Zo herkenbaar! In mijn vorige woonplaats en geboorteplaats stikte het ook van de Antillianen... En ook allemaal Nederlandse meiden die aandacht vroegen en nu allemaal alleenstaand zijn met kinderen en met een uitkering leven... En dan denk ik bij mezelf heb je er dan nog niet van geleerd?! Ze doen nog steeds zo overdreven gezellig inderdaad of hangen nog steeds de sl*t uit als er een Antilliaanse jongen in de buurt is..(op het balkon gaan staan in een bh en string terwijl er een grote groep Antillianen beneden staat ) ik ben mijn vader nog steeds vanuit de grond van mijn hart dankbaar dat hij mij vanaf kleins af aan altijd heeft verboden om met dit soort mensen om te gaan... Niet alleen de reputatie van die meiden is kapot maar ook hun toekomst bijna..
Omg dit is wel heel erg! Ik heb best veel uitzicht en ik zit wel eens in mn bikini op mn balkon. Bij mij is de buurt rustig en is er alleen een doorlopende weg naast. Ik voel me wel goed erin maar als t zo druk zou zijn brrr echt heel triest aandacht vragen op zo een goedkope manier.
Heftig zeg. Mijn moeder is helaas opgegroeid met een alcoholistische vader, lijkt me echt erg als iemand zo de weg kwijt is en het hele gezin er onder lijdt.
Het lastige van samengestelde gezinnen vind ik vaak dat kinderen soms nergens meer echt "thuis"zijn. mama heeft inmiddels weer een nieuwe relatie en kindjes van haar nieuwe vriend. Papa heeft inmiddels een nieuwe relatie en kindjes bij zijn nieuwe vriendin. Het gevoel wat je hebt bij een eigen kind van vlees en bloed, is in de praktijk vaak anders dan naar stiefkinderen toe. De kinderen uit de eerste relatie zijn dan vaak zowel bij papa, als bij mama thuis, niet meer door beide (stief)ouders exclusief geliefd en ik vind persoonlijk dat elk kind dat verdient. Ik zie het hier regelmatig in de omgeving en ik vind het ronduit zielig voor die kinderen. Mijn man en ik hebben destijds afgesproken dat als onze relatie zou stranden, of één van ons zou overlijden, dat er dan geen nieuwe kindjes meer komen.
Zolang de kinderen maar een goed leven hebben, vind ik er helemaal niets van, dan is het prima en ik geloof best dat de kinderen een goed leven kunnen hebben al is er geen of niet hun biologische vader in hun leven/opvoeding. Wel vind ik het erg als het is zoals iemand anders die ik kende, 4 kinderen van 4 vaders, moeder drugsverslaafd, vaders allemaal vreemde figuren, soms na de geboorte nog even samen tot er zoveel ruzies en problemen waren dat ze weer vertrokken, geweld tegen de kinderen. Uiteindelijk zijn de kinderen uit huis geplaatst en in pleeggezinnen terecht gekomen. Tja, zulke gevallen daar kan ik niet achter staan en dat vind ik heel erg voor die kinderen. Gelukkig zitten ze nu in pleeggezinnen en ik weet het niet, maar ik ga ervan uit dat ze het daar heel erg goed hebben! Ik zeg weleens, slechter als ze het thuis hadden zullen ze het er vast niet hebben.
Dat ligt geheel aan de situatie. Ik ken een meisje die een zoontje van nog geen 1 heeft, niet meer samen is met die man en nu alweer zwanger is van nr 2 van een man waar ze net 2 maanden een relatie van heeft. Dit vind ik erg onverantwoordelijk en slecht. Ik kan hier slecht tegen. Ze vind zichzelf ook belangrijker dan de kinderen. Daarnaast ken ik ook iemand die onverwachts heel vroeg zwanger geworden is, tijdens de zwangerschap iemand ontmoet heeft waar ze na 3 jaar een volgend kindje mee krijgt en nu 3 kinderen heeft. Ze hebben alle 3 een gezonde basis en groeien goed op. Lijkt me logisch dat situatie 2 een hele andere kijk geeft op het hebben van meerdere vaders van situatie 1. Ik vind dat werkelijk heel slecht terwijl in situatie 2 heb ik heel erg veel respect voor het meiske en ook haar man die er zo goed mee omgaat.
Ik ben het hiermee wel enigszins eens.. ik ben zelf sinds kort alleenstaande moeder van 1 kindje.. naast het verwerken van de scheiding, moet ik ook echt het feit dat ik niet meer kindjes zal krijgen een plekje geven, ik had het namelijk geweldig gevonden om nog eens mama te worden.. maar wat jij omschrijft is precies waar ik heel bang voor ben.. stel dat ik een nieuwe partner zou krijgen en daarmee een kindje, dat mijn zoontje voor zijn gevoel dan een buitenbeentje in het gezin is.. Met een eventueel donorkindje zou ik het juist omgekeerd hebben.. Oké ze groeien allebei op bij mij, maar de oudste kan nog wel tijd doorbrengen met zijn papa, en de jongste moet je dan gaan uitleggen waarom hij geen papa heeft en nooit wordt opgehaald voor een weekend.. Ook dat lijkt me vreselijk.. Maar... ik vind het óók verdrietig dat mijn zoontje dan dus geen broertje of zusje krijgt... Juist omdat hij al een gebroken gezin heeft... Dus blijft voor mij nog wel iets om over na te denken...
Gelukkig totaal geen last van, mijn oudste twee hebben een andere vader, alle kinderen zijn blank maar de oudste twee hebben bruin haar en bruine ogen terwijl mijn jongsten hoogblond zijn met blauwe ogen. Toch lijken ze op elkaar . echter, ik denk wel dat er veel vooroordelen zijn over blanke moeders met kinderen met een huidskleurtje. Ik merk dat vooral in mijn omgeving als ze het over ouders in de wijk. Maar goed, mij maakt het niks uit
Uiteraard jullie eigen keuze maar ik vind dat niet geheel eerlijk... niet to je nieuwe partner maar ook niet tegenover jezelf. In de ene relatie ben je zo anders dan in een andere relatie. Mijn ex was er ook helemaal klaar mee, met kinderen na de 2e. Zijn gezin was compleet en nee hij zou never nooit een derde willen. Ik wilde wel heel graag en dat speelde ook deels mee onze breuk. Ik kreeg met mijn huidige man nog drie kinderen én hij wordt over een paar weken ook weer voor de 5e keer vader. Mijn oudsten zijn hier week op week af en draaien in elk gezin gewoon mee. Het is ook maar net hoe je je kinderen welkom en gewenst laat voelen in een gezin.
ik ben een moeder met 3 kinderen van 3 verschillende vaders. dochter (nl vader)kreeg ik toen ik 17 was ( haar vader lange relatie gehad ) Zoon (suri vader) kreeg ik na een korte relatie, gekozen om zoontje te houden was 25. dochtertje (nl vader) in een relatie verwekt afloopt alleenstaand. Helaas geen geluk in de liefde gehad kwa mannen maar wel heel veel geluk en veel liefde met mijn kindjes ! Gelukkig lijken alle 3 mijn kinderen op elkaar en op mij( zelfs mijn zoontje half surinaams maar echt hollands glorie blank,blond,blauwe ogen) krijg ook verder geen vragen . Nu een hele lieve vriend die mijn kinderen volledig accepteert mensen denken ook vaak dat het zijn kids zijn dus vragen nergens om. mischien ooit in de toekomst nog 1 van ons samen maar dan pas over jaar of 3/4 ben dan 30/31 dus nog alle tijd van de wereld . nu genieten van het moois wat ik heb .
Tja, wat moet ik er van vinden? Mijn oudste is uit mijn eerste huwelijk en kindje 2,3 en 4e onderweg uit mijn 2e huwelijk. Ik kan dus slecht zeggen dat ik vind dat het absoluut niet kan Maar het ligt natuurlijk ook wel een beetje aan de situatie: als er een kind van 3 en 2 jaar van 2 verschillende vaders zijn en moeder is zwanger van de 3e van de 3e man zet ik daar ook wel een beetje mijn vraagtekens bij, maar dan nog moet ieder dat voor zich weten. Er zijn ook zat mensen die mijn moeder "veroordelen", zij is 3x getrouwd geweest (en ook 3x gescheiden) en woont alweer jaren samen met de 4e. Mijn broers zijn uit haar 1e huwelijk, ik uit haar 2e, maar zij heeft echt enorm pech gehad in de liefde. Ook zij trouwde elke keer met de beste bedoelingen en het is ook zeker haar schuld niet dat ze 3x gescheiden is. Je kunt niet oordelen over een ander is mijn mening.
Bij mij zie je bij de oudste 3 niet dat ze van verschillende vaders zijn, want alle 3 zijn ze half aziatisch. De oudste is half chinees/nederlands, en tweede en derde zijn half moluks/nederlands. Maar alle 3 bijna even donker, donkerbruin haar en bruine ogen. De jongste is half antilliaans/nederlands, tja aan haar zie je duidelijk dat ze niet half aziatisch is met haar donkerbruine huidskleur en krullenkoppie. Maar toch hoor ik weer heel vaak van mensen dat ze op mijn oudste dochter en jongste zoon lijkt.
Ik vind dit heel bijzonder! Ik had er nog nooit zo over nagedacht, maar ik geloof dat ik het hier wel mee eens ben.
Ik ben zelf moeder van 2 kindjes, 2 vaders.. Nu een 'nieuwe' partner en we zijn bezig voor een 3e kindje. Ik heb er ook zelf mijn vraagtekens bij gehad of ik er nog wel aan zou beginnen, en hier ook veel over gesproken met mijn vriend. Hij denkt gelukkig hetzelfde als ik, en we willen dolgraag dit 3e kindje. Mijn eerste 2 dochtertjes heb ik niet zelf voor kunnen kiezen (dat is raar, hoor ik jullie denken).. misschien wel, voor iemand die de situatie niet kent. Mijn oudste dochter van 7 is verwekt tijdens gedwongen omstandigheden, ik heb ervoor gekozen om de zwangerschap door te zetten, het is immers niet de fout van het kindje, ook niet van mij, dus ik dacht:"we gaan er samen het beste uithalen".. en dat hebben we zeker gedaan. Toen ze 9 maanden was leerde ik mijn ex-vriend kennen, hij heeft haar opgevoed als zijn eigen dochter en die band was heel sterk. Toen ik na een aantal maanden zwanger bleek te zijn van mijn toenmalige vriend waren we heel blij (ook al was het totaal niet gepland, beide keren door de pil heen zwanger geworden), en de 2 meiden waren in onze ogen (en hun ogen) ook gewoon volbloed zusjes. Na 6 gezellige, maar ook bewogen jaren (met vader van de oudste) waren we echt uit elkaar gegroeid en kregen we steeds vaker ruzie. De energie was op en na heel veel praten zijn we uit elkaar gegaan. Nu sinds een tijdje heb ik een enorm lieve vriend, de klik met de meiden en hem is op en top te noemen. Bij hem vind ik wél datgeen wat ik al die jaren heb gemist, zeker de oudste zegt heel vaak: "mama, hij zorgt heel goed voor ons! ik hou van hem". Waarom zou ik hem een kindje van hemzelf ontnemen.. omdat ik er al 2 heb van 2 vaders? Dat is niet eerlijk.. Nu voor het eerst in mijn leven voel ik me compleet, samen met de kinderen, en kiezen we bewust voor een zwangerschap.. heel lang ben ik bang geweest voor de reacties van de buitenwereld.. maar weet je.. op alles en iedereen is altijd iets aan te merken.. volgens de buitenwereld is iedereen slecht, de 1 vind dit, de ander vind dat.. wiens leven is het? Juist, die van jezelf En ik vind, zolang mensen niet in mijn tuintje kunnen kijken, moeten ze hun mening voor zich houden En als mensen een vooroordeel hebben, bij mij mag iedereen komen met vragen, ik leg het ze met liefde uit Ik moet wel eerlijk zijn.. ik was er ook altijd eentje met een vooroordeel, maar nu ik het zelf meemaak, en zeker met de verwekking van de oudste in mijn achterhoofd, ben ik me enorm gaan beseffen dat ik niet de enige ben, en dat er bij ieder gezin een verhaal achter zit..
Ik kan echt alleen maar respect voor jou hebben, MMMarian. Wat vind ik het super van je dat je voor beide kindjes bent gegaan!