Mensen met ADD in de zaal?

pff..... wat een herkenning.... ik dacht altijd dat ik lui was en eerlijk gezegt dat ik een steekje los had....

 

Hier een vermoeden van ADD door mijn psycholoog.
Helaas mag zij deze diagnose niet geven.
Maar altijd alles kwijt, vergeten, impulsief, gehaast gevoel, nooit iets afmaken, depressies etc nou ja veel van het lijstje
maar ook een partner met ad(h)d kenmerken
Ik zeg altijd dat ik meer last heb van zijn ADHD dan dat ik het heb (grapje)
Vervelend is het zeker!
Ik ben er alleen nog niet over uit of ik er ook iets mee moet gaan doen

 

Nou meiden, ik moet zeggen, heb de hele topic ademloos gelezen. Wat een eye-opener zeg. Tuurlijk lees je wel eens iets wat je zegt, ow ja herkenbaar. Maar dit. Echt van het begin tot einde een en al herkenning.

Ben naar aanleiding van de topic even gaan googlen en nadenken over mn jeugd ook. Ik denk dat ik ook ADD heb. Echt ineens alle stukjes vallen op hun plek. Mijn ongeorganiseerdheid, alle dagelijkse dingen die nooit lukken, mijn schoolcarrière. Mijn hoofd loopt er nu zo van over dat ik even niet weet waar ik moet beginnen. Zal even punten opnoemen waar het bij mij mis gaat.

De was. Met stip op nummer 1. Ik was nu voor een gezin van 5, dus nogal een opgave. Maar toen wij nog geen kinderen hadden, was het ook al een probleem. Ik stel het steeds uit. Het wassen, het uit de trommel halen, het vouwen, strijken. Er liggen hier overal altijd, al zo lang als ik getrouwd ben, stapels was.

Boodschappen. Ik raak de draad kwijt in de supermarkt. Soms ben ik helemaal afgeleid en afgedwaald en constateer dan ineens dat ik er al een uur ben..... Ik vergeet ook heel vaak een lijstje te maken en om de boodschappen-kratten in de auto te doen. Verder puilt mijn huis altijd uit van de lege flessen en oud papier omdat ik altijd vergeet/ uitstel om die mee te nemen.

Om nog even op het googlen terug te komen; ik dacht altijd dat add voornamelijk concentratie stoornis was. Maar nu begrijp ik ook de link met mijn hooggevoeligheid, mijn perfectionisme, nieging tot thrill-seeken, niet achter de pc soms vandaan kunnen komen. Waarom ik soms ineens wel tot grootste prestaties kom en als dat niet zo is, het als 'falen' voelt.

Maar goed, ik wil hier dus wel verder mee. Hoe doe je dat?

 

@ onrustig gevoel. Dat heb ik ook op vrije dagen. En altijd aan het einde van de dag het gevoel dat ik meer had moeten/kunnen doen. Dingen als naar de speeltuin gaan zou ik veel vaker willen doen. Maar ik raak soms zo afgeleid door de dagelijkse bezigheden dat het er niet van komt.
Ik ben trouwens een kei in schema's maken. Maar ze opvolgen, is een heel ander verhaal....... Ik heb al heel veel opruim- en planboeken gekocht en gelezen. Maar daar blijft het dan vervolgens bij. Soms lukt het een tijd om een bepaalde structuur aan te houden. Maar dan lopen er andere dingen in de soep. Ik kan bijv een tijdje de keuken bijhouden en netjes houden, of de bovenverdieping. Maar dan gaan andere dingen zoals idd tanden poetsen, mn vitamines innemen weer mis. Het is een soort dagelijkse strijd waar ik echt ontzettend moe van wordt.

Misschien moet ik idd die getting things done eens lezen. Stond al een tijd op mn lijstje...........maar......... het kwam er niet van.

@grote lappen tekst. Daar heb ik dan weer totaal geen moeite mee. Tenminste, er is veel dat me interesseert. Als het me niet boeit ga ik idd scannend lezen of sla stukken over. En geduld heb ik niet. Ik kijk ook bijna nooit dingen op tv af en luister liedjes ook zelden af. Halverwege ben ik het beu en ga ik wat anders doen.

 

Ik vind de herkenning hier echt heel fijn! Na de diagnose wilde ik graag een soort groepstherapie met lotgenoten, om ervaringen uit te wisselen en ook om tips te krijgen van mensen die een beetje op dezelfde manier in elkaar steken. Tips van 'normale' mensen werken vaak niet bij mij. Maar die groepsgesprekken waren altijd onder werktijd en dat gaat voor mij gewoon niet. Dit topic komt echt als geroepen!

Die vrije dagen waarin ik vanalles wil, maar uiteindelijk bijna niks gedaan heb (of de verkeerde dingen) zijn heel herkenbaar. Gelukkig ben ik me daar nu meer van bewust. Vaak helpt een lijstje maken dan toch wel. Vooral het beginnen is moeilijk hè, als je eenmaal bezig bent gaat het vaak wel.
Maar te veel planning is ook niet goed voor mij. Dat voelt dan al gauw als 'sleur' en daar wordt ik heel benauwd en ongelukkig van.
Wat dat betreft kan ik een baan aan het onderwijs echt aan iedere ad(h)d-er aanraden. Veel afwisseling maar ook structuur. Het nadeel is de 'piekbelasting' in drukke periodes. (Rondom rapporten en cito's) Dan moet er zoveel gebeuren! Maar de volgorde is dan wel duidelijk: Je zult eerst moeten nakijken, anders heb je geen punten voor het rapport. En zonder cijfers en cito-uitslagen, kun je geen groepsplannen evalueren. En zonder geëvalueerd groepsplan, kun je geen nieuwe maken etc. Je hoeft dus zelf eigenlijk geen prioriteit te stellen, want er is maar één logische volgorde.
Nadeel is wel dat het huishouden er dan wel vaak bij in schiet.

 

Ik werk zelf in de thuiszorg. Dat past ook bij mij omdat je veel zelf moet doen/ in je eentje. Maaaar ik roep al een tijdje tegen mijn man dat een baan in het onderwijs nog beter bij me zou passen omdat je dan nog solistischer werkt. Ik moet nog steeds veel samenwerken in een team (ik ben teamleider dus ontkom er niet aan). En dat vind ik moeilijk omdat ik het lastig vind om dingen door te geven, anderen op de hoogte te houden wat ik aan het doen ben/gedaan heb etc.

Heb jij nog huishoudtrucs voor mij?

 

Maar wat voor traject en behandeling heb jij dan gevolgd? Hoe is de diagnose gesteld en wat heb je nu aan hulp?

 

@Sharazad: Jij schrijft ook veel herkenbare dingen. Die schema's inderdaad. Ik heb veel oefening gehad en kan ze perfect maken. Uiteraard ben ik dan vooral tijden bezig met het verzorgen van een prachtige lay-out. (Ik heb ook wat last van perfectionisme.) En dan is zo'n schema klaar en na een week is het nieuwe er vanaf en kijk ik er nooit meer naar om.
Boodschappen doen is ook zo iets. Ik kan voor hooguit twee of drie dagen eten in huis halen. Dan weet ik het gewoon niet meer. Gelukkig doet mijn man dat meestal. Ik miet alleen soms tussendoor even voor wat verse dingen. Dat is wel te doen.

@aanpassen: Ook herkenbaar. Ik kan het dus heel goed, veel mensen (zelfs collega's die mij toch wekelijks / dagelijks meemaken) geloven me nauwelijks als ik vertel dat ik adhd heb. De echte 'inner circle' (gezin, beste vrienden) herkent het wel.
Hebben jullie ook last van nek-/rugklachten of hoofdpijn? Ik heb dit al heel lang, van kinds af aan. Volgens de fysio en logopedist een gevolg van te hoge spierspanning. Ik heb het idee dat dit ook samenhangt met het onderdrukken van adhd. Dus ik ben heel benieuwd of dat ook herkenbaar is.

Ad(h)d heeft trouwens lang bekend gestaan als stoornis waarbij je vooral veel mensen zag die echt een 'mislukt' leven hebben. Geen baan kunnen houden, relaties die stuk lopen, erg verslavingsgevoelig. Waarschijnlijk wordt het bij die probleemgevallen ook wel sneller onderzocht en herkent. Maar volgens mij geldt dat voor veel adhd-ers niet. Het heeft ook positieve eigenschappen hè? Er wordt nu soms voorzichtig gezegd dat er ook wel een link kan zijn met een intelligentie die wat hoger is. (Wat niet altijd wil zeggen hoge cijfers op school, aangezien ad(h)d vaak botst met ons schoolsysteem!)

En het heeft meer positieve punten:
- Snel denken en dus snel beslissingen kunnen nemen. (handig in bepaalde beroepen.)
- Creatief denken, niet creatief in de zin van muziek en schilderen enzo maar wel 'anders' (out of the box) waardoor je met originele oplossingen komt voor problemen.
- Als je het niet onderdrukt: spontaan, vol humor
- Wanneer je met de juiste dingen bezig bent: veel energie hebben, lang door kunnen gaan, 'hyperfocus'

Maar het is wel belangrijk om bijv. een baan te zoeken waarbij je juist die positieve dingen kunt inzetten. Lopende band werk is gewoon niet handig voor een ad(h)d-er.

 

Op dit punt schoot ik in de lach. Zo gaat het dus precies bij mij. Er staat hier ergens op de pc een heel mooi schema. Over alles is nagedacht en compleet met kleurcodes. Ik heb ook echt zitten nadenken welke kleur het blokje 'werk' moest zijn; blauw of rood. Blauw was het niet helemaal, rood te agressief, twijfel twijfel. Ik heb dat schema trouwens nog steeds niet af omdat ik er op den duur niet meer uit kwam. Maar in mijn studietijd maakte ik al schitterende huiswerkschema's, waar ik daarna niks mee deed.

Mijn man haalt nooit boodschappen omdat hij geen rijbewijs heeft. Maar ik moet thuis echt een lijstje maken, anders ben ik heel lang bezig in de supermarkt en loop ik 4 keer hetzelfde rondje of de hele tijd heen en weer. Ik kan ma al helemaal moeilijk focussen als het druk is. En 'even er in en weer er uit' lukt mij gewoon niet. Zelfs als ik echt maar 1 ding nodig heb, ben ik een half uur bezig.
Ik erger me trouwens wel erg aan dit punt. Ook aan die dingen van dat je er 's ochtends bij het ontbijt achter komt dat (ow ja) het brood op is. Ik voel me dan zo onvolwassen/chaotisch.

Ok nou moet je ophouden. Ik heb al mijn hele leven nek/rugklachten die worden veroorzaakt door spanning opslaan in mn spieren........... Ik dacht dat ik dat van mn vader had.

Ook herkenbaar. Ik ben hoger begaafd/ hoog begaafd. Ik heb ooit een toelatingstest bij Mensa gedaan en werd toen uitgenodigd voor een vervolgonderzoek (omdat ik hoog genoeg gescoord had). Maaaaaar vervolgens ben ik nooit meer gegaan....... Weer iets wat ik dus idd niet afgemaakt heb.......realiseer ik me nu.....
Dit is trouwens wel de reden dat ik met een redelijk gemak al mijn studies heb kunnen afmaken. Ondanks dat ik altijd hopeloos achterliep/ ongeorganiseerd was, nooit mn huiswerk gemaakt had, mn spullen op orde had etc.

Ik heb, oa door conflicten op werk, wel beter leren samenwerken. Maar het is nog steeds erg moeilijk omdat ik altijd een paar stappen voorloop en niet doorheb dat mensen om me heen me inmiddels kwijt geraakt zijn. Ik doe dingen dan ook het liefst alleen.

 

@Sharazed: Ook in het onderwijs werken we heel veel samen. Het stukje lesgeven doe je (meestal) wel alleen. Maar dat is misschien nog maar de helft van het werk. Bij alle andere taken werk je enorm veel samen. Voor mij ook wel goed: anderen zijn ook van mijn inbreng afhankelijk en dat dwingt mij om ervoor te zorgen dat dingen wel op tijd af en geregeld zijn. (Niet dat dit altijd lukt.)

Ik heb geen behandeling gehad. Maar sinds ik op mijn 19e voor het eerst iets las over adhd is mij al veel duidelijk geworden. Ik kon wel janken, zó herkenbaar! Alsof het over mij ging. Ik was niet 'alleen'.
Daarna kregen we op de opleiding natuurlijk ook informatie over adhd en andere 'stoornissen'. Ik heb me veel in de achtergronden verdiept. Behalve over de problemen, lees je ook over oplossingen. Een medestudente van me had de diagnose wel, ook bij haar vond ik veel herkenning. Wij konden ook goed samenwerken, terwijl ik dat niet bij iedereen kan. (Veel mensen denken en praten te langzaam.)
Ook bij leerlingen die al een diagnose hadden zag ik veel bekends. Vroeger werden we nog extra begeleid door een expert als je een kind met adhd in de klas had. Die tips kon ik (soms aangepast) vaak ook weer op mezelf toepassen.

Vorig jaar (toen was ik 11 jaar verder) heb ik de diagnose laten stellen als extra bevestiging voor mezelf. En ook omdat ik weet dat het erfelijk kan zijn. Mochten we dingen herkennen bij mijn zoon en hem niet genoeg zelf kunnen helpen, maakt het voor hem een diagnose makkelijker.

Ik heb nooit een behandeling gehad, ook nooit medicijnen. Misschien dat ik dat ooit nog ga proberen, maar in deze fase van mijn leven (kinderwens, zwangerscap, borstvoeding) vond ik dat niet praktisch. Maar juist doordat ik geen medicatie gebruik, ben ik wel gedwongen me aan te passen. Het helpt ook wel dat mijn moeder me veel structuur bood vroeger. (Ik denk dat mijn vader ook adhd heeft, al wil hij daar zelf absoluut niet aan, en mijn broer add.) En mijn moeder deed (noodgedwongen?) gewoon heel veel dingen goed voor ons. Ze moest ook wel, haha. Arm mens in een gezin met drie van die chaoten! Ook mijn man kan er goed mee omgaan. Niet dat hij constant achter me aanloopt. Maar hij houdt van de leuke kanten van adhd, accepteert de lastigere dingen en helpt als dat echt nodig is.

Dingen die voor mij (al is het vaak tijdelijk) wel helpen:

- Toch een schema voor het huishouden. Na tijdje ligt het weer op zijn gat, maar zodra dat de klauwen uit loopt maak ik vanzelf weer een nieuw lijstje. En dam is het toch weer een tijdje redelik netjes.

- Systemen bedenken. Zoals het bed wassen: de ene week was ik in het weekend alles. (dekbedovertrek, kussenslopen, lalen en molton) De andere week was ik alleen het bovenste kussensloop en het laken. Ik heb dus bij elke dekbedovertrek twee kussenslopen: de 'originele' en een andere. Aan het kussensloop kan ik dus zien welke week het is en of ik alles moet wassen of alleen de slopen.
Nu heb ik het 'geluk' dat ik een adhd-er ben met huismijtallergie. Dus als ik gek wordt van het niezen, snotteren en jeukende ogen, ga ik vanzelf weer eens poetsen.
Systeem voor de was: Ik mag van mezelf pas een nieuwe was in de machine doen als ik de andere was heb opgevouwen. Als ik 's ochtends de machine aan zet, schrijf ik beneden op het whiteboard dat ik de was er 's avonds uit moet halen. (anders vergeet ik het, Machine staat op zolder).
Dan hang ik de was op. En zodra ik kleren te kort ga komen, ga ik een nieuwe was draaien. Maar dan moet ik dus die andere eerst opvouwen. Die was verdeel ik dus over drie manden (onze kleding - kleding zoon - handdoeken en beddengoed). Zodra een mand vol is, heb ik geen andere keus dan het op te ruimen.
Strijken doe ik in principe niet. (Onzinnig tijdrovende rotklus, het kmt toch weer gekreukt uit de kast. Hooguit strijk ik 's ochtends iets wat ik die dag aan wil. Bovendien vergeet opik vaak het strijkijzer uit te zetten.)

- Ik werk voor school veel met een digitale agenda en takenlijst. Dus al ik iets moet, krijg ik daarvan inmiddels meldingen op iPad, laptop en telefoon. Uiteindelijk dringt het dan wel door, haha.

- Eigenlijk zou ik wekelijks een vast moment moeten hebben om dingen te plannen. Dat heb ik een tijdje gehad en dat was zo fijn. Maar dat komt er nu steeds niet meer van.

- Delegeren. Ik ben echt slecht in boodschappen doen, koken en financiën bijhouden. Dat doet mijn man. Ook op school probeer ik soms klusjes te ruilen. Je moet immers gebruik maken van elkaar sterke punten.

Uiteindelijk is denk ik het belangrijkste: zorg dat je weet wat adhd is en welke dingen 'erbij' horen. En accepteer jezelf. Dat betekent niet dat je moet accepteren dat het altijd een chaos is. Adhd is geen smoes m dan maar niks te doen. Maar accepteer wel dat sommige dingen minder goed lukken of meer tijd kosten. En ga op zoek naar oplossingen die voor jou werken. Veel ad(h)d-ers hebben vooral moeite met beginnen aan een taak en die taak afronden. Het middenstuk is geen probleem, vaak werken we dan met veel energie en enthousiasme. Als je dat weet, is het soms makkelijker om jezelf een schop onder je kont te geven en toch te beginnen. Want je weet: als ik eenmaal bezig ben... Om problemen met afronden te voorkomen, denk je vooraf na hoeveel tijd een taak jou ngeveer zou moeten kosten. En maak dan een deadline. Stel desnoods een wekker in en houdt die tijd in de gaten. Dan dwing je jezelf om niet te blijven hangen maar echt iets af te maken.

En beloon jezelf. Zet krullen bij dingen doe af zijn, plak desnoods stickers of koop een glazen pot waar je steeds een kraal in kunt doen als iets gelukt is of whatever. Maar maak het visueel, want dat stimuleert toch. (Al is het nog zo kinderachtig.) En na een tijd kijk je niet meer om naar je krullen, stickers of kralen en dan doe je er even niks mee en dan verzin je weer wat anders. We denken er creatief genoeg voor, tenslotte.

 

@Sharazed: Gefeliciteerd, je hebt ad(h)d. Laat die psycholoog maar zitten, haha.

Nee hoor, als je voor jezelf zekerheid wilt hebben: gewoon doen natuurlijk. Maar je lijkt mij wel een duidelijk geval. Ik herken ook dat gevoel dat jezelf soms zo onvolwassen en chaotisch voelt. Toch denk ik dat we dat ook los moeten laten. Ik ga er alleen maar van balen en dan komt er helemaal niks meer uit mijn handen.
Onvolwassen zijn is leuk. We kunnen geweldig spelen met onze kinderen, omdat we net zo gek zijn als zij. We kunnen uitbundig genieten van de meest onbenullige dingen, waar 'normale' mensen nauwelijks bij stilstaan omdat ze te druk bezig zijn met serieus wezen. Echt waar: lekker onvolwassen blijven en er van genieten i.p.v. ervan balen!

 

Ok dat zijn goede tips. Veel dingen herken ik wel die ik ook ben gaan doen. Ik werk in mijn huishouden veel met vaste dagen. Op vrijdag verschoon ik het bed van dochter, zaterdag van zoon etc. De enige tijd dat het bij mijn goed ging met de was, was toen ik die in het weekend deed. Maar als ik dat nu zou doen ben ik het hele weekend bezig met wassen, strijken, vouwen. Het werkte omdat ik dan kilometers kan maken.

Ik denk dat ik me inderdaad over mijn verzet tegen schema's aanhouden, moet heen zetten. Het is kinderachtig en bindend, maar blijkbaar heb ik het nodig. Het idee dat alles vast ligt benauwd me enorm. Maar juist nu kan ik vaak niet doen wat ik wil doen omdat de omstandigheden (troep in huis, geen spullen voor ) het niet toelaten. Op dagen dat ik het druk heb en die vast staan, krijg ik veel meer voor elkaar.

Wat betreft delegeren; dat is helaas geen optie voor mij. Mijn man heeft zelf ook wat 'issues' waardoor ik geen beroep op hem kan/ wil doen. Ik ben gek genoeg hier in huis juist de regelaar, doe de financiën. Daar heb ik gelukkig wel een goed werkend systeem voor gevonden.

Ik merk trouwens dat ik nu met het slaaptekort (kleinste slaapt nog niet door) er wel meer last van heb als normaal. Maar ik ga me er zeker meer in inlezen.

 

Nog weer iets waarvan ik denk; die eeuwig perfecte schema's! M'n hele agenda is gekleurd met markers. Oranje is werk, verjaardagen roze. (En twijfel ik altijd nog, want als Jan op zaterdag z'n verjaardag viert maar op woensdag jarig is, welke dag maak je dan roze?) en dan heb ik nog overige afspraken, geel of blauw. Licht eraan, leuk of niet leuk.
Huiswerkschema's maakte ik ook tot in den treure, om er nooit iets mee te doen. Ik ben op de havo begonnen, en ik kon het door de chaos niet aan. Uiteindelijk ben ik na vmbo aan de kappersschool begonnen, ook daar was het lastig plannen. Nu werk ik als huishoudhulp, en heb altijd het gevoel gefaald te hebben.

Zit door dit topic wel te twijfelen of ik nog eens voor een herindicatie ga, al maakt het voor m'n gevoel weinig uit natuurlijk.

 

Ik heb zelf wel een hbo opleiding afgemaakt, maar pas later. Ben begonnen op de mavo/havo. Dat werd mavo omdat ik het eerste jaar niks uitvoerde. Vervolgens ben ik vrij gemakkelijk door de mavo gerold, daarna alsnog havo gedaan, ook met 2 vingers in mn neus. Eerste jaar HBO moest ik ineens gaan werken voor me studiepunten. Dat was even wennen. Heb me snel aangepast en binnen een jaar mn propedeuse gehaald. Ik ben wel met de tweede lichting pas afgestudeerd (in oktober ipv juni), omdat ik zo met mn scriptie aan het treuzelen was en nog wat facultatieve punten moest 'verzilveren' (het werk wel gedaan, maar nog geen verslag + krabbel van een leraar).
Maar die scriptie was echt klassiek ADD verhaal (realiseer ik me nu). Ging als een trein in het begin. Toen ik wat interviews moest coderen liep ik vast (is erg saai). Heb echt maanden niks eraan gedaan en toen ineens in 3 dagen volledig afgemaakt en een goed cijfer behaald.

Maaaarrr, wat bij mij blijft knagen is dat ik echt met gemak een universitaire opleiding had kunnen doen. Ik heb daar alleen het organisatietalent niet voor.

Ik heb dus trouwens ook met dat hyper focus, dat ik daar soms niet uit kan komen. Dan MOET ik dingen afmaken. Soms sta ik dan dus ook om 1 uur s nachts nog de vloer te dweilen of mn badkamer te soppen. Vervolgens ben ik de volgende dag kapot en komt er niks uit mn handen. Vroeger (toen de eerste nog baby was) trok ik wel eens een nacht door. Ging dan opruimen en schoonmaken ipv slapen, heeeeeerlijk om weer orde te scheppen in de chaos terwijl het nacht is, stil buiten, iedereen slaapt. Kon dat toen ook nog makkelijk hebben.

 

Ik ben een keer met verschillende klachten naar de psycholoog gestuurd én deze wist na 1 sessie al te vertellen dat ik vast ADD zou hebben.

Ik kon mij toen slecht concentreren en erg vermoeid was.

Ik vond dit zeker apart, hij baseerde dit ook op het feit dat ik van groep 1/2 weinig wist te herinneren.

Na deze sessie ben ik ook nooit meer terug geweest.

Uiteindelijk bleken mijn klachten door een traag werkende schildklier te komen, ook de "depressieviteits" klachten waren na het slikken van medicijnen weg!

 

Inderdaad hyperfocus... Heb wel eens een badkamer geschrobt om twee uur snachts. Als ik het in de kop heb, dan zit het niet in de kont.

 

Echt fantastisch hoor dit. Moet morgen gaan werken. Dus ik ging nu net heel geordend mn boterhammen smeren....... Kom ik er nu achter dat ik geen boter meer in huis heb. En ik lust dus echt geen brood zonder boter........ Dat is dus weer zoiets.

Andere reacties ga ik later op in, moest het ff kwijt haha.