Dank jullie wel voor alle reacties! Ik lees inderdaad dat ik niet de enige ben die het zo ervaart. Ik zag ook dat iemand zei, dat een goede oppas een must is, zodat je af en toe tijd voor elkaar hebt. Wij zijn net verhuisd en kennen hier niemand en de oppas (tante) woont een stukje verder weg, dus dat is lastig voor ons. Ik ben in ieder geval blij dat in hierin niet de enige ben.
Hier vind ik het ook best pittig. Oudste zit in een lastige fase. Jongste is over 't algemeen vrij makkelijk maar jengelt alles bij elkaar als ze moe is. Momenteel klimt en klautert ze ook overal op en zet een keel op als iets niet naar haar zin gaat. Daarnaast werk ik vrijwel altijd een dag of 8 achter elkaar en heb ik nog steeds gebroken nachten. Dan kun je me ook aardig opvegen. Hier ook vaak blij als de kids 's avonds op bed liggen en dan maar hopen dat ze me een beetje sparen s nachts Het 1e jaar was hier ook beide keren pittig. Maar ondanks alles geniet ik ook erg van ze, ben ik dol op ze en zou ik het zo weer doen.
Da's dan iig wel meer vakantie dan als die ook nog thuis zou zijn.... Mijn man en ik zijn echt aan het wachten op het moment dat de meiden het allebei leuk gaan vinden om ergens uit logeren te gaan en kunnen niet wachten tot we dan eens een weekend met z'n tweeen lekker weggaan en helemaal niets hoeven dan enkel de dingen die we leuk vinden Want waar je ook gaat; met je kinderen erbij is het nooit echt helemaal vakantie, (niet met die van ons iig).
Ik herken het zo erg, pff ben gewoon blij met jouw topic. Ik kan ook echt jaloers worden als ik de twee berichten lees van de moeders die dit niet ervaren. In beide berichten staat dat hun kind makkelijk is en ik denk dat dit zo veel verschil maakt. Om ons heen lijken alle kindjes makkelijk te zijn, behalve die van ons. Ik vind het heel erg dat ik me zo ontevreden voel; er zijn zat mensen die alleen maar kunnen hopen op een kindje. Toch kan ik het moeilijk verkroppen dat ik zo weinig geniet omdat ons zoontje toch wel een gebruiksaanwijzing heeft (en ik vind inderdaad het onvoorspelbare van hem erg lastig).
Ook voor mij heel herkenbaar! Mijn oudste dochter wordt in oktober 3 en is eigenlijk altijd bewerkelijk geweest. Als baby kon ik echt niet even weglopen of ze begon te krijsen, kon zichzelf totaal niet vermaken. Nu is ze dus bijna 3 en kan het nog steeds niet goed. Wel met andere kindjes, dat vindt ze fantastisch! Maar thuis wil ze eigenlijk alleen maar tv kijken en dat gaat natuurlijk mooi niet door ze zit nu ook in een pittige fase, alles waarvan we zeggen dat het niet mag doet ze juist. We zijn consequent maar oh man wat kost het een energie! Buiten dat is ze een gezellige kwebbelkous en een heel pienter, gevoelig en zachtaardig meisje. Toen haar zusje geboren werd zette ik me schrap; maar zij blijkt zo ontzettend makkelijk te zijn! Als ze moe is leg ik haar weg en ze slaapt. Ze eet als de beste en vindt alles geweldig, lacht de hele dag door. Als ik haar op het speelkleed leg is ze zo een half uur zoet aan het spelen, soms nog wel langer. Ze zijn me allebei even lief, absoluut! Maar ik denk wel dat het ene kind bewerkelijker is dan het andere, dat zien we hier duidelijk. Ook ik ben soms blij als ze op bed liggen en ik gewoon even wat kan doen zonder steeds onderbroken te worden. Ik ga regelmatig op zaterdag even lekker alleen de stad in, heeeeerlijk! Daar krijg ik weer energie van. Sinds een maandje werk ik ook weer en dat doet me ook enorm goed.
Ik ervaar het af en toe ook als erg zwaar. Heel herkenbaar wat er allemaal geschreven wordt! En dan hebben wij nog wel een makkelijk jochie... Ik ging me bijna schuldig voelen als ik dacht dat het moederschap toch best pittig is. Anderen hebben het vaak nog veel moeilijker, dus wat zeur ik dan?? Maar moeder zijn is altijd wel eens pittig, kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die nooit eens een moment van AAARGH hebben... Gaat er bij mij niet in. Zoals iemand anders hier ook al schreef, het is niet dat je alleen maar moeder bent maar ook vrouw/partner, werknemer, collega, vriendin, zus, dochter, en zelf laveer je daar ook nog ergens tussen. Ben onder andere hier ook op vastgelopen een paar maand geleden en kwam overspannen thuis te zitten. Alles was teveel. Maar heb hier wel enorm van geleerd! Namelijk niet het perfecte van jezelf te verwachten. Wat dat aangaat was ik mijn eigen grootste vijand. En nee, je hoeft jezelf niet schuldig te voelen als je je kleine eens een avondje of nachtje wegbrengt, om zelf eens tijd met je partner door te brengen of voor mijn part gewoon lekker te slapen of niks te doen. Niet als je een "moeilijk" kindje hebt, maar ook niet als het een "makkelijk" kindje is. Ik weet dat we het wat dat betreft echt enorm hebben getroffen (tot nu toe dan, je weet nooit of dat ook zo blijft of niet..), maar dat houdt niet in dat ik nooit mag zeggen dat het echt weleens zwaar is allemaal.
Je bent echt niet de enige, ik ben soms heel blij dat ik naar mijn werk kan en ff niet bezig hoef te zijn met de kinderen. Ook ben ik als ik de hele dag bij de kinderen ben s`avonds echt kapot terwijl als ik de hele dag werk en dan s`avonds thuis kom heb ik alle energie nog voor ze. En dan heb ik een vrij intensieve baan.
Nou herkenbaar en mijn dochter is ook wel vrij makkelijk toch. Alhoewel.. nu is ze dat. Dat was ze zeker niet.. Het eerste jaar vond ik achteraf echt survivalen soms. Niets roze wolk. Keihard werken en onzeker zijn en altijd maar nadenken en vooruit denken en plannen Ik houdt ook zielsveel van mijn meisje hoor, maar ja ik vind het moederschap ook best zwaar. Alhoewel ik het nu vooral ook heel erg leuk vind !
Ik vind het moederschap geweldig en ik ben niet jaloers op uitslapen (maar ben ook geen uitslaper) maaaaaar ik vind het psychisch soms wel zwaar. Ik denk overal nogal over na en ben perfectionistisch dus dat is weleens vermoeid. Maar dat is meer mn eigen gepieker. En als hij van die dagen heeft dat hij huilt om alles wordt ik weleens gek en heb ik zin ommet dingen te gooien, haha. Gewoon omdat t allemaal niet loopt zoalsik het geplad heb. Dus in die zin vind ik het weleens zwaar en kom ik mezelf tegen. Maaaaaaar t is anderzijds ook zo een schatje dat ik t volgende moment weer erliefd naar hem zit te kijken. Mar t stukje zwaar herken ik dus emotioneel gezien wel ja.
De eerste vond ik zo goed als alleen maar super. Maar de tweede heeft ook een heel zwaar eerste jaar gehad. Ik vond het vreselijk en dacht echt wel eens: zij eruit of ik eruit....... Natuurlijk niet echt, maar het liep me soms echt bijna over. Loeizwaar dus. Maar nu het al een aantal weken heel goed gaat, voel ik me natuurlijk ook veel beter. Minder zorgen doet een mens goed, evenals iets meer slaap...! Maar ik vind het dus zeker niet gek dat je eens gekke dingen denk voor je gevoel. Of als je eens verlangd naar uitslapen. Dit laatste zou ik ook gewoon eens doen: laat je kleintje lekker ergens logeren en slaap eens goed bij. Maar de betere tijden komen weer, ook al lijkt het soms niet zo.
Hier ook geen herkenning. Ik geniet van ieder moment. Natuurlijk zijn er 'zucht' momentjes, maar die heb ik bij mijn man, moeder en werk ook. Ook ik heb een heel relax karakter en heb maar weinig stress en van mn zoontje kan ik alles hebben! Hij komt nog steeds snachts (hij is nu 6 maanden) en het maakt me niks uit. Morgen moet ik weer werken (werk 2 dagen) en dan baal ik zo erg dat ik niet voor hem kan zorgen. Had nooit gedacht dat het moederschap me zo zou raken. Ik hou zoooo veel van hem dat ik daardoor ook zo bang ben om hem kwijt te raken. Soms schieten er hele vervelende gedachtes door mn hoofd dat er iets met hem gebeurd of iets. Ik wil er niet aan denken maar toch doe ik dat.
Ik heb makkelijke kinderen, maar heb het soms nodig om even alleen te zijn. En dat heb ik eigenlijk nooit meer. Dat vind ik heel zwaar. De jongste krijgt nog nachtvoedingen, dus de nacht is ook niet voor mezelf. Dan opstaan, ontbijt regelen, auto in naar werk, werken, auto naar huis, alle gemiste aandacht goedmaken, voeden en eten tegelijk, naar speeltuin, bedritueel, voeden en zelf naar bed. En dat 4 dagen per week. Sinds 2 weken is mijn vrije dag wel redelijk rustig, de oudste zit dan op school, maar ook dan moet de was gedaan en boodschappen gehaald. En in de middag wil de oudste zijn verhaal weer kwijt. De weekends worden sowieso opgeslokt omdat mijn man zaterdag naar studie gaat en zondag nog moet studeren. Uiteindelijk heb ik dus nooit het gevoel rust te hebben. Maar ik maak het mezelf ook wel lastig. Ik ben 2 extra dagen vrij, en ipv dat ik dan even een middagslaapje mee doe, vind ik dat ik alle was moet wegwerken, extra moet zuigen enz enz. Ik denk dat we ook wel erg veel van onszelf verwachten. Goed genoeg zou ook weleens mogen ipv perfect.
Ik heb even nagedacht of het moederschap zwaar is voor mij. Nee, ik vind het niet zwaar. Mijn zoon is een heerlijk makkelijk mannetje die ook wel eens z'n buien heeft en dat ik denk "zucht" maar zoals iemand anders al zei: dat heb ik op het werk of bij mijn man ook wel eens. Mijn zoontje sliep pas met 11 maanden door en werd daarvoor 1 of 2 keer per nacht wakker, maar gek genoeg genoot ik ervan. Even heerlijk mn mannetje vastpakken en een flesje geven. Nu ben ik wel blij dat hij door slaapt hoor. Soms wordt hij nog wel eens wakker, dorst, gekke droom oid. Dan mag hij even bij ons op de kamer en dan komen er hele verhalen uit. Heerlijk! Daarna kan ik hem gelukkig zonder problemen weer terug leggen.
Neen hoor, je bent absoluut niet alleen! Het is soms heel moeilijk. Vooral omdat niemand je een handleiding kan geven. En omdat het idd zo lijkt dat sommige moeders het zo eenvoudig als wat vinden. Maar ik denk dat dat van het karakter afhangt. Sommigen komen voor hun onzekerheden uit en anderen niet. Ik heb nu een vriendin die 2 weken geleden bevallen is. Elke keer dat ik haar bel gaat het volgens haar super, prima, baby slaapt en eet (bv) goed. Maar als ik haar vriend dan hoor praten met mijn vriend, dan lijkt het een heel ander verhaal. Ze is heel moe, baby wordt toch wel wakker 's nachts, ze is prikkelbaar, BV kwam eerst niet echt goed op gang etc. Ik denk dat iedereen gewoon anders omgaat met stress. Ik vond deze blog persoonlijk heel leuk om te lezen: Van http://www.stevewiens.c...e-who-says-it-out-loud/ To Parents of Small Children: Let Me Be the One Who Says It Out Loud I am in a season of my life right now where I feel bone-tired almost all of the time. Ragged, how-am-I-going-to-make-it-to-the-end-of-the-day, eyes burning exhausted. I have three boys ages 5 and under. I'm not complaining about that. Well, maybe I am a little bit. But I know that there are people who would give anything for a house full of laughter and chaos. I was that person for years and years; the pain of infertility is stabbing and throbbing and constant. I remember allowing hope to rise and then seeing it crash all around me, month after month, for seven years. I am working on another post about infertility that will come at a later date. But right now, in my actual life, I have three boys ages 5 and under. There are many moments where they are utterly delightful, like last week, when Isaac told my sister-in-law that, "My daddy has hair all over." Or when Elijah put a green washcloth over his chin and cheeks, and proudly declared, "Daddy! I have a beard just like you!" Or when Ben sneaks downstairs in the morning before the other boys do, smiles at me, and says, "Daddy and Ben time." But there are also many moments when I have no idea how I'm going to make it until their bedtime. The constant demands, the needs and the fighting are fingernails across the chalkboard every single day. One of my children is for sure going to be the next Steve Jobs. I now have immense empathy for his parents. He has a precise vision of what he wants -- exactly that way and no other way. Sometimes, it's the way his plate needs to be centered exactly to his chair, or how his socks go on, or exactly how the picture of the pink dolphin needs to look -- with brave eyes, not sad eyes, daddy! He is a laser beam, and he is not satisfied until it's exactly right. I have to confess that sometimes, the sound of his screaming drives me to hide in the pantry. And I will neither confirm nor deny that while in there, I compulsively eat chips and/or dark chocolate. There are people who say this to me: "You should enjoy every moment now! They grow up so fast!" I usually smile and give some sort of guffaw, but inside, I secretly want to hold them under water. Just for a minute or so. Just until they panic a little. If you have friends with small children -- especially if your children are now teenagers or if they're grown -- please vow to me right now that you will never say this to them. Not because it's not true, but because it really, really doesn't help. We know it's true that they grow up too fast. But feeling like I have to enjoy every moment doesn't feel like a gift, it feels like one more thing that is impossible to do, and right now, that list is way too long. Not every moment is enjoyable as a parent; it wasn't for you, and it isn't for me. You just have obviously forgotten. I can forgive you for that. But if you tell me to enjoy every moment one more time, I will need to break up with you. If you are a parent of small children, you know that there are moments of spectacular delight, and you can't believe you get to be around these little people. But let me be the one who says the following things out loud: You are not a terrible parent if you can't figure out a way for your children to eat as healthy as your friend's children do. She's obviously using a bizarre and probably illegal form of hypnotism. You are not a terrible parent if you yell at your kids sometimes. You have little dictators living in your house. If someone else talked to you like that, they'd be put in prison. You are not a terrible parent if you can't figure out how to calmly give them appropriate consequences in real time for every single act of terrorism that they so creatively devise. You are not a terrible parent if you'd rather be at work. You are not a terrible parent if you just can't wait for them to go to bed. You are not a terrible parent if the sound of their voices sometimes makes you want to drink and never stop. You're not a terrible parent. You're an actual parent with limits. You cannot do it all. We all need to admit that one of the casualties specific to our information saturated culture is that we have sky-scraper standards for parenting, where we feel like we're failing horribly if we feed our children chicken nuggets and we let them watch TV in the morning. One of the reasons we are so exhausted is that we are oversaturated with information about the kind of parents we should be. So, maybe it's time to stop reading the blogs that tell you how to raise the next president who knows how to read when she's 3 and who cooks, not only eats, her vegetables. Maybe it's time to embrace being the kind of parent who says sorry when you yell. Who models what it's like to take time for yourself. Who asks God to help you to be a better version of the person that you actually are, not for more strength to be an ideal parent. So, the next time you see your friends with small children with that foggy and desperate look in their eyes, order them a pizza and send it to their house that night. Volunteer to take their kids for a few hours so they can be alone in their own house and have sex when they're not so tired, for heaven's sake. Put your hand on their shoulder, look them in the eyes, and tell them that they're doing a good job. Just don't freak out if they start weeping uncontrollably. Most of the time, we feel like we're botching the whole deal and our kids will turn into horrible criminals who hate us and will never want to be around us when they're older. You're bone-tired. I'm not sure when it's going to get better. Today might be a good day or it might be the day that you lost it in a way that surprised even yourself. Breathe in. Breathe out. You're not alone.
Dan is het toch zwaar ? Ik vind de gedachtes die me binnen schieten en het bang zijn dat er iets met hem gebeurd best zwaar eerlijk gezegt. De zorgen , en het nooit meer zorgeloos zijn opzich zijn toch al zwaar ? Hoe makkelijk je kind ook is .
Hier sla je de spijker op z'n kop, in mijn geval althans. We hebben echt het makkelijkste kind wat je maar wensen kan en toch lukte het me niet...dacht ik, iedereen zegt juist hoe goed ik het doe maar dat het best een tandje lager mag. Ik ben om lichamelijke redenen afgekeurd en denk dat ik op deze manier mezelf wilde bewijzen ofzo, dat ik wel iets kan, maar je kan het niet iedereen naar z'n zin maken en je huis spik en span hebben en altijd maar lachen en weet je, dat hoeft ook niet...je mag zeggen dat je moe bent of dat je geen zin hebt...sinds ik dat allemaal wat los kan laten én ik gestopt ben met de pil ben ik een stuk relaxter!
Hoi hoi, nou ik kan je de hand schudden want ik vind het bij vlagen ook erg zwaar !.. Wij hebben met Senn zijn eerste levensjaar best wel 'zorgelijke dingen meegemaakt..hij at niet goed, dronk niet..wilde zn flessen niet drinken..speeltje, filmpje in de hoop dat hij wat dronk. Hij was veel verkouden, 3x oorontsteking, 3x AB kuur..ziekenhuis in ziekenhuis uit..in het ziekenhuis voor opname vochttekort.. Ziekenhuis operatie, buisjes neusamandelen eruit..hij is nu weer een stuk vrolijker, daardoor iets minder aanhankelijk, ontwikkelt zich prima..maar nog steeds als hij een keer bv geen zin heeft in avondeten, merk ik dat ik snel terug val ih zijn oude patroon, dat hij dus niet meer eet..heel frustrerend.. ja het veranderd écht het moederschap..ook de relatie met mijn man.. Maar goed ik merk dat ik er nu wel meer van kan genieten...hij heet zowaar bij anderen een broodje... en niet dat ik met kromme tenen denk oooh, fingers crossed..ik hoop dat je je mond open doet..zo erg was het gewoon...En heb op een KDV gewerkt,dus weet echt wel tips en trucs..maar je eigen kind..is toch heel erg anders.. Maar we genieten van onze Senn en ook mensen vragen aan ons, 'én?wanneer komt de 2e er?'En eerlijk gezegd, ik moet er ook echt nog even niet aan denken..een bevalling gehad, die traumatisch was, emdr voor gehad..nee...eerst lekker genieten van ons gezinnetje...dat alles weer een beetje in rustig vaarwater komt....heerlijk
Ikzelf herken t niet. Ik vind het zeker vermoeiend op z'n tijd maar mijn kids krijg ik juist energie van. Ik zou t liefste hele dagen thuis bij ze zijn en niet werken. Ik hang ook de vlag uit hoor als ze lekker liggen te snurken savonds. Ms kan je jezelf wat ontlasten door je kindje af en toe bij n oppas te brengen ? Succes!
Hm ik heb er net ook even over nagedacht of ik het zwaar vind. Mijn conclusie is: Nee ik vind het niet zwaar, maar af en toe uitdagend. Misschien komt het ook omdat we heel veel hebben meegemaakt (en meemaken). Ik vind dingen niet meer zo snel belastend of zwaar.