Wat doe jij als je kindje (dochter) hysterisch gaat krijsen omdat ze haar zin niet krijgt? Ik ben echt een beetje aan het zoeken. Mijn zoon is nog nooit in zijn leven hysterisch of driftig geweest dus ik ken het niet. Dochter maakt er een sport van. Het is ook echt verre van altijd echt. Ze kan het aan en uit zetten naar believen. Troosten lijkt het beste te werken maar ze kan de sirene daarna weer net zo hard aan zetten als ze alsnog haar zin niet krijgt. Ze houdt het ook flink lang vol... Wat doe jij? Ik dreig echt mijn geduld te verliezen... en daar wordt het natuurlijk niet beter van
Negeren... ga maar ff lekker je gang, nee is nee... Pas wanneer het hysterisch krijsen overgaat in zielig huilen dan troost ik. Dan komt ze zelf moeilijk uit haar 'drift'.
Misschien heel ouderwets, maar ik zet ze even in de hoek (waar ik ook ben trouwens, er zijn overal wel hoeken ) en als ze stopt met brullen mag ze er uit. Meestal werkt het vrij goed, en is de zin 'je gaat in de hoek als je niet stopt met brullen' genoeg. Ik leg haar erna (als ze terug rustig is) ook uit dat het niet lief is zo te brullen als ze iets niet krijgt/wilt. Maar op jengelige dagen staat ze wel meermaals in de hoek Consequent zijn en blijven volhouden!
geen ervaring maar ik denk eerlijk gezegd dat je het niet moet 'voeden' door er te veel op in te gaan. nee is nee en consequent proberen te blijven, ik denk dat als je het een uitlegt dat het niet kan/mag ze uiteindelijk inziet dat het drama schoppen geen zin heeft en daarmee stopt... in het begin zal het misschien erger worden maar uiteindelijk zou het toch af moeten nemen omdat ze merkt dat ze op die manier niks bereikt.. in theorie.. hahaha nu de praktijk nog
Hier ook een driftige dame als ze haar zin niet krijgt, alleen is ze iets jonger, 21 mnd. Ze gooit zich op de grond en slaat wild om zich heen. En eerlijk gezegd, ik negeer haar dan gewoon. Even uit laten razen en dan wat afleiding en dan is het meestal wel weer goed. Kan ook komen omdat ze nog net iets jonger is hoor. Maar het zijn lastige periodes
Aan die aanstellerij van gekrijs en gegil doe ik niet mee, ik negeer het of vraag vriendelijk of ze anders even wil slapen omdat ze blijkbaar heel moe is. Dan weet ze dat ze nu kan ophouden of kan doorgaan maar dan mag ze dat op haar kamer doen. Dat vindt ze niet leuk dus dan is het over. Troosten doe ik bij verdriet of pijn, niet bij boos worden omdat ze iets niet mag.
Ik geef duidelijk een ' nee ' aan. Als mijn driejarige daarna gaat krijsen dan negeer ik haar. Als ze rustiger wordt dan probeerik haar af te leiden. Vaak zeg ik ook dat ze het niet leuk hoeft te vinden maar, dat krijsen en gillen niet nodig is. Leuk hè, dochters....haha!
Als ze niet stopt na uitleg en vragen om te stoppen kan ze ook even in de hoek gaan staan om soort van te 'resetten'... Dan negeer ik haar even als ze er staat (vaak wordt het eerst nog heftiger) en als ik hoor/merk dat ze rustiger wordt vraag ik of ze nu kan luisteren. Soms zegt ze zelf 'nee', dan wacht ik weer even en als ze kan luisteren leg ik het nog een keer uit. Meestal zegt ze dan uit zichzelf al sorry en knuffelen we even, dan is het weer goed. Zo hebben wij het hier nog steeds op kunnen lossen... Succes! (is volgens mij ook écht meidengedrag..pfff)
Ok... jullie doen dus hetzelfde als ik.. ik negeer het ook en dat lukt me wel aardig. Mooi, dan blijf ik dat doen. @Eylem.. wat je zegt.. ik wil ook niet troosten omdat ze boos is. Dank dames.. even een hart onder de riem zeg maar! Nou echt dat dit meisjesgedrag is zeg. Nu is zoon wel erg gezeggelijk (hij moet leren dat hij best wat meer zelf mag vinden!) maar ik ken het dus inderdaad niet. Dochter is echt een koppige tante (zal wel op haar moeder lijken....) en op zich vind ik dat best maar dat gedrein, gejank en hysterische gedoe af en toe er bij.. BLEH!
Ja meiden zijn wat dat betreft een stuk pittiger. Ik vond mijn dochter met 3 jaar veel meer werk dan nu mijn zoon Ik negeerde haar ook zoveel mogelijk. Als het te gek wordt dan ging ze op de mat ( in de gang) Oja, misschien wel leuk om te weten...hier veranderde ze met 4 jaar als een blad aan een boom. Ze ging naar school en was ook meteen peuterpuber af.
Eerlijk gezegd...zie ik nu al tegen de peuterpuberteit van de jongste. Die is nu al zoveel driftiger en mondiger dan de oudste destijds was, dus dat wordt nog wat
hier zetten we haar op de trap en negeren haar. we zoeken pas weer contact als ze stil (rustig) is. dan leggen we uit dat ze niet haar zin krijgt en dat het niet lief is als ze zo doet. en dan knuffelen we om het goed te maken. troosten doe ik niet aan als er geen pijn of erg verdriet is. mocht ze echt niet stoppen met krijsen/gillen om niks dan mag ze die dag geen tv meer kijken. en dat hoef ik maar 1x te zeggen ze houdt gelijk op.
@Bosi... dat van school verwacht ik hier ook. Nog 8,5 maand te gaan... ze is nu al niet uit de klas te krijgen bij het wegbrengen van grote broer!
Negeren, en als ik de neiging heb om mn geduld te verliezen omdat het erg lang duurt, dan tel ik hardop tot 3. Dan zeg ik 'en nu is het echt klaar 1.... 2.... ' (met de vingers in de lucht, terwijl hij mij aankijkt), dan is het alweer over. Want hij weet dat als ik eenmaal bij de 3 ben, hij in het hoekje mag staan, en dat vind hij al helemaal niet leuk.
Dit doe ik ook als het echte woedeaanval is van hysterische peutermeiden ( hier dus ook alleen bij onze meiden!) Ik kijk echt niet vriendelijk bij zulke scènes, ze zien vaak aan mijn gezicht dat het niet leuk meer is. En als ik ga tellen stoppen ze vaak al. Anders idd even afkoelen op de gang. Laatst was mijn dochter zo boos zijn op mij ( omdat ze ineens had bedacht om in haar crocs te springen op de trampoline en dat mocht niet :-/ ), dat ze op de gang heeft staan schoppen tegen de woonkamerdeur Toen brak mijn klomp en heb ik haar onder mijn arm naar haar kamer gebracht. En daar kwam ze pas tot rust.
Dus er is nog hoop Meiden zijn idd vinniger! Mijn meisje kan er soms ook wat van hoor. Van de week heb ik ze in haar kamer gezet en de deur dicht gegooid( wel normaal gegooid in elk geval haar kamer deur ging dicht) daarna ben ik met haar gaan praten. Ging om mijn mobiel mag ze altijd. Maar dit keer trok ze hem uit mijn handen echt op een pinnige manier met oplader en al. Dus ik zeg nee eerst normaal vragen. Daar was ze het niet mee eens. Leg ik mijn mobiel op tafel. Zeg ik blijf af. Zij ik doe het toch. Ik zeg nee eerst rustig doen. Zegt ze dan ga ik wel alles van de tafel gooien. Ik zeg dacht het toch niet. Ze deed het wel heb haar bij kop en kont op gepakt en in haar kamer gezet daar ging de sirene af. Drie minuten later ben ik naar haar toe gegaan en hebben we het ( uit gepraat) Oei ze was woest, Ze is veel beter in taal dan haar broer toen. Ze klets me er gewoon uit. Zit ze huilend op dat bed hoor ik. Ik wil PAPA. Zeg ik je moet het maar met mama doen. Weet je wat het is we zijn zelf ook meisjes geweest en weten van ons zelf dat we als een kattenkop kunnen reageren. Vaak moet ik gewoon om haar lachen.
Mijn zoontje lijkt dan erg op een meisje.. Zelfde gedrag. Daarbij ook nog eens teveel energie en stuitert de hele dag door. Nog een jaar.. nog een jaar.. nog een jaar...(school dus)
Ligt aan mijn eigen bui. Heel slecht maar soms kan ik het aan om totaal te negeren ... de andere keer moet uk hier echt even in de hoek om even uit het zicht te zijn om mezelf te sparen niet helemaal door te draaien. En ja heel soms dan krijgt hij een tik maar dan is het ook al tig keer op een dag voorgekomen en blijft uk aan de gang (dus bij hele hoge uitzondering). Overigens maken we het steeds minder vaak mee en is de zin "ik denk dat je even mag afkoelen in de hoek zo ..." al voldoende om de situatie te stoppen. ZUCHT af en toe vraag ik me echt af waarom die vakanties zo lang moeten duren ... het is gezellig maar ook slopend 24/7 je mag het niet zeggen maar het voelt wel zo.