Ik weet het even niet meer, wil het even van me afschrijven. Het zal wel een lang en rommelig verhaal worden, sorry daarvoor Naar de buitenwereld doe ik maar alsof alles leuk en aardig gaat, maar in werkelijkheid voel ik me verschrikkelijk. Ik heb een verleden waarin ik meerdere malen matig depressief ben geweest en voel me de laatste tijd weer net zo. Maar dat kan toch helemaal niet? Ik ben nota bene zwanger, alles gaat goed met de kleine en we verwachten na onze prachtige dochter nu een zoon. Wat wil een mens nog meer? De hele zwangerschap ben ik al bang dat er dingen mis gaan. Waarom weet ik niet. Misschien omdat ik door onze dochter weet wat er op het spel staat, geen idee. Ik heb eigenlijk geen reden om bang te zijn, elke echo is goed, kleine groeit prima en lichamelijk is er met mij ook niks mis. Nouja, bijna niet dan... Ik heb tijdens de eerste zwangerschap bekkeninstabiliteit gehad. Tot mijn grote verbazing ging dat deze zwangerschap een hele tijd goed. Ik deed wel rustiger aan, maar kon in principe alles wat ik wilde doen. Tot een paar weken terug. Ik werkte al een tijdje halve dagen ivm bekkenklachten en veel harde buiken, niet heel ernstig. Maar na een relatief druk weekend moest op zondagavond de verloskundige komen omdat de harde buiken op weeën begonnen te lijken. Gelukkig loos alarm, maar wel even een waarschuwing van mijn lichaam. Een dag later was het klaar met de bekkenklachten, van het een op het andere moment kon ik niet meer normaal lopen. Volgens de fysio een reactie op het schrikken op zondagavond. Sindsdien heb ik 24/7 iemand in de buurt die voor mijn dochter zorgt. Ik kan het niet meer zelf. Kan haar niet meer optillen, niet achterna rennen als er gevaar dreigt. Verschrikkelijk, wat een waardeloze moeder kun je je dan voelen! En nu? Nu zit ik dus al zo'n drie weken aan huis gekluisterd. De enige "vriendin" die ik had in deze stad heeft me een paar maanden terug per email laten weten geen vriendinnen meer te willen zijn. Zij kan moeilijk kinderen krijgen en weet zich blijkbaar geen houding met mijn zwangerschap. En in plaats van dat ze daarover eerlijk is laat ze me gewoon vallen als een baksteen. Ze beschuldigd me er zelfs van dat ik "klaag over de zwangerschap, zonder rekening te houden met haar gevoelens". Ik heb notabene maanden op eieren gelopen omdat ik me schuldig voelde dat ik wel zwanger was en zij niet.. Klagen? Wat had ik te klagen voor bovenstaande? Een ieder in mijn omgeving geeft juist aan dat ik nergens over klaag. Maar goed. Ondertussen voel ik me dus ronduit k** en ik heb geen idee hoe ik zo de laatste weken door moet komen. Ik slaap bijna de halve dag, de andere helft probeer ik mezelf een beetje aan het werk te zetten in huis. Ik heb niet echt zin om de babykamer in orde te maken, krijg het spaans-benauwd als ik er aan denk dat ik straks moet gaan bevallen en zie een baby in huis helemaal niet zitten om eerlijk te zijn. Ik zie er zelfs enorm tegenop om morgenmiddag een paar uurtjes alleen met mijn dochter te zijn, hoe erg is dat?!
Meid, ook zonder je verleden met depressie kan dit gebeuren in de zwangerschap onder invloed van hormonen, maar is wel van belang dat je dit gaat melden! Bij je omgeving, verloskundige etc... want dit is niet goed! Dus als het ochtend is trek je aan de bel! Heel veel sterkte!
Eens met Me26: trek aan de bel bij je man en bij je verloskundige! Ik herken een hoop gevoelens van mijn eerste zwangerschap en de periode erna. Ik had ook bi en (naar achteraf bleek) een depressie. Het is niet gek dat je nu zo moe bent en er tegenop ziet om alleen met je dochtertje te zijn. Goed dat je dat herkend en erkend. Nu de stap zetten om hulp te zoeken. Heel veel sterkte en succes en lucht hier vooral je hart als je daar behoefte aan hebt, maar zoek de echte hulp bij je man en vk.
Neem alsjeblieft je klachten serieus! Ik heb beide zwangerschappen hiervoor dezelfde klachten gehad als jij. Ik ben de tweede zwangerschap bij de POP poli aangemeld, dat is een poli speciaal voor zwangeren met psychische klachten. Het gevoel dat je ergens terecht kunt als het teveel wordt is ook al een opluchting. Bij deze zwangerschap weet ik inmiddels dat het door de hormonen komt en dat het na de bevalling waarschijnlijk gewoon weer weg is. Trek in ieder geval aan de bel bij de verloskundige!
Allereesrt *knuffel* en veel sterkte. Daarnaast sluit ik me aan bij bovenstaande reacties: trek aan de bel. Door het aan te geven krijg je de kans om over je gevoelens, zorgen en angsten te praten en kunnen andere je helpen. Opkroppen maakt het alleen maar erger.
Ik sluit me aan bij de bovenstaande reacties. Ik heb ook in het verleden een fikse depressie gehad en het eerste wat mijn vlk zei was, als je ook maar iets voelt wat erop lijkt direct bellen! Heel veel sterkte meid en vraag die hulp!
Ik sluit mij ook aan bij iedereen zijn reactie! Ik vind het zo erg dat jij je zo voelt! Zeker wel laten weten aan je man, omgeving en VK! En ik ben best ook moe en met twee kleuters in de vakantie alleen thuis met hen te zijn valt niet elke dag mee........
Iedereen bedankt voor jullie lieve woorden en begrip. Het doet goed om je verhaal kwijt te kunnen Ga het dinsdag bij de vk aangeven, en dan duidelijk deze keer zonder hoop dat ze aan een half woord genoeg hebben. Heb goed gepraat met mijn partner en het stukje acceptatie moet nog komen maar komt vast.
Oh bah wat een hel kan dat dan zijn he. Al die dingen die je voelt zijn al erg, maar omdat je ze voelt voel je je weer schuldig enz enz. En dan is het cirkeltje rond. Ik herken het ook echt gigantisch. 37 weken zwanger van de 2e (binnen 10 maanden heb ik 2 kinderen dadelijk), kan door zwangerschapsdiabetes en enorme vermoeidheid en slapheid bijna niet voor mijn aller geweldigste zoontje zorgen en dat doet zeer!! Krijg er nu weer bijna traanogen van. Maar omdat je hormonen door je lijf gieren ga je denken dat je niet eens meer wil zorgen voor je kind en draaf je er in door. Maar lieverd, als je ECHT een slechte moeder was dan zat je hier dus niet mee..... wat aangeeft dat je er dus mee bezig bent en je het zelf ook echt niet leuk vindt. Dat maakt je juist een goede moeder. Ik probeer me hier ook aan vast te houden, omdat t gewoon waar is, maar het valt niet mee. Ik heb echt met je te doen, maar ik wil je zeggen dat ik je eerlijkheid enorm veel betekenend vind en dat we maar met zn alle hier lekker blijven zeuren...... zo komen we de tijd wel door haha. Ik zou ook eerder ingeleid worden, omdat het kindje erg groot blijkt, maar ik heb iedere keer een andere gyn (zwaaaar irritant) en deze wil weer niet inleiden. Dus mijn hoop is vervlogen en daardoor voel ik me weer eem slechte moeder, omdat ik dus liever ingeleid wil worden dan de natuur afwachten. Dus ik snap je en ik denk heel veel vrouwen. Idd zeker aankaarten want ik weet zeker dat je je er beter door gaat voelen. Echt!
Wel wat beter, al hoeft er maar dit te gebeuren en ik barst weer in tranen uit De opluchting dat het herkenbaar is voor zovelen en dat ik het kwijt ben bij mijn vriend doen wonderen gelukkig Krijg zelfs kriebels om dan toch eindelijk die babykamer in orde te maken!
Las net je verhaal, heftig! Wil je een virtuele knuffel geven! Ik zit midden in een PND en sindskort hulp. Stukje acceptatie komt nu langzaam aan. Sterkte voor jou! Goed en knap dat je het vandaag gaat bespreken. Fijn dat je ondanks je nare gevoel ook fijne momenten hebt. Die zijn kostbaar hè... X!