Ja, ik vroeg me dat vroeger ook altijd af. Uiteindelijk zie ik dat velen dus hun kinderen eerst laten eten. Maar zie ook dat die kindjes dan nog idd gevoed worden en niet zelfstandig eten zoals wij hier in NDL gewoon zijn. Volgens mijn schoonmoeder is dat ook pas op hun 3-4 jaar dat ze zelfstandig gaan eten. Maar misschien is dat ook weer overdreven van haar, dat weet ik niet. Mijn nederlandse collega's op het werk eten dan weer vroeger en samen met hun kinderen. Neen, ze heeft inderdaad al gezegd dat ze eerst met de lepel achter hem aan moest gaan want dat hij niet aan tafel bleef zitten. Dus idd niet de eerste poging, de Ipad is nu hun redding zeggen ze.
Ik eet ook vaak apart van de kinderen, omdat mijn man pas na half 10 thuis komt en ik graag met hem samen eet. Ik geef de kinderen dan eerst te eten rond een uur of half 5/5 uur en eet misschien een klein beetje mee. Mijn oudste zoontje is trouwens net 3 en help ik ook nog regelmatig hoor, omdat hij van bepaalde gerechten gewoon een rommeltje maakt.
Onze dochter van twee eet niet alleen zelfstandig, maar ook al met mes en vork.... Maar dat doet ze omdat ze het ons ziet doen en dan wil ze het ook. Om er vervolgens nog een grotere bende van te maken dan wanneer ze alleen een vork of een lepel gebruikt. Het gaat eigenlijk nog het best als ze met haar handjes eet. Dus als je het netjes wil houden moet je wel helpen. En ligt ook aan het gerecht. Hoewel ik nu wel zie dat het steeds beter gaat.
Onze jongen wil ook al zelf de lepel vastnemen als we hem fruithap geven, maar dan vliegt de fruithap ook overal behalve in zijn mondje. Ik merk nu ook dat hij ons gebiologeerd bekijkt als we eten en hij probeert onze glazen te pakken en zo. Maar dat doet hij wss nog niet echt bewust. Toch denk ik dat kinderen zo veel leren op die manier, of niet?
Neen, natuurlijk niet, maar wat voor de een normaal is is voor de andere niet normaal. En dit forum is er ook om je mening te uiten, dus mag ik zeggen dat ik dat niet goed vind. Vooral niet als je al een kind hebt dat niet wil eten, zou ik wel eens proberen om samen te eten, misschien helpt het wel. Maar nu realiseer ik me dat ze me zeiden dat hij ook niet in een kinderstoel wil zitten, dus dat is ook moeilijk.
ik denk dat het daar ook niet om gaat. In mijn geval kan mijn zoontje van 3 heel goed zelf met een lepel eten, mijn jongste kan ook redelijk goed een lepel naar z'n mond brengen maar echt vlot gaat het dan bij allebei niet. Het is niet zoals bij mn dochter dat ze gaan zitten en hun eten naar binnen lepelen, nee die gaan met elkaar lopen klooien, om zich heen zitten kijken en ik blijf ze dan maar aansporen en dat maakt het er niet gezelliger op. Vandaar dat ik mn zoontjes zelf wel 'voer'.
ik vind dat er vaak zo makkelijk geredeneerd wordt he: "ja met mijn kinderen werkt dat niet"....goh misschien wordt het dan eens tijd dat je ze gaat opvoeden.... Al eet mijn kind maanden niet, er wordt dan nog steeds niet achter de computer gegeten, je moet de oorzaak vinden en een manier om ermee om te gaan. Ik vind het prima dat er tegenwoordig beter naar het kind gekeken wordt, maar ik krijg zo langzamerhand het idee dat kinderen de baas zijn...niet alleen in dit topic, maar vaker lees ik dingen die dan niet mogelijk zijn, omdat de kinderen het niet pikken...sorry hoor, maar veel ouders van tegenwoordig moeten eens gaan opvoeden. En nee ben geen oma, maar pas 29. Je hoeft geen onmogelijke dingen van een kind te verwachten, maar heel veel is mogelijk als je dat op een normale manier aanpakt. En duidelijk maakt. Ik ga niet met mijn kinderen in een 5 sterrentent zitten waar ze allerlei vieze liflafjes moeten eten, maar vanaf een jaar of 2,5/3 moet het absoluut mogelijk zijn dat zij in een normaal restaurant zich gedragen en aan tafel blijven. Dan is speelgoed en tekenspul aan tafel een prima oplossing. En bij al onze vrienden en kennissen lukt dat dus het ligt echt niet specifiek aan mijn kinderen. Dit is maar een voorbeeld wat ik voorbij zag komen, zo is er nog veel meer. Ik krijg steeds meer het idee dat kinderen helemaal de vrije hand krijgen en dit is volgens mij ook wat ts bedoeld. Er wordt niks van zijn gedrag gezegd en ouders denken niet na door geen speelgoed oid mee te brengen.
Oh dat ben ik wel met je eens hoor Tuc, enkel dat eten hier bij mn middelste echt een drama was ben ik volgens mij best strict.
Ieder kind en iedere ouder is anders, dus vind het altijd lastig om er iets over te zeggen... Maar vind het zelf wel prettig als andere mensen geen last hebben van mij of mijn kinderen...dus probeer mijn kinderen ook bepaalde waarden en normen mee te geven en zal ze zeker ook aanspreken als dat nodig is. Mbt eten: Hier wordt het avondeten aan tafel gegeten, zonder computers, telefoons, speelgoed, boeken, ... We eten allemaal zelf. Dan wordt het bij de jongste wel een zooitje, maar dat vind ik thuis niet zo'n probleem (tenzij ze het expres doet, dan zeg ik een of twee keer dat ze dat niet moet doen en dan haal ik het weg). Als we uit eten gaan, dan letten we er op met wat ze krijgt...dus bv. geen rijst of iets met veel saus of zo. Brood eten we ook vrijwel altijd aan tafel, alleen in het weekend wil de oudste 's ochtends nog wel eens op de bank eten. Hier juist drama's als we zouden willen voeren.
Mijn dochter van 2,5 blijft niet op haar stoel aan tafel zitten. Dan moet ik haar in een tuigje zetten. Ze zit op een meegroeistoel, kan ze zelf op en af. Ze eet niet zelf, dan eet ze niet of ze knoeit er vreselijk mee, smeert alles onder. In de regel kan ik haar redelijk goed laten luisteren naar 'opdrachtjes' zoals 'kom je even hier de thee halen, breng je beker maar naar het aanrecht, trek zelf je broek maar aan (probeert ze dan), blijf bij mama staan (bij de supermarkt bv)'. Wat ze absoluut niet doet, schoenen aan houden, die trekt ze áltijd uit ook als we buiten zijn. Ze kan heel dwars doen met verschonen of een slaapzak aan trekken in bed. Ze kan zichzelf slecht vermaken, jengelt dan de hele tijd door. Ze wil het liefste dat ik actief met haar ben en meespeel/uitdaag. Dan is ze een lief meisje. Ze houdt veel van dansen en muziek, maar wil het allemaal graag samen doen. Ik zie verschil met onze jongste, zo klein als ze is, zie ik nu al dat zij zich langer kan concentreren op een speeltje dan onze oudste dat ooit deed. Ik weet niet goed te bepalen wat normaal is. Als ik anderen hoor dan lijkt het vaak alsof dat daar dan niet is. Onze dochter moet ik echt alles 100 keer herhalen voordat ze begrijpt dat iets op een bepaalde manier gaat. Ligt het aan onze opvoeding...misschien wel. Lastig te zeggen als je zelf dik met je neus er bovenop zit. Ik ga onze dochter in ieder geval zeker niet afkraken/flink aanpakken waar anderen bij zijn. Als ze dan dwars doet en ik voel daarbij dat het op dat moment niet te corrigeren is dan 'dweil' ik er inderdaad een beetje mee aan. Heeft helemaal geen zin. Maar ik vind het verdraaid intensief, dat weet ik wel. Want zo'n mopperende moeder die alleen hele dagen haar kinderen aan het 'recht' zetten is, wil ik niet zijn...
Jawel, maar als ik voel aankomen dat het vechten wordt, dan ga ik dat op zulke momenten niet aan. Dat omzeil ik liever. Zulke buien zie ik dan gewoon niet zo zitten, ten eerste weet iedere pedagoog (want dat zijn mensen dan vaak) om je heen hoe zij het beter zouden doen en vaak vind ik het niet speciaal wat toe voegen. Behalve veel gehuil en negatief gedoe. Eerlijk gezegd doe ik dat thuis net zo min, vind er gewoon niets aan. Ik hou wel voet bij stuk als iets niet mag. Ze heeft een periode gehad dat ze persé met die miniwinkelwagentjes wilde. En dan vooral scheuren. Wat ik ook deed, haar erbij proberen te betrekken enz niets hielp. Ze ging van hot naar her, met veel energie. Als ik aan het karretje zat was het krijsen. Liet ik haar gewoon in de wagen dan was het zeuren vanaf de eerste stap supermarkt. Wilde ik dan een consequentie eraan verbinden door haar bij 'niet luisteren' in de wagen te zetten, dan gaf ze zoveel tegengas dat ik haar gewoon niet in de gespen kreeg. Het heeft me heel veel moeite gekost haar duidelijk te maken hoe het werkte met een wagentje en samen boodschappen doen. Dus iedere keer maar een paar dingen, korte route, duidelijk uitleggen met korte begrijpelijke zinnen. Nu gaat het redelijk, maar hemel, dat heeft wat snot en krijspartijen gekost. Mensen liepen zelfs achter me weg. Kan je je voorstellen dat ik dit liever niet heb waar iedereen bij is...echt niet grappig...klotsende oksels kreeg ik ervan. Dit is dus een tijd geweest waarin ik zo min mogelijk met haar die boodschappen deed.
Mijn zoontje is nu 2,5 en sinds hij in zijn stoel kon zitten eet hij aan tafel wanneer wij ook eten. zo rond 2 jaar zat hij in een "grote mensen"stoel en zit hij netjes aan tafel. Hij at goed (dus echt zelf een vork en lepel goed vasthouden zoals wij doen) en zelfstandig sinds hij 1,5 was. Bijna nooit geen problemen aan tafel, alleen als hij echt iets niet lust, dan spuugt hij t vaak uit, maar dan zeg ik wel dat hij zowiezo 1 grote hap moet nemen en dat doet ie dan ook. Als hij nu iets niet lust dan moet hij dat zeggen ipv uitspugen, das wel ff moeilijk om te leren, maar gaat de goeie kant op. Verder mag hij wel van tafel als hij klaar is, hij hoeft (nog) niet te wachten tot de rest klaar is, dat komt later wel. Hij is altijd heel netjes aan tafel en eet zijn bordje bijna altijd leeg. Luisteren gaat super, tuurlijk is hij wel eens bijdehand, maar dan verhef ik na 2 keer waarschuwen mijn stem een beetje en dan houdt ie vaak echt op. Geef ook bij de tweede waarschuwing aan dat als ik harder moet praten dat hij dan straf krijgt....dat gebeurt misschien 1 keer in de paar maanden dat hij echt straf krijgt (trap zitten) en dat vind ie echt vreselijk. Huilbuien heeft ie soms ook, maar daar luister ik niet eens naar, negeren is t beste en als dat niet werkt, bukken, aankijken en uitleggen dat het echt genoeg is en dat hij door huilen echt niet zijn zin krijgt. werkt ook 9 van de 10 keer. Ook buiten luistert hij heel goed, voor we moeten oversteken, pakt ie mijn hand al. loopt ook niet weg. Klimmen op de trap enzo doet ie echt niet, want hij weet dat t gevaarlijk is. tuurlijk klimt hij over de bank enzo, maar vaak gewoon gezelli met ons. Het is wel een echte doerak, maar hij weet zijn grenzen. Hoop dat dat zo blijft. Manlief en ik doen beide dezelfde dingen, dezelfde straffen en hi van beide dezelfde dingen wel en niet. zo weet hij dat hij niet bij de een wel met iets wegkomt hahahaha. Alleen bij oma en opa mag ie soms wat meer....maar ach dat zit wel goed...
Waarom is iedereen toch altijd zo bezig om over een ander te oordelen?? Wij hebben 3 kinderen waarvan de oudste 9 jaar,de middelste 7 jaar en de jongste 1 jaar en we hebben ook al heel wat strubbelingen gehad met eten,luisteren ed. Ik weet nog dat we zelf toen nog geen kinderen hadden en een vriendin van mij had er al 2(jongen en meisje) en die liepen elkaar werkelijk continue te treiteren,Slaan,pesten noem maar op.Toen dacht ik ook bij mezelf van dit is toch niet normaal?? Mijn oudste 2 kinderen zijn nu exact hetzelfde kan ik jullie vertellen. Als ik ergens op visite ben met de kinderen ben ik ook toegeeflijker want ik heb geen zin in gezeur ed.Aangezien ik niet dagelijks op visite ga met mijn kinderen erbij vind ik het wel prima moet ik zeggen. Die ouders bij TS zullen ook zoiets hebben gehad.Als dat ventje gevoerd moet worden omdat het anders een puinzooi wordt dan mag je blij wezen dat ze hem voeren en hem niet de hele boel laten ondersmeren. Tot welke leeftijd ik mijn oudste 2 heb gevoerd weet ik niet meer moet ik zeggen.Iedereen moet zich eens iets minder met een ander bemoeien en minder snel altijd maar oordelen.
Ik merk hier vaak dat ze soms ineens aan iets toe zijn. Eerder kon ons zoontje lastig aan tafel blijven zitten. Maar eigenlijk vind ik dat wel belangrijk. Maar soms toch maar even loslaten en later hervatten, dat werkt hier goed. Nu zeurt hij wel dat hij eraf wil, maar blijft wel zitten....! Al is eten nog altijd een drama voor hem. Van negeren, tot boos, belonen of straffen... Niets werkt. Dus nu weer naar het gedrag negeren en zelf genieten van het eten. Wij vinden dat oke. Met de handen eten zijn we niet zo moeilijk in, maar heel langzaam leren we ze meer en meer netter eten. Ik vind uitproberen, voelen, knoeien nodig voor de ontwikkeling. Normen en waarden komen op zijn tijd. Elke keer weer iets erbij als ze er klaar voor zijn het ook te kunnen doen. En dan worden dingen verplicht. Springen op de bank was als baby oke met ons erbij. Nu zeker niet meer. Trap lopen mag, met toestemming van ons. Uitproberen, klimmen en klauteren mag vooral buiten. Verken daar je eigen grenzen maar! Bij anderen, op straat of in de winkel spreek ik mijn kinderen zeker aan op hun gedrag, al merk ik soms wel dat ik het wel eens lastig vind. Maar het houdt me niet tegen. En soms merk ik dat ik iets niet oke vind, maar dat ik mijzelf afvraag: maar waarom vind ik dat dan? En soms merk ik dan dat het puur mijn eigen opvoeding is. En dan merk ik soms dat ik er anders over denk. Luisteren kan de oudste best heel goed, al probeert hij wel erg uit, dus soms gaat het even wat minder. Maar dat wil niet zeggen dat we dan toch maar toegeven. Zelfs de jongste van 15 maanden begrijpt al goed wat mag en wat niet. In een bepaalde mate, dat wel natuurlijk. Maar opvoeden, ik vind het net zo leuk als dat ik het moeilijk vind!
Amen Wat een gezeur. Mijn oudste heb ik ook lang gevoerd terwijl hij op de iPad een filmpje keek of in een boekje bladerde etc. nou, hij wordt bijna 5 en het is helemaal goed gekomen hoor. Hij blijft netjes aan tafel zitten, hij eet met mes en vork, weet tafelconventies en hij heeft ook geen iPad meer nodig bij het eten, en weet je wat? Soms zet ik nu tijdens het eten wel eens een filmpje op. gewoon voor de leuk. Ok, de jongste is nu 2,5 en wil niet eten maar over een jaar of 1,5 is dat ook weer voorbij. Echt, ook met dit jongetje komt het hoogste aarschijnlijk wel goed hoor. Maak je niet druk zeg.
Ja, ik lees dit dus met ongeloof... Dit ken ik echt niet. Stem verheffen werkt hier absoluut niet. Ik wordt dan gewoon genegeerd. Dat heb ik dus afgeleerd. Ik tel tot 3 en als ze bij 3 niet doet wat ik van haar verwacht dan gaat ze op het stoeltje. Ik zeg er dan gewoon bij waarom het is en zet het wekkertje. Vreselijk nanny achtig, echt totaal mijn ding niet, maar we moeten iets... Het kost heel veel moeite om onze dochter gewoon te laten eten. Ze speelt enorm met alles, het bord, het bestek, op en af en stoeltje. Om gek van te worden. Als ik wil kan ik haar wel 1000 keer op een stoeltje zetten voor straf en wel 1000en1 keer op haar 'plek' zetten. Waar hou je dan op he? Dat verpest de sfeer dan zo grondig dat tafelzitten op zich een straf gaat worden en dat wil ik voorkomen. Wat ik nu doe is het eten beëindigen. Dat betekend dat ze soms maar 2 stukjes aardappel op heeft en 3 stukjes wortel met een beetje vlees. Dan zeg ik 'jij bent klaar, want je knoeit er alleen mee'. Ze mag dan van tafel. Niet zo leuk hoor... ik hoop echt dat het nog goed komt of dat iemand mij de gouden tip kan vertellen, want ondanks ik voor mijn idee redelijk consequent ben, maakt het hier allemaal weinig indruk..
Daar ben ik het mee eens. Ik denk ook wel eens: hoe leren ze dit of hoe leren ze dat. Of ik wil het eigenlijk niet altijd zo. Maar het is niet altijd en vele dingen gaan min of meer vanzelf, als ze eraan toe zijn. Elke mama en elk kind is anders. Komt vaak wel goed!