Ik zit momenteel in een procedure om te kijken of ik ADD heb. Had eigenlijk net mijn sessies met de psycholoog afgerond (depressie) toen ik via een kennis gewezen werd op 'ADHD in je hoofd'. Alsof alle stukjes op hun plaats vielen.... Had bij de psych al vaak aangegeven dat ik vond dat ik zo weinig productief was op mijn werk, dat ik zoveel moeite had met structuur/ritme en mezelf zo instabiel vind, zo moe en weinig energie, dat de dingen er niet uit lijken te komen waarvan ik wel weet da ze erin zitten... Los van mijn overduidelijke perfectionisme en faalangst. Ben benieuwd naar ervaringen van anderen. Vooral: hoe heb je blijvend structuur aangebracht in je leven en vooral hoe heb je de motivatie kunnen vinden om je daadwerkelijk tot al je taken te kunnen zetten? Met dat laatste worstel ik enorm. Heb de dingen in mijn hoofd al tien keer gedaan, maar zit nog steeds op de bank.
Add/adhd hier ff niet helemaal gelukt vast te stellen welke haha Ff kort; heb ik coaching gehad en tijdelijk ritalin gehad daardoor veranderde t 'op de bank zitten' drastisch Voor zwangerschap 'gestopt' en aardig onder controle. Lijstjes, begrip partner en misschien nog wel belangrijkste en beste medicijn een kind haha. Rust reinheid regelmaat En stukje acceptatie. Ik zeg altijd ik heb geen add/adhd maar alleen mijn concentratie heeft dat Komt goed! Succs!
Hier add/adhd... Welk is ook niet duidelijk! Al tijdje geen psycholoog meer, ff klaar mee. haha Wel ritalin in de kast staan nog. En soms neem ik er 1tje als ik het denk nodig te hebben. Voor de rest schema's hanteren en veel structuur aanbrengen. Kind brengt al regelmaat, over 3 weken een hondje, dat zal ook goed voor me zijn.
Ik heb geen officiële diagnose maar ik val ook wel binnen 'add'. Heb dat toen getest en kwam een aantal punten tekort, maar voor mij viel alles op z'n plek. Zo af en toe heb ik wel dat ik van alles in m'n hoofd niet meer waar ik moet beginnen, dus ik heb een boekje gekocht bij de Hema. (HEMA schrijfblok to do) Ik schrijf alles op wat er in m'n hoofd zit en dan begin ik bovenaan
Een kind heeft inderdaad al redelijk goed gedaan als het aankomt op ontbijten, op tijd lunchen en koken. Maar kan daarna rustig het tandenpoetsen vergeten bij zowel haar als mezelf en vind het elke avond weer een uitdaging om het omkleden/wassen/pyjama verhaal voor elkaar te krijgen. Alsof ik elke dag weer opnieuw uit moet vinden wat er moet gebeuren... Om maar wat kleine voorbeeldjes te noemen. Acceptatie vind ik dus een beetje lastig. Vind eigenlijk dat een volwassen vrouw van 31 dat gewoon voor elkaar moet krijgen. Maar het lukt me zo vaak niet
Een kennis van me heeft inderdaad ook om die reden een hondje (en omdat ze het heel leuk vindt natuurlijk) genomen. Dat zou best goed zijn inderdaad, sowieso om elke dag even het huis uit te gaan. Dat komt er nu ook niet altijd van. Herkenbaar?
Ik heb geloof ik wel 10 van dat soort boekjes. Het opschrijven en uit mijn hoofd halen is heerlijk! Daarna vergeet ik het lijstje of het hele boekje als het meezit . Nog los van het feit dat ik vaak compleet andere dingen ga doen dan hetgeen er op het lijstje van mijn werk staat bijvoorbeeld. Dus ik kan opschrijven 'tekst website schrijven' en zit vervolgens passend beeldmateriaal voor het personeelsblad te zoeken omdat dat toevallig in mijn hoofd opkwam...
Hier een man die binnenkort de stap naar testen gaat zetten (zoon gaat gelijk mee). Voor ons viel alles op zijn plaats dat we symptomen lazen en ik het boek onzichtbare obstakels heb gelezen en delen voor gelezen. Bal is eigenlijk gaan rollen door onze zoon wie wij en school verdenken van adhd, en ik dus automatisch add tegen kwam en daarin volledig mijn man las. Dus mochten jullie nog tips hebben zo voor de start van het traject, horen wij dat graag? Hier moet er dus ook een manier komen da hij in ieder geval dingen kan onthouden en leert dat de scenario's die hij in zijn hoofd allemaal al doorgenomen heeft niet automatisch in het hoofd van zijn gesprekspartner zitten en dat niet iedereen al zover heeft gedacht.
Heey. Ik heb adhd, al hoewel mijn 'drukheid' onder controle heb. Mijn verhaal. Broeger toen ik klein was was ik een slechte slapen, bijv als een kind van 2 om 8 uur naar bed gaat moest ik 9 uur, had altijd minder nodig dan normaal. Zat ook altijd dwars en was snel afgeleid van dingen, wat er dus voor zorgde dat ik weer als kind spoorloos verdwenen was. Op de basisschool kon ik niet stilmzitten en concentreren wat het leren erg moeilijk werd. Vaak ruzie met docentem omdat hun vonden dat ik me moest gedragen, wiebelkussen gehad werkte ook niet. Middelbare school ik was omhandelbaar, omweis druk, niet luisteren en als een sprimgende vlo door school rennen en vliege. Werd altijd al gepest en die prikkels kwamen erg hard aan wat mij weer een woede aanval gaf, hulp gehad en moest meer voor me opkomen, na een lange periode ben ik dat ook gaan doen, maar op een zeer foute manier, peste je mij kon je klape krijgen, zat je me dwars kreeg je het te horen, als je als docent kwaad werd kon ik het niet hebben en werd ik echt knetter gek... Achteraf denk ik hoe kon ik zo reageren tegen hun maar als je met adhd kampt heb je dat dus echt niet onder controle, en je moeet is weten hoe rot ik me erom voelde dat ik altijd zo deed, het gaat gewoon vanzelf. Voelde me ook zeer anders dan de andere kinderen om me heen. Omdat ik zoveel problemen toen had (en was echt h3lemaal gek van alles dat het niet lukte en dat ik zo deed zonder dat ik het wou) ben ik gaan blowen, mijn wereld was een stuk relaxer... maar ik kon er niet tegen dus moest stoppen. Ondertussen voordere de problemen zich voort, kwam bij leerplicht terecht en hup meteen jeugdzorg. En boos dat ik was hoe konden ze!! Omdat ik wist dat ik zo onhandelbaar was zou ik misschien wel uit huis geplaatst worden en dat gebeurde dus echt niet! Werd alleen maar erger. Aar gesprekken gehad en de beste man vermoede al meteen adhd. Meerdere gesprekken volgde en uiteindelijk jawel adhd getest. Opluchting voor me ouders, natuurlijk veranderd dus de opvoeding, en ging al snel weer goed. Mijn foute vrienden heb ik achter gelaten, schook probeerde ik te verbeteren maar door de slechte herineringen ging dat erg lastig, vrijwel bijna geem ruzie meer met me ouders. In 1 dag was ik veranderd naar een rustiger meisje en rustiger om haar heen. Voor mij was het ook een opluchting want ik wist waar dat 'steekje' vandaan kwam, dus kon daar aan werken. Het enige wat ik heb kunnen doen is mijn drukheid uit kunnen schakelen, en eens in de zoveel tijd barst het los, gelukkig op een vrolijke manier. Omdat ik er al zolang mee liep heb ik dat mezelf dus aangeleerd erg fijn voor mezelf. Me concentratie blijft een probleem dat lukt me niet zo goed, enige wat ik kan ik vragen voor begrip dus krijg ik meer tijd of een aparte ruimte xodat ik niet afgeleid kan worden. Verder vergeet ik echt alles wat dus een drama is voor me vriend, ouders en op werk, probeer voor hun zo goed mogelijk te onthouden. Ook orienteren is een drama. Nu 19 jaar later weet ik nog steeds niet wat ik ermee moet, maar geef het wel aan als het belangrijk is , dan krijg ik er begrip voor. Na me xwangerschao wil ik een 100% natuurlijj product proberen wat erg goed schijnt te helpen tegen adhd en onrustigheid, geen ritalin gelukkig. Ik wil dit graag proberen omdat het erg goed schijnt te helpen, mijn moeder gebruikt het ook en ze voelt zich echt een stuk rustiger en kan meer zegmaar. Ik vind dat ritalin enzo troep dus dat heb ik sterk gewijgerd want wou dat niet. Wwt je misschien ook opvalt is dat me nl niet zo goed is, dit komt ook door de adhd . Talen zijn erg moeilijk voor me dus die d en t en dat soort dingen snapte ik nooit haha. En ja adhd heeft mijn jeugd het erg moeilijk gemaakt dus ik vind het niet zo leuk en doe er mensen mee pijn, dus trots.,. Ben ik dan zeker niet
Ik heb ADD, dit is een jaar of 5 geleden vast gesteld. Alles viel op zijn plek toen ik de diagnose kreeg en ik heb vervolgens een tijdje bij een psycholoog gelopen met goed resultaat. Hij heeft me geholpen met structuur aanbrengen, plannen en vooral leren "nee" te zeggen. Ik was altijd maar bezig met iedereen in m`n omgeving tevreden te stellen en ging hierdoor continue over m`n grens heen, met als gevolg: doodmoe zijn en dat alles regelmatig in `t honderd liep (dan kreeg ik het allemaal niet meer geregeld, werd ik emotioneel en heb zelfs een tijdje met een eetstoornis rondgelopen). Ik heb nooit medicatie geslikt, omdat ik bang was voor de bijwerkingen. Door de begeleiding van de psycholoog heb ik het ook niet nodig gehad gelukkig. Soms vind ik het jammer dat het niet eerder is vast gesteld, voor m`n gevoel had ik dan meer kunnen bereiken in m`n leven en ik heb heel erg geworsteld de laatste jaren voor de diagnose. Maar beter laat dan nooit, nu ik het weet en hulp heb gehad gaat het heel goed. M`n partner heeft enorm veel begrip en steunt me en remt me af waar nodig. Soms heb ik nog moeite met inschatten wat ik op 1 dag allemaal kan doen en daar wijst hij me dan op. Ik moet zeggen dat het moederschap me ook helpt. Onze dochter komt vanzelfsprekend op 1 en dan is het makkelijker keuzes maken over wat wel/niet te doen.
Snap zeker wat je bedoeld, zelfs met de kleinste dingen lijkt wel nieue te zijn. Maar vaak ben je 2el creatief met adhd, die heb ik nu helaas niet meer.,, haha
Vooral dat laatste is herkenbaar. Voor mij is het zo logisch wat er in mijn hoofd zit, dat ik me inderdaad niet realiseer dat anderen een ander denkpatroon volgen.
Zo, dat is een lastige weg voor je geweest zeg! Wel fijn dat het rustiger voor je is sinds je een diagnose hebt. Volgens mij kun je dan ook pas gericht aan de slag om e.e.a. aan te pakken.
Dat van die grenzen is zo herkenbaar. Heb jij dat ook dat als je al te vaak over je eigen grenzen bent gegaan de eerstvolgende die er ook maar bij in de buurt komt het moet bezuren? Ik kan dan om de meest kleine dingetjes uit mn vel springen. Ook het plannen op een dag ( standaard teveel) en het worstelen.... Dat laatste doet idd zoveel verdriet helaas iets dat ik al sinds jongs af aan doe. Fijn dat je vriend zo begripvol is! Mijn man vangt heel veel op, maar ik vind zelf dat ik meer een volwaardige partner voor hem kan zijn zodat niet alles in de soep loopt als hij bijv. ziek is. Ben dus echt wanhopig op zoek naar manieren om mijn zaken beter op de rit te krijgen.
Ergste is ook nog dat ik telkens een nieuw boekje moet hebben omdat et eerdere niet werkte hahaha. Lijk niet te snappen dat het systeem niet zo goed voor mij werkt ( bijhouden ervan) of er nu bloemen of strepen op de kaft staan maakt niet zoveel uit
Ja, morgen is alles anders. Morgen gaat het me echt lukken. Morgen ga ik heel vroeg opstaan en heel hard werken zodat ik helemaal bij ben. Vanaf morgen neemt 'the new me' het over. Dan ben ik niet mee 'lui' en krijg ik alles voor elkaar... Maar als ik mijn achterstand echt bij zou willen werken ben ik een half mensenleven bezig, zoveel achterstand heb ik voor mijn gevoel al opgelopen...
Yep, en daarna een rot gevoel hebben omdat je zo uit je vel bent gesprongen. Ik moet zeggen dat dit nu wat minder bij me gebeurt, hoewel ik extra moet opletten rond m`n mestruatie, want dan gebeurt `t net iets makkelijker. Het standaard teveel plannen doe ik ook nog steeds, maar wat ik doe is alles op een rijtje zetten in volgorde van "belangrijkheid". Op deze manier heb ik aan `t eind van de dag de belangrijkste dingen toch gedaan en vind ik het net iets makkelijker om te accepteren dat ik m`n lijstje niet volledig heb kunnen afwerken. Het gaat nog niet altijd goed, maar ik heb in de afgelopen jaren geleerd om niet helemaal over de rooie te gaan als het niet lukt om alles voor elkaar te krijgen. Wat ik trouwens heel leuk vind zijn de dagen als ik (wonder boven wonder) ALLES van m`n lijstje gedaan heb. Dan voel ik me zo trots
@Jamie1983: dat lijken me prachtige dagen! Mag ik vragen hoe je precies beoordeeld wat het meest belangrijk is, doe je dat alleen of helpt je vriend daarbij? En vooral: hoe zorg je dat alle andere dingen (waarvan je ook nog weet dat ze eigenlijk moeten gebeuren, maar waar e op dat moment nies aan kunt doen) niet in de weg gaan zitten? Op een vrije dag bijvoorbeeld heb ik zoveel mogelijkheden en ook zoveel dingen waarvan ik vind dat ik ze moet doen, dat ik uiteindelijk geen keuze kan maken/prioriteiten kan stellen, nergens aan begin en uiteindelijk een rotgevoel overhoud aan mijn vrije dag.