Mwah, ja, het gedrag van dst ventje vind ik niet zo schokkend. Hier zijn traphekjes ook een must, zonder gaat hij gewoon naar boven ondanks dat hij prima weet dathet niet mag. Net zo met deuren die open staan, dan is hij vertrokken. Mijn zoontje kan prima luisteren, met de nadruk op kán, want het is meer een kwestie van wel of niet willen luisteren . Eten gebeurt hier aan tafel en er wordt niet gevoerd. Als ze willen eten, eten ze en anders niet. Ik houd niet van straf en straf is bij mij dus ook echt een laatste redmiddel. Bijna altijd is een mondelinge berisping meer dan voldoende. Alleen bij zaken die echt niet door de beugel kunnen zoals elkaar pijn doen volgt er zonder waarschuwing een paar minuten op de mat. Misschien voelden jullie vrienden zich niet op hun gemak om staf uit te delen en/of hun stem te verheffen.
Oh ik ben het wel met je eens hoor! Maar ik vertrouw zelf erg op mijn dochter; we eten samen, maar als zij niet wil eten, dan hoeft dat niet, ik ga geen ipad erbij halen etc. Verder zet ik mijn dochter ook nog niet in de hoek ofzo, maar misschien dat dat met 2 jaar anders is. Hier wel een heel energiek kind dat echt moet uitrazen, dat valt niet af te straffen, maar wel te begeleiden (door bv naar de speeltuin te gaan). Een moe en druk kind straffen heeft ook geen nut, zo'n kind moet gewoon naar bed. Mja, ik zie zelf dus niet veel 'strafmomenten', meestal is er een reden voor 'lastig' gedrag en kun je het zo aanpakken ipv het af te straffen.
Een kind van net 2 jaar zit midden in het proces van het snappen van oorzaak en gevolg. Jouw verhaal hierboven klinkt heel leuk, maar met 2 jaar heeft straffen vrij weinig zin. Ze begrijpen niet waarom ze straf krijgen, want koppelen van bijv. Een open koelkast met het staan op de gang kan een kindje van net 2 niet. dat komt later. Echter is het wel broodnodig om kinderen aan te leren wat wel en niet de bedoeling is: door het herhalen/ afleiden/ complimenten geven.
Onze jongste, net 2 jaar is, had ook zo kunnen worden als dat zoontje dat je beschrijft. Ze is een redelijk pittig en ondeugend kind en probeert alles uit. Ik heb daar vanaf het begin korte metten mee gemaakt. Eerst zeggen 'niet doen', daarna waarschuwing dat als ze het nog een keer doet dat ze dan straf krijgt en bij de derde keer daadwerkelijk straf. Straf bij ons is op de gang staan. En het werkt, ze is een kind waarbij je duidelijk grenzen moet stellen anders neemt ze een loopje met je. Er zijn dagen geweest dat ze ontelbaar keer op de gang moest staan maar daardoor weet ze nu precies wat ze wel en niet mag. En dat straf geven deed ik al toen ze jonger was dan anderhalf. Ze snapte het hartstikke goed. Een mooi voorbeeld is een winkeltje waar ik soms kom met m'n kinderen en waar heel veel kleurige snuisterijtjes binnen handbereik liggen. Natuurlijk kwam ze overal aan, tot vervelens toe. Ze heeft daadwerkelijk in die winkel een keer even in een hoekje moeten staan. Maar ik was zo blij dat de laatste keer dat we daar binnen kwamen, ze haar armen over elkaar hield en alles vol interesse met haar ogen opnam.
Ik denk dat het heel makkelijk is om af te geven op andermans opvoeding zeker als je zelf nog geen kinderen hebt of kinderen hebt met een ander karakter. Een kind is geen onbeschreven blad en tegen sommige dingen valt niet op te opvoeden . Het trappen oplopen en weglopen vind ik herkenbaar. Sommige kinderen hebben een enorme vrijheidsdrang... mijn twee oudsten zijn heel zoet en braaf maar de jongste is van een ander kaliber. Ze krijgen echt dezelfde opvoeding.... Zonder verder op de dingen in te gaan die jij beschrijft, maar ik herken het wel dat mijn kinderen zich anders gedragen in een huis waar geen kinderen wonen. Dat zijn namelijk nogal saaie huizen . Als je dan een kind hebt dat klimt en druist en bruist is dat heel erg lastig en vermoeiend maar niet altijd de schuld van ouders of slechte opvoeding.
Hier geen ervaring met een kindje dat alle kanten opvliegt en als hij dat wel doet dan begrens ik hem zeker! En wat dat eten betreft, mijn zoontje heeft tot nu toe 3 fases gehad van een paar weken dat hij amper een hap at per dag en dan maakte het mij werkelijk niks uit wat hij ondertussen aan het doen was, ik was allang blij als hij wat at. Gelukkig zijn het fases en dus gaan ze weer voorbij al klinkt het bij jullie vrienden dat het een gewoonte is. Om antwoord te geven op je vraag, Nee, niet alle jongens zijn zo!
Tja, sommige dingen lopen anders dan je van tevoren bedacht had. Opvoeden is moeilijker dan je denkt. Maar ook ik verbaas me vaak over de opvoeding van sommigen... Geen regels, geen consequente handelingen, geen normen en waarden...!
Wel, dat bedoel ik. Dat zou ik ook doen denk ik. De moeder van dat kindje zei me echt dat hij thuis ook zo deed en dat ze echt op was. Maar tja, als je niets zegt van het gedrag en hem nooit laat merken dat het fout is wat hij doet... Ik weet nog vrij goed dat mijn moeder altijd zei dat ik in het restaurant op mijn stoel moest blijven zitten, dat ik in de winkel nergens mocht aankomen en dat ik bij andere mensen stilletjes moest zijn en spelen en nooit grote mensen mocht storen.
Saaie huizen of niet, maar als je een kind hebt en je gaat ergens logeren dan zorg je dat je allerlei soorten speelgoed / afleiding mee hebt, dan hoeft het zo geen streken uit te halen. Ik denk echt dat dit niet aan het kind ligt maar aan de ouders. Sorry hoor. Dat ze trappen oplopen is prima, maar dat ze trappen oplopen nadat herhaaldelijk gezegd is geweest dat het niet mag en dan de ouders nog in hun gezicht uitlacht vind ik niet kunnen. Dat hij nadat alle trappen in mijn huis gebaricadeerd zijn met koffers en dozen nog steeds alle dozen probeert weg te schuiven om toch maar de trap op te kunnen duidt volgens mij echt op een gebrek aan een (wat strengere) opvoeding. Dat je kind niet kan eten, ook thuis niet, zonder op de Ipad te zitten vind ik heel erg. En dat dat kind begint te schoppen en roept "mama slecht" als ze erachter gaat om hem te pakken kan toch echt niet.
Ik ga geen oordeel vellen over een ander, maar hier was D. niet zo met 2 jaar. Ik voel geen behoefte om mijn kind te pleasen en toe te geven. Mijn kind krijgt tonnen liefde, alle vrijheid in zijn spel en daarin volgen we hem (denk ik) heel goed maar als er geluisterd moet worden, wordt er geluisterd en ik merk dat ik nogal ongevoelig ben voor gezeur, gezanik, gejammer en aanstellerij. We hebben maar een paar regels en dat werkt prima: 1. Je doet geen mensen/dieren pijn. 2. Je maakt geen dingen (opzettelijk) kapot of doet een poging daartoe 3. Op straat luister je onmiddelijk en anders pakt mama je op. Verder luister ik niet naar zinnen als: Ik moet drinken, mama moet nu helpen e.d. Hij weet prima wat netjes vragen is dus dat verwacht ik van hem en dat doen we zelf ook. Mijn vriend zegt wel eens dat ouders tegenwoordig niet altijd maar vriendjes moeten willen zijn van hun kinderen. Kinderen zoeken nu eenmaal grenzen op en die moet je wel aangeven, kinderen willen ook weten waar ze aan toe zijn.
Ik las de openingspost.. Zoo, wat herkenbaar! Dat kon mijn zoontje wel zijn. Die stuitert ook alle kanten op. Vooral op de tafel kruipen en op de bank staan doet hij herhaaldelijk ookal verheffen we onze stem. Zodra ik "NEE S., niet op de bank staan anders ga je vallen" zeg begint hij heel dramatisch te huilen. Ik pak dan speelgoed om hem af te leiden en dan is hij weer even zoet met dat speelgoed. Of ik ga bv "handjes draaien" zingen en dan is hij weer helemaal vrolijk. Maar goed.. Ik vind dit een pittige periode hoor qua opvoeding.. (En hier speelt er waarschijnlijk ook autisme mee wat nu onderzocht gaat worden via Integrale Vroeghulp)
Afgezien van het feit dat een kind van die leeftijd dat nog niet goed snapt, is op die manier straffen VOOR MIJ een laatste redmiddel. Als rustplek om na te denken is er niets mis mee, maar als de hoek of de gang een straf wordt en je er te vroeg mee begint is mijn vrees dat een kind denkt (Ik raak in de winkel alles aan want ik ben nieuwsgierig, vind het mooi - mama wordt boos - ik moet in de hoek) ipv. (Ik raak in de winkel alles aan - misschien zou het kapot kunnen gaan - ik doe voorzichtig/loop met mama mee). Dat is een hele andere oorzaak-gevolg gedachte. Natuurlijk is dit kindafhankelijk maar ik denk dat je met flexibel denken ook een hoop kunt bereiken. En idd zoals Adi zegt, afleiden/becomplimenteren/herhalen.
Heb ook wel eens kinderen op visite gehad, iets ouder dan 2, die de bank als trampoline gebruikten en moeders zat er naast maar zei niks...toen heb ik ze maar vriendelijk verzocht niet op de bank te springen. Maar daar zijn de ouders 'bang' van de kinderen, in de zin dat ze een woede aanval krijgen als ze iets niet mogen...lijkt me vrij normaal voor die leeftijd maar het lijkt me ook normaal om er dan als ouder wat van te zeggen. Als ik nu 'nee' zeg begint ie bijvoorbeeld te slaan en te gillen, maak wel duidelijk dat dat niet zo hoort maar na één keer komt dat nog niet door hoor...het bekende herhalen/consequent zijn, tis best een lastige leeftijd
maar hoe oud was je toen? Sorry maar mijn oudste 2 kan ik ook heel veel duidelijk maken en vaak doen ze dit ook gewoon netjes, maar mijn middelste wil er soms genoeg van hebben en gaat (vooral buitenshuis) uit zitten proberen. Mijn oudste was ook echt een heks, ik werd ook echt heel boos, in de hoek, spullen afpakken etc etc. Het deed haar gewoon niks, ze vond het grappig.. ik kon haar gewoon niet 'bereiken'. Nu nog steeds zit ik daar weleens mee, ze is gewoon enorm koppig.
Nee het is niet normaal dat ouders apart eten en ik verbaas mij over iedereen die dat doet. Als 1 van beide ouders laat is eet die maar apart en de andere ouder met de kindjes. 2 jaar is idd wel een leeftijd waarop ze van alles proberen, maar dat ze niet snappen dat iets niet mag, daar ben ik het absoluut niet mee eens. Binnen blijven is binnen blijven en dat snapt een 2 jarige dondersgoed. Net zo goed als op banken en tafels klimmen, ik zou eerst proberen af te leiden en als het kindje dan door blijft gaan, dan op een stoel aan tafel iets doen. En uitleggen dat het weer op de grond mag spelen als er niet meer geklommen wordt. Ik heb het idee dat vooral de ouders die zeggen: jaaa dat snappen ze nog niet, de kinderen hebben die zulke dingen doen...hoe zou dat nu toch komen
Overigens had ik vroeger ook helemaal ideeen hoe ik het zou doen en keek ik the nanny en was toch ook zo duidelijk wat die ouders allemaal fout deden, maar wanneer je er zelf in staat.. pff
Ik herinner me dat natuurlijk niet, maar volgens mijn moeder (die trouwens ook daar was op dat moment dat die vrienden er waren en alles dus gezien heeft) vanaf het begin. Dus ook op 2 jaar. Maar het gaat me niet om het kindje zelf, het gaat mij vooral om de reacties van de ouders. Die vroegen het kindje wel om te stoppen, maar volgens mij wist dat jongetje wel goed genoeg dat er toch geen sanctie volgt en hij luisterde dus niet. En dan moet je als ouder volgens mij ingrijpen en berispen of "straffen" of hoe je het ook wil noemen. Mijn moeder werd boos op hem omdat hij de keukenkasten opentrok en hij wist donders goed dat het niet mocht. Het rare is dat hij het van mijn moeder wel aannam. Volgens mij gewoon omdat hij voelde dat het niet pakte met haar.
Hahaha precies. Ik ook! Had hele ideeën, heb een pedagogische achtergrond, maar nu heb ik een heel pittig meisje en lijkt dat ik een hekel heb aan straffen en politie agentje spelen. Er zijn meer manieren om consequent te zijn en je kindje normen en waarden bij te brengen ( Gordon Methode bv). Apart eten vind ik niet abnormaal al is het mijn keuze niet. Die ouders zouden wel wat duidelijker mogen zijn, maar heel erg schokkend??? Neuh...