Hoi dames, Ik weet niet hoe het komt maar ik schrik de laatste tijd echt overal van... Loop ik langs een huis en hoor een baby hysterisch huilen dan slaat de schrik me al om het hart en denk ik gelijk 'zou alles wel goed gaan daar?' Zit ik thuis en hoor ik buiten een kind gillen schrik ik me ook rot en denk gelijk het ergste. 'k ga dan ook vaak kijken. Lig ik op bed, hoor beneden geluid gaat m'n hart wild bonken en kan ik ook niet meer slapen en moet eerst zeker weten dat het niks is. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden. 'k vind mezelf dan best een aansteller ik was eerst nooit zo angstig. Ik denk dat het komt door de nieuwsberichten die je soms leest maar het is zeer vervelend om je steeds rot te schrikken Herkenbaar voor iemand?
Totaal niet eigenlijk. Ja als ik een geluid beneden hoort wat nergens vandaan kan komen ga ik ook kijken natuurlijk. Mijn kinderen liggen ook in huis. Verder als ik een kind hoor huilen denk ik "arme mamma!" en als er kinderen gillen/huilen buiten wacht ik eerst tot de moeder zelf komt, gebeurd dit niet dan ga ik altijd even polshoogte nemen want ik ken alle kids goed en zo nodig kan ik er een naar huis brengen. Hoop dat het je niet teveel belemmerd in je dagelijks leven want dat is natuurlijk niet fijn als je hoort te genieten van je meisje! Anders toch even hulp zoeken. Sterkte!
Jep heb ik ook met periodes,dus heel herkenbaar, daarbij series of films waar kinderen iets overkomt kan ik enorm emo van worden, homevideo's als iemand "valt" of uets zit ik met shrik van auw....
Heb je momenteel veel stress, als ik erg getresseerd ben, schrik ik meer en heb ik ook meer angst. Ook meer nachtmerries
Ik schrik ook niet van alle baby's die huilen hoor maar bijv. wel van de baby van de buren een paar huizen verderop. Dat kindje huilt zo hysterisch af en toe, je hoort dat als je voorbij hun huis loopt. Ik denk dat ik er vroeger niet eens bij stil had gestaan maar nu denk ik al snel dat er iets mis is. Ben bijna een doemdenker aan het worden
Meestal als je moeder bent herken je bepaalde huiltjes, misschien is er werkelijk iets aan de hand en kun je ze buiten een keer aanspreken en een praatje maken. Kijken wat voor mensen het zijn. Misschien is er wel wat met het kindje waardoor die wat meer huilt (KISS ofzo) Weetjijveel. Dan ben je direct wat gerustgesteld (of juist niet maar dan weet je ook de volgende stappen haha) Vaak weten de ouders het zelf ook niet meer en kun je wat tips uitwisselen!
Zou kunnen idd. 't is ook dat je leest over kinderen die mishandeld worden e.d. en nu ikzelf moeder ben trek ik me alles veel meer aan. Maar ik wil niet zo'n overdreven bezorgd moedertje worden haha
Daarom zeg ik ook, spreek de ouders eens aan! Het kan zijn dat het kindje mishandeld word maar het kunnen ook hele liefhebbende ouders zijn die met een medisch kindje zitten. Of misschien een huilbaby en met de handen in het haar zitten. Het is moeilijk te beoordelen van buitenaf omdat je allemaal gehuil hoort maar niet de situatie zelf kent. Mijn oudste had het KISS-Syndroom. De eerste weken heeft ze nonstop gehuild wat was ik blij toen ik met iemand aan de praat raakte en ze dit aanwees. Ben meteen gaan googlen en na 3 behandelingen van een osteopaat had ik een heel ander kind! Uiteindelijk 8 behandelingen gehad en ik ben op een hele mooie roze wolk gekomen terwijl die pikzwart was in de eerste weken! Zo zie je maar dat niet altijd alles slecht hoeft te zijn! Plus dat kindermishandeling van een baby vaak (niet altijd natuurlijk) voortkomt uit onmacht omdat je gewoon echt niet meer weet wat je moet doen en dan heb je al die hormonen die nog door je lichaam gieren, de vraag of je het wel goed doet heeft iedereen maar zet daar een huilbaby bij en je weet voor jezelf zeker dat je het COMPLEET verkeerd doet... Ik wed dat mijn buren mij ook genoeg veroordeeld hebben in die periode. Als ze me toch eens aangesproken hadden toen ipv veroordeeld had ik die roze wolk wellicht veel eerder gehad.
Oh maar ik bedoelde het helemaal niet veroordelend naar mijn buren toe hoor. Ik heb echt ook wel aan de mogelijkheid van een huilbaby gedacht of dat er iets anders mis kon zijn. Ik noemde dit voorbeeld meer om duidelijk te maken dat ik me zo druk maak om dit soort dingen. Dat ik al snel schrik van geluiden als een kind dat hysterisch huilt (terwijl er niks aan de hand blijkt te zijn) of laatst bijv. dat hier 's avonds laat naast het huis een kat aan het janken was en ik dacht dat mijn dochtertje boven heel raar huilde in haar bedje Ik kan dan zo enorm schrikken. 's Nachts een deur horen dichtvallen en dan blijkt dat dat bij de buren vandaan komt. Omdat ik eerst nooit zo schrikkerig was word ik er nu wel eens gek van. Ik kan gelukkig ook wel weer relativeren en tegen mezelf zeggen dat ik niet zo overdreven moet doen.
Mar, ik denk inderdaad dat het niet zozeer om je buren gaat maar om je eigen verhoogde gevoeligheid. Ik zie dat je kindje nu 10 maanden is. Wat mensen vaak onderschatten is het feit dat hormonen en alle wisselingen daarin (want ook nu gebeurt er nog van alles in je lijf) veel met je doen. En die hormonen zijn echt niet 'over' na de eerste 5 kraamdagen en ook niet na de eerste 9 maanden. Er gebeurt gewoon heel veel met je en de een reageert daar ook meer op dan de ander. Wat ik hoor is dat je alert bent geworden. Je spitst je oren, lijkt het wel. Dat komt vast omdat je alert bent op je eigen kindje. Er is niks mis mee, het hoort er een beetje bij. Maar mocht je er last van krijgen of het gevoel dat het erger wordt (angstgedachten etc die je maar niet los kunt laten) trek hier of elders dan nog eens aan de bel. groetjes, Flerk
Dank je voor je berichtje. Ik denk ook dat het begonnen is vanaf dat mijn dochtertje geboren is. Ik trek me alles nu veel meer aan dan daarvoor. Die akelige hormonen ook...