Allereerst,sorry voor mijn gezeur maar ik moet het gewoon echt even van mij aftypen... Het valt mij op dat veel alleenstaande moeders (en vaders!) te snel weer verder gaan met een ander. Ik vraag mij werkelijk af waarom dat moet... kun of durven zij niet alleen te zijn? Staat hun eigen geluk nu echt voorop ipv hun kroost? Hoe vaak ik het niet om me heen zie.. moeders wil niet alleen zijn,relatie is binnen een maand een feit en de kinderen moeten dat maar accepteren.. Vervolgens gaat de relatie weer uit en de kinderen zijn weer de dupe want die hechten zich weer.. Wat is er mis met aftasten? Elkaar leren kennen zonder kinderen? En de kinderen pas voor te stellen wanneer je echt een beetje zeker bent? Ik realiseer me dat het dan alsnog fout kan lopen,maar wees een beetje voorzichtig met wat je doet als je kindjes hebt.. Ben ik de enige wie dit veel ziet of erger ik me voor niets?
Helemaal goed gezegd! Ik ben dus 1 van die "kinderen". Moeders vond het nodig om snel een relatie aan te knopen met een andere vent en ons links te laten liggen met als resultaat: ze ziet zowel mijn broer als mij al 7 jaar niet meer! Ze dacht alleen aan haar eigen geluk en daar zaten wij nu en dan bij in de weg. Binnen een paar maanden!! ging ze met hem samenwonen en aangezien ik bij mijn vader toen niet terecht kon, moesten mijn broer en ik uit ellende wel mee verhuizen; 1 uur rijden van mijn vader vandaan.. Inderdaad: soms moet je gewoon je kroost voorop zetten
Ik zie dat echt nooit bij mij in de omgeving. Geen idee waarom sommige mensen dat wel doen Mijn moeder had ongeveer 8 jaar na mijn vaders overlijden weer een relatie.
Wees blij Bosi! Let wel,ik ben zelf ook alleenstaand Maar ik wil het niet,laat het niet toe en dat om bovenstaande redenen. Een man moet voor mij een aanvulling zijn,en geen invulling! Dat vergeten nogal veel mensen...
Ook ik ben zo'n kind al was ik net het huis uit toen mijn ouders gingen scheiden en mijn moeder door ging met een ander. Maar ik zie het idd vaak gebeuren en dan bij gezinnen met kleine kindjes die er dan maar mee moeten dealen. Heel sneu!
Ik ben ook een tijd alleen geweest, voordat ik terug een relatie begon met de vader van mijn zoon, maar als ik toen iemand zou hebben leren kennen dan zou ik toch dadelijk gezien willen hebben of het met mijn zoontje ook klikte. Niet dat ik al een tijdje een relatie aan het opbouwen ben en er dan achter moet komen dat die man en mijn zoontje elkaar niet liggen. Want dan zou er voor mij ook geen relatie uit voortkomen. Ik zou wel niet dadelijk gaan samenwonen ofzo...
Oh, ook ik ben een kind van gescheiden ouders. Toen ik drie was is mijn moeder bij mijn vader weggegaan om dezelfde dag al bij mijn stiefvader te gaan wonen! Ik heb hiervan niet veel mee gekregen, maar mijn moeder en stiefvader zijn nog steeds samen en stiefvader is meer een vader dan mijn "echte" vader, die mij vanaf m'n 16e niet meer wil zien. Soms kan zoiets dus ook goed lopen, hangt er allemaal een beetje vanaf. Hoewel ik het zelf dus niet zo zou doen.
Het ligt ook wel een beetje aan de situatie denk ik. Mijn moeder is verliefd geworden op mijn stiefvader en gelijk bij hem gaan wonen. Ze zijn nog steeds gelukkig. Mijn vader woonde na een jaar ook al samen met zijn vrouw en die zijn ook nog steeds happy samen. Het kan dus wel goed gaan maar snap je punt wel.
Ik heb de goede kant ervan gezien. Mijn moeder begon een relatie met een andere man, met hem heb ik een ontzettend goede band en hij heeft me gesteund in veel dingen waar anderen me niet in konden steunen destijds. Maar er is van tevoren ook goed over gesproken, mijn moeder vroeg aan mij hoe ik het zou vinden als hij bij ons kwam wonen e.d. Ik vind het wel een andere zaak als deze mensen iedere maand een andere relatie hebben. Inderdaad om wat je zegt: dat een kind zich eraan hecht, vind wel dat je moet zorgen voor zoveel mogelijk stabiliteit in het leven van je kind. Je kunt niet meer alleen aan jezelf denken dan..
Natuurlijk kan het ook goed gaan! Alleen denk ik,wanneer je te hard van stapel loopt,loop je altijd de behoeftes van je kind(eren) voorbij in mijn ogen. En dat is juist iets wat ik te vaak zie gebeuren.. Nieuwe relatie,kinderen even helemaal van slag.. uiteindelijk gaat het goed,wat hartstikke fijn is! Maar waarom dan niet de kinderen de kans geven om daar in te groeien in de nieuwe situatie.. dat snap ik dus echt niet!
Ik zie dit ook niet echt in mijn omgeving eigenlijk. Wat voor vrienden heb jij? Vind het wel bot om te zeggen dat iemand dan zijn eigen geluk voorop stelt.... Je bent zelf alleenstaand maar bezig voor een 2e wondertje, een bam dus?
Ik weet niet of je je voor niets ergert. Ik zie het zelf persoonlijk niet in mijn omgeving, maar ik ken ook geen alleenstaande ouders. Ik word daar dus niet mee geconfronteerd en merk er geen klap van. Echter kan ik het mij wel voorstellen en ik vind dat een partner ook een AANVULLING in plaats van een invulling is. Zo ben ik zelf ook. Ik kan het mij dus niet voorstellen dat - mocht deze relatie stuk gaan (afkloppen) - dat ik vrijwel direct een nieuwe partner zou vinden.
Ik zie dit bij mijn stiefzoontjes... Mevrouw heeft de 3e in 1,5 jaar.. Worden vanaf dag 1 aan hun voorgesteld, wonen na enkele weken in en als het misgaat staat daar de volgende al. Kan begrijpen dat ze niet graag alleen is maar stiefzoontjes moeten het maar de hele tijd slikken.. En als het nu deftige heren zijn.. Nr 1 was een alcoholist, moesten de kinderen altijd weg zodat mevrouw Bob kon spelen. Nr 2 moest de kinderen niet, en nr 3 is super streng ( heeft de ds, hun tv en verschillend speelgoed al afgepakt omdat ze niet luisterden, ds is zelfs door 2 gebroken ) logisch toch dat ze niet meer graag daar zijn en meerdere keren op een week bellen om dingen te vertellen.. Terwijl als zij belt als ze hier zijn er alleen maar ja en nee uitkomt op haar vragen en ze ook nooit vragen om te bellen.. Als je je kinderen niet op 1 zet maar jezelf is het ver gekomen.
Ten eerste zijn het geen vrienden van mij. Bekenden,vrienden van etc.. En nouja,als je kinderen hebt,behoren die als eerste prioriteit te zijn. En niet een nieuwe relatie. Voorzichtigheid is dan wel gewenst. Kinderen van gescheiden ouders hebben al moeten wennen aan die situatie,en als een ouder dan als een sneltrein in een nieuwe relatie stapt is dat in mijn ogen niet het juiste. Dat is enkel mijn mening hoor! Dat laatste klopt helemaal!
Sja... Ik had binnen een week nadat ik mijn relatie met mijn ex verbrak een nieuwe relatie en wij zijn inmiddels 10 jaar samen. We woonden niet meteen samen maar de kinderen zagen hem wel regelmatig. Ik zag daar niet zoveel kwaad in, maar goed. Ik ken ook voorbeelden uit mijn werk die meer lijken op jouw geschetste situatie... elk jaar verhuizen omdat de relatie weer een verbroken is.
Ik ben helaas ook alleenstaande moeder nu een jaar...en ik zou echt niet meteen mijn zoontje voorstellen aan eventueel nieuwe vriend....eerst maar een tijd afspreken zonder mijn zoontje... Mijn ex ging vreemd en gaat dus nog steeds met dat meisje, en ben wel blij nouja blij dat hij het tenminste wel bij haar houd en niet elke keer een nieuwe vriendin heeft...dat lijkt me verschrikkelijk voor mijn zoontje ze gaan zich toch hechten.....
Ik ben ook "zo'n moeder" alleen ben ik na het verbreken van mijn helse relatie vrijwel direct bij mijn grote jeugdliefde terecht gekomen. Inmiddels getrouwd en mijn dochter weet niet beter dan dat hij papa is. Nou was mijn dochter 20 weken en heb ik zelfs toen heel veel gesprekken gehad voor ik hem aan haar voorstelde. Ik denk dat je je voornamelijk ergert aan het onverantwoordelijke van de alleenstaande mama's. Iedere vrouw die een man boven haar kids plaatst is fout bezig, maar als iets goed voelt tja dan maar een sprong in het diepe. Wij woonde na 3 maanden samen en zijn 1,5 jaar later getrouwd. Nummer 3 is onderweg dus snel absoluut, maar wel doordacht voor zover dat mogelijk is.
Ken wel gescheiden moeders met jongen kinderen maar weinig die meteen zijn samen gaan wonen en de kinderen in een relatie duwen. Iemand die van partner naar partner hobbelt hoeft niet speciaal alleen maar aan zich zelf te denken en ook gewoon goed zijn voor haar/zijn kinderen. Het is altijd makkelijk oordelen over andere situatie.s! Wat voor jou geen keuze zou zijn. Zou voor een ander anders zijn. Je mag je er aan ergeren. Maar of het echt te recht is. Tja sommige geloven nog in de liefde en zijn ( makkelijker) Mijn keuze zou het ook niet zijn. Maar ik ben ik en zei zijn zij.
Ik vind persoonlijk dat wij niet over die mensen kunnen oordelen. Hun gaan ook liever niet van de een naar de ander en hopen ook gewoon op geluk en liefde. Vind het juist erg sneu als mensen dit niet kunnen vinden! (En nee ik ben niet zon moeder, ben gewoon samen met de vader van mijn dochter)
Ik heb een tijdje gehad dat ik alleenstaand was. Ik had een goede vriend die mij meenam naar van alles maar ook daarbij mijn zoontje naar dingen als artis en dolfinarium. Mijn oudste heeft hem meegemaakt. Hij wou een relatie ik wou vrienden blijven en nu praten we nog amper. Ik heb een relatie gehad van 2 maanden en mijn zoontje zag hem ook. Verder nog een scharrel die vaker kwam en ook die zag mijn zoontje. Dit binnen een half jaar. Ik wil ook wel gewoon daten maar het kan wel eens voorkomen dat mn zoontje ze ook zien.