Meid, ik heb dat ook, zie al bijna sterretjes als de naald voor de vaccinatie te voorschijn wordt gehaald. Kun je niks aan doen, zit tussen je oren. En die pleister kan wel weggefotoshopt worden hoor! Ik snap dat je er voor je kind wil zijn als hij je nodig heeft, maar gelukkig was de papa er. Hoop dat jullie leuke foto's hebben gemaakt.
Hier gaat het verstand op nul. Onze middelste heeft toen ze 3 jaar was weleens met haar hand tussen een putdeksel gezeten.Ik heb haar nog nooit zo hard horen krijsen.Haar 3 middelste vingertjes waren helemaal gedeukt.Eerst handje onder de kraan en onderwijl HAP bellen dat we eraan kwamen.Ik heb er een koude doek omgewikkeld en mijn man is met haar achterin gaan zitten.Ik wilde zelf rijden.Ik was enorm bang dat haar handje was verbrijzeld.Ze is links en het was haar linker handje.Met de arts alles meegekeken en geen kik gegeven.Toen de geruststellende worden dat er niets definitiefs beschadigd was.Van opluchting begon ik te trillen en zweten en werd het zwart voor mijn ogen en moest ik echt even gaan zitten.Dat was een enorme ontlading. Iedereen reageert anders.
Ik zou er ook echt niet bij kunnen blijven. Zou ook een gat in mijn kin vallen Ik zeg nu al altijd tegen mijn vriend, die vaccinaties bij het cb kan ik nog handelen maar voor de rest zal hij met ze moeten gaan. Ik kan daar gewoon echt niet tegen.
Allereerst: wat rot voor je mannetje! Hoop dat hij zich alweer beter voelt. Verder: papa was toch bij hem? Hij was niet alleen, dit was gewoon een gevalletje 'mannen onder elkaar', en jij als mama mag nu gewoon de kleine patient eens flink vertroetelen. Als ouders heb je nou eenmaal verschillende talenten, daarom is het zo fijn als je elkaar als man en vrouw kunt aanvullen. Jij kunt er niet bij zijn als je kind pijn heeft, papa kan dat wel. Jij kunt weer andere dingen beter die papa minder goed kan! Teamwerk!
Zou net zo reageren als jij. Kan er ook niet bij blijven. Dan weet ik me geen raad met mijn emoties. Bij beide kinderen is laat bij medische dingen gebleven. Keelamandel onder narcose deed hij ik vind ze daar na op. Prikken was ik wel bij bij het cb. Maar had neiging neiging om de wijk verpleegster te slaan. Toen het eens niet anders kon dochter onderzoek blaas niemand die het voor mij kon over nemen en bleek ik het wel te kunnen. Wat dit betreft vind ik je volkomen normaal reageren. Het zijn je emoties
Het ergste vond ik nog dat hij toen de tweede er in zat zei; Kraaaaaar (klaar) en dan huilend met een heel zielig stemmetje. Moest er nog een knoop in gezet worden en die trok de arts dus kapot. Hij was nog niet klaar. Dan breekt je mamahart echt in duizend stukjes hoor .
Wat rot voor je mannetje zeg! En natuurlijk voor jullie. Ik weet niet of ik nu iets verkeerds zeg,maar als je daar zo erg mee zit,waarom ga je dan geen therapie volgen ervoor? Of misschien heb je dat al... En sowieso,zelfs mensen zonder angststoornis die kunnen er niet tegen als hun kindje iets overkomt. Dus ik vind sowieso dat je jezelf niet zo hard moet aanrekenen. Ik zeg altijd tegen mezelf,als ik ergens tegenaanloop waar ik van baal,dan ga ik kijken of er iets is wat me zou kunnen helpen. Of het daadwerkelijk helpt is een ander verhaal,maar dan kun je jezelf in ieder geval overtuigen dat je met de beste bedoelingen hulp hebt gezocht!
Op zich zeg je niks verkeerd, maar ik heb allanggg hulp en zelfs met die hulp zal ik op bepaalde punten ''zwak'' blijven. Dat is nu gewoon eenmaal zo en daar moet ik maar mee leren leven. Maar als ik zo lees hoeft het daar dus niet aan te liggen.
Dan ben je toch al hartstikke goed bezig! Jezelf niet te hard aanpakken hoor,je bent ook maar een mens met emoties! *knuf*
Ik handel in dat soort situaties vanuit mijn werk. Ik zit in de zorg dus maak vaak heftige dingen mee. Ik ben dan juist heel rustig en zelfverzekerd. Terwijl mijn man dus hier ook absoluut niet tegen kan. Zo heeft ieder zijn eigen kwaliteiten. Wees niet te streng voor jezelf.
Hier ook een mama met een paniek/angststoornis. Toen mijn dochter onder narcose gebracht moest worden voor het verwijderen van de neusamandelen, dacht ik ook als mama maar mee te moeten, dat hoort nu eenmaal zo en die paniekstoornis zet ik opzij. Nou niet dus!! Zodra zij dat kapje op haar mond kreeg, kreeg ik een paniekaanval. De wereld begon te draaien, hyperventileren en bang om flauw te vallen. Ze moesten mij een kruk geven om rechtop te blijven staan Ook ik heb enorme schuldgevoelens en papa gaat nu voortaan mee, dus ik snap precies hoe je je voelt meid!!
Hier precies hetzelfde, werk ook in de zorg. Maar als het om mijn kinderen gaat, ben ik het grootste watje wat er bestaat
Joh.... Ik zit zelfs al met geknepen billen als de hond haar inenting moet hebben, laat staan 1 van de kinderen. Bij mezelf vind ik het allemaal niet zo heftig, bloedprikken ofzo. Maar bij de kinderen ( en hond) brrrr!
Ja bij mezelf ben ik ook het ijskonijn zelfde. Bloedprikken, eendenbekken. Niks is te gek hoor. Maar op mijn zoon reageer ik zoooo anders.
weet zeker als je man er niet was geweest had je het ook gekunt. Kijk zeker weten door ik het niet maar we zijn sterker dan weer denken. Hoop dat zijn kinnetje snel geneest en jullie een mooie trouw dag hebben. Kan me voor stellen dat je al op van de zenuwe bent van wegen de aankomende bruiloft. Brengt ook een hoop spanning mee al maanden mee bezig de dag zelf komt nu snel voor bij. Neem een paar dagen rust met je kindje. En dan je mooie grote dag.
O wat naar voor je zoontje. En voor jou natuurlijk. Zelf ben ik bij de eerste flinke val (niets ernstigs, schaafwond in gezicht, wel vuil) inwendig compleet door het lint gegaan. Wist me voor haar nog wel rustig te uiten, maar had een complete blackout qua wat nu te doen. Omdat ik al voorzag dat dat vast niet de laatste keer was dat ik in een dergelijke situatie zou komen (smurf net n jaar en hoogzwanger van de tweede) ben ik een kinder-ehbo cursus gaan volgen. Sowieso heel nuttig, maar ik ben ook veel rustiger geworden. Heel veel praktische tips gekregen voor omgaan met emoties bij onverwachte ongevallen. Misschien kan jij er ook baat bij hebben? Baat het niet dan schaadt het in elk geval zeker niet. Succes met de kleine man.
zonde van de foto's maar wel leuk verhaaltje voor later hier juist precies andersom. hubby begint hier in paniek te raken wat ie nou moet doen en ik ben de nuchtere die alles heel rustig gaat regelen na het troosten van mn kleine gup. meneer had ergens gezien dat het wel leuk is om face first van de glijbaan te gaan. helaas zijn er aant einde van de glijbaan van die rot tegels meneertje lag van kin tot haarlijn open. geen hechtingen, waren allemaal schrammen. Ik rustig alles schoonmaken, en hubby hoorde ik maar gillen of we niet naar 1e eerste hulp moesten wilt niet zeggen dat ik emotieloos ben maar ik kan ik dat soort gevallen best rustig alles op een rijtje zetten. achteraf komt bij mij dan pas het besef wat er gebeurd is en dan komen de tranen vaak wel