Hallo allemaal, Wij hebben intussen 4 jaar een sterke kinderwens en zitten midden in de MMM. Ik heb 2 ICSI-pogingen en 1 mislukte poging gehad. Daarvan is 1 poging uitgelopen in een miskraam. Allemaal heel heftig en zwaar. We zitten nu te wachten op onze volgende poging en die zal in oktober starten. Ik merk dat mijn man en ik het beide hier erg zwaar mee hebben en dat ik vaak denk dat ik het gewoon niet meer trek. Het lijkt allemaal zo lang te duren en al die energie en tijd die we erin steken, hebben gewoon nog niet tot een positief resultaat geleid.. Daarnaast (en daar schaam ik me heel erg voor) merk ik dat ik het hem onbewust kwalijk begin te nemen, omdat het probleem bij hem ligt.. Ik vind dit moeilijk, want ik weet echt wel dat het zijn schuld niet is. We krijgen vaker ruzietjes en ik voel me regelmatig zo slecht dat ik gewoon weg wil kruipen of wil slapen tot ik eindelijk zwanger ben.. Ik vroeg me af waar jullie tegenaan lopen en hoe jullie daarmee om gaan? Wat doen jullie om de tijd door te komen, om te zorgen dat je niet helemaal instort? Hoe zorgen jullie dat jullie relatie goed blijft?
Pfff wat lastig *knuf* Ik begrijp wat je bedoelt toen wij te horen kregen dat het zaad van mijn man slecht was terwijl bij mij alles goed was (kijkoperatie) had ik ook vaak het idee dat het alleen aan hem lag en ook al kon hij er niets aan doen nam ik het hem (ongemerkt) ook kwalijk! heel sneu wat hij wil ook niets liever dan een kindje samen en heeft het er ook ontzettend moeilijk mee! Later bleek ook het probleem bij mij naast PCOS ook immuunproblemen die het embryo afstoten... gelukkig neemt hij het mij niet kwalijk ... De MMM in zoooo moeilijk en oneerlijk! je moet sterk in je schoenen staan en een goede relatie hebben wil je het overleven! hopelijk wordt het jullie gauw gegund! heel veel sterkte!
Lastig he..T is echt een weg die vaak een lange adem vergt.. Wij begonnen nadat ik 2 missed abortions al had gehad met ex. Ik werd 2 keer door pil zwanger. Toen ik van mijn man na een dik half jaar niet zwanger werd zijn we naar de ha gegaan. Zaadtesten bleken uit dat man verminderd vruchtbaar is. Dus heel weinig, traag en misvormt zaad....direct verwijzing voor ICSI.. Poging drie zwanger van 2ling. Ging mis met 11 weken. Toen naar Gent overgestapt voor IUI D, ben ik daar helemaal onderzocht, blijk ik Hashimoto te hebben. Wel 'fijn' dat we allebei wat hebben zodat we elkaar niets kunnen verwijten. Maar dat heb ik ook nooit gehad eigenlijk. Mijn man zei toendertijd wel zoek maar een man die je wel moeder kan maken. Belachelijk!! Ik hou van hem, en niet van wel of geen zaad!! Wij hebben tot ons eerste zoontje uit China een weg van 12 jaar afgelegd. Ons zoontje uit China was er nog geen 3 maanden of de IUI D lukte nu wel!! Daarvoor ook nog 2 keer een missed abortion via IUI D. Nu gaan we dus voor een brusje...denk alleen , hoe graag we ook een derde willen, onze grenzen nu veel eerder bereikt zijn! Sterkte het is een lange weg met veel tranen, maar heel vaak wordt die weg ook beloond. Ik las daarom bewust alleen maar positieve verhalen hier. Om de moed erin te houden.
Hoe ik het volhoud? Ik heb echt geen flauw idee.. Op de een of andere manier klim je steeds weer uit dat diepe gat, wordt er een laddertje van hoop naar beneden gooit wat jou genoeg grip geeft om er weer even uit te komen. Vervolgens wankel je een tijdje op het randje, en dan komt er weer een negatieve test of uitslag van een onderzoek die je een klein duwtje geeft, waardoor je dat diepe gat weer in flikkert.. De touwtjes van het laddertje raken steeds meer versleten, maar tot nu toe houden ze het nog.. Zo, lekker cryptisch
@shaddixxx: mooi omschreven en heel herkenbaar.. het is wel heel vermoeiend hè? @twoboys: wat heerlijk dat je 2 zoontjes hebt. Het geeft me wel hoop dat het bij jou uiteindelijk goed is gekomen en dat je nu kunt genieten van die 2 en hopelijk binnenkort 3 maar jeetje... 12 jaar gewacht en een miskraam bij 11 weken dat is wel heel heftig.. @bibi: aan de ene kant zou ik (hoe stom dat ook klinkt) willen dat er met mij ook iets mis was.. Gewoon omdat ik dan de 'schuld' niet bij hem kan leggen. Gelukkig begrijpt hij het en kunnen we er goed over praten. Ik had voor dit traject nooit kunnen denken dat het zo zwaar zou zijn. Daarnaast vol ik me enorm onbegrepen door vrienden en familie..
Zodra we beginnen is het zwaar, oneerlijk, emotioneel en roep ik bijna dagelijks, we stoppen ermee. Maar nu a.s vrijdag weer een punctie op de planning staat, krijg ik er positieve energie van. De mmm is het lastigste wat ons huwelijk tot nu toe heeft moeten doorstaan. Vaak verwijt ik het mezelf, raak gefrustreerd en reageer dat af op manlief. We hebben het dus ook heel zwaar op het moment. Wat ik vooral lastig vind, dat het soms een strijd tegen elkaar lijkt, ipv met elkaar. Herkent iemand dit? Heel veel sterkte met alles. Ik hoop dat jullie wens heel snel werkelijkheid gaat worden. Dikke knuffel..
Wat herkenbaar!! Mijn vriendin zei vorige week, dat ze er graag voor me zou zijn, maar dat ze het moeilijk vind dat ik zo negatief ben op dit moment. Auw dat zeer.. Deze ronde valt me lichamelijk erg zwaar (bont en blauw, all over the place) en daar heb ik een paar keer over geklaagd tegen haar...
Ik vind juist de momenten voor het prikken heel zwaar.. Zodra ik ga prikken heb ik het gevoel dat ik er in ieder geval weer mee bezig kan.. En ik herken het ook wel, dat je het gevoel hebt dat je niet met elkaar strijdt, maar niet het gevoel dat we tegen elkaar strijden. Ik heb juist het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta.. Hoewel we het samen zouden moeten doen, voel ik me eenzamer dan ooit tijdens deze lange weg.. Wat vervelend dat je zoveel pijn hebt trouwens Ik denk dat het ook heel moeilijk is voor mensen om je echt te helpen.. Het is me ook wel gevraagd door mensen wat ze voor me kunnen doen, maar ze kunnen ook helemaal niets voor me doen.. Veel sterkte met je punctie meid!
Beste Nana en de rest, Het blijft altijd lastig, de een kan er beter mee omgaan dan de ander. Dat je het moeilijk vind tegenover jouw man, dat je hem een beetje verwijten maakt, vind ik wel begrijpelijk maar je moet niet vergeten dat er ook dingen zijn die de artsen niet kunnen zien. Wij zijn ook alweer 4 jaar verder, talloze onderzoeken hebben uitgewezen dat wij allebei kerngezond zijn en dat er geen reden is dat het niet lukt. Toch is het nog steeds niet gelukt. Zelfs niet na 6 IUI... Ik denk dat het ook zo kan zijn dat je gewoon, op dat gebied, niet bij elkaar past. Een vriendin van mij zit in de zelfde situatie als jullie, man bijna onvruchtbaar, en die heeft nu de 3e onderweg... Dus ja,.... Ik vrees dat je ook gewoon een beetje geluk moet hebben bij deze delicate gebeurtenis... Zaterdag begint voor ons de 1e ICSI poging. Ik ben er tot nu toe vrij nuchter onder gebleven. Het spuiten ging me het afgelopen jaar ook makkelijk af, wel gevoelig maar nog nooit blauw geweest. ik probeer er zo min mogelijk bij stil te staan en de hoop zo minimaal mogelijk te houden, dat werkt voor mij prima...
Zo herkenbaar allemaal. Vorige week zat ik erook helemaal doorheen. Ooit zat ik samen met mijn twee beste vriendinnen in de mmm. Nu heeft de ene 2 kinderen en is de ander zwanger van nummer 2 en 3 (tweeling). Toen ik dat hoorde heb ik echt de hele dag gehuild. Voelde me ook zo alleen. Had het gevoel dat ik het met niemand meer kon delen. Met mijn man kan ik het er gelukkig wel over hebben. Maar het is voor mannen nu eenmaal anders dan voor vrouwen. In ons lijf gebeurt van alles en wij voelen van alles. Ik denk dat wij ook meer hopen of zo. Dat laddertje is heel herkenbaar. Ik krabbel ook steeeds weer omhoog en lazer even later weer net zo hard naar beneden. Wij gaan samen wel heel bewust tussen de pogingen door even lekker op vakantie. Even tijd voor elkaar. Tussen ivf 1 en 2 hebben we bewust wat tijd genomen. Ik merk dat ik die nodig heb om die ladder weer op te klimmen. Om maar in het cryptische te blijven: neem de tijd om na eeen val weer zo hoog mogelijk te klimmen. Dan zak je minder diep terug. Tenminste, dat werkt voor mij zo. En de omgeving. Tja, ze willen wel, maar kunnen zo weinig. Merk ook dat hoe langer het duurt hoe minder men vraagt. Ik heb ook steeds minder zin om erover te praten. Er is niemand die weet dat wij met ivf 2 bezig zijn. Dat bevalt ook best goed. Gekukkig kan ik mijn ei dan wel hier kwijt. Sorry voor dit lange verhaal.
Lieve Nana, jeetje het is heftig allemaal he! Hier vond k alles prima te doen.. en dacht dat ik het allemaal wel aankon.. wilde geen pauze tussen de pogingen maar soms moest het ivm overstimulatie.. en na de 2e miskraam viel ik in een diep gat!!! Ik heb mijn man nooit verwijten gemaakt en heb altijd gedacht.. ik heb voor hem gekozen dus ik ga niet bij hem weg ook al is mijn kinderwens nog zo groot.. Hij was vaak wel bang dat ik hem zou verlaten omdat hij zag dat ik verdriet had,.,,maar de schat had zelf ook zoveel verdriet, maar liet dat niet altijd merken omdat hij sterk wou zijn voor mij. Ik ben een paar weken depressief geweest kwam mijn bed niet meer uit, ging niet meer werken, wou liever dood. Toen heeft mijn man me bed uit gesleurd we gaan nu naar de dokter. Ben met een psycholoog gaan praten en toen ging t allemaal wel weer iets beter... en ben ik vol goede hoop aan de volgende poging begonnen... weer een paar cryo's en weer niksss weer teleurgesteld... Toen gingen we beginnen aan poging 4 toen dacht ik nou 2 verse teruggeplaatst dit gaat em worden... En weeeer niet ... Toen had ik de hooop echt helemaal opgegeven.. van alle cryo;s had ik nog nooit een positieve test gehad. en dit was mijn laatste verse poging geweest. ik wist zeker dat het nooit zou lukken. Toen stelde mn arts een hysteroscopie voor, ze zei dat ze niet dacht dat er bij mij wat mis was maar dat je vaak hoort dat mensen daarna direct zwanger zijn omdat alles dan toch "open" is.. ik dacht nou ja zal wel.... direct erna terugplaatsing gehad van 2 cryo;s en nu ruim 13 weken zwanger van een tweeling. na veeeel tranen en veeel verdriet.. Blijf praten met je mannetje, waarschijnlijk heeft hij er ook veel verdriet van al laat hij dat niet altijd merken. Ik duim voor je dat het snel lukt meis! Heel erg veel succes!!
Hey Nana, heel herkenbaar, alles wat je zegt. Bij mij is het alleen andersom; ik voel me schuldig omdat er iets met mij is waar ze niet achter kunnen komen. Het wachten, de teleurstellingen, iedereen om je heen die zwanger raakt. Op momenten dat het teveel wordt, kan ik niet positief zijn. Op de betere dagen bedenk ik me dat er in ieder geval nog opties zijn. Dat is mijn enige houvast. Veel sterkte!
Vermoeiend is het zeker.. Ik voel me regelmatig echt helemaal 'op'. Dan wil ik niets meer, kan ik alleen nog maar huilen en voel ik me echt gruwelijk. En na een paar dagen is dat dan weer over en ga je weer door. Ik merk alleen wel dat die moeilijke periodes er steeds vaker zijn, en ook steeds langer duren
Ik las dus bewust alleen maar positieve verhalen hier en daar haalde ik mijn kracht uit. Wel vaak een jaar een pauze ingelast om bij te tanken.. Mijn missed abortion van 17 weken was wel de moeilijkste maar dat was ook gelijk mijn eerste en dat was zo heftig dat de andere, die rond de 3 maanden waren, wat dragelijker waren..klinkt raar..maar bedoel van die eerste was ik zo stuk, en kapot, dat ik sterker geworden was door deze ervaring.
Tegen een goede vriendin hoor je ook af en toe eens te kunnen klagen,zo herkenbaar,laat je hoofd niet hangen hoor!op een dag komt het goed echt waar en dan vergeet je de slechte momenten door al het mooie!hou hoop! Soms valt het zwaarder dan anders en het is nu ook zo dat anderen die het niet meemaken de teleurstellingen en het verdriet niet kunnen weten. Onwetendheid maakt dom zeggen ze en ik geloof dat alleen degenen die hetzelfde meemaken voelen wat jij voelt! Dikke 💋👍