Tot een bepaalde hoogte begrijp ik je wel. Ben ook dik met de zwangerschappen bij de eerste nooit echt klachten gehad op bloedarmoede na. Alleen lag hij in stuit. En met 40.2 is hij gehaald. ( dan heb je eigenlijk geen keuze.s meer als ze in stuit liggen) Het is veiliger voor een kind om dan met een ks geboren te worden. Was geen fijne bevalling kan ik je vertellen. Wel ben ik altijd serieus genomen. Maar wat was ik bang voor deze bevalling je weet niet wat je over komt bij een bevalling je moet je lot uit handen geven aan de artsen die er voor geleerd hebben. En dan kan het idd nog mis gaan. ( hier dus een ruggenprik die verkeerd is gezet waardoor ik als nog onder narcose gebracht ben. In een paniek angst aanval. Logisch als je bedenkt dat je denkt dat je stikt. Dus zoon niet geboren zien worden. Trauma kan ik je vertellen. Bij de tweede wilde ik perse natuurlijk bevallen. Van wegen trauma eerste bevalling. En ze zij heel ver mee gegaan in mijn wensen. Inleiding ect mijn kleintje moest wel geboren worden met 40+ omdat ik wel diabeet geworden ben tijdens de zwangerschap. Uit eindelijk toch een ks. Ben al jaren te dik en was altijd gezond tot dat ik zwanger raakte van mijn tweede daarna is mijn gezondheid nooit meer het zelfde geweest. Wat ik je eigenlijk wil mee geven. Laat het over je heen komen. Je moet toch eens bevallen hoe moeilijk ook. Hoe je emotie daarom heen ook voelen. Ze zijn niet tegen jou. Ze zijn er voor jou! Elke vrouw is bang voor de aankomende bevalling hoe goed je alles ook op gezocht hebt op internet of er over gelezen hebt. Je kunt je hier op voorbereiden tot een bepaalde hoogte. De rest is toch echt afwachten.
Waar blijkt dat uit? Waar ergens in heel mijn medisch dossier, gesprekken, keuzes en handelingen vanuit het ziekenhuis/dokters blijkt dat uit? Ik zou het graag ergens terugzien voordat ik 'zomaar' aannames doe. Ik wens graag ondersteunend bewijs te zien. Ondertussen zegt men namelijk A en doet men B. Dus aan aannames heb ik niets. Ik wil het graag goed onderbouwd hebben voordat ik mijn zelfvertrouwen de grond in laat trappen door een stel prutsers en mij dingen aan laat praten, want geen haar op mijn mond die erover nadenkt om mijn 'lot' in handen te geven van mensen die niet het verschil tussen 'bijna ingedaald', 'ingedaald' of 'niet ingedaald' kunnen zien/voelen. Met alle respect hoor, maar nee. Echt niet. @Roxie Hart, bedankt voor je reactie! Ik ben het roerend met je eens. Er is geen ruimte voor de patiënt en dat is erg vervelend. Ik vind het fijn om te horen dat er toch nog mensen zijn die zich niet laten leiden door 'de-dokter-zal-het-wel-weten', maar het normale gezonde verstand gebruiken.
Joycey, klopt het dat jij je ook aangetast voelt in je vrouwelijkheid, doordat de dokters er niet op vertrouwen dat jij de bevalling zelf aankunt? Dat gevoel krijg ik er nu bij.... En kan me dat ook heel goed voorstellen, trouwens. Hoe dan ook: knuff meid! Is de Vk inmiddels al geweest voor je bloeddruk??
Nou een katheter na je bevalling? Ik was bevallen en binnen 15 minuten stond ik te douchen haha Ze plaatsen ons gewoon in een hoekje ben benieuwd of ze ook zo tegen te dunne meiden zijn. Dat ze zeggen dat het niet door de bekken heen past en zo
Nou, ik voelde mij aangetast in mijn vrouwelijkheid toen er een gynaecoloog beweerde dat ik onvruchtbaar was. Met hem heb ik nog wel een appeltje te schillen Ik wéét dat ik vrouwelijk ben en ik geloof gewoon in mijzelf en in mijn lichaam, zolang ik geen ondersteunend bewijs krijg waarom ik daar aan zou moeten twijfelen. Ik ben gewoon geneigd om te denken: luister, vrouwen krijgen al miljoenen jaren kinderen, die ene van mij zal ook wel lukken. En MISSCHIEN is de zwangerschap problematisch, maar MISSCHIEN ook wel niet en heb ik nergens problemen mee. Het ziekenhuis gaat er van tevoren al vanuit dat er moeilijkheden gaan komen en dat stuit mij tegen de borst. Zij hebben geen vertrouwen in mij als persoon en kunnen dat niet onderbouwen. Waarom zou ik dat vertrouwen in hen wel hebben, waarbij ik véél meer bewijs heb dat zij tot nog wel veel meer mis-diagnoses in staat zijn dan ik kindjes op de wereld kan zetten? Zijn ze wel goed bij hun hoofd? Ik moet 24-7 bewijzen dat ik gezond ben en wél een kindje op de wereld kan zetten terwijl zij alvast hun medische plan maken vol met (mijn inziens) onnodige ingrepen - terwijl ik gewoon door heb dat ze de ene ongefundamenteerde onzin na de andere uitkramen...? En mij daarbij gewoon nog laten wankelen en mentaal twijfelen aan mijn eigen gezondheid? Waar ben je dan mee bezig als ziekenhuis? Nope, nog geen verloskundige gezien helaas - maar ik denk niet dat ze mij is vergeten hoor! Het komt vast goed, en anders bel ik haar wel even. Ik heb alle vertrouwen in haar en vind haar een lief mens, dus dat moet wel goed komen. Ik heb er zin in om straks met een zelfvoldane glimlach mijn bloeddruk te laten opmeten. Ik maak mij ook echt totaal niet druk daarom. Ik hou wel van een goed gesprek - het is niet bloeddruk-stijgend ofzo - dit topic
Ik zal er straks op reageren; eerst even een boterhammetje smeren Anders zit ik hier straks te verhongeren.
Graag gedaan. Toch denk ik wel dat je snel moet proberen om deze situatie op te klaren. Misschien toch die brief schrijven of nog een gesprek aangaan. Misschien dat je vk je daar bij kan helpen? Jij moet namelijk straks wel bevallen in het ziekenhuis en als je daar aankomt vol woede richting het personeel is dat niet echt bevorderlijk voor je ontspanning/ontsluiting. Ik snap echt goed dat je boos bent, maar ik hoop ook dat je er uit kunt komen met ze voordat je bevalling begint. Dan hoop ik dat je er toch de ervaring van kunt maken die je wenst voor jezelf en je kindje. Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe!
Ik vind dat een prima idee ! Graag zelfs! Hoe zou jij dat aanpakken? Hoe zie je dat voor je? Ik kan toch niet een vergadering inlassen waar alle 24 medewerkers aanwezig zijn en dit gezamenlijk te bespreken en hen met hun 'onzin' te confronteren en hen hierop aan te spreken??? Ik geloof niet dat artsen naast hun ongetwijfeld drukke schema ook nog even in hun pauze mijn zorgvuldig opgestelde brief door zullen lezen en daarbij overigens sowieso rekening willen houden met mij als persoon. Ik geloof daar niet zo in. Ik probeer daarin ook heus wel reëel te blijven. Ik moet straks inderdaad bevallen in het ziekenhuis en heb zoiets van: ik bepaal wat er gebeurt. En wanneer ik een katheter weiger, weiger ik die, heb je daar maar respect voor te hebben en anders weiger ik die met grof geweld. Hetzelfde geldt voor een inwendige schedelelektrode bij de baby. Ik kan mij daar wel druk om maken, maar je weet inderdaad nooit hoe het loopt, dus dat is afwachten. In mijn bevallingsplan staan deze zaken vermeld, echter heeft het ziekenhuis nu al zo'n beetje toegezegd dat ze hierin niet mee zullen gaan want *insert-nog-meer-onzin, het zal ongetwijfeld nodig zijn - want jij bent dik*. Ik ben overigens ook niet van plan om direct bij het starten van de bevalling naar het ziekenhuis te gaan of om ieder wissewasje te bellen. Dat roepen ze wel, maar dat doe ik niet. Ik ga pas wanneer IK daar aan toe ben en ik bel enkel wanneer IK mij ongerust voel. Als het aan hen ligt, zou ik dagelijks bellen, heb ik het idee. Alsof alle zwangere vrouwen maar als een stel zenuwpezen naast de telefoon zitten te wachten en ondertussen op hun blote knieën de vloer schrobben ofzo? I do have a life. Ik ga pas naar het ziekenhuis wanneer ik denk daar aan toe te zijn. En mijn emoties daarbuiten gelaten - ik ben namelijk inderdaad boos, verdrietig, gekwetst en teleurgesteld - ook met mijn gezond verstand kan ik hier niet bij p.s. Er kwam net een brief van dokter 3, of ik mij volgende week wil melden - want die afspraak heb ik niet gemaakt afgelopen woensdag; uiteraard op een tijdstip waarop mijn partner niet kan (en dat wist hij ook verdraaid goed dat ik daar afhankelijk van ben) . Nog eventjes en ik ga hier met mijn armen over elkaar zitten wachten en ze komen mij maar halen ofzo.
Dus ik bel op, krijg ik de secretaresse aan de telefoon die zegt: oh, u bent die zwangere mevrouw van de *huppelepupstraat*, ik mag die afspraak niet verplaatsen want ik heb die permissies niet. Ik kan u enkel laten terugbellen door de dokter. Whatever. Weet je? Ik ga wel thuis bevallen - stik lekker in je medische indicatie. Het moet toch niet gekker worden! Hahahaha. Ik kan me wel voorstellen dat steeds meer mensen hier voor kiezen en het medische gebeuren voor gezien houden. Het is toch gewoon lachwekkend triest!?
Ik denk dat ik bij de VK waar jij het evrtrouwen in hebt dit alles eens zou aankaarten, misschien dat zij je kan helpen om dit duidelijkt e krijgen bij het ZH. Wb die afspraak: opbellen en verzetten naar een tijdstip dat voor jou haalbaar is. En mocht dokter3 weer beginnen te mekkeren, hem vertellen hoe je erover denkt. Overigens ook bij de andere doktoren. Je bent een MENS geen nummer, en dat je overgewicht hebt (heb ik ook) betekend niet automatisch dat je ook gelijk een 'probleem-geval' bent of zal worden. Mochten ze er zoveel problemen mee hebben, dat ze je dan gelijk inleiden en niet nog 800000 onderzoeken doen. Ik loop zelf ook in het ziekenhuis, en daarnaast nog bij de VK Laatst werd mij door de VK gevraagd waarom ik dat wilde: In het ziekenhuis ben ik een patient, met vooral een medische stempel op mijn kop. Bij de VK ben ik MENS, word ik behandeld als mens en niet als nummer Iedere keer in het ziekenhuis krijg ik te horen dat mijn bloeddruk te laag is, dat is ook zo. Kan ik er wat aan doen? NEE, ik heb in mijn leven nog niet zoveel zout gegeten als in deze zwangerschap! Wel sprak ik laatst mijn gyn en die vroeg wat ik wilde, hoe ik wilde bevallen, hoe ik het voor me zag endaar heb ik wel een fijn verhelderend gesprek mee gehad. Deze gyn zei ook tegen mij: ik ben hier voor JOU!! Vooral de klinisch verloskundigen heb ik het mee aan de stok. Dit is niet goed, dat is niet goed, vrijwel iedere 2 weken onderzoek voor blaasontsteking ofzo. Oh ja, en vooral zo min mogelijk doen op een dag. En dan onderhand kwaad worden als je verteld dat dat haast onmogelijk is met 2 kinderen, 2 katten, 1 hond, een huishouden en een partner die meer niet thuis is dan wel.
Uhh ja! Iedereen word in een hokje gepropt zolang je zwanger bent. Ik ben 19 weken en weeg 54 kilo en ziet nog heel weinig. Hoe vaak ik wel niet nu en bij mijn andere dochter heb gehoord (niet alleen van artsen hoor) dat ik nog wel eens problemen ga krijgen omdat ik zo tenger ben.... Onzin! Maar het werd er nog eens ingedrukt omdat mijn dochter vastzat en niet vanwege mijn bekken maar doordat ze een sterrenkijker was en niet meer draaide... Of ik wel genoeg eet, baby zal wel te klein zijn enz. Bij mijn eerste waren de artsen elke x weer verbaasd als ze zagen dat ze goed groeide dus nu zeggen ze er niks meer van. Ik ben nu eenmaal zo gebouwd alleen voor de andere is het heel erg makkelijk te oordelen. Dun of dik iedereen is onzeker te krijgen! We zijn ook nog eens moeders in wording dus wij willen graag op de roze wolk blijven en niet naar beneden getrapt worden
Enerzijds weet ik hoe frustrerend ziekenhuizen kunnen zijn (bij bloedprikken tot meerdere keren aan toe zelf moeten meehelpen: 'daar ligt nog een buisje, moet die niet ook gevuld worden?' 'ohhhhjaaaaa!' - zucht), maar aan de andere kant: toen ik op het laatst zwangerschapsvergiftiging kreeg dacht ik zelf eigenlijk de hele tijd, ach het valt wel mee, wat doen ze nou moeilijk en panisch, laat me toch. Maar ze hadden dus wel gelijk . En liever heb je natuurlijk ook dat ze je iets te goed controleren dan te weinig. Wat betreft de opmerkingen over je gewicht; ik snap dat dit niet leuk is. Dit zou je aan kunnen geven bij de afdeling, of voorafgaand aan elke afspraak: "ga het nu niet weer hebben over mijn gewicht, want ik weet wel dat ik te zwaar ben, en ik vind het niet fijn daar elke keer opmerkingen over te krijgen". Maar heb ook een beetje vertrouwen in de artsen! Bij mij stonden in het kraamoverdrachtsdocument uiteindelijk ook wel wat onjuistheden (rupturen die ik niet had gehad, bijvoorbeeld), dat heb ik in het nagesprek nog wel aangegeven, maar qua behandeling hebben ze alles uitstekend gedaan, en daar gaat het uiteindelijk om. Kleine onjuistheden als matige beweging terwijl jij het veel beweging vindt boeien op zich niet zo, natuurlijk.
Snap wel dat je hor en dol word. Miss maar een mooie butten (spelt iets) met de tekst ja ben dik dus? Zo is me nichtje ook gek gemaakt ze moest dus na een accademische zhuis voor echo etc bang maken voor kz. Snap ook niet waarom je 24 verschillende gyns ziet. Liep ook in het ziekenhuis (eigen besluit) maar had wel mijn eigen. En tijd en geen haast bij afspraak werd goed begeleid alleen bij de bevalling gyn die dienst had (met weigering van een gyn die ik niet aan me bed wil). En dat werd geacepteerd dus snap het echt niet dat het zo moet. en mochten ze nu een onderzoek willen weiger en eis een bevalling dan ben je er van af en kan je genieten
he meid, ik moet werken heb niet tijd om alle reacties door te lezen.. maar..... toen ik ongeveer een anderhalf jaar geleden halverwege mijn zwangerschap zat, kwam inderdaad hier en daar me wel eens ter ore over dat overgewicht. wat ik zelf ook heb...... En hier in het hoge noorden gaan ze er voor mijn gevoel in eens anders mee om. Je moet naar de gyn etc. Maar even op jou situatie gespitst.... die bloeddruk zou ik een paar keer na laten meten, en blijkt het inderdaad te hoog.. zou mijn volgende vraag zijn waarom in je dan opgenomen moet worden, waar daar het doel van is, wat je thuis niet kunt? naar een zwangere vrouw in de stress jagen en in een omgeving te plaatsen die jij niet prettig vind. Daarnaast.. trek je eigen plan. Jij als mama weet het het allerbeste. En als jij denkt dat het goed gaat met de beeb, prima! Want je hoeft het niet te pikken. Ik heb toen ook een aantal dokters bij mijn bed weg gestuurd en alles geregeld met 1 gyn. En wat betreft dat een dokter dan opschrijft dat je baby matig beweegt, maar dat is wat zij op dat moment voelen. Ik zou daar echt geen waarde aan hechten. Jij voelt je baby en dat is belangrijk! En wat zij zien.. ach.. "niet te hard duwen hoor! straks ben je je hand nog kwijt" En opzich als je zover heen bent is wat extra controle ook wel ok. En misschien moet je een beetje in de spiegel kijken, van ok.. Hormonsters! allemaal in jullie mand nu.... we gaan dit over ons heen laten komen.. dan ga ik er over nadenken wat ik wil en wat ik verstandig vind. Meis deze stress is niet goed voor je baby. Ga dit aangeven bij je vk dat je hier last van hebt. dat er niks van klopt. Dat je begeleid wil worden door beperkte mensen. Niet zomaar weer een afspraak in laten plannen.
hey Joycey, heb niet alles gelezen, alleen je opening dus als ik dingen dubbel zeg, lees je maar even over mijn reactie heen Dat er wordt gezet dat de baby matig beweegt, terwijl jij hem voelt jumpen, zou ik me echt niet druk om maken. Matig is ook goed, vooral op zo'n termijn en maakt verder geen verschil. Het opmeten van je bloeddruk is bij mij in het begin bepaald. Soms zit er verschil in rechter en linkerarm. Ze kunnen het beste telkens dezelfde arm nemen, maar in principe maakt het meestal niet uit. Soms ligt een baby met het hoofdje vast in het bekken, maar floept eruit. Dit kan gebeuren en wellicht dat daar het verschil door komt. Dat gedoe over dik zijn en bla bla... kan er ook slecht tegen. Wordt tegen mij ook altijd gezegd, maar dan 'netjes' als in: u heeft een dikkere buikwand. Oftewel: speklaag.... ach ja. Gisteren werd het bij de 20 weken echo weer even duidelijk gezegd, maar ze vroeg daarna of ik dit al wist. Ik heb gezegd dat ik dit al héél vaak heb gehoord (een beetje geirriteerd), waarop ze vertelde dat dit elke keer moet worden gemeld bij de zwangere. Waarschijnlijk omdat het dus inderdaad wat lastiger is met meten en weet ik veel wat. Het is dus protocol (helaas...). wat betreft dokter 3, tja... dat is gewoon een minkukel die uit de hoogte wil doen. Lekker lullig doen, maar ik zou bij eventuele volgende afspraken of wat dan ook vragen om niet bij hem te hoeven. Ben je daar vanaf. verder zou ik het toch een klein beetje met een korreltje zout proberen te nemen en erover praten met een dokter die je wel oké vindt. Er zit vast wel iemand tussen toch? gewoon je mening blijven verkondigen hoor, niks mis mee. Jij bent de zwangere patiënt en niet iemand die achterlijk is, dus ze moeten maar luisteren.
Ik ben denk ik de enige die denkt dat het een goed iets vind dat je ze je zo in de gaten houden, flink overgewicht kan nu eenmaal voor flinke complicaties zorgen in een zwangerschap en je kindje gaat voor alles dus ja dan de extra controles dan ook maar. Ik vind het een beetje overdreven dat je alle transcripten zowat opvraagt dat wekt denk ik ook geen vertrouwensband op (aan beide kanten) Ja so what ze zeggen steeds wat van je gewicht, dat had je van te voren kunnen weten, je hebt zelf een bewust risico genomen en hoort dus helaas erbij, ik moet zeggen dat ik zelf ook wat overgewicht had bij de eerste 2 (BMI van 35) en heb nooit de opmerkingen gehad die jij hebt gehad eigenlijk, helaas ook niet zo goed in de gaten gehouden waardoor ik dus wel met suiker ben doorgelopen en ik zelf aan de bel moest trekken met eiwit in urine en verhoogde bloeddruk. Je hebt altijd dokters waarmee het meer klikt dan de ander maar ik vind ze niet perse "onzin" uitkramen, ze zijn gewoon voorzichtig en nemen geen risico, vind ik alleen maar een goed iets misschien is dat irritant voor jou maar dat is een keuze als je zwanger word met overgewicht en weet dat dat erbij kan horen (waarmee ik niet zeg dat het erg is maar van te voren kan je dit wel inschatten) Probeer eens een wat neutraler vlak te vinden en iemand ook eens een kans te geven dan zal je zien dat je vaak nader tot elkaar komt en veel betere gesprekken kan voeren met een dokter.
Gelukkig is de verloskundige net geweest - bloeddruk was goed en ze begreep mij volkomen en springt voor mij in de bres zodat ik niet in mijn eentje hoef te knokken. Alle stukken kunnen overleggen en de fouten aangekaart en ze gaat me ermee helpen. Ik ben dus gewoon gezond (joh). Heb nu nog visite, dus ik zal later wel wat meer uitgebreid reageren.
Haha, yeah right! Ik was volgens de artsen onvruchtbaar. Dit kindje/deze zwangerschap was NIET gepland. Ik had in verband met medische redenen medicatie om gewicht te verliezen waarmee ik moest stoppen vanwege de ongeplande zwangerschap. Ga lekker elders oordelen als je het zo goed denkt te weten hoe roekeloos ik zogenaamd wel niet ben om als dik wijf zwanger te worden. Jemig... Wanneer een arts/gynaecoloog tegen mij zegt dat ik onvruchtbaar ben en nooit zwanger kan worden zonder vruchtbaarheidsbehandelingen - mag ik dat toch aannemen. Dat ik vervolgens toch zwanger bleek te zijn - is zeker ook de schuld van mijn dikheid ofzo? Get real.
Volgensmij kunnen we bij jou beter alleen maar ja, nee en amen zeggen en mag je geen eigen mening hebben over de situatie ?! Sorry ik reageer anders nooit op zulke onderwerpen.. maar je reageert zelfs gigantisch fel op iemand die een eigen mening heeft.. Ben ik blij dat ik jou gyn niet ben.. waar je je wel niet zo verschrikkelijk druk om kan maken zeg! Verder hou ik mijn mening over het onderwerp zelf maar voor me, voordat ik ook de wind van voren krijg van je! Hopelijk mag je snel bevallen en ben je snel van de hormoontjes af ( mag toch hopej dat het daar aan ligt)