lichaam gaat zich nog wel rot voelen!
Maar om dan een topic te openen met de titel: Ik ben opgegeven.... Mijn vriendin, DIE is opgegeven. Verdorie 25 jaar én (ongeneeselijke) borstkanker. Die zou graag TS dr lijf willen, trust me.
Ik vind t echt ongepast om zomaar t borstkanker topic hier neer te zetten om TS het gevoel te geven dat ze niet zo moet zeuren. Ja ok, haar topictitel zou anders kunnen, maar voor TS is het wel degelijk een probleem. Iets waar ze dagelijks last van heeft. Mag je je dan niet meer rot voelen over iets omdat een ander het nog erger heeft? Mensen, kom met een gepast advies en kun je dit niet blijf dan weg. @ts: het is al eerder gezegd, maar ga toch eens naar de huisarts voor hulp hierbij. Het zit je blijkbaar enorm dwars en als t je niet lukt om zelf de knop om te zetten, dan is t niet gek om hulp te vragen.