Gisteravond cytotec,vanmorgen alles weg?

Nee al kreeg ik in mijn topic over Laurie de tip om het uwv te bellen, omdat ik ziek ben door de zwangerschap. Ik vraag mijn man wel om te bellen en anders doe ik dat zelf morgen wel, als ik me weer wat beter voel, want ik laat het er niet bij zitten. Ik vind het zo oneerlijk. Als ik een griepje heb krijg ik gewoon salaris en nu niet? Dat klopt gewoon van geen kanten!

Andere etenstips even denken: tartaar, alle peulvruchten maar vooral linzen en sojabonen, eierdooiers, biefstuk, alle donkergroene bladgroenten zoals spinazie gedroogde vruchten zoals abrikozen en pruimen, pistachenoten.

Ik ben jarenlang vegetarier geweest, dus moest altijd goed op oa het ijzer letten

Ik heb ook geen naproxen gehad, ook geen ab na de curretage Wel is er bloed geprikt, maar dat was dus om te kijken of ik sterk genoeg was voor de curretage. Dus niet om hcg of zo.

En nee, je bent niet gek dat je die testen in huis hebt. Hier voelt het ook zo dubbel. Ik ben heel bang om weer zwanger te raken, maar ergens wil ik zo graag, liever vandaag nog dan morgen. Eerst mijn gesprek met de gyn maar eens afwachten, wat die er van vind, maar zeker als het aan mijn man ligt gaan we er direct weer voor.

Maar dat voelt dan weer zo als verraad, net of ik daarmee Laurie kan vervangen...... (bah en daar kwamen de tranen weer...)

 

Stress: ook van mij sterkte voor vandaag!

Meid, wat rot dat je dan zoveel bloed verloor Wat dat betreft ben ik "gezegend" hier is het sinds gisteravond alleen maar roze en licht bloedverlies, heb alleen nog een inlegkruisje nodig (ik juich nog niet te hard) Komt denk ik door de curretatie, is zoveel mogelijk weggehaald.

Ik werd vanmorgen wel verdrietig wakker, maar voor het eerst niet huilend, daar was ik wel blij om, al voelde ik me ook een moment schuldig, toch hoop ik dat dat een beginnetje voor de verwerking is.

Vanmiddag met mijn schoonvader naar de welkoop, aarde bijkopen voor het grafje/bloembak zit nog niet voldoende in en ik wil er nog mooie plantjes en bloemen op. Wij hebben ook een vlinderstruik(je) in de tuin en die wil mijn man vanavond overplanten, zodat in de zomer de vlinders rond onze vlinder vliegen. Dat vond hij een mooie gedachte (en ik ook).

Heb de Uwv gebeld, die me doorverwees naar het juridisch loket. Volgens hun moet er gewoon betaald worden, of door de werkgever, of door Uwv, dat moeten ze samen maar uitvechten aldus JL. Ze ging het voor mij uitzoeken hoe het wettelijk is geregeld, daar krijg ik een mail over, maar ik hoefde zeker niet bang te zijn dat ik geen loon zou krijgen, ook niet als ik volgende week psychisch nog in de lappenmand zat. Zowel het Uwv, als JL vonden het geen stijl zoals mijn werkgever nu doet en waren zeer vriendelijk en meelevend aan de telefoon. Dat was wel prettig, want ik kon het niet helemaal droog houden, maar daar hadden ze allebei begrip voor.

Ook wil ik vandaag weer voor het eerst wat boodschappen doen, met mijn schoonvader of man, dan hoef ik niet te tillen en ben ik niet alleen als ik bekenden tegen kom (woon in een klein plaatsje)

Wordt dus een ondernemende dag voor mij en eigenlijk heb ik daar wel "zin" in.

 

Het was ook wel prettig om de dag wat beter te beginnen, en ook heel fijn dat het JL zo behulpzaam was . Ze bleef natuurlijk wel zakelijk, maar ik merkte aan haar reactie dat ook zij het een oneerlijke situatie vond. Ook zei ze letterlijk dat ze het erg respectloos vond om mij op de eerst volgende werkdag na dit hele gebeuren hiermee lastig te vallen.

Wat ontzettend akelig dat je zoveel bloed verliest, zo kun je ook niets afsluiten, zo wordt je de hele dag met je mk geconfronteerd, lijkt me.
En ook wb de verjaardag van je zoontje: ik snap heel goed dat je dat nu eigenlijk nog niet wilt en het een week wil uitstellen. Het is de bedoeling dat je dan ook naar je visite wat vrolijker kan doen, dat gaat nu niet lukken denk ik. Volgende week is al moeilijk genoeg, maar dan ben je in elk geval door de eerste dagen heen.

En van die vlinderstruik: vond ik ook een mooie gedachte van mijn man. Overigens heb ik een bestelling gedaan in Valkenburg bij de mergelwinkel daar. Ik laat een mooie vlinder maken van mergelsteen, met de naam, de sterfdatum en de geboortedatum, met daarin een uitholling voor een kaarsje. Deze komt op het grafje, in de bloembak. En dan hebben wij het gevoel dat we alles wat we maar konden doen voor Laurie ook hebben gedaan: Een mooi aangekleed hartvormig doosje waar L in ligt, gewijd en een zegen over L laten uitspreken door de pastoor, een prachtig grafje tussen de bloemen en een vlinder als herrinneringsteken.

Vrijdag gaan wij een paar dagen naar Limburg, naar onze caravan en dan mogen we de vlinder ophalen bij het atelier.

 

Ik denk dat ik mijn dochtertje meeneem, de jongste is 18 mnd, dus die blijft dan bij oma. Mijn oudste zoon is 16, en die is nu met zijn vader op vakantie naar België. Die heeft van het hele gebeuren maar weinig meegekregen, maar daar ben ik voor hem alleen maar blij om.

Hij heeft wel vorige week met mij heel veel aarde in de bloembak gegooid en hij heeft het doosje aangekleed gezien: Hij miste alleen iets zei hij, als het kindje erin lag en het doekje eroverheen lag met het knuffelbeestje moest ik er van hem bloemen bij instrooien, anders was het volgens hem te kaal, dat hebben mijn man en ik dus namens hem gedaan. Wij vonden het erg lief dat hij dat zo zei.

Dat langzaam vooruit gaan merkte ik dus ook vanmorgen, al is het maar een piepklein stapje: het is een stapje ! En inderdaad: dat wat iedereen zegt ging ook erg langs mij heen, het interesseerde me ook totaal niet. Mijn beste vriendin belde me gisterenavond of ik donderdagmiddag zin had om lekker bij haar op de bank een leuke DVD te kijken met een glaasje wijn erbij en een chipje, zo lief! Of ik het doe weet ik nog niet, al denk ik dat ik het wel ga doen, maar het doet me gewoon al goed dat ze belt om te vragen hoe het gaat, of ze wat kan doen en me dan uitnodigd voor iets leuks, gewoon lekker bij haar thuis, zodat ik er wél uit ben, maar niet "buitenshuis".

En je moet je ook gewoon rustig houden hoor, aan het bloedverlies komt heus snel een einde, of in elk geval drastisch minder. Over een week voelen we ons vast wel een stukje beter, daar ga ik van uit.

 

Het is ook wel logisch dat zoveel langs je heen gaat volgens mij. Je bent gewoon met je gedachten er niet helemaal bij, in mijn geval interesseert het me gewoon ook niet zo op dit moment. Dat lijkt erg egoistisch natuurlijk, normaal ben ik absoluut niet zo, maar ik kan er even niets aan doen

Vanmiddag stond mijn beste vriendin (dezelfde waar ik dus een dvd mee ga kijken) onverwachts voor de deur met een hele mooie grijze beer, erg lief van haar. We hebben even lekker gekletst met een kop thee in de tuin, dat was wel even gezellig.

En vanmiddag de stoute schoenen maar aangetrokken en op naar de welkoop, maar die had niet wat ik zocht dus door naar de intratuin. Ik heb trouwens zelf gereden, dan moest ik mooi even mijn hoofd in het verkeer houden Samen met mijn schoonvader de mooiste planten uitgezocht. Heleboel aarde gekocht, maar nóg niet genoeg, dus de planten moeten wachten tot morgen......

Daarna nog even wat boodschappen gehaald, heb eindelijk weer iets te snoepen in huis. Dat had ik al anderhalve week niet meer Maar ja, ik had ook nergens zin in en was al blij als ik een beetje fatsoenlijk door mijn keel kon krijgen.

En ik had inderdaad te vroeg gejuicht: de bloeding is weer begonnen :x:x:x

Hoe was jouw dag? Nog wat leuks proberen te ondernemen? Of was het gewoon helemaal waardeloos?

 

jeetje, wat zal jij geschrokken zijn, zeg. en ik snap best dat je niet direct voor curretage gekozen hebt. Dat hadden wij ook niet, ik moest net als jij naderhand alsnog gecurreteerd worden. De "bevalling"op zich had ik niet willen missen, met de curette was ons kindje niet meer heel geweest, nu was dat het wel, en dat was "prettig" , in elk geval voor ons op dat moment de beste manier.

Het bloedverlies is hier heel wisselend, niet echt heel veel meer, maar wat ik verlies is wel helderrood en soms zelfs bijna zwart Ik hou me maar een beetje rustig.

Ja ik vond het wel fijn om ondanks mijn verdriet wat te ondernemen. Ben vandaag naar mijn vriendin geweest en had een film van 3 uur meegenomen. Het valt mij op dat wanneer ik iets doe, ik even niet aan Laurie en de afgelopen week denk, dat is op zo'n moment wel fijn. Maar toen de film was afgelopen, voelde ik de pijn weer en dat vindt ik dus echt moeilijk. Soms is het verdriet zó hevig dat het fysiek echt pijn doet, met name in mijn buik,

Hopelijk knap jij ook snel een beetje op, want al dat bloedverlies is ook niet prettig.

 

Wij waren idd even een paar dagen weg, toch wel even fijn! Op zich gaat het hier wel redelijk, wel met ups en downs: ik kan af en toe weer lachen om vervolgens weer ineens een huilbui te krijgen. Dat vind ik wel lastig om mee om te gaan. Gelukkig is mijn man superlief voor me (is hij altijd wel ) maar nu extra lief. Ondanks ons verdriet, merk ik wel dat we heel erg naar elkaar gegroeid zijn en dat voelt wél heel fijn.

We hebben de vlinder voor Laurie opgehaald, maar hij moet nog een week drogen om hem weerbestendig te maken. Hij kan er dus nu nog niet op, maar hij is wel héél mooi geworden, precies zoals wij wilden!

Hier lijkt het wel of het bloeden stopt (ik juich nog niet te vroeg) Ben voor jou ook blij dat het nu door de curetage een stuk minder is!

Hoe voel jij je nu verder? Psychisch? Ik heb hier wel het gevoel dat het wat beter gaat. Ik wordt niet meer huilend wakker en de echte scherpe pijn is nu wat aan het wegebben. Ik ervaar dat wel als fijn, ook al voel ik me daar dan weer schuldig om: het is nog maar net gebeurd!

Wat ik ook heel moeilijk vind op dit moment: Mijn man wil over een tijdje weer proberen voor een kindje (het liefst volgende maand nog als het aan hem ligt) ik diep van binnen ook wel, maar ik ben heel bang dat het weer mis gaat....... Probleem hier is dat ik natuurlijk niet heel jong meer bent en dus ook niet de tijd hebt om die keuze lang uit te stellen....Hebben jullie dit ook en zo ja, hoe gaan jullie hiermee om als ik het vragen mag?

 

Ja, ben weer helemaal op de hoogte hahaha Heel herkenbaar allemaal, ook dat mijn man eigenlijk weer wil proberen, hij zegt zelfs zeker te weten dat het allemaal dan goed gaat, omdat het bij mij altijd om en om is gegaan: mk, zwangerschap, mk, etc... en ook hij laat de keuze wel bij mij, hij begrijpt dat ik het moeilijk vind, maar hij wil wel heel graag verder proberen.

Maar ik ben gewoon bang, bang om dit weer eens te moeten meemaken, al voel ook ik me echt wel beter dan vorige week.

Wat fijn dat de verjaardag zo goed is verlopen en lief dat iedereen wilde helpen, dat soort kleine dingen doet een mens echt goed.

Ik heb een dag of 2 hoofdpijn gehad, ik weet niet of dat van de narcose kwam, ik dacht op dat moment aan spanning, maar het kan natuurlijk wel.

Ik ga het morgen weer proberen, ik neem straks de twee jongsten weer mee, en heb er best wel weer zin in om dat geklets de hele dag om me heen te hebben Een goed teken, vind ik zelf, vorige week moest ik er nog niet aan denken.

 

haha, nou ik zie jou bijna staan met een opgeheven vinger Nee, ik zou ook echt niet weten wat ik zonder mijn man moest nu, hij is nu echt mijn rots in de branding!!

Ik weet ook niet hoe lang zo'n verwerking duurt, 6 weken voor de positieve test van mijn jongste heb ik ook een vmk gehad, aan de ene kant was ik toen heeeeel blij dat ik weer zo snel zwanger was, toch merkte ik dat ik de mk ook niet helemaal verwerkt had, ik was angstig en heb heel lang gedacht: jij bent er alleen omdat het andere kindje het niet gered heeft. Ik heb na zijn geboorte ook echt een tijdje aan hem moeten wennen, al moet ik zeggen dat ik dat bij de andere kinderen ook wel had

Maar aan de andere kant was ik dus ook weer heel blij dat ik zo snel zwanger was na die vmk, beetje dubbel dus

Moet zeggen dat het vandaag best goed gaat, wel weer heel druk zo zonder hulp hahaha, erg he, normaal ben ik gewend het zelf te doen, en nu liggen ze beiden even in bed, even tijd voor mezelf.

Mijn dochtertje van 3 is wel een bijdehandje: ik zei gisteravond tegen haar dat ik heel erg blij was dat ze weer thuis was, zegt ze: maar je bent niet blij van Laurie, he mama? ze snapt het niet helemaal, maar begrijpt wel dat wij verdrietig zijn.

En verder doen we hier maar rustig aan, al gaat het zeker een stuk beter, iets waar ik erg blij om ben.

Hoe is het nu met jouw bloeding? hier af en aan, zo uren niets, om ineens weer flink oud bloed te hebben.