Mijn zoontje van 4 stelt steeds vragen over de dood en ik weet eigenlijk niet precies hoe ik daar een gepast antwoord op kan geven zonder hem bang te maken. Zijn juf is een tijdje geleden een baby verloren tijdens de zwangerschap en sindsdien komt hij dus met dat soort vragen - waar is de baby heen? - waarom gaat een baby dood? - waar ga je dan heen - gaan mama en papa dood? Hij zegt dat hij dat nieg wilt en dan heel erg verdrietig zal worden en zal huilen Laatst vroeg hij in de auto 'word ik weer een baby als ik klaar ben met doodgaan'? Hoe leggen jullie de dood uit aan een 4 jarige zonder hem/haar bang te maken
Zou zelf bij de bibliotheek hier een boekje over gaan lenen. Dan kan je op zijn niveau uitleggen wat 'dood' is
Wat geef je nu als antwoord? En neemt hij daar genoegen mee? Mijn dochter is de laatste tijd ook erg bezig met de dood, maar ze neemt (gelukkig) genoegen met de antwoorden die ik haar geef. Dat sommige mensen en dieren doodgaan omdat ze heel oud of heel ziek zijn veel ouder dan papa en mama (als ouderdom de reden is) en vooral véél zieker dan bv. wanneer je de griep hebt. Zo oud of zo ziek dat je niet meer kunt leven. En dat als je dood bent, je weg bent en nooit meer terug komt. Toen bedacht ze inderdaad dat wij ook dood konden gaan, wat ik natuurlijk niet kon ontkennen, maar ze nam gelukkig genoegen met het antwoord dat dat nog wel even zou duren en dat ze dan hopelijk groot genoeg was. Ook uitgelegd dat ze dan natuurlijk veel verdriet zou hebben, want dat had ze zelf ook al bedacht, en dat we daarom nu zoveel mogelijk moesten genieten. Boekje kan inderdaad ook goed helpen. En verder zou ik proberen zijn aandacht vooral op het hier en nu te vestigen. Ik denk dat de meeste kinderen vragen stellen waar ze aan toe zijn. En ook genoegen nemen met bepaalde antwoorden tot ze toe zijn aan meer informatie. Ik zou dus 'klein beginnen', als hij meer wil weten dan stelt hij vast wel meer vragen en dan kun je altijd meer vertellen. Zou het onderwerp wel open houden, zodat hij niet met zijn vragen blijft zitten en zelf misschien wel allerlei antwoorden gaan bedenken.
wat je ook kunt doen is zeggen: wat denk jij? Vaak komen ze zelf met een oplossing en kun je daar je verhaal op aanpassen. Op die manier geef je ook niet meer informatie dan hij aan kan
wij geven altijd een terugkoppeling van en wat denk jij! verder zijn we er open en eerlijk over en vooral niet over slapen praten want dan worden ze bang! en wij zijn gelovig en zeggen dan dat pake etc etc (helaas vele jongeren en ouderen overleden) dat ze bij de here zijn. ik ben helaas vroeg geconfronteerd met de dood en helaas ook onze kinderen ik heb j vorig jaar ook meegenomen naar zijn tante hij heeft hier goed van kunnen zien hij is er niet bang voor zo ist leven ik ben opgegroeit in vooral openheid en dit geven we onze kinderen ook, kinderen vertellen veel in hun kinder taal en dat accepteren ze deze wereld ook zijn er boekjes voor
Ik ook! Gewoon simpel houden en kijken waar het schip strand. Kinderen van deze leeftijd onthouden toch alleen maar wat ze aankunnen en willen onthouden.
Lastige dingen zijn dit! Inderdaad ook vragen "wat denk jij?". Maar hier ook erkennen van gevoel. Dat werkt bij ons wel goed. "Dan ben ik verdrietig" bijvoorbeeld. Ja, dat klopt. Dat is ook heel erg verdrietig. Ik kan me herinneren dat ik als kind zijnde veel en veel te vaak hoorde; "dat slaat nergens op, doe normaal en stel je niet aan". Ik heb me voorgenomen om dit zelf nooit aan mijn eigen kind terug te geven. Het ligt ook aan de situatie denk ik. De ene keer kun je iets beter uitleggen dan de andere keer. En de tip om een boekje in de bieb te gaan lenen is absoluut ook een goede! Fijn he, die wijsneusjes die ineens van alles willen weten?
Helemaal mee eens, maar soms zou ik toch niet de precieze waarheid zeggen. Bijvoorbeeld als mijn dochter vraagt of wij ook dood gaan (mijn opa is laatst overleden, dus toen was ze er erg mee bezig), ontken ik dat gewoon. Punt. De waarheid is natuurlijk dat we wel ieder moment onder de spreekwoordelijke tram zouden kunnen lopen... al is de kans klein. Een kind van twee heeft geen besef van kansberekening, dus die hoeft van mij niet onnodig bang te worden. Dus in dat geval "lieg" ik wel en zeg ik dat ik pas dood ga als ik heel oud ben, en zij al een "grote mens".
Mijn dochtertje leer ik nu ook al over dood. Zijn pas een vogelspin, 2 vogels en een cavia dood gegaan. Ze heeft ze ook dood gezien en afscheid genomen en daarna begraven. Het hoort en nu eenmaal bij en als zr straks meer vragen gaat stellen krijgt ze eerlijk antwoord.
Mja wat is eerlijk... Tot de ranzige details.. Of toch wat subtieler. Vele wegen naar Rome. Ik was alleen niet zo geamuseerd dat oma vertelde dat opa een sterretje was geworden. Van alle mogelijke dingen om te vertellen vind ik die toch een beetje raar.
Hier al een hoop dieren die dood zijn gegaan en een oma van Kyra (mijn schoonmoeder). Toen gewoon gezegd dat ze dood zijn, komen ook niet meer terug. Ik heb er niet om heen gedraaid. Heb gezegd dat als je dood gaat, je een sterretje aan de hemel wordt. Af en toe zwaait ze naar de sterretjes en noemt ze iedereen op die dood is. Hier dus ook geen vragen meer over dood oid. Gewoon in kindertaal uitleggen hoe het is, geen verhaaltjes gaan verzinnen. Zo denk ik erover
Haha ik zal haar niet het ontbindingsproces vertellen nee hihi maar idd geen sterretjes of wat dan ook. Als de dan een diertje of een mens zou missen gaan we wel naar het graf toe Mijn oma is vorig haar November overleden, we woonde daar in huis dus ze was dr best wel kwijt. Ze ging ook zoeken enzo. Ik heb haar betrokken in het hele proces, dus oma is dood en ze wordt begraven. Ze ging ook mee naar de begrafenis (heb haar dan niet meer laten kijken) en we zijn al een paar keer bij het graf geweest. En het is goed zo.
Ik zeg zelf nooit dat ik niet dood ga. Wel dat ik het niet van plan ben en heel oud wil worden. Een kind kan niet kansberekenen maar ik wel en ik zou het vreselijk vinden als mijn dood een extra negatieve lading krijgt door een leugen. Verder ook de wat denk jij methode. Mooie ideeën benoem ik als een mooi idee en verder niet.
Ik vertel hier gewoon hoe het gaat: dat je dan niet meer leeft, niets meer kunt/niet meer kunt bewegen, niets meer voelt, niets meer denkt en je lijf dan begraven wordt. Als een machientje/apparaatje dat het niet meer doet, zo kan dat met je lijf ook gebeuren. Meestal als je heel oud bent, soms als je heel erg ziek wordt of een ongeluk krijgt. Wij zijn christelijk, dus verder het verhaal van de hemel enzo.
Gewoon de waarheid vertellen dat is echt het beste. Laatst was er bij Opa een vogeltje dood gegaan, onze oudste vraagt opa waar is het vogeltje nu. Ik hoor het mooi aan en opa antwoord zonder erover na te denken, die ligt in de kliko, want die doet niks meer hé. Ik dacht nog ohh hoe zal ze erop reageren, maar ze zegt gewoon oké opa En ze loopt naar me toe en zegt Mama er is een vogeltje van opa dood en die ligt nu in de kliko. En ze gaat gewoon verder met haar puzzel en heeft het er niet meer over gehad. Terwijl onze kat eerder dood was gegaan ik er een heel verhaal over dat ze een sterretje was geworden van had gemaakt en onze dochter dat maar raar vond en steeds vragen stelde, hoe ze dan daarheen gevlogen was. En of ze ook vijf puntjes had net als de sterren bij Dora En er dus veel meer mee bezig was daardoor. Niet echt te vergelijken met een baby, maar voor een kind is het vaak wel het beste om eerlijk te zijn anders gebruiken ze hun eigen fantasie erbij. Is mijn ervaring althans.
Mijn opa of oma overleed( weet niet meer of het opa of oma was) en zoon was een jaar of 4/5 en is mee geweest om in de kist te kijken eerst wilde ik het niet maar hij heeft daarna nooit echt veel vragen daar over gesteld. Wel vertelde ik het over het sterretje. En dat zal ik nu weer doen. Als het gebeurt kan is aanwezig heb nog een oma die 83. Dan zal ik dochter die wel veel vraagt vertellen dood is dood en wat daarna komt en hoe en wat dan zal ik eerlijk vertellen dat ik ook niet weet wat er dan gebeurt. Maar van een sterretje vertellen ja waarom niet. Zoon vroeg het wel nooit maar soms zeiden we dag ( opa en of oma)
Ik heb een grietje in de Xenos een keer stom staan aankijken toen ze tegen haar collega zei: ik vertelde mijn zoon dat opa in slaap is gevallen en niet meer wakker word. Mijn b*k viel open! Hoe werk je een kind een trauma aan? Nee mijn dochter de waarheid vertelt want onze hond overleed, ging naar de dierenarts en kwam dus niet meer terug. Smorgens vroeg nog snel gedag gezegd maar dat snapte ze nog niet helemaal. Later vroeg ze wat er was gebeurd en wij vertelde dat Dingo was dood gegaan en een sterretje was geworden. Dus maakte ze van dr handjes een verrekijker, keek naar boven naar de sterren en zei Dingo gedag. Sindsdien alles wat dood is of op straat ligt zegt ze: ja die vogel is dood en is bij Dingo toch mama? Dan zeg ik ja dat heb je heel goed hihi Dingo heb het maar gezellig daarboven
Hier vertel ik het precies zo. Laatst had Eva het erover en kwam met allerlei mooie theorieën en dan zeg ik: dat zou wel heel mooi zijn hè?