Als je totaal niet gelovig bent is het dan vreemd om op het geboorte kaartje een gelovig gedichtje te plaatsen? Ik twijfel ontzettend tussen een wel en een niet gelovig gedicht. De niet gelovige vind ik verschrikkelijk mooi en van deze ben ik bang dat ik spijt krijg als ik 'm niet gebruik. De eerste keer dat ik de wel gelovige aan mijn man voorlas hebben we echt heel lang zitten huilen zo mooi vinden wij deze.
Hoe "gelovig" is het gedichtje?? Als het gaat over God en Jezus en jullie geloven zelf hier niet in vind ik het wel "vreemd" om zo'n gedichtje te lezen op een kaartje. Is het een gedichte over wonderen van boven (bijv) vind ik het al en ander verhaal, iedereen gelooft wel in iets toch? En dan kan je het dus je eigen invulling geven. Als het wel een gedichtje is met God kan je het misschien wat aanpassen zodat het wat minder "zwaar" is en het wat minder gelovig overkomt?
mijn vriend is gelovig en ik totaal niet, wij gaan een tekst gebruiken met daarin verwerkt dat het iets is om dankbaar voor te zijn, gelovige mensen zullen dit op een andere manier opvatten dan ongelovige mensen. Ik vind het inderdaad afhankelijk van hoe zwaar gelovige de tekst is of je hem wel of niet zou moeten gebruiken, aan de andere kant als het jullie beide zo ontroerd heeft dan kan het niet anders dan prachtig en de juiste tekst voor jullie zijn.
Mij tekst was niet gelovig,maar ik kon hem niet voorlezen zonder halverwege een potje te janken. Als het voor jullie ook zo is...is dit de tekst die op jullie kaartje moet komen!
Het gaat om dit gedichtje meiden; Als ik dit wonder vatten wil dan wordt mijn hart van eerbied stil Als ik jou zo zie, zo klein en teer Kan ik slechts fluisteren; "Dank u heer".
Hier dus precies zo en daardoor neig ik ook echt naar dit "gelovige" gedicht. Vind het alleen ontzettend jammer dat ik het andere gedichtje niet kan gebruiken.
En dit is diegene die dan niet gelovig is maar deze wil ik ook weer zo ontzettend graag gebruiken In jouw kamertje hebben wij zitten wachten Velen dagen en soms ook nachten. Duizenden keer schreven wij jouw naam In onze adem op het raam Nu lig jij hier zo teer en klein En wat zijn wij trots jouw papa en mama te mogen zijn (Bij beide even niet op de punten komma's hoofdletters etc letten ik type het even snel )
Als ik dit wonder vatten wil, dan wordt mijn hart van eerbied stil. Als ik jou zo zie, zo teer en klein, kan ik slechts fluisteren, Dank je dat wij jouw papa en mama mogen zijn. Even een gedachten kronkel van mij om het minder "gelovig" te maken.
Ik zou voor deze gaan die had ik ook hihi Ik had ook deze: je kleine handjes strek je naar ons uit je mondje lacht en stelt geen vragen we zijn ontroerd door jouw vertrouwen schatje we zullen je op handen dragen. Maar dan zonder fouten hihi
Mooi gedicht! Ik zou wel van 'vatten' (dat vind ik echt heel erg dialect ) 'begrijpen' maken. De versie van Pluk vind ik verder heel mooi.
Ik zou echt nooit een gedichtje kiezen waarin zo direct wordt verwezen naar God als je er zelf niet eens in gelooft. Dat vind ik echt een beetje vreemd. De aangepast versie van Pluk vind ik wel mooi.
Het is idd vreemd als je schijft 'dank u heer' als je niet gelovig bent. Maar het is idd makkelijk aan te passen door de laatste regel te veranderen, dan vind ik hem wel mooi. Ps: ik vind het een mooi gedichtje hoor, maar heel erg lang huilen zoals jij (en je man??), nee dat heb ik zeker niet.
ja daar dacht ik later ook aan dat zou ik dan wel doen. Maar de ik vorm blijf ik dan wel mooier vinden