Hier gaat t ff niet zo lekker.. Ik heb lichamelijk zo veel pijn en ellende van de miskraam dat ik niet eens stil kan staan bij het verlies van het kindje en de verwerking. Ik vind het verlies inmiddels nog het minst erg van deze gebeurtenis. Dat geeft denk ik wel aan hoe slecht ik er lichamelijk aan toe ben. De ontwikkelingen zijn bij mij inmiddels dramatisch. Wakker geworden met hele erge pijnlijke steken in mijn baarmoeder. Ze werden steeds erger. Heb ontzettend gehuild onder de douche. Ik voelde gewoon dat t niet goed zat. Heb meteen de gynaecologie gebeld en ze hebben de dienstdoende gynaecoloog opgeroepen. Er zat weefsel vast onderin de baarmoeder dat de gynaecoloog handmatig heeft verwijderd. Ik vond dat heel pijnlijk! Was helemaal aan het trillen van de pijn. Ik moest ook echt meepersen. Maar er zit nog steeds iets vast bovenin de baarmoeder dus wordt dinsdag gecurreteerd. Ondertussen zware pijnstilling en antibiotica. Ik voel me alsof er een vrachtwagen heel langzaam over me heen is gereden. Dit is echt een miskraam from hell. Ik ben ook wel wat huiverig voor zo'n curretage maar er is geen andere optie helaas. Dit is mijn eerste zwangerschap en ik vind het heel verdrietig dat dit mijn eerste ervaring was. Mijn man wil over een tijdje weer proberen maar ik moet er niet aan denken... Eerst dit maar achter de rug.
Meid wat verschrikkelijk zeg... het verlies is geestelijk al zo zwaar en dan ook nog zoveel lichamelijke narigheid! Bah zeg... Ik weet dat ik ook tijdens mijn vorige miskraam (3 weken geleden) zei, dit nooooit meer... en nu willen we er toch weer voor gaan! De wens is groter dan de pijn en het verdriet. Heel veel sterkte ook voor dinsdag!
Ahh Stess,wat een ellende voor jou allemaal zeg Dinsdag ben je hoop ik van de meeste lichamelijke pijn af,dan zal het verwerken van dit allemaal beginnen. Ik wens je daar heel veel sterkte bij! Probeer nog maar niet vooruit te kijken,dat komt wel weer.
Stress: dat is ook wel heel rot allemaal... Hopelijk voel je je gauw weer een stuk beter. Voor jou vind ik het met name zo rot, omdat het je eerste zwangerschap is. Ook mijn eerste was een mk en ik weet uit eigen ervaring dat ik bij elke zwangerschap bang was dat het mis ging, je staat er niet meer onbevangen in en dat is echt niet leuk. Verder: Ik slaap op zich wel goed, maar werd gisteren en vandaag huilend wakker en wist gelijk dat het kindje dood was en niet meer in mijn buik zat, ik hoop echt dat dat gauw over is, want het is gewoon echt niet leuk wakker worden. Ik hoop gewoon dat ik het een beetje snel verwerken kan, voor mijn kinderen en man is het gewoon niet leuk dat ik zo af en toe compleet in tranen ben. Ik doe wel mijn best om vrolijk te zijn, maar moest mezelf vandaag echt een schop verkopen om iets te gaan ondernemen. Al snap ik dat het ook komt omdat het nog maar net is gebeurd, maar het liefst was ik nl gewoon in bed gebleven....eigenlijk wil ik geen mensen zien, maar alleen zijn en dat is niet goed volgens mij, hoe doen jullie dat nu? Als ik aan werken denk wordt ik al naar, ik wil gewoon geen mensen zien, niks uit willen leggen, alleen maar rust. Hoe is dat bij jullie? En vanmorgen (eigenlijk vanmiddag) wilde ik me aankleden: geen broek paste me en ik wil nu echt echt ECHT GEEN zwangerschapskleding aan nu. Gelukkig hielp mijn man zoeken en vond hij een broek die ik aan kon, hij begrijpt ook dat ik dat niet wilde, hoe is dat bij jullie?
Mamabri,ik vind het altijd moeilijk.Iedereen is anders en ieder verwerkt dit op haar eigen manier.In mijn ogen is niets goed of fout. Ik vind je vrij hard voor jezelf (mag ik wel zeggen toch?) ... Vind het super dat je vrolijk wil zijn voor je man en kindjes,maar dat hoeft toch niet? Je bent niet vrolijk,je hebt verdriet.Verdriet dat er mag zijn,al snap ik helemaal dat je dat eigenlijk ook niet wil. Gister ben ik zelf wat meer beneden geweest,maar was total loss.Vandaag dan ook vooral in bed gelegen,gezeten.Lekker in m`n huispak.De oudste 2 zijn gister met m`n ouders mee gegaan om te logeren en m`n man heeft zich met de jongste bezig gehouden. Dat had ik even nodig,even niets... Mij lijkt het niet verkeerd dat je even niets wil,dat je geen mensen wil zien en in bed wil blijven liggen.Als je de kans hebt gewoon doen zou ik zeggen! Even tijd voor jezelf maken,jezelf de ruimte geven om het verlies van Laurie te verwerken.De rest komt allemaal wel weer. Ik heb nog geen gewone kleding aan gehad en als het wel zover is heb ik wijde broeken die ik voor de zwangerschap ook droeg. Je gaat toch niet morgen al werken mamabri? Rustig aan hoor,zorg maar goed voor jezelf! Digi hug van mij..
Je mag best zeggen dat ik hard ben voor mezelf, het is misschien ook wel waar. Maar weet je, ik ben gewoon bang dat als ik dat niet doe er gewoon niets meer gebeurd. Dat ik me dan alleen maar op mezelf richt dat ik dan alleen maar depressiever wordt. Ik hoop dat ik juist doordat ik mezelf dwing aan het gewone leven mee te doen, ik de draad zo snel mogelijk kan op pakken. Ook vanmorgen weer naar wakker geworden, naar gedroomd, dus weer huilen. Op zich doe ik best rustig, de 2 jongsten logeren bij mijn schoonouders, 's middags ga ik er naar toe. Ik wil gewoon niet dat zij in de kamer aan het spelen zijn zonder toezicht (ze zijn 1 en 3) en ik in de keuken sta te huilen en dat ze dat merken. De oudste is op vakantie, dus ik heb de tijd wel aan mezelf, maar ik merk gewoon dat ik bezigheden zoek, gewoon om niet aan de afgelopen week te denken. Werken doe ik nu nog niet, in elk geval deze week zit ik nog in de ziektewet, en mijn man belt vanavond mijn cheffin om te overleggen, aangezien ik het zelf nog niet zie zitten om volgende week te moeten beginnen. Hoe probeer jij het te verwerken? En lukt dat een beetje? Jij ook een dikke knuf terug!
Mamabri,wat naar die dromen die je hebt Dat lijkt me heel verdrietig. Wat ik al zei,iedereen is anders en verwerkt het anders.Zelf ben ik niet bang om steeds depressiever te worden. Ik denk er juist heel veel aan.Hoe alles is gegaan,hoe gewenst dit kindje was na da eerste schrik..hoe we dingen aan het plannen waren,ruimte maakte in ons huis ons hoofd en ons hart. En ook hoe verdrietig de eerste echo was..en de tweede waar het dan echt duidelijk definitief mis was. Hoe het daarna is gegaan,alles heeft al tig keer m`n hoofd gepasseerd.En al tig keer ben ik in tranen uitgebarste. Ik praat er veel over met mijn man en met vriendinnen.Gisteravond had ik een rustig/blij moment.Voelde ik me daar weer rot over. Voor mij werkt het om het allemaal maar te laten gebeuren,als ik verdrietig ben dan huil ik.De kindjes zien mijn verdriet ook,dat is mss vervelend voor ze maar het is niet anders. Mama is niet alleen maar blij,zeker niet na zo`n verlies. Nou zijn ze hier wel wat ouder (9jaar 8 jaar en 1 jaar) ,dat scheelt mss. Voor mij werkt het denk ik wel om het op deze manier te doen.Of dat zo is moet nog blijken natuurlijk.Maar op dit moment heb ik het gevoel dat het wel goed komt,dat dit verlies een plekje zal krijgen. Ik kan alleen maar zeggen doe het zoals jij het wil.Daar kan niemand anders over oordelen. Niet 1 mens is het zelfde.Maar ik denk wel dat je het je zelf echt veel moeilijker maakt op den duur door je verdriet nu weg te stoppen.
Het is niet zo dat ik mijn verdriet weg stop, maar dat ik het niet wil laten zien aan andere mensen, vandaar dat ik die dus zo min mogelijk wil zien Ik ben niet zo goed in dat mensen hun armen om me heen slaan om me te troosten....... Ben wat dat betreft erg op mezelf en voel me daar ook ongemakkelijk bij (niet bij mijn man natuurlijk, maar vriendinnen en tantes enz.) En misschien is dat ook wel een beetje hard voor mezelf, maar ik ben vrij strak opgevoed, ben ook al wat ouder (38) dus was ook een iets andere tijd. Bij mijn 2e mk zei mijn moeder: ach, kind, je hebt al 2 gezonde kinderen....Die snapte dat echt niet. Nou was ik ook maar net zwanger toen het mis ging. Nu bij dit kindje reageert ook zij anders, omdat het een echt babytje was en is ze wel erg meelevend: ze belt elke dag (woont 3,5 uur rijden) en vertelde me over haar eigen miskraam en is ze wat opener. Maar mijn moeder is 70 en komt uit een adelijke familie, dus is zooo anders opgevoed dan hoe ik mijn kinderen op voed, snap je? Ik geloof wel dat ik het op een gegeven moment een plekje kan geven en ook mijn dochtertje van 3 heeft me al wel zien huilen, maar ik wil niet dat ze dat de hele dag door ziet, snap je. Ik doe gewoon een beetje rustiger aan en probeer de dingen een beetje op te pakken in een rustig tempo, maar wil dus niet in bed liggen (als je snapt wat ik bedoel) Ik praat er ook wel met mijn man en moeder over en vind het ook fijn dat ik hier op ZP mijn verhaal een beetje kwijt kan, ik geloof zeker dat dat ook helpt mijn gedachten weer te ordenen, en net wat je zegt: dan voel je je even beter en voel je je daar weer schuldig over.... Wij vrouwen zitten raar in elkaar
Sstt,ik ben ook al 34 Maar ik begrijp je wel.Als jij het ongemakkelijk vind om onder de mensen te komen dan doe je dat toch even niet/minder. Je hebt al genoeg aan jezelf en je gezin toch? Zo zie ik het nu iig,eerst aan mezelf en ons gezin denken.De rest is bijzaak Hoe voel jij je lichamelijk? Ik ben nog echt een dweil,zo slap nog.Ik zit flink aan de vitamine,maar het zal wel ff tijd nodig hebben. Daarom heb ik ook helemaal niet de behoefte om iets te doen.Ben blij als ik even kan douchen,daarna ben ik weer zo moe. Alles stap voor stap op de manier zoals je dat zelf wil,dat lijkt me het beste toch. Zeker fijn om het hier op zp te delen,weet ik tenminste dat ik niet de enige ben die zich rot voelt omdat het even goed gaat
Werd net gebeld door mijn leidinggevende. Ze vroeg hoe het ging, en begreep goed dat het nog niet zag zitten om te gaan werken. Het hoofdkantoor had aangegeven bij haar dat ik geen salaris ontvang omdat mijn zwangerschap onder de 24 weken is geeindigd en je dan niet in de ziektewet valt, je bent nl niet "ziek". En volgens haar mogen ze ook niets uitbetalen wanneer het onder psychisch valt. Ik heb haar aangegeven dat ik nog niet mag werken van de gynaecoloog, omdat ik behoorlijk wat bloed ben verloren, dus dat het onder medisch valt. Nou moet ik (mijn man) vanmiddag het hoofdkantoor bellen om te bekijken met hun of het toch onder medisch valt, zodat ik salaris betaald krijg.......:x Het is toch te gek voor woorden? Dat je met zoiets niet eens de ziektewet in mag? Mijn leidinggevende is het wel met mij eens en vind de regel ook niet kloppen, maar ja, zij kan het ook niet veranderen, het is wettelijk zo geregeld, belachelijk!
Nah ja zeg,dat is toch echt niet normaal zeg :x Pfff,alsof je niet al genoeg aan je hoofd hebt zeg. Echt heel triest dit....kan er met m`n verstand niet bij iig.
Haha erg eigenlijk he? We zouden blij moeten zijn dat we een lichtpuntje hebben en af en toe even niet verdrietig zijn.... Als ik naar mijn andere kinderen kijk voel ik me weer even gelukkig, dat scheelt. Lichamelijk ben ik net een dweil, ik heb erg veel bloed verloren tijdens en na de "bevalling". Zoveel dat ze me (wel op mijn verzoek) hebben gecurreteerd. Ik had met 15 min terug op zaal moeten zijn, maar ik ben een uur weggeweest. De gyn vertelde dat er ontzettend veel weefsel en bloed zat, dus zijn ze langer bezig geweest met de curetatie . Jij scheelt niet veel in leeftijd met mij (ik waan me ook 34 ) Vind dat er tegenwoordig gelukkig anders met een mk wordt omgegaan dan 20 jaar terug (toen had ik de 1e mk) daar werd helemaal niets mee gedaan, je moest gewoon door met je leven, want ach, je was nog jong werd er gezegd: stel je niet aan! Absurd natuurlijk.
Ja, belachelijk he? Maar goed, ik laat mijn man wel bellen vanmiddag dat ik gewoon teveel bloed heb verloren en ik gewoon niet MAG werken (is ook niet gelogen) maar inderdaad, alsof wij al niet genoeg aan ons hoofd hebben!
Ik heb dat ook met onze kindjes,het zijn echt zo`n kanjers.De jongste (16 maanden) heeft het ook zo door. Geeft ineens kusjes en knuffels ,zo lief! Doet me iig veel goed. Ik had 12 jaar terug m`n eerste miskraam.Toen nog wel priller als deze.Maar ook zoveel kwetsende reacties "ach je bent nog zo jong,nog kansen genoeg" en dat soort dingen. Echt erg toch Sommige mensen snappen het gewoon ook niet.Maar ja,dan kunnen ze in mijn ogen beter hun mond houden Zoveel bloedverlies is niet niks en dan is dan nog maar puur het lichamelijke.Wie dat niet snapt heeft toch ook het inlevingsvermogen van een erwtje! Ik vind het bij mezelf moeilijk in te schatten.Ben erg veel verloren donderdagnacht. Zou denken dat het wel leeg is,maar blijf nog behoorlijk wat verliezen.Hoop echt niet dat een curretage ook nog nodig zal zijn ..Volgende week donderdag heb ik de echo,afwachten maar.
Nee, sommige mensen snappen het ook echt niet..... Mijn ene schoonzusje wilde me al niet feliciteren met deze zwangerschap, dat deed ze wel na de 12e week voor het geval dat, zei ze..... Ik was 13 weken toen bleek dat Laurie was overleden, maar de felicitatie heb ik nog niet binnen (die hoef ik nu ook niet meer natuurlijk ) maar ze heeft nog niets van zich laten horen, he-le-maal niets! En daar ben ik heel boos over! Ik verloor echt elke 5-10 min stolsels zo groot als mijn vuist, en de placenta zat er bij mij nog in. Hoe is dat eigenlijk bij jou? De afspraak was eigenlijk dat ze zaterdag cytotec zouden inbrengen en zo nodig zondag dus weer om te kijken of de placenta los zou gaan. En dan zouden ze as vrijdag kijken of ik schoon zou zijn. Dat gaf minder risico voor de baarmoeder zei de gynaecoloog in eerste instantie. Maar omdat ik dus zelf heb aangegeven dat ik het gewoon echt niet trok (geestelijk) om constant op te moeten letten of de placenta er uit ging en mede omdat ik al zoveel bloed verloren had is bij mij alsnog besloten tot een curretatie. Ik heb ipv de normaal benodigde 15 min, een uur op de operatietafel gelegen, zoveel stolsels, weefsel en bloed zat erin! Ik moet eerlijk zeggen dat die mij 100% mee viel. Het bloeden is nu te vergelijken met een gewone menstruatie. Hoe is dat allemaal bij jou en wat is jouw reden dat je geen curretatie wil?
Logisch dat je boos bent...echt niet te geloven dat iemand die zo zicht bij je staat niets van zich laat horen. Ik ben veel verloren,een half uur na de eerste pillen begon het bloed verlies al.Niet veel later verloor ik het vruchtzakje. Daarna begonnen de echte weeen,toen ik de trap af liep naar de wc voelde ik iets heel groots.Dat viel in de wc,het was hetzelfde gevoel als de geboorte van de placenta na 2 van mijn bevallingen. Het zag er ook zo uit,alleen dan kleiner en platter.Als een grote plakkaat zeg maar. Daar schrok ik wel van,ik had dat niet zo groot verwacht.Vanaf dat moment heb ik een aantal uur op de wc gezeten en verloor ik tijdens de weeen iedere keer een stuk zwangerschap (dat besef vond ik zó heftig). Dat ging zo door tot 4.30,toen verloor ik nog wat en voelde ik me echt leeg.De weeen zakte af en het bloedverlies werd minder. Later is het bloedverlies toch weer meer geworden.Nu verlies ik zoals een heftige menstruatie (daarbij verlies ik ook altijd stolsels). Het lijkt me gewoon heel naar om alsnog gecurreteerd te moeten worden.Donderdagnacht vond ik echt zo heftig. Van de ene kant ben ik wel blij dat we het samen thuis hebben meegemaakt,als het dan ook schoon is.Dan is het niet voor niets geweest. En ook omdat de echo pas volgende week donderdag is.Ik zou niets liever willen dan dat we het dan af kunnen sluiten.Dat de echo laat zien dat alles oke is en we weer vooruit kunnen gaan kijken.
Tegen mij is gezegd dat als ik meer bloed ging verliezen dan een "normale" menstruatie ik moest bellen. Is het niet verstandig om even contact met je vk/gyn te hebben? Het bang zijn voor "niet af kunnen sluiten" had ik dus ook heel sterk, vandaar dat ik zelf gevraagd heb om curretage. Ik moest er niet aan denken om een week zoveel bloed te verliezen + dat de placenta er dus nog zat, moest ik zelf constant in de gaten houden of ik die al kwijt zou zijn. Net wat jij zegt: elke stolsel, elke druppel bloed herrinnert je aan je mk. Bij mij is het dus goedgekeurd omdat ik al heel veel bloed verloren was en de placenta nog vast zat. Mocht je alsnog moeten: de curretatie op zich is mij mee gevallen. Ondanks dat ik met 15 min terug op zaal zou moeten zijn (de curretatie zelf duurt normaal 2 min) zijn ze bij mij bijna een uur bezig geweest, zoveel zat er bij mij nog in :x Maar je bent onder narcose, dus daar heb ik niets van gemerkt.
De gyn zei tegen mij dat het na de cytotec heel erg heftig kon zijn.Dat is het ook geweest,nu is het veel minder heftig dan donderdagnacht. Maar niet heftiger dan een heftige menstruatie.Wacht,ik pak ff de folder erbij die ik mee gekregen heb. Er staat als het hevig bloedverlies langdurig is dat ik contact moet opnemen.Maar het is donderdagnacht heftig geweest,dan is dit toch nog niet langdurig? Ik hou het gewoon goed in de gaten.Zou denken dat het binnen een paar dagen toch wel minder zou moeten worden. Vanavond denk ik maar een flink bord spinazie eten
Nee volgens mij valt het dan niet onder langdurig, maar als je er nu wel flink bij bloed zou ik toch misschien even informeren. Ik moest deze week flink ijzer eten Nou kookt mijn schoonmoeder de hele week voor ons (lief he?) en had ik aan haar gevraagd of ze spinazie en chili con carne wilde maken, want in bruine bonen zit heel veel ijzer. Vanavond krijg ik (ik alleen ) biefstuk. Vind ik zo lief van haar ! Heb net nog even de secretaresse van de gyn gebeld, had nog wat vragen over wanneer ik gemeenschap mocht en of je condooms moet gebruiken. En ik moest ook nog de controleafspraak maken (5 sept pas ) en ook nog gevraagd wanneer ik weer mag werken. Uitgelegd over hoe mijn werk had gereageerd: Nou heeft zij me net terug gebeld dat ik deze week niet mag werken, vanaf volgende week wel. Als dat niet gaat dat ik tegen mijn werkgever moet zeggen dat ik een gesprek met de Arboarts wil......Wat een gedoe.
Ik vind het ook echt niet netjes van je werk.Heb je al meer duidelijkheid daarvan? Waardeloos dat dat nu zoveel energie moet kosten. Ah wat lief van je schoonmoeder zeg!Zo`n steun kan je ook echt wel ff gebruiken toch. Wij eten vanavond ook spinazie.In bruine bonen veel ijzer? Dat wist ik echt niet.Ik hou niet zo van bruine bonen,maar als dat goed eten is dan doen we dat maar (nog meer powerfood tips?). Geniet van je biefstuk en van je lieve schoonmoeder hihi Ik heb zelf ook geen info gehad van de gyn over gemeenschap en dat soort dingen.Vond sowieso dat we erg weinig info kregen. Heb ook 2 folders bijv.In de ene staat cytotec in de avond gebruiken,in de andere in de ochtend. En er staat ook dat de gyn naproxen voorschrijft,heb ik ook niet gehad.Ook dat er bloed geprikt wordt,is ook niet gedaan. Hebben ze bij jou ook geprikt op hcg? Om te kijken of dat straks helemaal uit je lijf is? Ik kreeg een aanbieding binnen van zwanger&kids, 3 gratis dipstick testen.Lijkt me wel handig om eerst zeker te weten dat ze wit zijn als we er weer voor willen gaan. Van de andere kant voelt het best een beetje gek dat ik daar al aan denk. Zeg ajb dat dat normaal is