hoi Dames, een week of 4 geleden had ik voor het eerst fiks pijn, nadat ik mezelf finaal leeggespuugd had.. Na 10 minuten ging de pijn over.. 2 weken geleden begon het opnieuw, niet weten hoe te liggen vd pijn, kronkelen over het bed heen, amper kunnen ademen.. Na 15 min ging het over.. Ik nog tegen manlief gezegd; als het een 3e keer gebeurd, ga ik naar de dokter.. gisteravond, half 7, krampen achter m'n ribben, en dit breidde zich steeds verder uit.. Een kwartier later al puffend m'n vent gebeld, of hij alsjeblieft naar boven kon komen.. Die schrok zich kapot.. Kronkelend van de pijn, zeiknat van het zweet.. Na een kwartier heb ik hem gevraagd om de eerste hulp te bellen.. Ik kreeg geen adem meer.. Hij direct gebeld, en om half 8 was ik er, en ja hoor.. Pijn bijna weg! voor de zekerheid doorgestuurd, om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten, en daar begon het weer, om 19:40.. Echo's gehad om ons kleine meisje te controleren tussen de harde buiken door, en om 10 uur morfine gekregen.. Wat een opluchting na 3enhalf uur kapot te zijn gegaan vd pijn.. Ik kon niks meer.. vannacht in het ziekenhuis moeten blijven natuurlijk, en vanmorgen echo's gehad.. Een fiks aantal kleinere galstenen.. Nu zeiden ze: we kunnen er pas na de bevalling iets tegen doen.. Nu vraag ik me af, wat dan? En hoe groot is de kans dat het terug blijft komen? Die extreme pijn trek ik echt niet.. volgende week naar de gyn in het ziekenhuis(loop normaal bij de vk).. Word je 'medisch' met galstenen..?
Vreselijk zijn galstenen. Ik heb ze gehad 4 weken na de bevalling van onze dochter. Ik dacht echt dat ik doodging. Sorry voor de benaming, maar zo voelde het echt. Ik heb in totaal 6 aanvallen gehad tot ik opereert werd. Ik weet niet of je 'medisch' wordt door galstenen ivm zwangerschap. Geen idee. Ik wil je in ieder geval veeel sterkte wensen!!
Dankjewel voor je reactie! De 1e 2 aanvallen waren kortdurend.. maar die van maandagavond.. Ik dacht ook echt dat het verkeerd af zou lopen.. Mn vent moest op een gegeven moment zelfs al de gegevens van ons ukje op geven, achternaam enz.. Doodeng! Gisteren de verloskundige gesproken, en ik mag per direct niet meer werken.. De combinatie van bekkeninstabiliteit, gigantische stress, en nu ook nog eens galstenen is me teveel. Morgen moet ik sowieso op gesprek komen bij de vk. Wat hebben ze bij jou aan de galstenen gedaan Ellepel? Verder geen ervaringen meer dames..?
na de zwangerschap zullen ze je galblaas verwijderen. sterkte, wat bij mij hielp bewegen, lopen armen omhoog ik ben na een jaar geholpen, bleek nogal wat stenen te hebben volgens de chirurg (volgens de ha maar een paar)
Ik heb ze pas gehad na de zwangerschap.. Maar dat doet echt ontiegenlijke pijn.. Wiebelen werkte hier ook. In de auto over drempels ook (misschien bij jou naar ziekenhuis toe). Dan kan het steentje verder. Ik had al een aantal aanvallen gehad, maar niet naar de dokter geweest (wel vaker buikkramp van mijn darmen, leek ook op paniekaanval/hyperventileren volgens huisarts). Tot ik echt veel last kreeg, en er een steen vast kwam te zitten. Ik werd zo geel als een kanariepietje en die steen is er dan ook door de arts uit gehaald. Met een slang via mijn keel&maag. Was even naar, maar eenmaal de steen eruit, en het probleem was opgelost. Mijn alvleesklier was ook mee gaan ontsteken, maar die ging gelukkig daarna ook snel weer normaal zijn werk doen. 2 weken later is de hele galblaas eruit gehaald(kijkoperatie), met nog een stuk of 20-30 stenen erin, dus anders had ik nog vaker die ellende gehad.. Zo snel, omdat ze bang waren dat mijn alvleesklier anders echt verder zou ontsteken en ik dan een groter probleem zou hebben gehad.
Het is net of ik mijn eigen verhaal lees. Ik heb galstenen in de zwangerschap gehad, kon precies zoals jij moeilijk adem halen. 2 keer bij spoedpost geweest en elke keer wasbhet net weer over. Tijdens echo bleek ik galstenen te hebben. Ik ben geopereerd toen ik 23 weken zwanger was. De galblaas moest er uit omdat ze bang waren dat het zou gaan ontsteken en dan word het risico dat er wat met de baby gebeurt groter. Snap dus ook niet dat ze bij jou niks gaan doen vooral ondat ze zulke heftige aanvallen hebt. Die aanvallen kun je wel blijven houden, let goed op je voeding. Als je meer wilt weten mag je me altijd een privé bericht sturen Succes
Oef.. dat word nog wat dus.. Maandagavond toen de aanval iets afzakte ben ik naar de auto gelopen, en zijn we naar 't ziekenhuis gegaan, daar nog geen 5 minuten binnen of de volgende diende zich alweer aan.. toen lag ik inmiddels op de verloskamer, en kon niets meer.. heb met mn armen over mn ogen heen gelegen.. bedhoofdeinde iets omhoog, benen omhooggetrokken, en mn voeten was ik constant maar over elkaar heen aan t wrijven, t enige plekje in mn lichaam wat niet meedeed met de exteme pijn.. Met een tussenpoze van een paar minuten heeft t dus 3enhalf uur geduurd, toen de morfine dus wie weet hoe lang het anders nog verder gegaan was.. Wat betreft voeding is mij dus niks verteld.. ik las zelf wel dat vette voeding het triggeren kan.. dus een patatje ofzo durf ik niet meer aan te raken.. Afgelopen maandag had ik 'gewoon' preischotel gegeten.. das ook niet vet.. Ik ben in ieder geval doodsbang dat het weer gebeurd.. Tijdens de zwangerschap durven/kunnen ze er niets aan doen behalve pijnstilling zeggen ze.. morgen aan de Vk, en volgende week maar eens aan de gyneacoloog vragen waarom niet.. Ik denk alleen dat ik een thuisbevalling nu op mn buik schrijven kan met al dat medische 'gezeik' nu..
Chocola en koffie kunnen het ook triggeren en oja ei ook heel erg. Ik durfde bijna niks meer te eten bang voor weer een aanval. Wel vreemd dat ze niks doen, ik mocht juist geen pijnstillers behalve paracetamol. Ik had geen keus het was of nu opereren of wachten met alle risico's van dien. Ik ben voor de operatie ook naar de gynaecoloog geweest maar na de operatie ben ik gewoon weer naar de verloskundige geweest en mocht ik gewokn thuis bevallrn. Als ik jou was zou ik toch vragen naar de risico's als je een ontsteking krijgt en anders laten doorverwijzen naar de chirurg. Ik weet hoe naar die aanvallen zijn, gelukkig na de operatie nooi meer gehad en kon alles weer eten.
Ik banaan, en als drinken roosvicee van mijn zoontje.. Maar ik had het meestal bij wisseling van leef&eet ritme, een weekendje weg, vakantie, nacht laat doorhalen.. Eten was niet echt een directe link mee te maken..
ik heb het in beide zwangerschappen gehad het begon met 15 weken ongeveer ik dacht dood te gaan en dat de baby iets mankeerde. Maar in het zh konden ze steeds niets vinden. Ik heb heel de zwangerschap veel pijn gehad veel afgevallen want ik kon echt niets eten meer. 4 weken na de bevalling werd ik echt doodziek en toen ben ik opgenomen en bleek ik dus galstenen te hebben. Ik heb totaal 3 weken in het zh gelegen want na de operatie kreeg ik weer last en bleek er nog een steen in de galwegen te zitten. Ik heb altijd last gehad na de operatie en toen ik weer zwanger was begon het weer. Wat eigenlijk haast onmogelijk was omdat me galblaas er al uit was. Ik ben 2x met de ambulance naar het zh gebracht omdat ik gewoon zo ziek was. weer heel de zwangerschap helse pijnen gehad. 4 weken na de bevalling werd ik weer opgenomen bleken er weer galstenen in me galwegen te zitten. Wat een ellende was dat ik heb weer in het zh gelegen voor een week en dat met een kleintje.. Ik hoop dat het me nu bespaard blijft gelukkig loopt ik nu bij een mdl arts en slik ik medicatie en als ik nu maar iets voel mag ik aan de bel trekken de vorige keren werd ik ook vaak niet geloofd
Mommy, ik ken ook iemand waarbij die dingen nog in de galwegen werden gevormd. Dat is echt rot, want daar kun je weinig meer aan doen.. Gelukkig zijn de meeste er wel af na een operatie..
ja dat is gewoon echt KUT!!! je kan dan alleen een ercp krijgen laat ik daar nu net een trauma van gekregen hebben. Maarja tot op heden al 1,5 jaar klachten vrij*klopt af*
Die ercp ging hier prima.. Tenminste, ik had een roesje en was gewoon bij. Alleen ik heb er niks van geregistreerd. Dus een dik uur na de ingreep vraag ik me opeens af waar mijn man eigenlijk is gebleven, zonder paniek ofzo. Zit hij thuis te avondeten met onze peuter. We hadden ook gewoon afscheid genomen. Ik schijn ook serieuze verhalen gehad te hebben met de zuster over mijn bloeddruk en gewicht en de normale waardes. En ik ben dus die gewoon 2 uur kwijt..
Ik heb de eerste galkoliek gehad toen ik 36 weken zwanger was ik dacht toen nog dat het met de zwangerschap te maken had, na de bavalling kreeg ik het weer, en ook ik dacht werkelijk dat ik doodging echt zoveel pijn ik wist niet meer hoe ik het had huilend en krokelend van de pijn rolde ik over de bank, zo'n aanval heb ik in totaal 5x gehad en duurde 8uur echt ondraaglijk. Bij de laatste aanval had ik op een gegeven moment witte ontlasting niet goed dus, betekend dat er een steentje vast zat, dus naar ziekenhuis opname en echo, bleek chronisch ontstoken en helemaal vol met galstenen, dus opereren..... Ik kon ook eigenlijk niets meer eten alleen puree uit een pakje gemaakt van water, en worteltjes en erwtjes vlees alleen als het mager was rundvlees, varkensvlees kon ik ook niet eten. Toen ons kleine meisje 6 weken oud was hebben ze mij geopereerd, eindelijk wat was ik opgelucht pffff!! Wel veel pijn en helaas nog een nabloeding na de operatie maar goed dat was na 1 week redelijk over. Als ik zo vrij mag zijn wil ik ook even een vraag stellen; Het enige waar ik nu nog last van heb is dat ik opeens heel erg buikpijn krijg en dat diaree heb en snel lees heel snel naar de wc moet. Dat vind ik wel erg vervelend, soms durf ik de deur ook niet uit want als ik opeens buikpijn krijg moet ik naar de wc, zijn er nog meer dames die hier last va hebben na de operatie en kan ik daar wat aan doen?
Hier ook galstenen gehad. 1 keer in de laatste weken van de zwangerschap. In de kraamweek had ik last van een 'spierpijn' hoog in de rug en uitstralend naar de maag. Precies na 1 week ging ik naar de eerste hulp waar ze een echo gingen maken en zagen dat ik galstenen had. Helaas was alvleesklier gaan ontsteken en werd opgenomen in het zkh. Na een MRIscan bleek dat de galstenen voor zorgden dat alvleesklier ging ontsteken. Ik werd weer ontslagen uit het ziekenhuis. Maar heb binnen 3 maanden regelmatige aanvallen gehad die steeds korter op elkaar kwamen en heb meerdere keren dagen in het zkh gelegen. Echt niet leuk als je net een kleintje hebt! Na 3 maanden werd ik geopereerd kort na een hele heftige aanval, nadat het steentje weer losgeschoten was. Gelukkig kon dat omdat de infectiewaarden laag waren. En ben zoooo blij dat die eruit is! Het is echt vreselijk zulke aanvallen! Kunnen ze je niet gaan inleiden met 37 weken dan ofzo? dan kun je des te eerder je galblaas laten verwijderen. Want als je veel steentjes hebt, blijven ze erdoor schieten en vastzitten.
Het lijkt hier met de tijd beter te worden. Nu is het al bijna 4 jaar geleden. Ik voel zelf ook beter aan of ik iets wel of niet kan eten. Soms kan ik prima koffie hebben, maar sommige momenten niet. Zelfde met chocola of vette snacks. Als ik dan naar mijn lichaam luister dan gaat het wel goed. Maar dat is echt een kwestie van tijd dat ik dat geleerd heb.. Zoals de arts het me uitlegde(ongeveer): normaal komt het gal in de dunne darm en verlaat het dat met het eten richting bloedbaan. als je na de operatie iets eet komt het gal ook bij het eten, maar als dat weg is loopt de gal gewoon door en komt het gal in je dikke darm. Die kan daar echt niet tegen, raakt geïrriteerd en dan krijg je die plotselinge diarree. Hier hielp het door ook een poosje 6 kleinere maaltijden te eten, om je darmen bezig te houden. In theorie is er wel een medicijn die het gal kan binden, maar dat heeft ook andere nadelen, het is ook niet zo bekend. Het wordt gebruikt bij een andere ziekte. Weet de naam ook niet meer.. Ik heb een paar weken na de ingreep wel een voedselvergiftiging opgelopen (kerst met gourmet) dat werd eerst niet herkend. Na weken zeuren kwam dit eruit. En met medicatie opgelost..
@Juffie Wat vervelend. Dat heb ik (gelukkig) niet. Wel dat ik last van opgezette buik heb als ik veel gegeten heb. Dan voel ik ook soort pijn op de plek waar geen galblaas meer zit.
Deepfreeze:bedankt voor je antwoordt duidelijk. Ik had zelf ook al het idee dat ik beter mijn darmen 'bezig' kan houden. Kan ook niet echt zeggen waar het van komt welk eten dat verschilt er elke keer weer....dat medicijn heet Qeustran of zoiets maar ja om dat nu levenslang te slikken.....weet niet hoelang een lichaam eraan moet wennen....? Bij mij is op 15 februari dit jaar de galblaas eruit gehaald. Dus de dikke darm kan niet tegen gal en daar krijg je dus diaree van begrijp ik? Ben sinds deze week ookbewust meer vezels gaan eten helpt misschien ook wel. Kan ook wel terug naar de mdh arts maar ja ik weet waar het van komt en ik denk dat de enige optie is afwachten en hopen dat mijn lichaam aan de situatie gaat wennen....?
Bedankt voor alle reacties dames! Vandaag bij de vk geweest, en die zei al, in je zwangerschap doen ze er helemaal niets aan, dat is een te groot risico.. Ik heb ook niet verder gevraagd. Volgende week weer terug naar de vk, en ook naar de gyn in het ziekenhuis dus dan hoop ik weer wat wijzer te worden. Ik denk dat wel of niet inleiden tegen die tijd te maken zal hebben met hoe vaak/heftig de aanvallen terug komen.. Sinds het gedoe met die morfine lijken mn darmen overuren te maken, zodra ik iets eet kan ik direct naar de wc.. en dan een keer of 5.. pff