Ik ben ook alleenstaand en herken je frustratie wel hor TS! Ik heb er nog geen behoefte aan, om een andere vent te zoeken, buiten om het feit dat ik geen idee heb waar ik moet beginnen!
Beetje bevooroordeeld denk TS? Ik ben alleenstaande moeder (oke, ga eind dit j baar samenwonen). Vanaf dag 1 ben ik alleenstaand geweest en tot mijn dochter 3 1/2 was haar nooit geconfronteerd met een man oid. Ik kwam toen vorig jaar april iemand tegen en vanwege de leeftijden van onze dochters elkaar aan elkaar geintroduceerd, maar waar je niet van uit gaat in zo'n prille relatie dat het na 3 maanden over is... Ik vond het heel lastig, vooral omdat ik kort daarna iemand anders leerde kennen waar het heel goed mee klikte! En na een maand dat hij hier elke dag sliep en we steeds stiekem deden haar toch aan hem voorgesteld... Hij en ik zijn nog een setje, gaan volgende week met zijn kids en mijn kid op vakantie en eind van het haar samen wonen, maar wat voor de buiten wereld misschien lijkt dat ik 'de een, naar de ander' heb gehad en voorgesteld is een samenloop van omstandigheden. Ik ben namelijk heel voorzichtig hier mee (geweest).
Hier ook alleenstaand.(twee keer gescheiden) Maak twee uitersten me bij exen. Ex 1 wil geen relatie om zijn dochter te ontzien (aangeven dat het natuurlijk ook goed kan gaan en hij vooral lekker verliefd kan worden, we zijn al negen jaar gescheiden) ex 2 ging vreemd bij het leven en heeft nu allerlei scharrels tegelijk. Toen bleek dat scharrels ook op de bank zaten als de kinderen er waren heb ik er een stokje voor gestoken. Zelf totaal geen behoefte aan een relatie, rust staat nu voorop voor mijn gezin. Mocht het me toch overkomen,heeeeel langzaam aan en pas wanneer het serieus wordt, stap voor stap verder.
Ik vind het altijd makkelijk oordelen over vrienden van vrienden, of gehoord via via over vrouwen die van de een naar de ander hoppen. Ik ben zelf al vanaf begin zwangerschap alleen en dan wordt er ook een hoop over je gepraat door mensen die via via hebben gehoord dat.... vul maar in Leuk is dat niet, en waar was het al helemáál niet! Mijn zoontje is inmiddels ruim 2 en ik ben nog steeds alleen. Ik ben geen moeder die van de een naar de andere man hopt. Ik heb wel een tijdje een relatie gehad maar mijn zoontje hier nooit bij betrokken omdat ik niet overtuigd was van ons. Ik ben eerder het andere uiterste... ik wil heel graag een relatie maar durf amper iets aan te gaan vanwege mijn zoontje. En eerlijk gezegd wil ik ook niet zo'n moeder worden die eeuwig alleen blijft Als ik een man ontmoet waarmee het klikt denk ik wel dat ik mijn zoontje snel aan hem zou introduceren maar niet als zijnde papafiguur oid, maar gewoon om te kijken of het klikt. Ik zou niet snel gaan samenwonen of hem mee laten draaien in het gezinsleven van mij en mijn zoontje. Maar af en toe langskomen als mijn zoontje er ook is, of samen naar de dierentuin ofzo zeker wel. Je moet toch weten of het tussen die 2 ook klikt
Mijn man en ik gaan uit elkaar. Ik ga straks met mijn kindjes weer een gelukkig bestaan opbouwen. Als ik straks op mijn plek zit en weer gelukkig kan zijn samen met mijn kinderen is dat voor mij het hoogst haalbare. Een eventuele partner zou een mooie aanvulling kunnen zijn. Ik denk ook wel dat ik daar misschien op een gegeven moment ook wel weer aan toe ben. Ik heb in deze huidige situatie nooit genegenheid, steun en troost gehad, dus als ik straks met mijn kindjes alleen ben zal het voor mijn gevoel toch niet veel verschil maken of ik alleen ben of niet. De liefde voor mijn man is al een tijd weg, die voel ik niet meer. Dus als ik na een half jaar een leuke vent tegen kom ofzo die mij wel liefde, genegenheid en al het andere kan geven zal ik daar wel mee verder gaan, maar ik zou absoluut nooit gelijk iemand aan mijn kinderen introduceren totdat ik zeker ben van mijn gevoel. Ik zou echt eerst een tijd afspreken buiten de kinderen om en als het serieuzer dreigt te worden pas mijn kinderen erbij betrekken. En ik ben er van overtuigd dat dit ook gaat gebeuren een keer, ik ben te jong om de rest van mijn leven alleen te blijven, ik wil ook samen met iemand oud worden. Maar mijn kinderen staan op de 1e plaats dus ook in een situatie van ''een man leren kennen''. En ik zal ook nooit iemand al heel snel aan mijn kinderen voorstellen. Maar even wat anders......Denken met vooroordelen is heel makkelijk. Tuurlijk mag je een mening hebben en er het jouwe van denken, maar als je mensen verder niet echt kent laat het dan ook lekker los en steek je energie in jezelf i.p.v je druk te maken over hoe andere mensen hun leven leiden.......
Ik herken je verhaal wel hoor. Ik ken ook iemand die niet alleen kan zijn. De een is nog niet de deur uit of de andere vent zit alweer in huis. Inmiddels is haar oudste zoon al bij zijn oma gaan wonen omdat hij niet met de vriend van zijn moeder om kon gaan. Die vriend heeft hem uit huis gepest en zij heeft dat allemaal maar laten gebeuren. Maar goed, moet zijn weten. Ik ben ook alleenstaand en zou best wel een relatie willen maar ik merk wel dat ik heel kritisch ben geworden wat mannen betreft. IK date niet zo snel. Heb er ook niet de behoefte aan gehad. Maar langzaamaan begint het wel te kriebelen. Maar mijn dochter staat op 1 en het moet wel klikken tussen die 2 anders heeft het geen zin. Maar ze is pas 2,5. Misschien een keer gaan stappen met meer alleenstaande moeders die op mannen jacht willen haha?
Mijn meisje was 9 maanden toen ik t verder alleen ging doen. 6 maanden later ewn nieuwe liefde ontmoet waar zei ook bij was (gewoon ff kletsen op de kinderboerderij waar ik ook zonder hem toch wel heen zou gaan) daarna voornamelijk afgesproken savonds en in t weekens en 6 maamden later ben ik bij hem ingetrokken en aankomende augustus zijn we een jaar samen en we zijn bezig met een huisje! Hij is de papa die mijn dochter nooit gehad heeft. Ze zijn stapel gek op elkaar en we zijn heel gelukkig met zn 3e. De een heeft dat geluk en de ander niet helaas. En hoe iemand dat geluk invult is aan zichzelf.
Het ligt eraan hoe je iemand voorstelt aan de kinderen. Als nieuwe vriend of vriendin gezellig komt en wat leuks gaan doen met zijn alle en vader of moeder die nieuwe liefde behandeld als vriend/ kennis waar de kinderen bij zijn is er geen man overboord als het mis loopt. Je doet rustig aan en bouwt alles rustig op. Pas als gelijk word geintroduceerd als stief papa/ mama dan ben je fout bezig, vind ik.
Ik ken goede en slechte verhalen van om me heen zien. .. ik kan het me goed voorstellen dat je niet alleen wil zijn. Toch zul je eerst een oude relatie moeten verwerken voor je echt verder kunt gaan. Die verwerking geldt ook voor de kids. Lijkt mij juist dat je veel kritischer wordt in een partnerkeuze..toch lijkt het niet altijd zo.
Hier ben ik het mee eens. Ik ben zelf ook alleenstaand sinds een jaar en mocht ik ooit weer een man tegenkomen zou ik het in het begin zeker zo aanpakken! Ik weet dat mijn ex-man wel de een naar de ander heeft maar tot nu toe laat hij onze zoon buiten beschouwing, daar ben ik echt ontzettend blij om.
Hier een alleenstaande mama die dus absoluut zo denkt als ts!! Ik wil en heb echt geen behoefte aan een nieuwe relatie en vooral wil ik eerst mijn zoontje rust gunnen! Ik heb totaal geen vertrouwen meer momenteel in mannen En heb gezien hoe mijn ex tegen mijn zoontje deed ( donorkindje verwekt in huwelijk) en dit wil ik dat mijn zoontje nooit meer hoeft mee te maken! Als ik ooit iemand opnieuw leer kennen dan wil ik mijn zoontje daar de eerste tijd sowiezo niet bij betrekken!
Ik ken ook iemand. Ze heeft een dochtertje van 3 en heeft al 5 keer een relatie gehad met 4 verschillende mannen gehad. En dan ook gelijk voorstellen, het weekend met elkaar doorbrengen etc. Ze zeggen dat kinderen zo jong er niet veel van mee krijgen, dat geloof ik niet. Ik denk dat er onbewust wel het een en ander blijft hangen. Mevrouw is nu weer op zoek naar een nieuwe vlam. Edit: Ik ben het met je eens ts.
Zo ken ik ook stellen bij wie het liefde op het eerste gezicht was en die 10 jaar later nog zeer gelukkig samen zijn. Zolang me dit niet overkomt zal ik als alleenstaande moeder zeer voorzichtig zijn met het aangaan van relaties en zeker met voorstellen aan mijn zoon. Helaas verloopt het leven niet altijd zo stabiel en voorspelbaar als ik hoop maar ik wil er iig alles aan gedaan hebben zijn jeugd zo veilig mogelijk te maken. Hij weet niet beter dan dat we met zijn tweetjes zijn dus het zou flink wennen zijn, vermoed ik. Soms is het wel erg frustrerend om helemaal alleen voor huis en inkomen te moeten zorgen terwijl ik vrij plotseling chronisch ziek ben geworden dus daarom hoop ik weleens dat de prinns op het witte paard zich over ons komt ontfermen en kan me daarom wel voorstellen hoe het kan gebeuren dat je "van de een naar de ander" gaat.
Grappig,ik word hier beschuldigd van vooroordelen hebben zonder dat jullie weten dat ik die mensen waar ik het over heb,zeer goed ken! Dat wat jullie doen is ook vooroordelen dan toch? En nee,niet voor niets zijn het geen vrienden van me. Maar wel mensen die dichtbij stonden en ik ken. Lastig uit te leggen,maar laten we vooropstellen dat ik deze mening heb op basis van wat ik zeker weet. Ik ben geen type die vage mensen meteen denkt te kennen.. zeker niet. Verder merk ik al wel dat de meningen verdeeld zijn,zie hier ook een paar mama's voorbij komen die heel snel zijn met introduceren. Niet mijn keus maar wel hun leven... en daar heb ik het dus over. Waarom mensen die keus maken..
Natuurlijk willen veel mensen gelukkig zijn in een leuke en gezonde relatie. Maar de vraag is waarom moet dat geforceerd worden? Als het echte liefde is,is het dat toch ook nog een half jaar later? Een half jaar waarin je elkaar beter leert kennen,waarin je de kinderen de tijd en de kans geeft om te wennen aan de man en nieuwe situatie.. Dat bedoel ik ermee te zeggen. En iemand reageerde dat je ook een goede moeder kan zijn als je van man naar man vliegt. In mijn mening kan je dat niet. De tijd die je besteed aan een nieuwe vent,kun je beter besteden aan je kinderen. En zeker in het geval van wanneer je echt van hot naar her vliegt,en dus duidelijk niet zeker van je zaak bent. In dat geval gaat het ten koste van de tijd van je kinderen,en die tijd kun je dan beter gebruiken om nader tot jezelf te komen om te bedenken wat je wil in een relatie,en een stuk zelfverzekerder te worden. Fijn dat ik in ieder geval niet de enigste ben die hier zo over denkt! Ik heb misschien een harde mening,maar vind het echt intens sneu dat sommige moeders de ene man naar de andere man binnenhalen... sorry..
Ik erger me trouwens ook aan volwassenen die geen moeder zijn maar ook van de een naar de ander gaan. Denk dan wel: hoe moeilijk kan het zijn om even alleen te zijn, dan weet je toch van tevoren als je een relatie met zo iemand hebt dat het niets voorstelt?
Die kunnen waarschijnlijk niet zo goed alleen zijn,en zijn op zoek naar een invulling van hun leven. Jammer dat dat soort vrouwen niet gelukkig zijn met zichzelf en een partner zien als iemand die je leven invult. Maar dan nog,zij doen niemand kwaad. Als het over is,ga je allebei weer je eigen weg. Maar met kinderen is dat toch een heel ander verhaal..