Ik herken je verhaal ook. Want ondanks dat ik ze voor geen goud meer zou willen missen en ontzettend veel van onze kids hou, vind ik het ook pittig. De continue zorg om je kinderen, etc. Eerste jaar van onze dochter is ook niet makkelijk geweest, veel zorgen gehad, ziekenhuisopname, etc. )Daar heb ik zelf ook een deuk van opgelopen'. Nu doet ze het gelukkig ontzettend goed. En nu een tweede kindje erbij. Dat is weer even wennen en we moeten opnieuw onze draai zien te vinden met z´n allen en dat is weer een nieuwe uitdaging. Ik denk dat iedereen het anders ervaart. Veel hangt m.i. samen met hoe je zelf bent (ben je snel bezorgd/gestrest of ben je een heel relaxed persoon en maak je je niet snel druk) en hoe je kindjes zijn (slapen ze bijvoorbeeld altijd goed of geven ze veel onrust, etc). In mijn ogen is het een combinatie van factoren...
Ook ik herken het. Onze dochter is nu bijna 10,5 wk en ik vind het tot nu toe vooral erg vermoeiend en spannend. De eerste weken was hing ik tegen een pnd aan (heb ik medicatie voor gekregen) maar gelukkig gaat dat nu beter. Ik vind het alleen wel veel pittiger dan ik had verwacht. Maarja, wat moet je je er ook bij voorstellen, voordat je daadwerkelijk dat kindje mee naar huis neemt? De verantwoordelijkheid, de zorgen, de onzekerheid...Ik wil zo graag dat mijn dochter gelukkig en gezond is, en dat ervaar ik bij tijd en wijle als een enorme spanning. Ik kijk er ook eigenlijk best wel naar uit om weer te gaan werken, even af en toe wat anders om me heen. En dan kan ik denk ik ook meer genieten van de tijd die ik wel met haar heb.
De eerste paar weken vond ik tot nu toe erg zwaar! Kwam ook door de BV. Nu we op KV zitten en hij goed drinkt en slaapt gaat het helemaal vanzelf! Ivan lacht de hele dag alleen maar, dus volop genieten voor nu
ik herken het niet echt (nog niet), maar dat komt ook omdat ik (nu de reflux opgelost is) een erg makkelijke baby heb. de eerste weken vond ik wel zwaar, net bevallen, alles nieuw enz. maar heb mijn draai nu helemaal gevonden. wel ben ik blij hoor als ze savonds op bed ligt. gewoon even lekker alleen op de bank kunnen ploffen en een film kijken.
Nee zo ervaar ik dat niet. De opvoeding van mijn labrador vond ik het eerste jaar veeeel zwaarder. Toen heb ik echt met mn handen in het haar gezeten. Nu is ze 3 en gelukkig niet meer zon stuiterbal als toen.
Heb nog even nagedacht. Weet je wanneer ik het moederschap zwaar vind? (Komt toch mijn hond weer aan bod ...) dit was vorige week. Als ik een rondje met de honden en m'n zoontje aan het doen ben en de labrador door de poep aan het rollen is en er echt helemaal! onder zit.... Hem boven in de douche aan het wassen ben en m'n zoontje gaat huilen (help!) en dan komt ook m'n man nog thuis van het vissen en komt z'n 5 kilo zware vangst ook nog eens showen boven. "Kijk schat dit is hem! (Drup, drup, drup....) Dat zijn echt momenten die ik een uitdaging vind. Maarja dat gebeurd gelukkig niet dagelijks. Ik denk wel dat ik zonder hondjes een veeeel relaxter leven heb. Ondanks de kleine toch makkelijker weg kunnen.. Hoe vaak ik nu niet heb, owja de honden moeten nog rond!!! Maarja, ach... Zou ze ook weer niet kwijt willen. Voor ons zoontje geboren werd waren zij m'n kindjes
Zoals velen al hebben gezegd; heel herkenbaar!! Ik vond vooral bij de eerste, dat je niet meer de tijd aan jezelf hebt lastig. Dat je dus met alles rekening moest houden met voedingen, slaapjes etc. Bij de 2e, 3e hoefde ik daar niet meer aan te wennen dus dat ging eigenlijk vanzelf. Wat ik nu zwaar vind, is dat soms alles tegelijk komt; vanavond bijv. zette de 2 oudste onder de douche, deed de kleine man van 2 maanden in badje, dochter roept 'ik moet plassen' en dan sta je daar... De wc zit naast de douche dus zei dat ze het zelf kon doen maar dat deed ze niet en bleef maar roepen om hulp. Dan zou je jezelf wel even in 2e willen delen En ja, dat je elke dag druk bent met zorgen, huishouden en dat iedereen het maar normaal vindt vind ik soms ook lastig. Wat dat betreft ben ik ook blij als het avond is en ze alle 3 op bedje liggen Het is een hele zorg en verantwoording en uitslapen??? Klinkt HEERLIJK!! 1 ding wil ik wel zeggen; het gras aan de overkant lijkt groener maar dat is het zeker niet. Soms lijkt het zo dat anderen het makkelijk afgaat maar ik weet zeker als je eens een eerlijk gesprek hebt met elkaar, ze tegen dezelfde dingen aan lopen!!
Wat een fijn topic; om te lezen dat ik niet de enige ben! Vind het ook super, super zwaar soms! Het geen tijd meer hebben voor mezelf en alleen maar een hoop moeten. Ben tijdens de zwangerschap mijn baan kwijt geraakt en geen type om thuis te zitten. Ik hou van afwisseling, helaas is mijn enige afwisseling nu poep en plas-luiers
Ook ik heb er eens over nagedacht en nee het valt me niet zwaar. Ik heb behoorlijk wat vriendinnen die geen kids hebben, bewust, omdat ze hun vrijheid niet willen opgeven. Snap ik wel, maar ik ben blij dat ik een andere keuze heb gemaakt en we twee mooie kids hebben. Tuurlijk heb ik wel eens een baaldag en minder geduld. Toen onze zoon net was geboren sliep hij bijna alleen bij mij, dus ik heel weinig. Nou toen kon je me opvegen, was ook niet erg gezellig de hele dag. Bij de oudste vond ik het ook wel lastig, die eerste weken, niet echt mijn ding kennelijk. En ja, ik ben ook heel blij met mn werk, maar dat is vooral om de sociale en intellectuele uitdaging, niet omdat ik nou zo blij ben om de kinderen even niet om me heen te hebben. Ik heb er geen moeite mee om mn dochter naar het kdv te brengen (volgende week voor het eerst voor de jongste) maar ik kan wel heel blij worden van de gedachte weer thuis te zijn in het weekend en met het gezin door te brengen. Dus voor mij een goede balans, ondanks een veeleisende baan en een gezin, plus dat manlief en ikzelf ook nog sporten. Maar juist het sporten of een andere hobby, dus iets echt voor jezelf, geeft mij energie en zorgt dat ik ook de lastige dagen niet zo erg vind.
Wat is er mis met plassen onder de douche? Haha wel herkenbaar, die twee tellen dat je je handen echt even niet vrij kan maken is het net wel nodig. Merk dat ik de jongste wat makkelijker even laat huilen (lees: mijn stresslevel gaat wat minder hard omhoog ) dan dat ik dat bij de oudste deed, en dat is maar goed ook want die moet ook wel eens wachten.
Ik ervaar het moederschap niet als zwaar en er is geen moment geweest dat ik jaloers was op vriendinnen zonder kinderen met alle vrijheid. Neemt niet weg dat ik periode's/ fases in het eerste jaar pittig heb gevonden!
Ik herken het niet helemaal, wél dat het pittig kan zijn, niet dat ik jaloers ben op vriendinnen die uitslapen bijvoorbeeld. Nu ben ik sinds de geboorte van mijn dochter ineens gezegend met engelengeduld (alleen voor haar dat wel). Het is ook zwaar, moeder zijn. alles draait om je baby en dat heeft altijd voorrang. Ik vind de leuke en mooie dingen absoluur opwegen tegen de minder leuke dingen. Nu vind het het wel steeds makkelijker worden (dochter kan meer zelf spelen) en nu ze van 7-7 slaapt is het ook heerlijk om de avonden weer voor jezelf te hebben. Ik hoor van mama's uit mijn omgeving wisselende reacties hoor. De ene vindt het erg zwaar en moeilijk om mama te zijn, de ander vindt het totaal niet zwaar.
Ik vind het best zwaar. Maar volgens mij komt dat meer omdat ik een bepaald idee heb van de 'perfecte' moeder (utopia, ik weet het) en ik daar nooit aan kan voldoen. Ik ben volledig thuis voor de kinderen, een bewuste keuze, en vind dat ik ze alles moet meegeven wat in mijn mogelijkheden zit. En dan is het dus elke avond weer in mijn hoofd de dag doornemen en nagaan of ik die dag alles met ze gedaan heb wat ik had kunnen doen. Compleet belachelijk natuurljk, dat realiseer ik mij ook, maar toch blijft het knagen en voldoe ik nooit aan het beeld waar ik aan zou willen voldoen. Gelukkig word ik steeds relaxter en besef ik dat niemand perfect is en je nu eenmaal allemaal je dag(en) eens niet hebt. Vanavond heb ik ze na het bad gelijk naar hun bed gebonjourd, zonder het gebruikelijke avondritueel van beneden nog wat drinken etc. Ik was het even zat en zo toe aan een rustmoment Dat is een behoorlijke stap voor mij, want ik hecht veel waarde aan structuur en voorspelbaarheid ( voor mijn kinderen althans, want ben voor mezelf een complete chaoot). Maargoed...ik vind het geestelijk dus vooral zwaar. Vooral omdat je als je fulltime thuis bent wb de kinderen de meeste beslissingen neemt. Ik kan uren malen over kleine opvoedingsdingetjes en het van alle kanten bekijken en als mijn vriend dan thuis komt en het er met hem over wil hebben, lijkt het zo futiel en onbelangrijk voor hem. Wat niet zo is natuurlijk, maar hij verdiept zich er minder in dan ik en snapt vaak niet waar ik zo over loop te wikken en wegen. Ach, heeft vooral te maken met het feit dat ik een perfectionist ben en misschien niet eens het moederschap op zich
Ik vind het echt loodzwaar. Maar ik denk inderdaad ook dat het afhangt van je kind en hoe je daar zelf mee omgaat. Mijn dochter slaapt bv al sinds ze 6 maand is nauwelijks overdag. Ze is bovendien erg druk en beweeglijk, dus ik ben voortdurend met haar bezig. Ofwel spelen we samen, ofwel ben ik toch in haar buurt en kan ik niet veel anders doen. 's Avonds gaat ze pas rond 20u slapen en om 6u is ze alweer vrolijk wakker. Er blijft dus nauwelijks tijd over voor mezelf, het huishouden of mijn relatie, en dat weegt toch. De paar dagen dat ze twee keer twee uur sliep, vond ik alles zoveel makkelijker gaan. Ik had tijd om het huishouden te doen en even rustig de krant te lezen, en dat maakte echt een wereld van verschil. Dus als ze daarin gewoon wat 'normaler' zou zijn, zou ik wsl heel anders antwoorden op de vraag van dit topic.
Mmmm misschien ben ik weer apart maar ik vind de tijd dat ze baby zijn heeeerlijk en zeker niet zwaar. Vanaf een jaar of 2 vind ik het dodelijk vermoeiend. Dat ze een eigen wil hebben, woedeaanvallen krijgen en de niet luisteren fase (en zoals bij ons weglopen) En naar school iedere dag met mijn oudste en een baby onder de arm (school is niet bepaald dichtbij ik moet met de auto) vind ik mogelijk nog het meest vermoeiend.. Het zal vast wel beter worden maar vind het behoorlijk pittig en aanpoten nu.
Los van dat ik soms het uitslapen mis, heb ik hier zelf ook niet zo veel last van.. ik ben ook wel eens moe ja als dl een nacht heeft lopen spoken en doe het dan een dag later wat rustiger aan... ik ben verder wel een makkelijke met huishouden... van mij hoeft er niet elke dag gestofzuigd te worden en mijn ramen hoeven ook niet kraakhelder te zijn... en ik breng mijn dochter af en toe toch wel eens naar opa en oma of naar iemand anders om even lekker een ochtendje uit te slapen...
Ja..stom he? Het maakt ook echt dat ik het moederschap als zwaar ervaar omdat ik mezelf, als de kinderen om me heen zijn, geen rust kan geven. Het is niet zo dat ik er constant bovenop zit of ze niet alleen kan laten spelen oid, maar ik kan bijvoorbeeld niet zelf een boekje lezen als de meiden in de tuin aan het rommelen zijn. Ik kan mij niet concentreren en houd ze toch met een schuin oog in de gaten ( wat volgens mij wel moeder eigen is, maar half half een boekje lezen kan ik dus niet ). Zo gaat het met alles eigenlijk gedurende de dag en juist dat vind ik vermoeiend. Ik ben ook echt van mening dat ik niet voor niets thuis ben met ze en dat ik ze dan ook alles moet aanbieden wat ze nodig hebben voor een goede ontwikkeling. Als ik wat meer relaxter zou zijn en die lat wat minder hoog zou leggen, dan weet ik zeker dat ik het als veel minder vermoeiend zou ervaren. Maarja, zoiets kun je niet echt op commando Het gaat steeds beter hoor en heb het er ook vaak over met mijn vriend, die stukken relaxter is dan ik. We hebben twee super lieve meiden en alhoewel de oudste nu een beetje opstandig begint te worden en in de NEE fase begint te komen, zijn ze verder heel makkelijk en kunnen ze zich goed zelf vermaken. Ik maak het mezelf gewoon een beetje moeilijk
Vooral toen mijn dochter nog heel klein was vond ik het zwaar. Maar vooral sinds ze kan lopen vind ik het makkelijker worden. Ze kan zich heel goed uiten en vaak goed duidelijk maken wat ze wil/ er aan de hand is. En ze is natuurlijk lekker mobiel. Af en toe te.. hahahaha Ik probeer vooral heel bewust te genieten van mijn gezin/ mijn dochter. Maar maak ook tijd voor mezelf zodat ze ook een gelukkige mama heeft. En uitslapen: tja, Meestal slaapt ze tot een uur of half 9. Heb dus niks te klagen. (ben meestal eerder wakker dan mijn dochter)