In de digitale folder van het Antonius (ik loop lekker op de feiten vooruit, maar goed...ik kan me er nu al druk om maken ) staat dat ze echt onder narcose gaan.
EGO: ik ga zo naar de huisarts omdat ik door dat ik me in ADD verdiept hebt omdat dat een van de vermoedens is wat ze bij tessa hebben....door het lezen erover ben ik veel dingen gaan herkennen en ik heb een vermoeden dat ik het ook maar zo zou kunnen hebben..... Ben een enorme chaoot, droom heel veel, kan me niet tot dingen zetten...vergeet veel ga zo maar door...... En ik zie mijn oudste dochter er ok in terug...dus weer veel te onderzoeken.... eerst maar eens naar de ha kijken wat hij ervan denkt
Was bij ons niet.... echt een licht roesje,, ze hebben haar 40 minuutjes slapende gehouden....misschien doen ze het bij elk ziekenhuis anders.... vraag anders of het niet met een licht roesje kan, dan is de ompact ook veeel minder groot.... tessa moest nog een uurtje blijven om te zien of ze goed gerstelde van het roesje en mocht daarna gewoon naar huis.... heeft ook geen last gehad van missleijkheid en zo en de andere dingen die je naar een narcose nog wel eens ziet
het enige waar Tessa een beetje bang voor was was het infuus... maar op een kinderafdeling zijn ze daar zo ingetraind.... er kwam een lollige arts.... en een pedagogisch medewerker en die ging ondertussen leuke spelletjes met tessa doen en voor ze het wist zat het infuus al haha. En ze werken met een picto/fotoboek om uit te leggen wat er die dag allemaal met Tessa ging gebeuren.
Hier ook narcose. Met een kapje. Tijdens de mri deden ze ook bloedafname en een ruggenprik. Hier verliep niet alles soepel tijdens de mri. Maar is wel uitzonderlijk ook. Zo stolde Owens bloed veel en veel te snel en stopte hij totaal met ademhalen en moest ie geintubeerd worden en beademd en behandeld met ventolin. Nadat ie bij was gekomen uit de narcose was ie helemaal de weg kwijt en wilde alleen maar zitten wat niet goed is na een ruggenprik. Toen lekte er ook nog vloeistof uit de ruggenmerg wondje. Daarna ook nog een epileptische aanval gehad ( absence ) die best lang duurde. En het was nog een twijfelgeval of ie moest blijven voor de nacht. Uiteindelijk groen licht gekregen rond 6 uur savonds ofzo. Toen savonds thuis nog contact gehad met het ziekenhuis omdat ie amper kon staan en dat ie niet wilde liggen van de pijn. Mocht toen hoge dosis paracetamol en ibuprofen geven. En toen ging het gelukkig beter. We hebben behoorlijk in de rats gezeten die dag. En Owen vond het allemaal vreselijk. Maar goed, hij begreep natuurlijk ook niet hoe en het feit dat ie autistisch is werkt dan ook totaal tegen.
Jeetje mamzie wat heftig! Bij ons was de mri ook onder narcose, maar het is wel een lichte geweest. Ze mocht ook zodra ze wakker was na een uurtje naar huis en heeft er verder weinig last van gehad. Ik had er geloof ik zelf meer last van dan zij. Vooral het moment dat je mee Mag voordat ze de narcose geven staat nog op mijn netvlies gebrand... Nataly heel veel sterkte de komende tijd! Heel heftig om zo hals over kop terug te moeten vanuit het buitenland... Evelien wat zei de huisarts? Opvallend dat er dingen overeenkomen! Ben benieuwd wat de huisarts gezegd heeft! Amethist het komt vast goed! Ik maak me ook altijd al veel te druk en haal alle ramp scenarios in mijn hoofd in de 'voorbereiding' en uiteindelijk valt het altijd mee. (misschien ook door die ramp scenario's Kache dankjewel! Hier was de kleine meid nog steeds niet lekker, in het ziekenhuis konden ze geen infecties oid vinden, dus ze moest lekker ff uitzieken. Nu na 1,5 week nog steeds verhoging (of weer moet ik zeggen) maar heb vannacht ontdekt dat er een hoektand aan zit te komen, dus het is lekker achter elkaar feest
nataly, sterkte. En idd camping en kruipertjes....pfff. Amethist, neem je dat toch niet kwalijk joh! eerder een fout van de anderen die het niet zagen als van jouw dat je geen fysio hebt gehad.En troost je ze kunnen een hoop inhalen nog hoor, misschien moet je wel 2x per week ofzo... MRI....roesje hier...ons ziekenhuis deed geen narcose, dat is langer wachttijd namelijk. Kan oplopen als je pech hebt tot bijna 1 jaar....behalve als ze het weg werken, maar dan moet je ook bereid zijn om midden in de nacht te komen bijvoorbeeld.....en dat doen ze maar eens per zoveel tijd als de wachttijd te hoog op loopt. Narcose MRI doen ze namelijk maar 1 per dag voor kinderen. En met roesje (bij osn ziekenhuis) 3 op een 1 dag voor kinderen. Maar dan nog....volgende keer (komt hier gelukkig niet) ga ik op de wachtlijst voor narcose........onze bikkel wilde niet slapen, dus eerst 2de kindje voor. NOg een roesje erbij...niet slapen....(Ze was nu al keer in die machien geweest maar lukte niet met stil liggen) Toen 3de kindje erin....en dan nog een roesje erbij..was laatste wat ze wilden doen anders moest ze de dag erna weer komen! En na de scan van de 2de, was ze eindelijk in slaap gevallen. Maar zo diep...ja wat wil je al die slaapmedicatie erin gepompt! Dat we nog tot 7 uur in de avond moesten blijven want ze werd niet goed wakker, hartslag en bloeddruk en ze moest eten en drinken wat ze niet wilde.......dus was een lange dag gezien we om 6 uur moesten vertrekken thuis ivm ziekenhuis wat verder weg...en om 7 uur bij de kinderafdeling moesten melden enz......... daar kwam nog bij dat het een kut moment was...want paar dagen ervoor hadden we te horen gekregen dat ons 2de kindje niet meer leefde....dus ik mocht er niet bij zijn(had aangegeven zwanger te zijn...) Maar dat was ik toen niet (naja in mijn bujik zat nog wel iets...) maar geen risico meer...maar mocht ern niet bij want had e dpapieren niet ingevuld! Moest dus op de gang wachten de hele dag!!! Mijn man kwam wel af en toe vertellen, maar hij liet alyssa liever niet alleen daar.....
Heftig Antares.... Husarts kwam meteen met de termen add/adhd na mijn verhaal andere optie was dat ik overspannen, of zelfs een burnout heb... ik ben doorverwezen naar een psycholoog om tot een diagnose te komen!
loop ik ook....maar ik heb overspannen (burnout kan alleen als je werkt blijkbaar...) Thuis mama is geen werk..... Maar tot nu toe vind ik het niet echt iets toe voegen. Ze vroeg me wat wil je van mij? euh.......nou me beter voelen, en ik wil een geordend leven en huis voor mij en de kids...want zie door het bos de bomen niet meer....of was het bomen het bos...naja tis geen bos zelfs tis een oerwoud.... zuc ht. Heb hier in dat topic mee gelezen, en tssss tis net alsof ik mezlef lees....ik ga er nog niet mee naar de HA...want was er al voor de stress en depressie (had ik dus niet enkel stress...veeeeel stress......) tenmisnte dat zeiden die 4 papiertjes die ik in moest vullen van de HA....
Antares als je een diagnose hebt voor ADD opent dat wel deuren naar bijv een gezinscoach die je kan helpen met structuur te krijgen etc.
nou ze is eigenlijk een begeleider, weet de naam even niet zo. meer psychotherapeut voor begeleding van alyssa...tips en ondersteuning voor ons om om te gaan met alyssa enz....dus als ze bijv oorbeeld niet aan wil kleden dan geeft die persoon ons tips daarvoor... filmen enz doen we ook wel eens...
Misschien kun je eens een andere Psych proberen dan? Ik had eerst ook een andere daar werd ik echt niet wijzer van, die sprak meer dan dat ze naar mij luisterde. Maar sinds een paar maandjes zit ik nu bij een andere dame die wel heel goed de zere plek kon aanwijzen na 1 sessie en voel me inmiddels ook een stuk beter. T kwam ook eigenlijk op 1 ding neer: meer tijd voor jezelf nemen... (makkelijker gezegd dan gedaan...)
ach ze weet het heel goed eigenlijk....zit daar iedere keer te janken. en idd....meer tijd voor jezelf moet tijd nemen voor ontspannen en dan krijg ik automatisch meer tijd zegt ze voor de rest. want ren nuj rond als een kip zonder kop......overal achteraan ipv het voor zijn.
Heel herkenbaar hoor antares... Wij doen sinds enkele weken een schema maken voor de week op zondagavond. Alle afspraken/verplichtingen e.d komen erop, en de taken worden verdeeld over de dagen. Gek genoeg geeft dat een hoop rust. Daarnaast doe ik sinds kort hardlopen, 3x per week een half uurtje. Het leek me het fijnste omdat je dan niet verplicht bent om een bepaalde tijd ergens te zijn. Het is echt heerlijk! Verder ben ik in april begonnen met tennissen 2x in de week. En ik werk 24 uur per week (binnenkort weer 32) dat zijn dus mijn eigen dingetjes! Merk dat ik daar veel energe uit haal.
Ik wil ook wel sporten..moet ook eigenlijk. Maar eigenlijk ontbreekt het me aan puf en zin..... Werken, kon ik maar kan niets vinden, ben zelfs pas afgewezen om in de jumbo te werken! Ik heb weinig voor mezelf.....en dat zegt mijn therapeute ook...en jij dan? Waar ben jij in jouw huishouden...je zorgt voor alyssa, je zorgt voor ryanm, je zorgt voor je man...en wie zorgt er voor jouw? wie zorgt ervoor dat jij een pleziertje hebt...en daar heeft ze gelijk in. Ach ja....ik doe mijn best roep ik dan!
Het geen tijd voor jezelf hebben/maken is denk ik een bekend probleem voor alle moeders. Maar ik denk dat het voor moeders met een speciaal kindje extra belangrijk is. Ik herken het ook hoor. Ik zit nu weer wat beter in mij vel (ongetwijfeld speelt het goede weer ook mee), maar mensenkinderen wat heb ik me ongelukkig en opgefokt gevoeld. Nu T.obin ouder wordt merk ik eigenlijk pas hoeveel het van me vraagt en vergt dat de communicatie met A.yla zo moeilijk is en moeizaam gaat. En idd Antares wat jij ook al zegt: ik zorg de hele dag voor mijn kinderen, doe het huishouden, kook, maar wie zorgt er eens voor mij? Nou ja...niemand dus... Mijn man is een schat hoor, maar wel echt een vent, als je begrijpt wat ik bedoel . Tijdje terug ging ik lunchen met mijn zusje en schoonzusje. Mijn man was dus alleen thuis met de kinderen en het was niet echt lekker weer, dus hij kon niet echt met ze naar buiten. Nou ja, ik had heerlijk en gezellig gelunched, helemaal leuk. Kom ik thuis, kinderen bokkig, man bokkig en die vluchtte dus ook gelijk naar boven. Nouououou, toen baalde ik zo! Ik kreeg echt het gevoel dat ik dus schijnbaar niks voor mezelf mag doen ofzo, of althans zo weinig mogelijk en dat ik als ik thuis kom gelijk weer aan de bak kan. En weg was mijn ontspannen gevoel, het was zo'n domper op de feestvreugde. Ik heb dat later ook wel tegen hem gezegd en hij had er toen we spijt van. Speelt ook mee dat ik me vaak toch schuldig voel tegenover mijn man als ik eens wat leuks ga doen en hem alleen laat met de kinderen. Omdat ik wéét hoe zwaar het kan zijn. Maar ja, hij voelt zich echt nog gedn seconde schuldig hoor als hij eens wat gaat doen. En terecht ook natuurlijk, het is gewoon stom om je schuldig te voelen omdat je eens wat leuks voor jezelf doet. Maar dat is denk ik een beetje onderdeel van het "mamasyndroom"...