Ik wil graag ervaringen horen.. Mijn man en ik zijn niet echt verknocht aan Nederland. We hebben heel lang en serieus nagedacht om te verhuizen naar Australië (waar we jaren terug zijn geweest en nog dagelijks aan denken) maar ivm afstand dat in voorlopig in de koelkast gezet. Nu is mijn man (met erg goede baan maar toch zoekende) benaderd door een bedrijf in Gibraltar. Er is serieuze interesse en ook wij zien het in eerste instantie best zitten om daarheen te verhuizen. Ik heb altijd al in een aangenamer klimaat en bij zee willen wonen. Gibraltar is klein maar stabiel en lijkt een aangename plek. Stel dat dit iets zou worden zou mijn man er eerst heengaan, van alles regelen en zouden wij enkele maanden later volgen. Maar toch zijn er ook vragen.. Hoe is het om ver van familie en vrienden te zijn? Gibraltar is klein, 30.000 mensen, wordt dat niet eenzaam? Hoe is het nu écht om te emigreren? Wat moeten we doen met ons koophuis, wat valt er allemaal te regelen? Ik wil graag ervaringen horen van vrouwen die zijn geëmigreerd of middenin dit proces zitten, het is namelijk nogal een beslissing die je moet nemen..
Zorg dat de plek en je idee veel en veel meer pro's dan con's heeft dan je leven hier in Nederland. Dus ik raad je aan om in dit stadium rond de tafel te gaan zitten samen, en een lijst te maken met redenen om hier te blijven of daarheen te gaan. Prioriteiten stellen en kijken waar die in voorkomen. Eventueel later een vakantie erheen boeken, de omgeving checken, kijken of er mensen zitten daar waar je vast contact mee kan leggen etc.
Het bevalt ons prima. We wonen wel "maar" in Frankrijk en dus dichter bij en makkelijker te bereizen. Maar ik zeg doen. Als je er echt open voor staat maak je er van zelf wel een goed verhaal van. Familie en vrienden zijn me dierbaar maar niet zo erg dat ik ze niet los kan laten en op afstand op de hoogte kan en wil houden. Zou het tijdelijk zijn? Dan zou ik bekijken wat de mogelijkheden zijn om je huis te verhuren. Zo hoef je "als je weer terug komt" niet te zoeken naar een huis en dergelijke. Ben je er al eens geweest? Zo niet ga eens een weekendje of weekje naar toe om te zien hoe de bevolking is. Ik denk dat overigens 30 000 mensen best wel iemand te vinden is waarmee je het goed kan vinden. Het zal je ook verbazen hoeveel buitenlanders er wonen. Misschien al via het bedrijf van je man? Kortom ik zeg dus doen. Waarom omdat ik NL beu was ... niet om het een of ander maar ik zat vastgeroest in mijn baan en was pas 27 jaar! Ik vond en vind het een hele bevrijding en verrijking van mijn leven weten dat ik het buiten het beschermde NL ook red zonder directe familie en vrienden.
Niet soort gelijke situatie maar ik was op mijn 17de geïmmigreerd naar Italië met de intentie daar altijd te blijven. Had nog geen huis in Nederland dus geen regel werk. Ik vond het daar geweldig maarmisde mijn ffamilie heel erg. En voelde me best eenzaam ondanks dat ik daar meer vrienden had dan nu hier. Ik ben toen met mijn man terug verhuisd naar Nederland maar heb daar nog iedere dag spijt van. Ik zou graag terug wonen in Italië maar mijn man wil hier blijven. Ik blijf hopen ooit weer te emigreren
Ik heb lang in zuid Europa gewoond. Totaal andere wereld maar ik ging voor de liefde. We hadden eerst geen kind. Maar ik dacht toen: ik wil niet leven met 'had ik maar'... Het was niet veel regelen in m'n eentje. Dus het is nogal wat om te regelen met gezin, maar ik vind het een meerwaarde ook voor kids om elders gewoond te hebben! Inderdaad: kijk of je (in eerste instantie) je huis kunt verhuren. Heerlijk toch om een nieuw avontuur te beginnen?!
Wij zitten nu midden in en verhuizing naar het buitenland. Mijn man heeft een nieuwe baan gevonden in het Midden Oosten.
Ik zou eerst es wezen kijken en op vakantie gaan naar Gibraltar. En ook es rondkijken wat daar de mogelijkheden zijn om te wonen en dergelijke. En of jij er werk of een bezigheid zou vinden. Want je man werkt daar dan wel, maar jij hebt ook "iets" nodig. Bovendien als je kinderen meeneemt zou ik ook es horen of er een degelijke school (eventueel een internationale school?) te vinden is in de buurt. Daarnaast misschien ook best Spaans beginnen studeren als je 't nog niet spreekt. Misschien ook - als je het doet - een beding laten opnemen in zijn contract dat je bijvoorbeeld na 1 jaar evalueert en eventueel nog terug naar Nederland kan? In die zin zou ik ook in eerste instantie je huis verhuren. Verkopen kan later nog. Ik heb een kennis die het geprobeerd heeft in de buurt van Barcelona (kreeg ook een baan daar aangeboden), maar die is teruggekomen na 1 jaar. Ze miste haar familie te hard, ondanks geregeld over en weer pendelen. Maar ze is wel een ervaring rijker en kan het bij op haar CV zetten. Het voordeel was wel dat ze alleen was en dus naar geen kinderen of man moest kijken. Haar huis had ze wel gehouden en een jaar verhuurd.
Ik ben op m'n 22ste vertrokken. Studeren en wonen. Woon al ondertussen bijna 10 jaar buiten NL. Hebben wel voor mijn man zijn werk 2x in den haag gezeten voor een korte tijd en 6 maanden in Dubai. Het zijn hele ervaringen en ben blij dat ik ze heb. Als het een goede baan is met goede mogelijkheden etc waarom niet. Zo'n bedrijf helpt dan ook meestal om je daar te krijgen. Zoals iemand al zei, misschien kun je je huis eerst verhuren. Kan je kijken of het echt is wat je dacht. Tuurlijk komt heimwee weleens voor. Ik vind het vooral jammer dat we niet bij elke verjaardag kunnen zijn etc. Mijn man is Engels, dus qua schoomfamilie zitten we er wel bij. Het eerste jaar is meestal de moeilijkste, omdat je dan je draai moet vinden en je contacten etc. Maar als je die eenmaal door bent, wordt het makkelijker. Er is momenteel wel wat spanning tussen Spanje en Gibraltar. Spanje wil het terug hebben en Engeland wil dat niet. Dus elkaar een btje treiteren denk ik. Weet er niet het fijne van hoor en zal allemaal op zich wel meevallen denk ik, maar dacht zeg het toch maar even. Maar ik zou het zelf denk ik wel doen, als de voordelen groter zijn dan de nadelen waarom niet. Ook heel goed voor het cv.
Wat spannend allemaal zeg! Wij zijn een maand na de geboorte van mijn tweede geëmigreerd (Frankrijk) en intussen alweer in een ander land terecht gekomen (midden oosten), waar we nu al weer 3,5 jaar wonen. Het ziet ernaar uit dat we heel binnenkort weer gaan verhuizen (Azië). Ikzelf heb er nooit een dag spijt van gehad dat we zijn vertrokken. Natuurlijk moet je steeds opnieuw beginnen en de kinderen ook. Nieuw werk, nieuwe vrienden, nieuwe school, ander huis, ander eten, enz... Maar ik zie het meer als een verrijking voor ons gezin dan als een verlies. Ik mis mijn familie wel, maar dankzij internet heb ik toch geregeld contact. Dat zal wel even moeilijk zijn van het land waar we nu heen gaan, want daar is geen internetverbinding/telefoonverbinding. Maar ook daar vinden we wel wat op. Het heeft ons als gezin echt hechter gemaakt. Daar komt bij dat mijn (3-talige) kinderen echt met open ogen naar de wereld kijken. Het zijn al echte wereldreizigers, ze hebben al zo veel landen en culturen gezien en zijn echt 'open minded' voor wat betreft verschillen in taal, cultuur, geloof en uiterlijk. Ze nemen een ieder zoals ze zijn en dat is echt mooi om te zien... Ik wens je veel succes met het nemen van de beslissing. Gaat goedkomen hoor! Mocht je vragen hebben, mag je altijd pb-en.
Oh haha, ja dat is om de hoek Draag je daar een abaya of mag je in Westerse kleding over straat? Oh ik woon trouwens nu in Duitsland sinds een jaar of 8. Naar Nederland ga,ik alleen nog maar op vakantie.
Vooral goede ervaringen dus Mijn man gaat eerst goed kijken naar het bedrijf en wat ze hem precies bieden voor we verder gaan kijken en evt een keer gaan kijken. Spaans leren hoeft niet (direct), de voertaal is Engels. De dame van het bedrijf zei dat de kinderdagverblijven en scholen goed zijn, maar dat zouden we inderdaad na moeten gaan. De spanningen zijn er idd maar Gibraltar is grotendeels onafhankelijk (ook van Engeland) en de bewoners willen absoluut niet bij Spanje horen dus ik denk niet dat er echt onrusten zullen komen. Ik vind het zo gaaf! We wonen nu in een grote flat in de stad en het lijkt me zo heerlijk als de kinderen aan het strand kunnen opgroeien Mijn ouders vinden het minder (ivm onze kinderen die ze zullen missen) en mijn so durven we nog niks te vertellen.
Op het moment als er meer voor is dan tegen zou ik gaan. Vrienden vind je daar wel weer en familie blijft het altijd. Ik weet ook zeker dat wij niet in nl blijven als zich een kans voor doet. Ik moet het land wel leuk vinden trouwens. Anders ben ik bang dat ik spijt krijg
Hoe het écht is om ver van je familie te zijn, dat ligt maar net aan de band die je met ze hebt. Mijn man heeft op 1 oom na geen enkele familie in Nederland. Is soms wel erg moeilijk, vooral mijn schoonmoeder heeft het daar soms moeilijk mee, helemaal omdat mijn man niet het enige kind van haar is dat in het buitenland woont (1 van mijn schoonzussen nl. ook). Ik denk dat ik er zelf minder moeite mee zou hebben, de band tussen mij en mijn moeder is nl. niet zoals die tussen man en mijn schoonmoeder. Maar dat weet ik dus alleen als ik in zo'n situatie zit.
Ik vraag me wel af waar dat dan is. Mijn zwager woont in Nepal, straatarm land maar zelfs daar hebben ze gewoon internet hoor (al werkt het vaak niet zo snel als hier).
Wij zijn naar de UK vertrokken met onze kinderen van 2 5 en 6. Deels vanwege werk van mijn man (hij kon overgeplaatst worden) deels vanwege het verlangen om zelf thuis les te geven. Het bevalt ons uitstekend, ok, we hebben nu echt een shitty appartement, maar met een half jaar tot een jaar kunnen we naar iets beters gaan kijken. Ik werk dus niet maar geef de kinderen les. Qua familie, eerlijk gezegd, ik mis ze niet, maar wij woonden al in Brabant terwijl de rest van de familie in Noordholland zat, dus heel vaak zagen we elkaar toch al niet. De kinderen skypen 2 keer per week met oma en opa's en ik bel iedere dag even met mijn moeder.
Iets specifieker, ze hebben nog geen eigen netwerk. Ze zijn daarmee het voorlaatste land waar dat het geval is. Er is dus wel een mogelijkheid tot internet, maar niet thuis en het is te langzaam voor Skype ed.
Het is bij ons een stuk minder conservatief dan in KSA. Hier mag ik gewoon rijden, ik heb ook een baan en draag gewone kleding, alleen wel schouders en knieën bedekt. In KSA vindt het leven meer plaats in de compounds. Wanneer vertrek je?
Wij zijn vertrokken voor het werk van mijn man. Hij kreeg een aanbod tijdens zn afstuderen en zijn toen een keer een weekend hier geweest om te kijken wat we er van vonden. We zijn in 2005 vertrokken en lieten eigenlijk alleen famie achter. Geen baan of koophuis ofzo. Ik wilde altijd al in het buitenland wonen dus heb nooit een seconde getwijfeld. Zou het liefst in de VS willen wonen, maar helaas is mijn man daar wat minder enthousiast over... de kinderen groeien 2-talig op, wat ik echt super vind. De grootouders vinden het af en toe wel lastig dat ze de kleinlinderen zo weinig zien maar met Skype ed voelt het alweer minder ver... Als het goed voelt zou ik de uitdaging aan gaan. Je kunt altijd terug maar bent dan wel een hele ervaring rijker!