Heel vaak hoor je volwassenen zeggen als hun ouders gestorven zijn; "Goh, had ik maar de tijd genomen om met ze te praten, want ik heb geen idee hoe mijn ouders zijn/waren of waarom ze bepaalde dingen deden" Ken jij je ouders? Weet jij hoe hun jeugd was, hoe hun opgegroeid zijn, hoe hun leven is. Zijn ze opgegroeid in een rijke buurt, hebben ze de oorlog meegemaakt, zijn ze vroeger gepest, was het moeilijk in een groot gezin? Zou je hier meer over willen weten, of heb je zoiets van het gaat me eigenlijk niet aan? Ik ben wel nieuwsgierig naar hoe mijn ouders waren op onze leeftijd, hoe hun omgingen met hun eerste kind, met tieners. Wat voor hun moeilijk was en hoe ze hier mee om zijn gegaan. Kleine dingen weet ik, maar je staat er eigenlijk nooit bij stil om over te praten.. Hoe goed ken jij je ouders?
Ik dacht dat ik mijn vader goed kende, totdat hij overleed en ik toch nog met heel veel vragen overbleef....
Mijn moeder niet, dacht altijd dat ik haar kon tot mijn 12e, totdat ze vreemdging en haar kinderen dumpte, een hele andere vrouw werd het en nu al 10 jaar geen contact, oh wat is dat een opluchting zeg Mijn vader; ik weet wel sommige dingen van vroeger; maar we praten nooit, heb niet zo een goede band, hij doet vaker iets met de kinderen en kleinkinderen van zijn vriendin dan dat hij hier komt bij mij en mijn dochter
Ja ik weet heel veel van mijn ouders, hoe ze vroeger in het gezin deden, hoe hun ouders (dus mijn opa's en oma's waren) etc. Sommige karakterdingen (vooral van m'n vader) komen nu meer naar boven door bepaalde omstandigheden en dan ben ik weleens verbaasd hoe hij is. Maar mijn ouders zijn altijd erg open geweest over vroeger enzo. Nu we zelf kinderen hebben, praten we heel veel met mijn ouders en leren wij ze nog beter kennen.
Ik ken ze ook niet zo goed, mijn moeder is in 2009 overleden en mijn vader praat niet veel, allebeihebben ze de oorlog meegemaakt dus een hele andere generatie en dat merk je!
Ik geloof dat ik m'n ouders wel redelijk ken. Ik weet veel van hun kindertijd en jeugd, maar dat komt ook daardat ik vertelgrage grootouders had (inmiddels allemaal overleden helaas) Ik heb m'n ouders allebei eens zo'n invulboek gegeven van 'Pap vertel 's' en hoop dat ze de tijd zullen nemen om het eens in te vullen, haha. Is ook weer een hele opgaaf, soort huiswerk eigenlijk, waarmee ik ze heb opgezadeld... Van m'n moeder mocht ik tijdens m'n eerste zwangerschap haar eigen zwangerschapsdagboek lezen, van toen ze in verwachting was van mij. Dat was erg persoonlijk en leuk om te lezen.
Lijkt me echt moeilijk Hogelinda en MyMiracle om met een hoop vragen achter te blijven.. denk je dat dit een verandering maakt in hoe jij misschien met je (toekomstige) kinderen later zal omgaan? Lijkt me enorm fijn om zon open relatie met je ouders te hebben cocko.
Ja, ik ken beide goed. Kijken met regelmaat samen hun fotoboeken. En mijn vader is een echte verteller ( een echte ouwe seun ), en hoeveel verhalen ik uit zijn verleden al heb gehoord. Mijn moeder is wat ingetogen, maar wij praten veel. Ik weet op welke school ze heeft gezeten, waar ze hebben gewoond, wat ze heeft meegemaakt, ken haar vriendinnen etc.
Ik werd voorgehouden dat mijn jeugd perfect was. Mijn ouders waren perfect - afgezien van dat mijn vader de oorlog heeft meegemaakt. Er was zogenaamd niets aan het handje en mijn ouders waren zo normaal als wat. Hun jeugd was verschrikkelijk en wij hadden dus daarom sowieso niets te klagen (geestelijk en lichamelijke mishandeling) want zij hadden het altijd erger gehad. Hoe dan? Ja geen idee, daar mocht je niet naar vragen. Toen mijn vader dood ging bleek alles anders te zijn. Was er ineens sprake van een 'vorig huwelijk met kinderen' was mijn echte zus niet mijn echte zus, en had ik er nog een zus+broer extra bij, bleek alles toch verre van perfect te zijn. Zijn opa/ooms niet teruggekomen vanuit het leger, is oma doodgereden door een dronkelap, was het bombardement van Rotterdam nogal een big thing, had mijn moeder het zeker niet zo slecht als dat ze altijd verbitterd beweerde en was onze jeugd wérkelijk een rotjeugd. Ik vraag me andersom ook wel eens af of mijn ouders ons wilden kennen in plaats van ons dag in, dag uit voorliegen. En mede daarom heb ik ook geen contact meer met mijn moeder.
Ja, ik ken mijn ouders heel goed. Mijn vader is er helaas niet meer maar zij hebben beide veel verteld over zichzelf en vroeger. Best close als ik dat zo lees bij anderen. Bij mijn man is het het tegenovergestelde ..
Van mijn moeder weet ik wel heel veel, zij is altijd heel open geweest. Van mijn vader weet ik ook wel het 1 en ander, maar dat komt doordat mijn moeder veel over mijn vader heeft verteld. Als ik mijn vader moet geloven is zijn leven 1 groot feest... Terwijl hij al van voor mijn geboorte een alcohol verslaving heeft en bij mijn oma in huis woont en al ruim 10 jaar werkloos is.
Ik ken mijn moeder wel redelijk goed, denk ik. Mijn vader ken ik niet zo goed, omdat hij is overleden toen ik 10 was.
Ja ik ken mijn beide ouders heel goed. als ze zouden overlijden zal ik geen speciale vragen meer hebben. hun jeugd ken ik ook redelijk. daarom heb ik wel steeds meer begrip voor bepaalde keuzes die ze hebben gemaakt.
Ja is het ook, dacht mijn ouders goed te kennen... Weet wel dingen van hun jeugd, maar meer feitelijk en dus niet gevoelsmatig(hun gevoel over hun jeugd) Nou liegt mijn moeder over alles, dus wat zij mij verteld heeft over haar jeugd kan makkelijk broodje aap zijn Mijn oma en tante vertellen wel nog vaak verhalen van vroeger(vaders kant).
Mijn vader is erg gesloten, ik weet redelijk wat van hem, maar sommige dingen zijn met hem niet bespreekbaar. Mijn moeder werd mishandeld in haar jeugd en spreekt daar niet graag over. Ik denk dus dat ik mijn ouders niet zo heel goed ken.