Ik ben er ook zo eentje! Ben afgekeurd dus thuisblijfmama en zit vaak ook aan het eind van de dag te denken of het wel een leuke dag was, heb ik 'm wel genoeg aandacht gegeven, ben ik wel een leuke moeder...onzeker, faalangst, perfectionistisch, ik weet het niet maar pfffff
Ja dit heb ik ook hoor! Dochters sliepen met een week of 16 de nacht door, wat een luxe, de borstvoeding liep goed (na wat opstartprobleempjes), het waren makkelijke kindjes. Met zoon een rampjaar gehad ivm reflux (en dus ellendige nachten). Maar het is allemaal nog te overzien. Nu is ook jongste zoon geen baby meer en in zo'n fase die jij beschrijft. Kan zichzelf moeilijk vermaken binnen, is boos, maakt ruzie met zijn jongste zusje, luistert niet en en gaat continue de hort op. Maar hangt tegelijkertijd enorm aan mij. Jongste meisje is al een tijdje heel emotioneel. En oudste meisje is enorm haar grenzen aan het verkennen. Nou ja, iedere leeftijd heeft zijn charme zullen we maar zeggen! En ik geniet ook enorm van ze, en ben super trots dat ze het zo goed doen
Ik moet ook zeggen dat ik erg relaxt in het leven sta en heel veel op zijn beloop kan laten gaan. Heb emotioneel zwaar werk gedaan en ook lichamelijk zwaar werk. Ook daar stond ik erg relaxt in en kon ontspannen werken. Denk ook dat je die rust in huis op je kindje projecteert. En denk dat omdat wij beide ook een relaxt karakter hebben zal ons zoontje dat ook wel hebben van ons. Daarom vind ik het niet zwaar en kan ik van elk moment genieten. Heb een lang traject doorlopen door lichamelijke problemen en ook vanwege een behandeling eenmalig bij de psycholoog moeten komen en ook daar kreeg ik re horen dat ik goed met de situatie om kon gaan. Dat allemaal zal zeker ook schelen in het wel of niet als zwaar ervaren.
Ik denk dat als ik gezonde baby's zou hebben gehad, ik die tijd ws ook zwaarder had gevonden dan de babytijd. Maar die eigen wil: dat kun je tenminste wel sturen. Nou scheelt voor mij weer dat ik een beetje tegengas juist erg prettig vind. Ik word heel erg kriegel van mensen en kinderen die alles maar over zich heen laten komen en als een kind dan tegengas geeft en duidelijk aangeeft wat het wel of juist niet wil: laat maar komen En even algemeen nav van meerdere posts: Wat betreft zelf relaxed zijn en dat op je kind overbrengen: uiteraard speelt dat mee in hoe het bij je thuis reilt en zeilt, maar na 2 huilbaby's met een hele serie gezondheidsklachten en gedoe daardoor, heb ik ook gemerkt hoe klein dat stukje is. Je kunt nog zo relaxed zijn, maar als je kind ergens last van heeft, gaat ie niet ineens stoppen met huilen omdat jij zo lekker relaxed bent. En als je kind maar steeds niet relaxed is, komt er vanzelf ergens een keer een moment dat jij het ook niet meer zo bent Dus ja: zelf relaxed zijn en blijven scheelt enorm, maar is maar een deel van het hele verhaal. Er zijn meer factoren die bepalen of het thuis gezellig os of niet.
Ik lees met regelmaat je onderwerpen en reacties, ik heb diep respect voor je hoe je alles handelt. Het is niet niks, 2 dames met flinke gezondheidsproblemen. Je bent een mens, natuurlijk zit je er een keer doorheen! En dat is niet zo verwonderlijk, ze hebben geen uit-knop (gelukkig ) Ja, ik ben echt relaxed als moeder (vind ik zelf). En ik merk als ik rustig ben, dat zij het ook is. Maar zoals in het begin met de verborgen reflux, pffff... kon ik best af en toe NIET relaxed zijn. Ik heb wel geleerd om rustig te blijven, want IK als moeder ben verantwoordelijk voor haar. Als ik haar niet bescherm, wie doet het dan? Ik vind het soms ook best zwaar, moeder zijn, werken, huisvrouw, echtgenote, en ja soms wil ik best uitslapen en ja dan baal ik als ze weer om 6u wakker wordt en lekker begint te roepen. Maar aan de andere kant denk ik: ik heb een prachtig meisje en het is echt een wonder als ik die groot zie worden!
Dát is nou zó waar!!! Als een kindje alsmaar ontevreden is komt er bij ouders uiteindelijk ook een punt dat ze niet meer relaxed kúnnen zijn door alle zorgen... Hoe graag ze het ook zouden willen...
Amen! Dit is zo ontzettend waar. Maar als je het niet hebt meegemaakt, heb je geen flauw idee. De meesten niet althans.
Dat heb ik nou ook. Alles moet altijd perfect bij mij en dat is vermoeiend. Ik vind een kind hebben dus niet zwar en geniet er vanmmaar idd dat wikken ennwegen om de kleinste dingen is wel zwaar....
Ik denk idd ook wel dat als je een niet gezond kindje of kindjes hebt dat het een ander verhaal word. Ik heb gelukkig een gezond kindje maar kamp zelf met gezondheidsproblemen. Hierdoor moet ik mijn dagen ook altijd aanpassen op wat ik kan. Soms plan ik dingen die niet door kunnen gaan en moet ik alles omgooien. Daar in komen ook de ziekenhuisbezoeken en nu in okt weer een ok. Ik heb hier mee om leren gaan (al voor de geboorte) en uiteindelijk lukt het aardig allemaal. Zo goed dat ik weer ga reïntegreren voor zover ik dat kan. Wij kiezen ook niet voor een 2e kindje omdat het gewoon niet kan met mij. Toch ervaar ik het niet als zwaar.
Er is ook een verschil denk ik tussen relaxed zijn en rustig blijven. Hier ook reflux kind, nou, het eerste jaar ben ik geloof ik niet relaxed geweest (terwijl ik bij mijn dochters dat altijd wel was eigenlijk)...ja de eerste paar weken toen het nog niet zo heel erg was. Maar ik ben idd, wat jij schrijft, wel altijd rustig gebleven! Je moet toch de rots in de branding blijven, zeker ook naar de andere kinderen toe. En idd, als je kindje medische klachten heeft, kan je nog zo relaxed zijn, daar verdwijnen die klachten helaas niet mee...
Maar jijzelf gezondheidsklachten of je kindje dat daardoor hele dagen huilt: da's toch wel een heel ander verhaal hoor.... Ik wil jouw verhaal niet wegrelativeren, want dat is op een heel andere manier natuurlijk weer heel erg belastend, maar echt: een kind dat hele dagen huilt, dat grenst echt aan het traumatische. Een kindje met pijnklachten past namelijk nog helemaal niets aan
Klopt. Relaxed was ik ook niet meer, maar ik ben wel meester geworden in de rust bewaren temidden van oorverdovend babygekrijs. Rustig blijven, goed naar je kind blijven kijken, daarnaar handelen en vooral niet paniekerig van de hak op de tak je handelen steeds wisselen als je kind niet binnen 5 minuten stil is....
Wat betreft het relaxt zijn... Het klinkt heel dubbel, maar ik ben naar mijn kinderen toe erg relaxed en geduldig, alleen in mijn hoofd gaat het er niet zo relaxed aan toe. Onzejongste heeft lange tijd slaapproblemen gehad die sinds kort (latenwe hopen) voor het grootste deel zijn verdwenen. Deze slaapproblemen hebben er wel voor gezorgd dat ik er af en toe helemaal doorheen zat, maar heb altijd geprobeerd om de meiden er niets van te laten merken. Dat is dan ook zoiets.... Er doorheen zitten, maar tochdie lachende en vrolijke mama zijn die overal zin in heeft. Want dan komt dat perfectionistische naar boven en een er doorheen zittende mama is niet goed voor de meiden. Dat borrelt dan allemaal van binnen en komt er 's avonds en 's nachts uit (niet kunnen slapen bijvoorbeeld). Tja...dat voelt dus als zwaar. En ook al ben ik in mijn hoofd vaak niet relaxed, ik schreef het al eerder, onze meiden zijn heel makkelijk. Luisteren goed, kunnen zich alleen goed vermaken, ik kan overal met ze naartoe zonder driftbuien of ander 'ongewenst' gedrag en hebben graag mensen (kinderen) om zich heen. De oudste weet heel goed wat ze wil en dat vind ik ook super...laat haar maar lekker ontdekken wie ze is en wat ze wil...! Ik ben nu eenmaal een denker en dat zit waarschijnlijk gewoon in mijn aard. Er zijn tijden geweest dat ik het leven an sich heel zwaar vond (ver voor de kinderen) en als dit dan nog het restje is dat er van overgebleven is, tja...dan kan ik daar wel mee leven hoor
Als je de eerste zin van mijn bericht leest dan zie je dat ik dus ook schrijf dat het dan een ander verhaal zal zijn
Ik heb er nog eens over nagedacht omdat velen het zwaar vinden maar ik blijf toch bij mijn gedachte, mijn antwoord was en is dat ik het (nog) niet zwaar vind. Het moederschap is echt iets van mij, van mezelf, iets groots wat ik alleen doe (natuurlijk is er ook een goede papa maar dat is het vaderschap/ouderschap) maar het mama zijn is van mij en van niemand anders! De eerste weken waren er veel zorgen en problemen maar ik kan gemakkelijk mn gevoelens beinvloeden of een muur om me heen bouwen? Geen idee maar ik kan er gemakkelijk mee om. 4 april is ons zoontje geboren en 13 dagen later mochten we naar huis met de mededeling dat er nog niks gezegd kon worden over zijn toekomst ivm ontwikkeling, epileptie,... maar ik had een goed en positief gevoel. Na 13 dagen,....eindelijk thuis, geen idee wat er gebeurde maar alles ging helemaal vanzelf, instinct? Geen idee maar het was zooooo gemakkelijk! Nooit problemen gehad met weinig slaap of nachtvoedingen, ik deed het gewoon, ik ben zoiezo mooit slechtgezind of gestest dus het ging ook gewoon goed, ik voelde mijn zoontje aan ofzo? Alle vertrouwen had ik erin en het ging alleen maar bergopwaarts, nog wat controles gehad en mijn gevoel klopte, alles zag er goed uit maar over de ontwikkeling konden ze evengoed nog niks zeggen Nu bijna 8 maanden later gaat nog steeds alles vanzelf, bolleke is wel een extreem gemakkelijke baby dus dat speelt heel erg veel mee. Alles is goed en zal goed gaan. Natuurlijk vraag ik me vaak ook af of hij wel genoeg heeft gegeten, te veel heeft gegeten, genoeg heeft geslapen, of zijn ritme goed is, of hij wel een leuke dag heeft gehad, of hij zich goed ontwikkeld. Soms lees ik ook dingen van jongere baby's die mijn zoontje nog helemaal niet kan maar langs de andere kant kan hij ook al dingen die oudere baby's niet kunnen maar die zorgen vind ik niet zwaar, die zorgen horen gewoon bij het moederschap en die kan ik gemakkelijk aan, alles wijst zich wel een weg. Dat hoort er gewoon bij en dat vind ik normaal. Als ik vragen heb dan stel ik ze hier of als mn ouders of anderen iets opmerken vertellen ze het mij en dan zie ik wel welke raad ik opvolg en of ik een raad opvolg, ik beslis hierover en dit vind ik een geweldig heerlijk gevoel. Mijn moeder heeft me verteld dat ze eigenlijk nooit had verwacht dat ik het moederschap zo extreem goed zou kunnen doen en ze zich op voorrand zorgen maakte wat achteraf 100% onterecht is en dit vond ik leuk om te horen. Ik hoor van meerdere mensen dat ze het zo speciaal vinden hoe ik met mijn zoontje omga, zo rustig en relax, hoe ik me kan aanpassen aan hem, hoe ik hem volg, hoe rustig ik blijf in situaties, hoe mijn liefde uitstraalt,... Ik ben altijd onzeker geweest en heel slecht geweest in gevoelens van andere mensen inschatten, ook ben ik nogal slordig in sommige zaken zoals papierwerk,..."achhh jaaa dat bekijk ik morgen wel,...." Maar bij mijn zoontje ben ik heel erg stipt, als me iets opvalt dan neem ik de telefoon vast en bel ik naar de ha, fysio,.... Dit zit normaal gezien niet in me, bij hem heb ik dat wel. De wereld kan me gestolen worden maar voor bolleke moet ik alles in orde hebben. Niet letterlijk bedoeld, er zijn ook nog andere dingen belangrijk Ik maak dus wel de zorgen mee wat elke moeder heeft, wel is dat bolleke gewoon heel gemakkelijk is, pas nu begint hij meer en meer aandacht te vragen maar hij begint ook steeds sneller hardop te lachen,... Dus dat compenseert zich maar hij is nooit een huilbaby geweest en heeft nooit echt pijn gehad dus ik begrijp wel dat velen het wel echt moeilijk hebben. En zijn ontwikkeling? Tja moet ik me daar nu zorgen over maken? Over iets wat we toch nog niet kunnen weten? Nee daar begin ik niet aan en als ik me daarover zorgen maak wat je toch wel een automatisch doet dan is het op het niveau van elke "normale" moeder zonder een moeilijke start, heeft niks met zijn eerste weken te maken. Natuurlijk wil ik dat hij eens wat gaat doen op zijn buik en dan denk ik ook eens van "bollekeee waarom doe je niks op je buik? Dat is juist goed om te doen!" Maar dit zijn "normale" zorgen, iets wat een moeder hoort te hebben, iets wat een moeder aankan. Een heel lang verhaal maar het moederschap is iets van mij en ik vind het niet zwaar, de zorgen die ik heb horen bij het moederschap en die kan ik wel aan. Sorry voor het lange verhaal, ik ga nu een uurtje nadenken of ik het erop laat staan of dat ik mn bericht toch ga verwijderen binnen het uur
Waarom zou jij je verhaal moeten weghalen? Mooi geschreven hoor,en het is jouw ervaring, en fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent in het moederschap. Andere moeders hebben weer andere ervaringen, en andere baby's. Kortom, het is van te voren niet altijd te voorspellen hoe je bent als moeder, omdat dit van zoveel omstandigheden afhangt. Mensen vinden mij ook altijd relaxed met mijn kids.En ik blijf ook (bijna) altijd rustig. Slaapgebrek en nachtvoedingen:geen probleem. Maar maandenlang maar 5 uur slapen, waarvan elk uur wakker, dat doet wat met je lijf en hoofd..
Ik ben dolgelukkig met het moederschap, maar tegelijkertijd is het ook het zwaarste wat ik tot nu toe gedaan heb in mijn leven haha Ik geniet enorm van mijn kleine meis en ben helemaal verliefd, maar wij hebben nog steeds nachten die niet goed gaan en pas 1 maand avonden waarop wij wel eens even kunnen blijven zitten (naja...lees: achterstallig werk doen) ipv op en neer naar boven om de kleine te troosten. Ze heeft heel veel problemen met oortjes gehad en dat heeft ook een flinke tijd nodig gehad om rustiger te worden. Ze slaapt nog steeds regelmatig bij ons, een keuze die wij uiteindelijk hebben gemaakt om de nachten voor ons houdbaar te maken. We functioneren zo goed met zijn drietjes en ik merk wel dat het beter wordt nu ze ouder wordt. Maar ik heb tijdens de eerste maanden (lees tot 1 jaar) echt afgezien, met dagen en nachtenlang een brullend kind. Ik was ontzettend blij dat ik BV gaf, want ik heb dat erg vaak ingezet als een beetje troost... In het begin was ik ook wel faalangstig...doe ik het wel goed, heeft ze het niet te warm / te koud, dorst honger .........enz enz enz Inmiddels kan ik gelukkig een hoop loslaten, dat scheelt. Hierdoor wordt het ook rustiger om ons heen.
Heel herkenbaar hoor! Ik geniet ook mateloos van mn meissie, maar o wat is het soms pittig... heb net 4 weken achter de rug dat ze opeens niet meer doorsliep, bekende fase met 8 / 9 maand maar ik was helemaal gesloopt, elke nacht om het half uur een huilend kind. Ben er echt niet altijd uitgegaan voor haar, meestal stopte het al heel gauw, maar dan ben je wel wakker... en dan moet je gesloopt naar je werk toe, daar de hele dag naar de pc staren en weer terug naar huis en als ze dan niet makkelijk wil eten branden me de tranen ook achter de ogen van vermoeidheid! wat ik moeilijk vind is dat ik er ALTIJD voor haar sta. Zodra ik uit mn werk kom ben ik gelijk weer mama, tot de volgende dag ik weer naar het werk ga. Mn vriend werkt in ploegen, dus hij heeft haar ook wel eens alleen, maar zodra ik thuiskom kan hij relaxen. En snachts hoort hij ook niks Dat vind ik ook wel pittig! En overal om je heen zie je inderdaad van die slanke vrolijke mama's die stralend met hun gezin door het centrum lopen en eruit zien alsof alles simpel is hahaha, weet wel dat die mama's hun momentjes ook wel gehad moeten hebben... Heb zelf wel eens gehad op een verjaardag, mn meisje lachte de hele tijd naar iedereen, en het avondeten schoof ik er zo in, zonder ook maar iets te knoeien, en na de papfles savonds legde ik haar in haar reisbedje bij onze vrienden tot we naar huis gingen en ze sliep ook in 1 keer in, echt een model baby met een model mama... hoorde toen ook wel mensen zeggen "oh wat een makkelijke baby" en "oh wat doet ze dat goed met haar kindje" tja...... Heb wel gezegd dat het niet altijd zo makkelijk gaat, maar was er vanbinnen zeeeer blij om dat het nou net die ene keer eens wel vlekkeloos verliep allemaal