Hier ook een peuter van 3jr die niet alleen in slaap valt. Hier maken we er geen 'probleem' van. Hij heeft het nodig op deze manier en het zal vanzelf wel een keer goed komen dat hij vanzelf zonder een van ons erbij in slaap valt... Soms begint hij ineens zelf over het onderwerp. Tijdens het voorlezen van een boekje voor het slapen bijv, dan gaat het om een kindje die op het eind lekker gaat slapen en dan zegt hij. "kindje gaat alleen slapen mama? Dan zeg ik 'ja lieverd'. Dan zegt hij, 'straks ik ook he?" Dan zeg ik 'natuurlijk schat'. Hij weer ; Maar nu nog niet he mama, als ik groot ben en naar een grote school ga net als Mees' (buurjongetje van 4jr dat naar de bs gaat) We zien wel hoe het loopt, en al is hij 7jr en hij vraagt erom, dan zullen we in het zicht blijven, zolang hij erom vraagt...
Ja, waarom eigenlijk? Dat is een goede vraag. Ik volg voornamelijk mijn gevoel in heel veel dingen en probeer zoveel mogelijk mijn kind hierin te volgen en toe te geven aan haar behoeftes. De enige reden die ik nu kan bedenken is de gedachte dat het haar misschien zekerder maakt als ze weet dat ze het ook alleen zou kunnen en omdat het handig is met logeren. In vier jaar tijd is ze denk ik drie keer uit logeren geweest. Twee keer op heel jonge leeftijd (ik vond het eigenlijk drie keer niks ) en vorige week. Maar eigenlijk ging dat juist heel goed. Misschien dat we daardoor aan het denken werden gezet. Een derde reden is puur en alleen mijn eigen behoefte. Soms ben ik zo ongekend blij dat de dag voorbij is, dat ik het zo zat ben dat ik het allerliefste inderdaad die deur dichttrek na het verhaaltje, het kusje etc. Ik kan daar ongeduldig in zijn. We hebben een spring in 't veld (ik heb hier pas geleden nog een topic over geopend) en ze stopt pas áls ze slaapt. Maar zelfs tien seconden voor het slapen beweegt ze nog. Ik trek dat dan niet meer en wil gewoon even niet, klaar, over en uit. En verder spelen invloeden van buitenaf een rol. Onze maatschappij wil van alles, verlangt van alles en ik wijk daarin zowieso al af De redenen voor dochterlief zijn inmiddels wel opgelost, we merken dat ze langzamerhand het vertrouwen terug begint te krijgen en dat heeft dus tijd gekost. Ik wil niet pushen. Ik wil haar een veilige basis geven waarin ze alle (of het maximaal haalbare?) ruimte krijgt en vooral heeft om zichzelf te zijn en haar gevoel te laten zien. Misschien heeft ze hierin nog meer tijd nodig en dan wil ik die haar ook geven. Dus ja, fijn om even die kritische vraag te krijgen over het waarom en wat er nu zo heel erg aan is. Ik laat het allemaal even op me inwerken, ik ben erg blij met jullie reacties!
Ik ben het er wel mee eens dat ze het op een gegeven moment natuurlijk wel moet leren en het zou erg goed zijn voor haar zelfvertrouwen, kan ze zeggen jaaaaaa ik kan het nu zelf! Dus misschientoch maar langzaam alle bovenstaande tips uitproberen zonder dwang era hier op een relaxe manier?
Wat vervelend zeg! Bang zijn om te gaan slapen is natuurlijk niet fijn! Het is juist goed dat jij of je man erbij blijft! Dat heet toegewijde ouder ofzo. Huilen is miz op welke leeftijd dan ook not done. Je zegt dat ze bang is, maar ze kan niet benoemen waarvoor? Kan je haar kamer nog gezelliger/lichter maken? Samen naar Ikea en leuke spulletjes kopen? Met een kind van 4 kan je heel goed afspraken maken. Dus dat je niet op haar kamer blijft, maar bijv. boven was gaat opvouwen of de badkamer poetsen ofzo. Dan ben je niet ft met haar bezig, maar je bent wel in de buurt. Is dat wat?
Ik zou wel iets gericht doen aan haar angst. Het lijkt me verschrikkelijk voor een kleuter dat ze niet eens alleen durft te zijn op haar eigen kamer als ze wil slapen. En je moet een kind natuurlijk nooit bang en huilend achterlaten, maar dat jullie blijven liggen is misschien wel een bevestiging voor haar dat het inderdaad eng is om alleen te zijn. Een oplossing ( die haar vertrouwen geeft en een veilig gevoel in haar eigen huis) is niet 1-2-3 te vinden. Ik zou vooral op zoek gaan naar de oorzaak van deze angst en daar iets aan doen.
Bij haar blijven kan idd haar angsten bevestigen, terwijl je -als je dat af gaat bouwen- de boodschap geeft (en zo ook kunt benoemen naar haar) dat ze nu een grote meid is die het zelf kan. Wat Zogelukkig zegt, zou ik daarin zeker doen: kamertje gezellig maken, zorgen dat zij het helemaal een fijn kamertje vindt waar ze lekker kan gaan slapen. Leuke spulletjes, maar (dat hebben we hier voor de oudste bijvoorbeeld) ook een nachtlampje dat ze zelf aan en uit kan doen en een muziekje dat opgaat als ze gaat slapen. Verder vooral met haar bespreken. Ik denk dat 4 jaar te jong is om open vragen als 'waar ben je bang voor' te beantwoorden, maar je kunt wel aan haar vragen wat zij graag wil: wil ze nu al leren om het alleen te doen? Wil ze dat nog absoluut niet? Betrek daar het logeerpartijtje ook bij: daar ging het goed, (sliep ze samen met een vriendinnetje op de kamer, of waren er andere dingen waardoor ze het daar wel kon?). En hier heb ik destijds, met 2 jaar, afgebouwd door haar kamerdeur open te laten staan en zelf boven even bezig te gaan met huishoudelijke klusjes.
Dat uitzoeken van die angst is inderdaad lastig, ze kan het niet benoemen en door gesloten vragen te stellen, ben ik bang daar een standaard ja of nee op te krijgen zeg maar. Toen ze anderhalf was, is ze erg ziek geweest en heeft ze een poos in het ziekenhuis gelegen (daar waren we 24 uur per dag bij haar). . We hebben toen zij weer beter was, het advies ook gekregen om haar neus en keelamandelen eruit te laten halen, maar omdat we ons realiseerden dat ze best al een traumatische ervaring achter de rug had, hebben we besloten het niet te doen. Ik ben toen gestopt met werken en we hebben de opvang toen opgezegd, zodat ze thuis aan kon sterken. Dat is heel goed gegaan en het resultaat is dat ze haar amandelen nog heeft en goddank nergens last meer van heeft.Toen dat net achter de rug was, heb ik een spoedopname gehad en dat was vlak na onze verhuizing Al met al best wel even dramatisch voor haar, omdat we nog niemand kende in onze nieuwe omgeving en ze in de primaire reactie dus wel mee moest naar het ziekenhuis op een tijdstip dat ze eigenlijk in haar bed lag. Zo is ze zelf dus ook in het ziekenhuis gekomen; met spoed op een tijdstip dat het eigenlijk bedtijd was. Daar heeft ze het nog steeds over en ook over mijn opname. Nu wil de pech dat ik afgelopen maart dus weer in het ziekenhuis lag. Dit keer gepland en we konden haar goed voorbereiden. Dat is ook wel goed verlopen. Maar het is wel telkens dat ziekenhuis. Het gekke is namelijk dat áls ze eenmaal slaapt en tussendoor wakker wordt, wij naar haar toe gaan, even troosten en dat ze dan gewoon prima verder slaapt. Ze wil dan zelfs niet bij ons in bed, maar in haar eigen bed blijven liggen. Haar kamer is inderdaad gezellig, maar wel rustig qua inrichting. Hartstikke roze en ze heeft mee gekozen in de samenstelling. Knuffels enzo, een gezellige zitzak, een plank vol met haar lievelingsboeken, leuke lamp. Gewoon gezellig. Sinds kort een verduisteringsgordijn, omdat ze dat ook aangaf (mama, ik heb last van het licht). Ik vind het lastig om dus haar angst te "voeden" door zelf te bedenken waar het door kwam, maar anderzijds wil ik dus eigenlijk open laten en haar zelf laten vertellen. Zou het helpen om met haar te praten over hoe we haar dan kunnen helpen om wél alleen te kunnen slapen en de angst hierin gewoon te negeren?
Negatieve associaties met ziekenhuisopnames en daardoor angst hebben om te slapen klinkt allerminst fijn! Maar ik denk dat een gemiddeld kind van 4 best kan aangeven wat hem/haar dwars zit. Mijn zoon is evenoud en kan dat al langer heel goed. En dat helpt enorm! Ik stel altijd open vragen. Mijn zoontje wil graag pleasen en kan je dan naar de mond gaan praten. Ik stuur wel een beetje. Ik heb ook het gevoel dat jij je zelf heel schuldig en onzeker voelt over een en ander. Dat voelt een kind dat daar gevoelig voor is haarfijn aan. Ik zou ook stoppen met het zielig vinden van haar. Ze heeft een bepaalde angst en kan daardoor moeilijk in slaap vallen, dan moet die angst eerst weg en dan kan er gewerkt worden aan het slaapprobleem, want dat is dan nog puur het gevolg van die angst. Ik ken jouw kind natuurlijk niet, maar ik denk dat je zelf het beste weet of ze het een beetje overdrijft en lekker aandacht wil of dat het echt een diep geworteld probleem is. Als het dat laatste is en ze kan daar niet met jullie over praten, dan is het misschien geen gek idee om eens met een deskundige te gaan praten.
Hier ook zo eentje. Ook 4 jaar. Maar is panisch als hij boven alleen is. Ook als hij wakker wordt Is bang van monsters, spoken enz. Ik blijf bij hem tot hij in slaap valt en als hij 's nachts wakker wordt mag hij op onze kamer slapen maar wel op een apart oud kindermatrasje op de grond en niet bij ons in bed. Hij is gewoon echt bang.
Dit dus, maar dan uitleggen dat je heel dichtbij bent, even de was gaat opruimen (of iets doen waarbij ze je regelmatig kan zien langskomen/horen), en dat je na 1 -2-4-5-10 minuutjes weer even komt kijken of ze nog lekker ligt. Evt met haar overleggen, en vragen of ze dat okee vindt. In het boek how to talk to kids vond ik ook de "probleem-oplosmethode" die vanaf 4 jaar te gebruiken zou zijn. Wat ik ervan heb onthouden: geef aan dat je graag een probleempje samen wilt bespreken. Leg in eenvoudige taal uit wat het probleem is: ze kan niet alleen in slaap vallen, en vraag haar om mee te denken over oplossingen. Alle oplossingen worden opgeschreven (dus ook: jij komt lekker bij me liggen tot ik slaap") en als jullie klaar zijn ga je de oplossingen langs en komt samen tot een keuze. Bij haar liggen is voor jou geen goed idee want je bent ook moe en wilt graag de was opruimen (bijv). Dat jij direct naar beneden gaat is voor haar geen goed idee want dan voelt ze zich misschien alleen (bijv, je weet niet wat ze zal zeggen!) maar misschien komen jullie samen wel uit op dat jij nog op de gang blijft tot ze slaapt, of tot ze lekker ligt en tegen je zegt dat je wel weg mag gaan. Etc, zoiets. Het schijnt erg te helpen dat ze zich zo serieus genomen voelen omdat ze mogen meedenken etc.