Heftige verhalen van sommige. Kom.ik aan zetten mee mijn koorts stuip.. Dat is gelukkig tot nu toe het hevigste wat ik me gemaakt heb met de oudste.
Mijn zoon was een paar weken oud toen ik met hem ging wandelen in de kinderwagen. Hoe het is gebeurd is me nog een raadsel maar de kinderwagen viel om en daar lag mijn mannetje midden op de stoep. Hij brullen en ik natuurlijk ook, voelde me zo schuldig. Vorig jaar ook met hem van de trap gevallen omdat mijn slipper kapot schoot, ze waren net nieuw.. Hij had gelukkig niks omdat ik hem omhoog hield op de een of andere manier maar ik was bont en blauw en had een gebroken enkel waar ik aan geopereerd moest worden, maar was zo blij dat hij niks had.
Narjis was 3 weken oud toen k met de bus naar het centrum ging. De bus maakte een scherpe bocht waardoor de kinderwagen omklapte. Daar lag m'n meisje van nog net geen 3 kg op de grond. Wat er toen door me heen ging niet normaal. Gelukkig was er niks. Toen ze het rs virus maar dat wisten we nog niet en ik haar om 3 uur snachts voeden en temp meten. Had ze 40 geraden koorts. Toen heb ik ook heel hard staan janken was zo bang voor een hersensvliesontsteking. En ze lag toen in het ziekenhuis met toeters en bellers en 1 keer had ze het zo benauwd dat het apparaat zo gek deed. Was midden in de nacht k was bang dat ik haar zo verliezen ze was nog zoooooooo klein
Mn zoontje is trouwens ook wel is gewoon in een andere bus gestapt en ik zat aan de overkant en zag hem zitten naast het raam. Gelukkig kon ik hem er op tijd uit halen.
Wanneer ik lees wat ouders hier hebben meegemaakt (en ook mn zusje en haar man) dan hebben wij in feite nog "niets" meegemaakt met onze kinderen. Onze jongste (toen 11 maanden) is van de commode gekukeld terwijl mijn partner haar aan het verschonen was, hij had niet in de gaten dat ze al zo vreselijk beweeglijk was op de commode. Dus hij draait zich om, ziet in zn ooghoeken hoe ze haar beentjes omgooit.... en ziet haar zo naar beneden kukelen. Hij heeft een snoekduik gemaakt (na de tijd fikse spierpijn) maar kon niet voorkomen dat ze met haar schouder (of hoofd???? ) de luieremmer raakte en vervolgens op dr koppie is geland op de vloer. Partner overstuur, kind overstuur, en mama holderdebolder terug naar huis (was onderweg naar kantoor) en toen ik thuiskwam begon ze ineens vreselijk over te geven... Ja is dat dan een hersenschudding of van het overstuur zijn. Uit voorzorg bij HA geweest en doorgestuurd naar ZH naar de KA, gelukkig mocht ik meteen weer naar huis met dr.
Mijn oudste was zeven maanden toen ze nog even in de box lag tot haar laatste fles s'avonds,normaal lag ze dan altijd in bed maar nu niet. Ik zat op de bank en had het gevoel dat ik bij haar moest kijken. Toen ik keek haalde ze geen adem meer, ze was grauw en had heel blauwe lippen, ook had ze dik slijm in haar keel. Je probeerde van alles,op de rug slaan, heb haar zelfs op de kop gehouden. Toen naar mijn man geroepen om een theedoek en met die om mijn vinger heb ik haar mond en keel schoon gelepeld, toen haar neus uitgezogen..daarna begon ze eindelijk weer adem te halen en kleur te krijgen.In onze paniek bekje mijn man niet de ambulance, maar de huisarts. Zijn daar heel hard naar toe gereden, want tussendoor viel ze weer even weg. Daar aangekomen was er niets meer te vinden..hij vroeg zich af of ze geen koortsstuip had gehad, maar wij wisten heel zeker dat dat niet het geval was. Toen naar de eerste hulp,en werd ze opgenomen. Die nacht aan toeters en bellen en bleek dat ze van zichzelf ook vrij lange apneus had (even stoppen met ademen).Volgens mij zijn we nog even gebleven, maar dat weet ik niet meer. Bij ontslag mochten weer zo'n alarm lenen, maar de arts zei dat ze niks levens bedreigend meer had, dat het vertrouwen weer moest groeien dus hebben we het niet gedaan, ze sliep bij ons op de kamer. Wel kregen we een slangetje mee om zonodig uit te zuigen. Dit alles viel onder het kopje wiegendood zei hij, als we haar niet op tijd hadden gevonden. .Ze weten niet hoe het kwam. Later heeft ze nog een hersenfilm gehad,ivm het zuurstof gebrek, alles was goed. Ze is nu tien.
Met de oudste was een maagzuur onderzoek het ergste en met de jongste ondanks dat ze prematuur is haar tweede ziekenhuisopname, ze had Rs maar ik werd al 2 dagen niet gehoord. Waardoor ik een paar uur later weer bij de hap zat met een kindje dat ik moest prikkelen on te ademen. Toen is ze opgenomen maar toch in coma geraakt. Gelukkig heeft ze daar geen schade mee opgelopen.
Pff, wat een heftige verhalen staan hier tussen. Gelukkig heb ik nog niks engs meegemaakt met mijn kinderen.
Wat een ontzettend nare dingen. Geen ouder zou zijn/ haar kind moeten verliezen. Mijn toen nog schoonmoeder had mijn oudste dochter vast toen ze nog pas een paar maanden was. Ik moest gaan werken en ze wilde mij uitzwaaien. Dat huis waar ze wonen heeft ontzettende lompen rotdeuren. De hand van mij dochter kwam dus tussen de deur aan de ene kant en schoonmoeder was aan de andere kant van de deur die deur aan het dichtduwen . Het hele handje van mijn dochter stuk tot bloedens toe en helemaal plat. Gelukkig was ik er nog en zijn we gelijk naar de ehbo gereden. Daar kwam ze met haar handje in het verband van terug. Ze heeft een week in het verband gezeten. Gelukkig is het helemaal goed gekomen en heeft mijn nu 12 jaar oude dochter er niets aan overgehouden.
De verhalen over ziekenhuis opnames en zelfs het overlijden van kinderen, komen hard aan. Onvoorstelbaar dat sommige van jullie dat hebben moeten meemaken. Mijn twee draakjes hebben me wel eens laten schrikken: De oudste (toen 3 jaar) was ik eens kwijt op Schiphol. Het duurde misschien 20 seconden, maar ik was helemaal van de kaart toen hij weer bij me was. Achteraf bleek dat hij met één van m'n broers om het hoekje stond, maar wat er allemaal door me heen ging! De jongste (toen 1 jaar) is een keer van z'n stoel gevallen. Hij gaf 1 schreeuw, daarna viel hij weg. Hij kwam weer bij, pakte hem voorzichtig bij me en in m'n armen zie ik zijn ogen wegdraaien. Hij hing slap in m'n armen. Man gelijk 112 gebeld, maar ondertussen kon hij gelukkig weer huilen. Ambulancedienst alles nagekeken, maar was goed. Wat maken kinderen toch kwetsbaar hè? Op dat soort momenten voel je echt dat jouw hart in je kinderen zit.
Heftig allemaal Mamachantal erger als dat kan gewoon niet! Knuff!! Kom ik aan met me belevenis Net bevallen helemaal goed, mag naar huis, volgende dag kraamzorv zegt ze is wel wat geel, moeten we in de gate houden, vk op bezoek, ze is geel, te geel, bellen met de ka, op naar t zh.. Blijkt ze zo geel dat er direct infuus wordt aangelegt, blauwe lampen en bloedtransfusie aangevraagt... Sta je dan als kersverse ouders, zit je op je roze wolk, donder je er hard af!! 4 dgn later lekker naar huis, alles helemaal goed !! Oorzaak ab-0 antagonisme, of te wel domme hele domme pech!!
Vanaf dag 3 tot dag 13 toen hij geboren was omdat we erachter kwamen dat hij een hersenbloeding heeft gehad rond de geboorte, vooral het begin was eng, toen wisten we nog niet wat hij had, we dachten hem kwijt te zijn maar nu zijn we 7 maanden verder en het is alsof er niks is gebeurd, we merken (nog) helemaal niks aan hem en hij doet het echt extreem goed. We hebben een sterk manneke Ik kijk zelfs met een positief gevoel terug naar die tijd! Het was de moeilijkste week van mn leven, ik wist niet dat je zoveel vAn iemand kan houden en dat je zoveel verdriet kan hebben maar tegelijkertijd was het mooiste liefste en sterkste mannetje ter wereld geboren en dat mannetje is van ons
Bij Aiden: Dat ik hem in zijn duimpje knipte en het niet ophield met bloeden. Werd dus naar de HAP. Hoefde gelukkig niet gehecht. Maar hij brullen en ik deed net zo hard mee. Bij Finley: Toen hij amper 5 weekjes oud was had hij een ernstige blaasontsteking/nierbekkenontsteking. Werd een ziekenhuisopname met antibioticum via infuus. Dat plaatsen van dat infuus in zijn kleine handje....Ik word nog misselijk als ik daaraan denk....Hij huilde/krijsde....ging door merg en been. Mijn vriend is bij hem gaan staan. Ik trok het niet. Liefst was ik op de gang gaan staan met mijn oren dicht. Maar ik zat vlakbij op een stoeltje zachtjes mee te huilen terwijl mijn maag omdraaide. Vreselijk. Hij moet over een half jaar een onderzoek naar zijn niertjes ondergaan waarbij hij weer een infuus geplaatst krijgt. Mijn vriend mag dan wel erbij zijn, ik kan daar echt niet tegen....
Jeetje, wat een verhalen hier.. Sommige dingen zou je niet mee moeten hoeven maken. Met de oudste wel wat dingetjes gehad; toen ze een week oud was, werd ze opgenomen in het ziekenhuis met een staphylokokken infectie. Vanuit de VK zijn we toen doorgestuurd naar de HAP en later naar de SEH. Ik dacht dat we met een crèmepje weer naar huis zouden gaan, maar nee, het werd een opname. Met de boodschap: "als de bacterie in het bloed zit, kan dat levensbedreigend zijn". De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Sta je dan, als kersverse moeder. Toen ze een maand of 8 was, werd ze voor het eerst ziek. Met ups en downs. Dan ging het weer even beter, dan was ze weer ziek. Op een avond begon ze te huilen. Ik haalde haar uit bed en ze was vreselijk heet. Temp gemeten: 41,6! DIRECT naar de SEH gereden, weer allerlei onderzoeken. KA kwam op het idee blaasontsteking, plaszakje om dus (wat een hel zijn die dingen!), maar ze wilde niet plassen. Ze kreeg uiteindelijk een katheter. Vreselijk, om dan je kindje zo tegenstribbelend te zien. De blaasontstekingen bleven aanhouden. Doorgestuurd naar een UMC, allerlei onderzoeken, scans etc. Met een kind dat inmiddels een trauma had overgehouden aan mensen in witte jassen, dus alles was een drama. Krijsen, schreeuwen, etc. Uiteindelijk is ze aan haar urinewegen geopereerd, toen ze net geen 2 jaar oud was. Het onder narcise brengen was ook een groot drama. Een schreeuwend, trappend kind, helemaal overstuur en in paniek. Met 4 man hebben we haar vast moeten houden. Vrschrikkelijk vond ik dat! (Was toen ook zwanger).. Nu gaat het goed! Met de jongste hebben we nog niets meegemaakt. Gelukkig!! *klopt heel hard af*. Kinden maken zo ongeloofelijk kwetsbaar. Het is nou eenmaal je dierbaarste bezit!
Dit dus alleen Mn zoontje was 5 weken. zo blij dat hij in de wieg naast mijn bed stond en ik daar nog even aan het internetten was ipv beneden of in de douche of in e tuin enz.. had direct door dat het mis was draaide hem op zn buik en klopte op zn rug kwam heel veel slijm uit en toen ging het weer maar mn hart zat in mn tenen had bijna 112 gebeld Direct besloten dat hij de komende maanden nog niet naar zn eigen kamer gaat..
Alle verhalen zijn natuurlijk erg. Dingen waar je niks aan kon doen omdat je je machteloos voelt en dingen die je had kunnen voorkomen omdat je jezelf wel voor de kop kan slaan. Ik had letterlijk het gevoel dat iedereen op het perron, iedere moeder uberhaupt en mn famillie/schoonfamilie(had het alleen tegen mijn moeder gezegd) mijn verschrikkelijk dom en stom vonden. En dat iedereen boos was van: hoe kan je je kind nou weer verliezen op het treinstation. Hoe kan je nou even in je tas kijken enz. Dat gevoel maakt het nog erger. Gelukkig zie ik hier nog meer verhalen van weggelopen kindjes. En idd dan komt pas echt naar voren hoe de band is en dat je het gevoel hebt dat de wereld onder je voeten wegzakt en de paniek.
Me zoontje viel van de trap.. We moesten een nachtje blijven in het ziekenhuis. De nachtmerries heb ik nog steeds
Ikzelf met mijn kleintje nog niets. Moet nog komen mijn kleine. Maar ik zelfs was een vervelend kind. (Arme mama) Vroeger toen ik klein was was ik altijd weg echt super vaak gebeurd hier 1 van de duizend. We waren in de stad en we liepen door de passage en me moeder had me hand vast. Liet me ren seconde los en weg was ik.. (hoe????) Hun zoeken natuurlijk en na een uur dachten ze nou terug naar de plek waar we haar kwijt zijn geraakt. Kwam ik aan met eenpoppenwagen. Ik was dus even in bartsmit gaan shoppen en zo met een kinderwagen naar buiten gegaan. Natuurlijk wel netjes teriggebracht. Volgens mij was me moeder op gegeven moment niet eens bang meer kwam altijd wel terug zo vaak dat hrt gebeurde haha!! En ik heb vroeger op ballet en jaren lang turnen gedaan en dat oefende ik altijd wel ergens uit. Waren we bij de dierenarts en ging piroetjes? Draaien en viel om zo met me tanden op de vensterbank... bloeden bloeden. Heeft me uiteindelijk wel een beugeltje opgeleverd mama was geschrokken dat weet ik nog wel...