Hoi allemaal, Ik heb toch even de moed verzameld om dit bericht te typen. Ik schaam me er enorm voor en hoop niet dat ik iemand verdrietig maak!! Ik realiseer me namelijk heel goed dat er anderen zijn die er een moord voor zouden doen om in mijn situatie te zitten... Ongeveer een jaar geleden besloten mijn vriend en ik dat ik zou stoppen met de pil, omdat we samen graag een kindje zouden willen. Sinds kort weet ik dat ik zwanger ben, ik zit nu ongv in de 5e week (17 sept 1e echo) Hoewel dat de zwangerschap gepland was, ben ik opeens helemaal niet blij meer. Het begon toen ik een test deed; het eerste wat ik tegen mn vriend zei was dat er iets ergs gebeurd was.. De test was positief. Zo had ik het me helemaal niet voorgesteld!! Ik was hiervoor juist elke maand teleurgesteld vanwege het feit dat ie niet pos was... Daarentegen is mijn vriend echt superblij, en hij snapt ook niet zo goed waarom ik er zo veel moeite mee heb.. We hebben het onze ouders al verteld (bewust voor gekozen) maar ik vertelde dit al huilend, zij van blijdschap, en ik?!?! Ik weet het niet. Wat nu echt het probleem is, is moeilijk om te omschrijven.. Ik ben iemand van structuur (klinkt erg haha) en dat verdwijnt natuurlijk. Alles veranderd. Niet meer met vrienden doorzakken, geen energie, noem maar op. Vantevoren wist ik dit ook, vond het niet erg. En nu twijfel ik.. Hoe gaat het straks met mijn vrije leventje? Hoe gaat het met mijn werk? Ik maak me zorgen over overgewicht, hangborsten, de misselijkheid, mijn seksleven na de bevalling, de kleding die ik straks niet meer aankan. Ik moet er soms echt van huilen. Ik had gedacht zodra ik zwanger ben, leef ik op een roze wolk. Ik noem het echt een grijze. En ik schaam me zo erg, heb het idee dat ik de enige ben. Is er iemand die hier nog meer last van heeft?? Of is het echt niet goed?? Zouden het de hormonen zijn?? Ik realiseer me dat sommigen zich echt beledigd zullen voelen of dit gezeur vinden, en daar mijn excuus voor! Ik begrijp heel goed dat ik blij 'moet' zijn, ik maak van erg dichtbij mee dat het anderen soms echt niet gegund is, waar ik dan weer verdrietig van word, omdat ik me dan zo ellendig voel.... Ik hoop op reacties, nogmaals sorry.
meid toch! heftig hoor.. allereerst van harte gefeliciteerd! ik denk dat er idd velen jaloers op je zijn! ik kan je niet echt helpen omdat ik dit niet herken maar misschien help ik hier een beetje mee, een zwangerschap is niet nix, iedereen verandert lichamelijk en 'geestelijk' dat is juist iets om trots op te zijn! en ik denk dat de hormonen ook wel meespelen je word gewoon heen en weer geslingerd met allerlei gedachten en gevoelens! maar wacht maar als je over een paar weken je buikje ziet groeien en je kindje gaat voelen en het hartje hoort kloppen ben je alle negatieve gevoelens kwijt! (denk ik hoor) daar heb je alles voor over! tja en wat betreft je vrijheid... ik neem ze bijna overal mee naar toe en als je daarnaast een goede oppas hebt, het komt vast allemaal goed! hopelijk ga je snel genieten!
Och meissie...ik denk dat jij nog even aan het idee moet wennen dat je een supermama gaat worden. Voel je je vaker zo?! Ik denk er hier genoeg meiden zijn die zullen beamen dat je de hangtieten voor lief neemt ( als je die al krijgt!), stappen WIL je straks niet eens meer, energie..ach..een lach van je kleine en je kunt weer dagen door, kleding die je niet meer aankunt?? De baby blijft niet voor eeuwig zitten hoor en anders koop je toch gewoon nieuwe?! Hoop dat het wat positiever in gaat zien hoe geweldig het is om mama te worden. Het is echt het mooiste wat er is!!
Vervelend dat jij je zo voelt. Hou er wel rekening mee dat alle hormonen nu door je lichaam razen en jij je daardoor zo kan voelen. Ik kan je wel zeggen: hangborsten heb ik niet. heb 9 maanden bv gegeven. Pas de kleding nog die ik voor de bevalling ook droeg en was na de bevalling zelfs een stukje lichter. Wij hebben nog steeds een super goed sexleven. Denk dat ik vanaf dat onze dochter 6 maanden is weer volop zin. Daarvoor ook wel, maar toen moest het nog voorzichtiger. Wij kunnen nog steeds veel ondernemen, maar hebben dan wel een erg makkelijk meisje. Dus pin je er niet op vast dat die dingen gebeuren. Het hoeft namelijk niet. Als je dit gevoel bij de eerste echo nog hebt vertel het dan vooral tegen de gyn/verloskundige. Of trek nog eerder aan de bel. Misschien heb je wat extra ondersteuning nodig en is er een onderliggende reden dat jij je zo voelt. Veel sterkte iig en ik hoop dat jij snel kunt gaan genieten.
Allereerst gefeliciteerd met de zwangerschap! War rot zeg meid dat je je zo voelt! Denk echt dat je aan het idee moet wennen en de hormonen maar wees er open over dat je je zo voelt tegen je man en ook tegen de verloskundige! Ik heb me na de bevalling een beetje zo gevoeld maar door er veel over te praten was dat gevoel beter te dragen ofzo weet niet wat dat is.. Maar echt meid zo een klein mensje is geweldig!! Het mooiste wat er is!! Ik zou noooooit meer zonder kunnen!! Het begin is best wel pittig zal er niet over liegen.. Onzeker over hoe het allemaal werkt, elkaar leren kennen, voedingen, krampjes, voeding , ahhhh soms werd ik echt gek.. Maar als k dat kleine hummeltje dan vast hield dan smelt je hard en weet je waar je het voor doet!! Nu bijna 7 maanden later is het genieten!! Echt zo gaaf!! M'n lijf is niet heel veel veranderd pas gewoon nog m'n kleding ben zelfs iets lichter en gewoon weer een plat buikje! M'n borsten ja die hangen wel iets meer maar ach leuk push up setje aan kan ook leuk zijn en intiem ben ik nog net zo vaak als eerst moet zeggen dat het zelfs beter is geworden! Dus lieverd praat er over en ik hoop dat je snel gaat genieten van deze tijd! Lieve knuffel
Bedankt voor jullie lieve reacties, dat doet me goed! Misschien moet ik inderdaad nog erg wennen en zijn het ook de hormonen die door mijn lijf gieren. Al baal ik er wel van, ik wil ook zo kunnen genieten.... Maar misschien komt dat wel als ik de echo gehad heb, of hem/haar ga voelen... Ik ga het zeker ook aangeven bij de verloskundige
Zowel mijn zus als vriendin hadden hier last van. Mijn zus bij allebei haar zwangerschappen. Na de 12e week veranderde dit. Ik denk dat het door de hormonen komt en dat je het even moet laten bezinken. Maar het komt wel goed, echt! Dikke knuffel!
Hej meis, allereerst gefeliciteerd! Hier niet helemaal herkenning maar ik moet ook erg wennen aan het feit dat er (weer) een kleine in m'n buik groeit. Ik mag eindelijk vrijdag voor de echo en ik denk als ik die gezien heb dat alles dan meer 'werkelijk' wordt. Je leven verandert volkomen met een kleintje maar het wordt echt niet minder leuk. Gun jezelf het om er aan te wennen en ik denk naarmate de zw vordert je er steeds blijer mee wordt. En als je straks de echo hebt en je ziet je kleine kindje denk ik dat je wel omslaat
Nee hoor, je zeurt niet. Er komt nogal veel op je af, en het is ook zo, je hebt geen flauw idee wat er gaat gebeuren. Laat ik je geruststellen: hangborsten en/of buiken, overgewicht en alles... Ik ken in mij omgeving niemand die na de zwangerschap blijvend dikker was en alles. Eerder andersom omdat je zooo superdruk bent daarna, haha. En de roze wolk: let it go. De een zit op een roze wolk en dondert eraf als het moederschap toch tegenvalt, de ander is supernuchter en vindt het prille moederschap de bom, weer een ander heeft een rotzwangerschap en babytijd en gaat daarna onwijs genieten als het makkelijker gaat. En noem het maar op. Dé roze wolk bestaat niet en er is geen norm. Iedereen beleeft het anders, en zolang je niet zwaar-depressief bent is alles oke. Het is allemaal een fase, en niks blijf je zo voelen zoals je het nu voelt. Je gevoel en de omstandigheden veranderen voortdurend en dat is prima. Ik ben geen zenmaster hoor, maar zo ervaar ik het. Laat het los, doe wat je fijn vindt en voel maar wat je voelt en heb het erover met anderen. Dan zul je vast merken dat anderen je gevoel deels of helemaal herkennen en dat lucht enorm op.
Het is helemaal niet raar hoor. Ik had dat ook de eerste keer, maar nu, zou niet zonder mijn meisje en straks mannetje willen! Als zo'n kleintje eenmaal in je armen ligt wil je ze niet meer laten gaan! En dan denk je niet meer aan je vrijheid, dan pas je je van zelf erop aan. Het is nu allemaal nog pril en onwennig, het is dan ook een hele verandering, maar geloof me, dat gaat dadelijk allemaal wel goed komen, straks weet je niet beter
ik heb juist het omgekeerde. In het begin had ik een euforisch gevoel. Maar nu de bevalling nadert maak ik me ineens overal zorgen over. Ons seksleven, m'n figuur, m'n tijd, de stressvolle vakanties, de chaos in huis. Ik heb steeds het gevoel dat ik er niet klaar voor ben... Het gaat ineens veels te snel.
Mijn zusje had hetzelfde. Bij allebei de dochters. Bij de eerste omdat haar leven drastisch ging veranderen en omdat ze eigenlijk nooit kinderen had willen hebben, en bij de tweede omdat ze bang was dat ze nooit van dat kindje zou houden. Nou, ik kan jevertellen ze is hardstikke gek op ze en zou ze voor geen goud willen missen! Na de geboorte nemen de hormonen het over en dan zou je niets anders meer willen.
Ik ben nu voor het eerst zwanger en ben een beetje onverwacht zwanger geraakt. Laten we het zo zeggen ik had altijd een idee dat ik op een bepaald moment na me huwelijk zwanger zou worden. Maar toen ik dus zwanger bleek te zijn, was het misschien niet zo zeer een shock als het een OH GOD wat NU moment was. Terwijl mijn man en family super gelukkig waren, dacht ik alleen maar hoe gaat het allemaal gebeuren, me werk, de situatie, onze reisplannen. Ik maakte me zorgen over ALLES wat je kan bedenken want ik ben al een piekerkop en dit werd alleen maar erger door de zwangerschap. toen mocht ik voor de eerste echo en hoorde ik een harte en realiseerde ik me er is leven in me buik, langzamer hand verdwenen al die negatieve gevoelens en kreeg ik rust in me hoofd. Ik ben gelukkig omdat de baby gezond is, ik heb een plek aan al mij zorgen kunnen gegeven. Ik weet dat het wel goed komt. Nu ben ik op 24 weken en zit ik te surfen naar spullen, natuurlijk heb ik kwaaltjes maar als ik nu terug kijk, ben ik gegroeid en zou ik niets anders willen. Je komt er wel, probeer niet te piekeren, voor ALLES is een oplossing zeker in de tijd dat wij leven!
Hey meid allereerst gefeliciteerd! Ten tweede nee je bent geen zeur en niemand zal je dit kwalijk kunnen nemen! Het is eigenlijk een best logische reactie van de mens, de een heeft het wel en de ander niet. Ik heb dit namelijk zelf ook gehad, ik heb al een meisje van 4 en ik ben niet gepland zwanger geraakt maar ik wilde wel graag een 2de Toen begonnen de twijfels.... Doe ik het wel goed? Kan ik nog wel alles met 2 kids?? Kan ik het wel betalen? Etc etc... Allemaal dingen die ik allang overdacht had maar zelfs nu nog denk ik: Help! School begint maandag en als ik met verlof ben begint stageperiode waardoor ik een half jaar uitloop heb... Maar weet je ik laat het gewoon over me heen komen en het komt allemaal goed. Ook bij jou! Het is normaal dat je twijfels heb en ik kan je alleen maar zeggen dat dit een hele goede manier van twijfelen is. Je denkt na voor jou, je man en kindje! Denk als je de eerste echo heb gehad en eenmaal het hartje heb gehoord er een heleboel wegvalt en je kindje echt eruit gaat springen. Komt denk ik allemaal wel goed hoor meid
Als ik jou berichtje lees kan ik wel beetje boos worden. Misschien heb je het zelf niet in de hand je gevoel en je mag altijd van je afschrijven. Maar als ik dit lees voel ik beetje boosheid en verdriet opkomen. Bij ons is het keer mis gegaan een zwangerschap en we willen dol graag een kindje. Het is misschien goed dat je over de gevolgen van een wondertje gaat nadenken en je weet ook niet hoe het is omdat het nog niet tastbaar is. Maar wat me boos maakt is dat je je over je hangbosrten e.d druk maakt. Er zijn zoveel mensen die geen of moeilijk kinderen kunnen krijgen. Die hebben denk ik het liefst hangborsten tot op de grond in ruil voor een mooi wondertje. Ik hoop voor je dat je gevoel nog bijtrekt anders worden het zware maanden denk ik!!. Ik wens je toch een fijne zwangerschap toe met hopelijk toch een roze wolk.
Ik maak me altijd een beetje boos over zulke opmerkingen zoals die van jou. Moeten we allemaal intens gelukkig zijn als we zwanger zijn? Mogen we ons niet druk maken als we voor het eerst moeder worden? Misschien willen we naast het moeder worden er ook leuk uit blijven zien en geen typische moeke worden. Naast het moeder zijn ben je ook nog een vrouw of vriendin van. Harstikke vervelend dat er meiden zijn die een miskraam hebben gehad en/of moeilijk zwanger kunnen raken, maar mogen we daarom onze onzekerheden niet uitspreken? Is dat een taboe? Er zijn een heeeeele hoop vrouwen die moeder willen worden en geen hangtieten willen hebben. Als jij daar niet om maalt, dan vind ik niet dat je moet zeuren als je straks de bedrogen vrouw bent. Alsof het leven ophoudt als je moeder bent. Misschien heb jij het niet in de hand, en ik hoop dat je gevoel een beetje bijtrekt anders word je straks wel een hele bittere moeder met hangborsten.
Het is haar gevoel en daar heeft ze recht op. Daar hoef jij toch niets van te vinden? Het gaat niet over jou, het gaat over haar onzekerheid. En in plaats van dat zo te veroordelen zou je misschien meer hebben aan het verwerken van al die woede die jij duidelijk bij je draagt. Hoe verdrietig ook maar jullie kinderwens staat los van haar emoties.