Klopt Babsie. Geen follikels en dun bms. Zelfs op cd 14 was er nog niets te zien. Nu zei Dr S wel dat het later op gang kan komen doordat mijn cyclus (weer) lang is dit keer, maar ik vraag me ook af of ik opnieuw aan het ontpillen ben. Ik heb nl 2 x een hele lange cyclus gehad, tussen de 65 en 70 dagen, maar meestal zo rond de 40 dagen.
Oh fsk, duh, staat zelfs in je handtekening. Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Bij mij was er volgens mij wel gewoon wat te zien wanneer ik de pil had genomen om weer zo'n rotcyste weg te krijgen. Maar de ene maand is de andere niet hè! En kijk nu naar Miss, die heeft er ook ineens meer nu. Het kan echt enorm verschillen. Heb nog veel gedacht aan wat jij en MI87 schreven over een plan B maken mocht je kinderloos blijven. Ik vind dit heel knap. Bij mij speelde deze gedachten de laatste jaren ook constant in mijn hoofd. Ik wilde heel graag een plan B hebben waar ik me ook op zou kunnen verheugen. Ik zou dan bijvoorbeeld psychologie willen gaan studeren. Maar meteen nadat ik dit dan weer bedacht had dacht ik: 'pff, die studie kan me gestolen worden, heb er niet eens zin in, ik wil gewoon een kind!'. Mijn man en ik fantaseerde vaak over naar het buitenland vertrekken, naar een lekker warm land. Puur vluchten! En als ik dan verder ging denken bedacht ik me dat ik nergens de confrontatie met kinderen uit de weg zou kunnen gaan, ze duiken nou eenmaal op in alle hoeken en gaten ... Daarbij komt dat wij onze famile helemaal niet zouden kunnen missen. Want familie en dus liefde is toch het belangrijkste wat er is!? Hier, daar had ik het alweer, liefde en familie is het belangrijkste voor mij.... Grrrr...potver...dat bedoel ik nou, daarom wil ik kinderen! De cirkel was weer rond! Ik denk wel dat als ik echt een plan had gehad waar ik heel enthousiast over kon zijn dan had ik me er misschien beter mee om kunnen gaan. Ik voelde pure paniek bij alleen de gedachte al! Maar voorlopig ga ik er vanuit dat wij hier allemaal geen plan B nodig hebben. Ik beschreef afgelopen week nog aan Miss hoeveel tegenslag wij gehad hebben de afgelopen 4 jaar. Het leek echt alsof het gewoon niet zo mocht zijn. Elke keer als we een probleem opgelost hadden kwam er weer een probleem bij waarvan ik soms vooraf het bestaan nog niet eens kende. De trechter werd steeds smaller en alhoewel ik niet van plan was ooit op te geven kon ik me ook bijna niet meer voorstellen dat het ooit nog zou gebeuren. En dan ineens.... Een therapeut zei ooit tegen mij: 'als het zo mag zijn dan gebeurd het gewoon'. Die opmerking maakte me boos maar hij raakte me stiekem ook. Aan de ene kant betekende het dat ik kon knokken wat ik wilde, maar als het niet voor me zou zijn weggelegd zou het me toch nooit lukken, aan de andere kant gaf me het ook het gevoel van een soort overgave. En die laatste poging ging zomaar ineens alles van een leien dakje. Zomaar...ineens...waar al die jaren werkelijk niks goed kon gaan liep het nu ineens gesmeerd. Dat maakt toch dat ik de laatste tijd weer vaak aan die opmerking van die therapeut terugdenk. Ik geloof persoonlijk toch wel in het nut van leerprocessen in het leven. Wij hebben echt verschrikkelijke jaren achter de rug door die mm. Wat zijn wij ongelukkig geweest! We waren echt aan het overleven ipv aan het leven. Toch zijn we samen, als stel, nog 100 keer sterker geworden dan we waren voor de ellende begon. Toen wij een maand geleden op de echo ontdekte dat we zwanger zijn van een tweeling was mijn eerste gedachte: 'dit kunnen wij samen makkelijk aan'. Dat, terwijl ik het krijgen van een tweeling nooit geromantiseerd heb. Ik heb de afgelopen jaren nog beter geleerd om te genieten van de kleine dingetjes. Ik vond altijd wel weer een reden om me voor mijn bed uit te slepen. Ook heb ik meer oog gekregen voor de natuur om me heen. Ben een paar jaar geleden met ontzettend veel stress in mijn lichaam naar Noorwegen vertrokken en kwam daar echt compleet tot rust door de schoonheid en de stilte. Verschillende paragnostes hebben mij aangegeven dat ik later een heel 'rijk' mens zou gaan worden. Mijn eerste gedachte ging uit naar het winnen van de loterij maar ik geloof niet dat dit helemaal was wat zij bedoelden, helaas . Ik denk dat je een rijk mens wordt door je levenservaringen, doordat je tot in den treure geleerd hebt hoe je met moeilijkheden en tegenslagen om kunt gaan en (nogmaals) te genieten van het kleine. Ik vraag me vaak af of de meiden die zo'n enorme vechtlust hebben (zoals jullie allemaal hier) onbewust misschien gewoon weten dat het ooit gaat lukken. Er is iets in je waardoor je niet opgeeft, hoe onzeker je er ook van wordt. Een (ex-mm) vriendin van mij vroeg me vaak: 'maar weet jij in je hart dan niet gewoon dat je echt nog wel een kindje gaat krijgen?' Ik moest daar 'nee' op antwoorden. ik wist het echt niet (en ben nu nog onzeker). Maar wie weet dus dat die vechtlust toch voortkomt uit het onderbewuste 'weten'... Goh, lang verhaal geworden weer. Samengevat wilde ik eigenlijk gewoon zeggen: ik geloof in jullie allemaal, hoe somber het er soms ook voor lijkt te staan. Geef niet op!
@Babsie: wat een mooi en herkenbaar verhaal. Ook wij hebben de afgelopen jaren veel verdriet en ellende meegemaakt. Op elk vlak wat je maar kunt bedenken. Het maakt je verdrietig en boos, maar als stel ook een stuk sterker. Inmiddels zijn wij nu aan het einde van de rit beland. Dit is waarschijnlijk onze laatste poging en dan zijn we er klaar mee. Hopelijk is het nu raak, maar wat als dat niet zo is? We krijgen dan ons normale leven weer terug, maar hoe lang is het rouwproces waar we nog doorheen moeten voordat het leven weer normaal is? Ik vind het zo moeilijk allemaal. Probeer heel positief te blijven over deze poging, maar het is verrekte moeilijk. Ik zit vandaag 8 dagen na punctie en voel nog helemaal niks (alleen pijnlijke borsten, maar dat heb ik vrijwel altijd). Had gehoopt inmiddels al te barsten van de kwaaltjes (twee embryo's teruggeplaatst en hoop op een tweelingzwangerschap), maar niks noppes nada. Het maakt me zo onzeker. Ik weet dat het nog vroeg is, maar toch denk ik nu af en toe al dat het wel weer neit gelukt zal zijn. @Babsie: jij bent zwanger van een tweeling. Vanaf wanneer kreeg jij de eerste zwangerschapssymptomen?
Je hebt het prachtig verwoord Babsie! Ik heb gister een brief van Dr S gekregen voor mijn verzekering. Alles wat er in staat wist ik eigenlijk wel, maar zo op papier hakt het er weer flink in. Ik zal de laatste zin citeren: "Zusammenfassend kann hier festgestellt werden, dass die ovarielle Reserve sehr niedrig ist, die einzige moglichkeit ware, vielleicht in semi-naturlichen zyklus eine IVF duchzufuhren, wobei man allerdings mit leider kleinen erfolgschancen rechnen muss." Ik denk dat het toch plan B moet worden voor ons. Ik ga de volgende keer met Dr S overleggen of het überhaupt wel zin heeft voor ons om hiermee door te gaan. Als de kansen zo minimaal zijn, moeten we het dan ons leven zo laten beheersen? Dus tja, niet opgeven, ik weet het niet.
Ha dames, Sorry dat ik zo weinig van me laat horen de laatste tijd. Ik denk veel aan jullie, maar heb gewoon weinig gelegenheid om hier te komen reageren. MI, wat verschrikkelijk inderdaad van dat ongeluk. Wat kan het leven toch hard zijn he? FSK, ik kan je niet veel vertellen over ontpillen helaas. Ze zeggen geloof ik dat het per vrouw erg kan verschillen.... Elfjes, succes meid, ik duim voor je! Logan, spannend die echo maandag. Ik ga ook voor jou duimen natuurlijk. Babsie, mooi verwoord meid, en ik sluit me er helemaal bij aan. Ennuh, als jij en je partner dit alles hebben kunnen doorstaan, geloof me, dan is het hebben van een tweeling 'a walk in the park', een eitje! Ik twijfel er ABSOLUUT NIET, nul komma nul, aan dat dat helemaal goed gaat komen! Mariska meid, ik kan me je spanning zo goed voorstellen. Ik dacht dat dit voor mij ook echt de laatste kans zou zijn, denk ik nog steeds trouwens. Ik was ook al echt bezig met dingen uitzoeken over pleegzorg en adoptie enzo. Dat gaf mij wel wat rust, want ik kon daar ook heel goed mee leven. Niet mijn eerste keus, dat is duidelijk, maar een goede tweede optie voor mij persoonlijk. Vanaf wanneer je iets gaat voelen, verschilt per vrouw en per zwangerschap. Persoonlijk geloof ik dat je pas een paar dagen voor NOD iets kunt voelen. Ik heb namelijk een een grafiek gezien op internet waarop de progesteron waardes worden aangegeven. Die is op zijn hoogst vlak na de ovulatie en neemt dan heel langzaam af tot vlak voor je NOD wanneer ie ineens heel snel daalt. Vandaar dus dat ik denk dat je bepaalde dingen kunt voelen die afkomstig zijn van het progesteron die lijken op zwangerschapssymptomen. Ik zeg dit niet om je te ontmoedigen, maar juist om je te laten weten dat je de hoop nooit moet laten zakken als je symptomen ineens afnemen ofzo. Die progesteronwaardes schommelen nogal als je net zwanger bent, en die kunnen veel verwarring scheppen. Als je zwanger bent van een tweeling dan bouwt het hcg zich over het algemeen wel sneller op, en heb je dus wel kans dat je sneller, duidelijkere symptomen voelt. Maar ook dat zijn gemiddelden. Sommige vrouwen voelen niks, en hebben een tweeling. Anderen voelen heel veel, en hebben een eenling of zijn niet zwanger... Ik ga heel erg hard voor je duimen voor een positieve test meid. Vanaf wanneer kun je testen? Zo, nu nog even een update van mij: Hier hectische en zenuwslopende dagen achter de rug. Gisteren verloor ik ineens bloed Schrok me helemaal lam natuurlijk. Dus naar de emergency department gegaan. Een uur of 5 daar doorgebracht met wachten en onzekerheid. Uiteindelijk kon er daar ter plekke niets voor me worden gedaan, volgende dag om 8 uur terug komen. Niemand wist ergens iets van vanmorgen en ik werd van het kastje naar de muur en weer terug gestuurd. En ondertussen de zenuwen gierend door mijn lijf natuurlijk Uiteindelijk, twee uur later kreeg ik dan een echo. Ik lag te shaken op dat bed van de zenuwen! Godzijdank klopte het hartje nog, 130 slagen per minuut, dus iets sneller dan vorige keer. Het zat nog steeds mooi hoog in de baarmoeder en de baarmoedermond zat nog dicht, en dat zijn allemaal goede tekenen. Ook zag ze een bloedstroming bij het vruchtje. Ze zag wel bloed achter de placenta, en dat is dus waar mijn bloedverlies vandaan kwam. Blijkbaar komt dat best vaak voor en is het niet iets waar ik me erge zorgen over hoef te maken. Als ik nou weer meer ga bloeden of me erge zorgen maak, moet ik terugkomen. Voor nu ben ik gerustgesteld, en ik weet dus dat ik nog wel meer bloedverlies kan verwachten (ze kon niet zeggen hoeveel er zat, maar wel DAT er wat zat). Het blijft heel naar natuurlijk, maar ik raak er nu niet meer zo van in paniek, zolang het niet enorm veel is.... Al met al nu 4 dagen achter elkaar in het ziekenhuis doorgebracht, ik ben werkelijk doodop! Hopelijk een paar rustiger dagen in het verschiet Allemaal een fijn weekend toegewenst!
Mariska: ik heb vanaf 2 dagen na tp gehuild (ik had tp 5 dgn na puntie). Ik wist echt zeker dat ik niet zwanger was. Ik was natuurlijk al eerder zwanger geweest en toen had ik wel wat opvallende dingetjes maar nu had ik helemaal niks, noppes, nada! Tot overmaat van ramp kreeg ik wel alle tekenen van een naderende menstruatie. Als ik niet had hoeven testen ivm utrogestan-gebruik had ik het waarschijnlijk niet eens gedaan. Ik zag mijn tweede streep al verschijnen voor ik de test goed en wel neer had gelegd dus er zat toch echt al meer dan genoeg hcg in mijn lichaam. Ik verklaar het achteraf doordat wij al zo gewend zijn geraakt aan al die hormonen in ons lijf dat we daar echt niet zo overgevoelig meer voor zijn. Achteraf gezien waren er de volgende symptomen (die ik in andere maanden ook echt wel eens gehad heb): nachtzweten, overdreven intens verdrietig, hoofdpijn (had ik ook maandelijks), borsten deden geen pijn meer maar bleven wel stevig en echt enorme menstruatiekrampen. Dus houd hoop! Ik heb trouwens net als bij de vorige zwangerschap overigens wel 2 keer de innesteling gevoeld (daar zat een dag tussen), maar ging ervan uit dat dit proces mislukt was. Dat voelt als getik midden onderin wat met krampjes doortrekt naar onderen. Heb het buiten deze 3 keer ook nooit gevoeld. Houd ons op de hoogte!
Fsk: jee...ben er stil van...oh wat moet het confronterend zijn om dat zwart op wit te zien staan. Snap dat het moeilijk is voor je om hoop te blijven houden. Maar er is kans, toch? Anders zou hij niet meer met je aan de slag gaan. De eicelvoorraad kan echt per maand of periode verschillen. En dan kom ik toch weer even terug op wat ik net al schreef; als het zo mag zijn win jij die loterij! Ik heb een vriendin die een hele hoop pogingen achter de rug heeft. Ze had telkens opbrengsten om jaloers op te zijn, maar ze is tot dusver nooit zwanger geraakt. Zij had ook geen laag amh. Toch zijn er genoeg verhalen over vrouwen die denken al bijna door de overgang heen te zijn en dan ineens zwanger blijken. Dat kun jij ook zijn. Ik snap dat je de balans wilt vinden tussen hoop en realistisch zijn, dat is ook belangrijk. Maar geef nog niet helemaal op meid! Sterkte!
Angelhope: wat zul jij geschrokken zijn! Moet er niet aan denken nu... Een vriendin van mij had dat de placenta ervoor lag, dat schuurde waardoor zij ook vanaf een week of 6 bloedingen had. Is dit wat er bij jou ook aan de hand is? Het lijkt me enorm stressvol maar gelukkig tikte het hartje nog prima, en daar doen we het allemaal voor! Blijf vertrouwen houden. Bedankt over wat je schreef over het aankunnen van een tweeling, da's lief van je! Ik heb 13 jaar ervaring in het werken met kinderen en heb al menigmaal mijn respect uitgesproken naar ouders van tweelingen. Het leek me altijd zo heftig! Nu het ons zelf overkomt ervaar ik ook hoe bijzonder het is. Ik kan niet wachten tot ze er zijn! Zijn die van jou eeneiïg?
@FSK: heel veel sterkte met alles. Is ontzettend moeilijk om zo'n beslissing te nemen. En jij bent de enige die weet wat voor jou het beste is. Ik ben een controlfreak en om dit te kunnen afsluiten is het voor mij nodig om het idee te hebben dat ik er alles aan heb gedaan, maar dat 'alles' is voor iedereen weer anders. Ik hoop dat er toch nog een wondertje voor je in het verschiet ligt.
Bedankt voor de opbeurende woorden dames. Geeft me weer wat moed! @Babsie: had jij dan dat je borsten eerst wel pijn deden en daarna niet meer? Ik heb heel vaak een week na m'n eisprong flinke buikpijn en denk dat het misschien de innesteling zou kunnen zijn. Maar ja, heb die buikpijn dus vrijwel iedere ronde en tot nu toe geen zwangerschap. Zegt dus ook niet zoveel. Bij m'n eerste zwangerschap heb ik de innestelling niet gevoeld. Enige wat ik toen had was al een dag of twee na m'n eisprong dat ik 's avonds duizelig was. En verder ook pijnlijke borsten en ontzettend moe een paar dagen voor NOD. Maar idd ook voortekenen van menstruatie (buikpijn en wat bloedverlies in de dagen voor m'n nod), dus het lijkt gewoon enorm op elkaar. @Angelhope: ik had bij m'n eerste zwangerschap ook wat bloedverlies. Hoeft niks te betekenen hoor, maar je schrikt er wel even van. Ik mag volgende week vrijdag voor een bloedtest naar het ziekenhuis. Denk dat ik die ochtend ook zelf een test ga doen.
Ik gooi er even een snelle update tussendoor van mijn 1e foillikelmeting: er liggen er minstens 10 en ze zijn allen rond de 13mm. Tot nu toe erg tevreden, maandag meting 2 en dan volgt de punctie as woe of don. De tijd vliegt ineens!
Mariska: ja, klopt, mijn borsten deden flink pijn door spuiten en pregnyl. Dat ging over een aantal dagen voor nod. Maar ze werden niet echt slap.
Klaasje, spannend!!! Gaat altijd hard als je weer bezig bent. Behalve bij mij de laatste x dan amh is goed 4,4 dus 6 dus laag en toch ben ik niet makkelijk te stimuleren!
Ha meiden, Daar ben ik ook weer eens even. Iedereen een goed weekend gehad? Klaasje, wat een goed nieuws zeg. Spannend! Laat je weten hoe het vandaag is geweest. Ik ga voor je duimen hoor! FSK, meid ik leef zo met je mee. Het valt niet mee om zoiets te moeten horen. Toch ben ik het met Babsie eens: het is goed om een balans te vinden tussen realiteit en hoop, en ook goed om alternatieven te bedenken, dat heb ik zelf ook gedaan. Maar toch: er blijft hoop. Dokters/de wetenschap weet ook niet alles. Mij was ook verteld dat ik niet zelfstandig zwanger zou worden en diezelfde maand notabene was het raak. Ik hoorde laatst van mijn moeder dat mijn oma verteld is dat ze nooit, maar dan ook nooit, kinderen zou krijgen. Ze heeft er uiteindelijk vier gekregen! Zowel mijn huisarts als mijn specialist zei dat dat hele AMH gebeuren nog heel veel onzekerheden en onduidelijkheden heeft. Het is een soort van richtlijn, maar geen absolute zekerheid! Zelf heb ik veel 'rust' gevonden in dat dieet (eitjes gezond maken in 90 dagen). Het gaf me het gevoel dat ik er zelf ook wat aan kon doen. Misschien doe jij het ook al, en zo niet, misschien is het een idee? En ondertussen stuur ik wat reiki energie jouw kant op meis! Babsie, ik meen het oprecht hoor, dat je het echt wel aankan. Zo moeilijk is het helemaal niet! Ik ben zelf tweeling (twee eiig, heb een zus die compleet anders is dan ik) en ik weet hoe geweldig leuk het is om tweeling te zijn. Dus als het al eens wat pittiger is, dan weet ik precies waar ik het voor doe. Mijn jongens zijn ook twee eiig, maar lijken wel iets meer op elkaar. Krijg vaak de vraag of ze een eiig zijn namelijk. Wat betreft het schuiven van de placenta, ik weet het niet precies. Ik heb geen dokter gesproken, alleen de persoon die de echo uitvoerde die zelf zei dat ze geen dokter is. Ze zei dat er bloed achter de placenta zit, maar niet in het vruchtzakje. Dus ik was redelijk gerust gesteld. Ook omdat het bloeden daarna gestopt is, en niet meer begonnen is (afkloppen!). Mariska, ik weet wel dat bloeden kan voorkomen, heb het bij mijn jongens ook gehad. Maar na 5 miskramen in een jaar, is het denk ik wel normaal dat je er dan toch niet meer relaxed onder kunt blijven Het was ook nog eens precies in de periode dat het voorheen steeds mis ging. Wat dat betreft zijn de komende twee weken het aller spannendst voor mij. Verder heb ik die 'dure' dokter nog gesproken op vrijdag. Ik wilde eigenlijk gaan afbellen, zeggen dat ik niet meer kon komen. Te duur. Hij was toch wel ongerust over het bloedverlies. Hij wilde dat ik stopte met aspirine nemen en mijn dosis progresteron verdubbelen om de baarmoeder te 'kalmeren'. Hij vond het ook maar niets dat er niet iemand was die deze zwangerschap intensief in de gaten houdt tot aan de 12 weken. Uiteindelijk bood hij aan om te 'bulkbillen' wat betekent dat de rekening volledig vergoed wordt door de overheid. Fantastisch natuurlijk. Ik ben er zo blij mee. Dit betekent dat ik tot aan de 12 weken bij hem onder controle kan blijven zonder dat het me zoveel geld kost. Elke week een afspraak met echo. Ik ben zo opgelucht dat ik het niet weer alleen hoef te doen tijdens die eerste moeilijke weken! Misschien dat het dan toch dit keer met goede hulp gaat lukken en dit kleintje bij me mag blijven. Ik hoop het zo!
@angelhope: wel fijn dat het dan betaald word en ik ga met je meeduen dat het dan nu wel goed blijft gaan met de goede hulp!! Het is je gegunt meid
Dank je Logan, ja het voelt echt als een laatste kans, deze zwangerschap, dus alle hulp is welkom Net terug van de dokter. Nog steeds een hartje, het klopte weer iets sneller (dat is geloof ik goed, toch? ). Hij zag inderdaad ook bloed achter de placenta, en hij was er toch wel meer ongerust over dan ze in het ziekenhuis waren. Mag voorlopig even geen aspirine meer slikken, ook geen visolie meer, en mijn progesteron is verdubbeld. Volgende week woensdag weer een afspraak met weer een echo. Ik moet zeggen dat ik dat wel heerlijk vind, steeds even kunnen kijken of het nog goed gaat. Dit is voor het eerst dat ik meerdere keren een hartje heb zien kloppen (maar voorheen zat er steeds twee weken tussen de echo's), dus in die zin ben ik nu verder gekomen dan ooit. Volgende mijlpaal is de 8,5 weken halen met een kloppend hartje, dat zou volgende week zijn. Dan ben ik verder dan al mijn miskramen en missed abortions....