ik hoor vaak dat mensen schrik hebben voor te bevallen(snap ik wel) maar zijn er ook mensen die altijd al rustig zijn gebleven en vertrouwen hadden in hun lichaam dat alles goed kwam? veel vragen aan mij 'heb je geen bang' en 'ben je al aan het panikeren voor de bevalling' en als ik dan nee zeg dan kijken ze me zo aan van 'jaja tuurlijk' dit is mijn eerste keer en van in het begin voelde ik me precies.... zen ? ik ben heel rustig, geniet van mijn zwangerschap en til niet te zwaar aan klachtjes(niet zo fel dat ik de vk ga bellen bedoel ik dan) voor de bevalling heb ik een mentaliteit van 'komt wat komt' het enige wat je kan doen is best rustig blijven en in jezelf geloven denk ik? zelf heb ik endometriose sinds ik 10 was en heb dus elke maand verschrikkelijke pijnen gehad van mijn menstruatie. kan elke maand 2 dagen thuis blijven van werk en zwaar pillen nemen dan, ook flauwvallen komt erbij. als ik dan denk dat ik dit 14 jaar elke maand heb doorstaan heb ik gewoon het gevoel dat ik dit ook kan(moet kunnen) ook lees ik vaak dingen terug die je tijdens de bevalling best kan doen die ik deed tijdens de heftige pijnen van mijn menstruatie, dus die neem ik mooi mee bedoel ik dan het ademen en rustig proberen te blijven enz enz. offin zijn er hier ook zo vrouwen die zich goed voelen en vertrouwen hebben in de bevalling? diegene die erna bevallen zijn... hoe was de ervaring achteraf bezien ?
Ik voel me ook erg zen, heb er zelfs zin in! Eindelijk mn kleine man vasthouden.. heb verschrikkelijke pijn gehad van mn 5e tot 7e week van de zwangerschap ivm constipatie, 2 weken lang pijn, dan moet een bevalling me ook wel lukken! ik geloof er wel in dat als je zelf ontspannen en rustig bent dat dat een heel groot verachil maakt..
gelukkig! Ik ben niet de enige. Ik Heb ook echt zin in de bevalling. Hihi. Hier kijken ze me ook raar aan als Ik dat zeg. Je weet ook niet wat voor pijn je moet verwachten. Ben dan ook totaal niet zenuwachtig. Alleen wel Heel nieuwschierig nu. Ben wel benieuwd hoe we erover praten na de bevalling.
Ik. Nooit bang geweest. Je lichaam kan dat gewoon allemaal zelf. Geeft alles duidelijk aan. Bij de tweede het boek hypnobirthing gelezen en toen dacht ik ja, heel veel dingen doe ik vanzelf. Kleine kanttekening: bel wel op tijd je vk Ik ben, misschien mede door deze instelling, tot 2 x toe bijna zonder vk bevallen en dat maakte het laatste stukje toch niet zo fijn. Nu denk ik juist, zie je wel zoals in hypnobirthing beschreven dan ga je je druk maken en ervaar je ineens wel veel pijn. Ik geloof echt dat dit met elkaar te maken heeft.
Ik ben ook nooit bang geweest, liet het ook op mij afkomen. Ik ben alle 3 heel rustig gebleven en gewoon goed geluisterd naar de vk. Ik had kunnen schreeuwen en gillen van de pijn, had ik het liefst ook gedaan maar ik kon mijn energie beter gebruiken bij het persen. Bij de eerste en tweede heb ik het idee alsof ik er niet helemaal bij was, ik zei ook rare dingen alsof ik hallucineerde. Bij de derde (5 dagen geleden bevallen) heb ik nu het gevoel als of ik het heel bewust heb meegemaakt en ik er echt helemaal bij was, klinkt misschien heel stom maar zo voel ik het. Ik was totaal niet bang. Mijn vk was die avond dat ik al in het ziekenhuis was en mijn vliezen al gebroken waren naar huis gegaan, want het zou nog wel even duren. Na een half uur voelde ik dat het snel zou gaan en ik had gelijk, en na aandringen heeft de zuster haar opgebeld en inderdaad ik had al zoveel ontsluiting dat het maar goed was dat ik had aangedrongen om haar te bellen. Goed luisteren naar je lichaam, de rest gaat vanzelf. Veel succes voor de dames die binnenkort gaan bevallen.
Ja ik stond er hetzelfde in als jij, vol vertrouwen en helemaal niet bang. En sorry, dat is waarschijnlijk niet wat je wilt horen, maar dit gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen mijn bevalling begon. Tijdens mijn bevalling was ik best in paniek en behoorlijk bang. Hoe heftig menstruaties ook kunnen zijn (ook bij mij), dat is echt niks vergeleken met een bevalling. Zelf heb ik achteraf het gevoel dat ik me beter had kunnen voorbereiden dmv een bevallingscursus oid. Dit heb ik niet gedaan en zou ik bij een eventuele volgende wel doen. Of het daadwerkelijk geholpen had weet ik natuurlijk niet maar ik had me misschien wel wat zekerder gevoeld als ik bepaalde ademhalingstechnieken e.d. had geweten.
Ik heb (gelukkig) geen ervaring met heftige chronische pijn maar had wel vertrouwen in mijn lijf. Ook kan ik me heel goed concentreren. De combinatie van vertrouwen, rust, concentratie en geluk hebben gezorgd voor drie hele vlotte en fijne thuisbevallingen. Absoluut niet zonder pijn. Maar wel zogenaamde droombevallingen. Angst zorgt voor spanning en voor het vrijkomen van de verkeerde hormonen dus ik denk zeker dat vertrouwen van invloed kan zijn op het verloop van een bevalling waar geen complicaties optreden. En ook bij het optreden van complicaties zal ontspanning en rust meer goed doen dan spanning en angst... maar dat is makkelijk gezegd natuurlijk....
Ik was ook helemaal relaxt voor de bevalling! Had een boekje gelezen en aldus die schrijfster kun je pijnloos bevallen, maar tijdens de bevalling heb ik geschreeuwd dat dat kl*tewijf zeker nog nooit kinderen had gekregen hahaha! Mijn bevallen moest namelijk ingeleid worden ivm langdurig gebroken vliezen en ik zat binnen een paar minuten in een weeënstorm die 2 uur duurde en toen had ik al volledige ontsluiting... Dus bereid je wel voor anders gaat het nog enorm tegenvallen en het kan beter meevallen, ja toch?!
Paniek en angst kunnen de pijnervaring dus echt versterken. Ik zou iedereen dan ook aanraden een cursus te doen (yoga of hypnobirthing oid) die gericht is op het omgaan met dit soort gevoelens. Bij de eerste ben ik bevallen zonder kraam. Bij de tweede zei de verlos dat ze wilde wachten op de kraam. Toen stopten mijn weeën (met 9cm). Ik ben me toen helemaal gaan concentreren diep in mezelf en na een kwartiertje kwamen de weeën weer terug en met 10cm was de kraam gewoon aanwezig. Bij het stilvallen kreeg ik heel even een angstmomentje en ik hoorde toen de yogajuf iets zeggen over de invloed van woorden. Mijn mantra was iets als k*tkl*te verloskundige met je k*tkl*ote woorden jij gaat dit niet verpesten... het hielp
Schreeuwen zorgt ook voor spanning dus ik zou dat soort dingen vooral in je hoofd houden maar ook dan lucht het op...
Deels... Ze noemen de laatste centimeters niet voor niets 'le moment du désespoir', of 'het uur van de wanhoop'. Daaraan weten VK's dat je klaar bent om te gaan persen, die laatste centimeters zijn gewoon hel.
Die van de invloed van woorden ga ik onthouden... Mijn eerste was een gigántische weeënstorm. In minder dan 2u volledige ontsluiting (van 0-10 cm). Ik ben die weeënstorm doorgekomen door mezelf héél stil te houden en te focussen op mijn ademhaling. Daardoor was ik zó van de wereld. Ik hoop bij deze bevalling er iets beter bij te blijven... Dat ik iets bewuster meemaak wat er aan het gebeuren is. Ik heb zoiets in mijn hoofd van 'Je komt eraan, we doen dit samen', richting de baby. Om bewust bezig te blijven met het feit dat ik aan het bevallen ben, van een kindje, dat bijna in mijn armen ligt. Zou dit werken? Iemand anders tips?
Had de eersre keer ook vertrouwen in mijn lichaam. Bovendien geloif ik hoe rustiger je de bevalling in gaat hoe makkelijker het is. Je moeg je kunnen overgeven aan wat komt. En een eerste keer weet je toch niet wat komt.. nu bij mijn tweede weet ik dat ik het kan en kink ik uut naar het hele proces. Mijn eerste bevallingen was echt prettig.
Nee geloof ik niet , dat stadium was al voorbij. Hoofdje van de baby was al te zien (door mn man) VK was enkele minuten binnen en kraam was er sowieso nog niet... Dus écht bijna geboren zonder VK Ik vond het gewoon eng dat ik heeeeel duidelijk persweeen had, de baby voelde zakken maar er nog niemand was. Bij de 2e kreeg man instructies aan de telefoon wat ie moest doen....
ik zag van te voren eigenlijk ook helemaal niet zo op tegen de bevalling. Tijdens de weeen bleef ik ook rustig en was erg geconcentreerd maar het eindigde wel in een ongeplande keizersnee. Weeen waren niet krachtig genoeg. Na 18 uur aan het infuus. Weeenstormen waarbij ik maar een keer even in paniek was, kreeg pijnstilling zonder er om te vragen en was helemaal in me zelf gekeerd maar de ontsluiting bleef hangen op 4 cm en toen vond de gynacoloog het genoeg en was ik binnen no time onderweg naar de ok. Je kan van te voren niets zinnigs zeggen over hoe je reageert denk ik.
Ik had dat gevoel ook. Maar na 5 losse weeën belandde Ik in een weeënstorm en anderhalf uur later was de kleine er al. Er was geen sprake van er rustig in komen, het ging Veel te snel. Van yoga had ik onthouden dat je je onderkaak ontspannen moet houden. Dus ik heb steeds een hele lange en vrij luidde Ahhhhhhhhhh geuit. Van puffen raakte ik in paniek. Klanken hielp mijn om in die storm mee te gaan. Dus ik voelde wel alsof mijn lichaam zijn gang ging en wad niet echt rustig, toch deed ik tegelijkertijd wél wat voor mij het beste werkte. Voor de komende bevalling ben ik door deze ervaring wel héél wat meer gespannen. Dat komt dan met name ook, omdat de gyn zegt dat de kans groot is dat het deze keer nóg sneller kan gaan. ..
Ik ging er ook heel rustig in, ik zou niet weten waarom je bang moet zijn voor een bevalling. Dat het pijn gaat doen dat weet je, maar ook dat het weer ophoud. Wil niet zeggen dat mijn bevalling helemaal gladjes verliep. Heeft 35 uur geduurd en ben verder ingeleid toen mijn ontsluiting op 6 cm bleef hangen (omdat ik al erg lang gebroken vliezen had wilden ze niet meer afwachten). Het moeilijkste is om je pijn het accepteren, je er niet tegen te verzetten. Dat is de hele clou van het verhaal. Als je tegenwerkt (en dat doe je onbewust al heel snel) dan werk je de ontsluiting tegen. Verder kon ik niet vrij rondlopen ivm ctg wat erg goed is. Je baby zakt zo en helpt de ontsluiting verder. Ik had veel meer pijn verwacht van het persen. Ik stond dan ook versteld dat persweeën helemaal geen pijn doen (bij mij dan) en dat het helemaal oprekken van je vagina en bij mij het inscheuren ervan ook zo weinig tot geen pijn deed. Door de rek wordt het een soort van gekneusd en daardoor werd alles heel doof qua gevoel. Natuurlijke pijnstilling dus. Ik had een prima bevalling!
Nope.... schreeuwen zorgt voor ontlading van de spanning. Het vindt een weg naar buiten en blijft zo dus niet in je lichaam hangen. Daarom moet je vooral ook wèl geluiden maken tijdens het opvangen van je weeën. Dat was mijn fout denk ik... ik ben niet zo open qua geluid of spraak, dus houd ik die spanning binnen. Ik heb niet gescholden, geen aah of oeh, niets. Alleen enkele malen sorry gezegd voor iets wat er echt niet toe deed.
Die spanning kun je dan beter wegzuchten of wegblazen. Schreeuw maar eens en zie hoeveel spieren je aanspant en hoeveel energie er in die schreeuw gaat zitten. Maar goed, als jij je fijner voelt na een oerschreeuw... vooral doen
Ik denk dat je die weeënstorm perfect hebt aangepakt. Ik ben ook altijd in mezelf gekeerd tijdens het bevallen en dus niet bewust bezig met het kindje wel met het opvangen van de weeën (en daarmee doe je denk ik precies wat je moet doen voor je kleine).