Hoi lieve meiden, Zo'n 2,5 week geleden is mijn opa overleden. Hij was zo'n 2 maanden ziek, en de laatste 2 weken van zijn leven waren gekenmerkt door vreselijk lijden. Verder was ik zijn enige kleinkind, misschien mede daardoor ben ik erg betrokken geweest bij het hele ziekte- en overlijdensproces. Ook bij het overlijden zelf en het hele geregel daarna ben ik aanwezig geweest. Nu moet ik zeggen dat ik er dus nu meer last van lijk te hebben dan in de eerste week na het overlijden. Ik vraag me dus af of dit normaal is? Ik droom er nu al een paar nachten van, en om iets stoms moet ik al huilen, terwijl ik de eerste week na het overlijden best verbaasd was om hoe goed ik ermee omging (ik ben namelijk een heel emotioneel persoon). Ik moet trouwens wel zeggen dat dit voor het eerst was dat ik zoiets van zo dichtbij meemaakte. Mijn vriendinnen, ze zijn heel lief, maar echt typische studenten. Voor de begrafenis waren ze heel lief en vroegen steeds hoe het ging, maar nu heb ik het gevoel dat ze het ' vergeten' zijn, of misschien snappen ze niet dat ik een goede band had met mijn opa, zelf komen ze er niet zo vaak. Als ik zelf erover begin zijn ze wel begripvol, maar ik zou eigenlijk graag willen dat ze uit zichzelf aan mij vragen hoe het gaat, anders heb ik steeds het gevoel dat ik hen mijn verdriet soort van opdring? Ze waren ook nogal teleurgesteld dat ik de avond na de begrafenis nog niet mee uit wilde. Verder val ik ze er niet mee lastig, ik zit echt niet te huilen als ik bij ze ben en afgelopen weekend ben ik wel weer mee uit geweest, al had ik er nog niet veel zin in. Nou, mijn hart is weer gelucht..
Is juist heel normaal hoor, zeker wanneer je ook veel bij het "regelen" betrokken bent geweest. Je hebt dan als het ware geen tijd voor je emoties... die komen dan pas later.
De klap komt later pas. Jammer en onbegripvol dat je vriendinnen teleurgesteld waren dat je niet mee op stap ging. Mijn opa is 6 mnd geleden gestorven en zou er ook geen behoefte aan gehad hebben!
ja er is geen "normale" manier , ik ben veel nuchterder , ik heb mijn oma jarenlang verzorgd, gewassen, boodschappen gedaan, ze was al tijden niet lekker en overleed toen, ik was blij VOOR haar, ik wist dat ze niet wilde lijden en gunde dat haar ook niet en daar kon ik enige rust in vinden, ik heb eigenlijk ook alles samen met mijn moeder alles geregeld. De ene kan er wat beter tegen dan de ander, daar is geen goede of slechte manier voor alleen de jouwe, en als jij wat meer tijd nodig hebt om er bezinning in te vinden en te verwerken dan is dat prima!
Zoals het nu gegaan is, is wel verklaarbaar. Je bent in de periode tot aan de begrafenis zo druk met alles te regelen, dat je emoties pas later een rol gaan spelen als alles voorbij is. Wat je vriendinnen betreft: het leven gaat door na een begrafenis. Jij zult daar best nog even moeite mee hebben, maar voor hen is het hoofdstuk afgesloten, want de begrafenis is geweest. Neem het ze niet kwalijk, maar geef het gerust aan wanneer jij ergens nog geen behoefte aan hebt. Ze zullen dit heus wel begrijpen.
Het is heel normaal om na de begrafenis pas het verdriet te voelen. Dit omdat er de eerste week erg veel geregeld moet worden en je meer "geleefd" word. Iedereen verwerkt dit soort dingen op zijn eigen manier, dus laat het gewoon gebeuren je houd het toch niet tegen. Wat jouw vriendinnen betreft, zij voelen niet wat jij voelt, dus als jij de behoefte hebt om er over te praten zul je dat aan moeten geven bij hun. Ze zullen dat echt niet zeurderig vinden of vinden dat je klaagt, maar het is voor buitenstaanders altijd heel moeilijk om in te schatten hoe iemand er mee om gaat. Sommige mensen vinden het juist vervelend dat iedereen ze steeds vraagt hoe het met ze gaat en daarbij zullen zij niet veel bezig zijn met jouw opa's overlijden omdat het verder van ze af staat. Geef dus aan dat je behoefte hebt om erover te praten of geef aan dat je het fijn zou vinden als ze jou zo nu en dan zouden vragen hoe het met je gaat. Dan weten ze wat er van ze "verwacht" wordt en kunnen ze daar rekening mee houden.
Gecondoleerd! Er is geen regel voor verdriet. Toen mijn vader overleed heb ik een jaar lang in de overleef-modus gezeten en kon ik nog niet echt goed verdrietig zijn, dat kwam pas later. Ik denk dat je best kunt zeggen tegen je vriendinnen dat je verwacht het hier nog best lang moeilijk mee gaat hebben.
Bedankt dat jullie het snappen Ja, het leven gaat door, dat weet ik, en ik ben ook blij voor opa dat hij dood is en nu niet meer zo hoeft te lijden. Maar ik mis hem zo Wat betreft vriendinnen denk ik dat ik dan toch duidelijker moet zijn. voor mij lijkt dat gewoon raar denk ik, omdat ik zelf altijd probeer erg mee te leven als iemand een probleem/verdriet etc heeft , dan verwacht ik blijkbaar hetzelfde terug, maar zo werkt het niet helaas
Ja bij mijn moeder was het ook wel heel anders als bij mijn oma, daar kon ik (nog) geen vrede mee hebben want ze was nog jong en ze was net veilig verklaart qua ziekte en toen ging ze alsnog, maar nu is het nog geen twee jaar later en heb ik er toch enige vrede bij gevonden, we kunnen weer met een lach aan haar terugdenken als ik dit zeg tegen mijn vader of zusje flippen ze helemaal want WAAR IS MIJN GEVOEL? Maar het is goed, ik heb mijn eigen gezin en dat gaat verder en ik mis haar wel maar het heeft toch een plekje gekregen.. Bij mijn oma was dat toch wel heel erg anders die miste ik natuurlijk wel maar kwam sneller op zijn plekje dan je eigen vader of moeder.. (wat niet zegt dat je geen verdriet mag hebben om een opa of oma zeker als deze een grote rol heeft gespeeld in je leven!)
Wat normaal is bij verlies, rouw is voor iedereen anders en niemand kan je vertellen dat jouw manier verkeerd of juist goed zou zijn. Verlies is zo persoonlijk. Juist wanneer je diep betrokken bent in een process van afscheid nemen, is er vaak pas wat later ruimte om werkelijk toe te geven aan alle gevoelens. Wat je je moet bedenken is dat veel mensen niet zo close zijn met hun grootouders en dat als je wilt dat ze je snappen, je echt zal moeten vertellen hoe je je voelt. Laat ze niet gissen, heb geen verwachtingen, maar vertel gewoon wat je nodig hebt en hoe je je voelt. Een ware vriendin zal het echt niet erg vinden om voor de 100e keer naar je verhaal te luisteren. Het is tenslotte een verhaal van liefde? En wie krijgt er nou genoeg van de liefde? Wat jij had en hebt met je opa is jouw verhaal van liefde, heel persoonlijk. Niemand zal dat ooit echt begrijpen. Dat is mooi en uniek maar soms ook lastig. Maar de liefde verveeld nooit dus laat je niet kisten. Neem je tijd, omarm je verdriet, verdrink er niet in en sta open voor het moment dat je jullie liefde weer kunt vieren. Verdriet en verlies slijten niet, het went wel. Ik wens je veel sterkte en heel veel mooie herinneringen! Ik weet zeker dat je hem heel veel plezier geschonken hebt! PS: 2 maanden geleden heb ik afscheid genomen van mijn bijna 95 jarige (laatste) oma. We zijn met 18 kleinkinderen maar ook onze liefde was uniek. Bij het afscheid hebben we elkaar bedankt voor wat we voor elkaar betekend hebben. Ze zei letterlijk; "Wat hebben we het fijn gehad hè. Ik ben zo gelukkig met zo'n kleindochter". En woorden van gelijke strekking hebben alle kleinkinderen mogen horen. Wat een geluk!
Verdriet is een heel persoonlijk iets, en het is heel normaal dat het echte verwerken pas begint na de begrafenis. Neem de tijd die je nodig hebt. Echte vriendinnen, student of niet, horen naar mijn idee dit gewoon te kunnen begrijpen. Sterkte met de verwerking, dit heeft gewoon echt tijd nodig.
Heel herkenbaar. Mijn oma is een paar maanden geleden overleden. De laatste dagen voor haar overlijden ben ik veel bij haar geweest en heb haar geholpen waar ik kon. Mijn oma heeft euthanasie gehad en ik was er ook bij op het moment van overlijden. Ik heb nu ook vaak dat als ik een liedje hoor of langs haar huisje kom dat ik vol schiet. Heel normaal lijkt mij. Je vriendinnen zullen heus wel snappen dat je er nog verdriet van hebt en zolang je niks zegt weten zij ook niet dat je er nog zo mee zit.
Mooi gezegd Cygnet. Mijn lieve oma is overleden toen M net was geboren en was opgenomen in het ziekenhuis. Ik zat dus niet alleen in gewone kraamtranen maar ook zorgen kraamtranen en daarbovenop het verlies van mn oma. De begrafenis hebben we wel heel hecht 'gevierd', veel kleinkinderen hebben iets gezegd of gedaan, ik ook samen met M. Op een of andere manier heb ik daar heel veel aan gehad. Tegelijkertijd word ik, bijna zes jaar na dato, nog steeds wel eens overvallen door gemis en verdriet. Dat ik niet aan haar kan vragen hoe zij dat deed met 5 kinderen in haar uppie. Dat ik niet haar kan zien genieten van mijn kinderen. Etc. Ik koester die momentjes. Dan is ze er weer een beetje. En ik vertel mijn kinderen vaak over Omama...
Er zijn geen regeltijes over hoe iemand moet rouwen. Bij de één gebeurt het gelijk en met emmers vol tranen, bij de ander duurt het even of zoals bij mij komt het helemaal niet. Ik heb mijn moeder 7 jaar geleden verloren na een jarenlang ziekbed. Ik heb dus al beetje bij beetje afscheid genomen en haar lijdensweg was zo groot dat het voor haar alleen maar beter was zo, dat gaf mij een hoop rust. Tuurlijk heb ik regelmatig moeilijke momenten, maar het echt grote verdriet is tot nu toe uitgebleven.
Wow , lekkere vriendinnen zijn dat dan. Dan kun je nog wel student zijn, maar dan kun je toch best snappen dat je daar op die avond, en wellicht heel wat avonden erna geen behoefte aan hebt. 't Zou voor mij echt einde "vriendschap" betekenen. Wat een begrip van hun kant!! Maar niet heus pff. Jij heel veel sterkte gewenst met dit verlies.
Sterkte en gecondoleerd! De opa van een vriendin ligt nu kritiek en zij heeft liever niet dat ik het er te veel over heb omdat ze dan emotioneel wordt. Wij hebben het er dus alleen over op momenten dat zij het aan geeft. Dat het verdriet nu pas los komt is normaal. De eerste week zit je nog in een flow van dingen regelen. Totdat alles stil valt en geregeld is, dan wordt het een harde waarheid. Mijn oma heeft het eerste jaar na het overlijden van mijn opa alle verdriet ingehouden. Na een jaar kwam alles er dubbel uit! Succes met het verwerken van je verdriet, emoties horen er bij dus ook huilen . Als je wat meer steun van vriendinnen wil zou ik dit wel bespreekbaar maken, dit soort onderwerpen zijn lastig, wat kan je zeggen, wat moet je zeggen en wat kan je beter niet zeggen omdat je iemand niet extra verdrietig wil maken. De een wil voor afleiding graag stappen en de ander zit liever alleen op de bank met een foto en mooie muziek. Praat met je vriendinnen en maak duidelijk wat jij van ze verwacht.
Bedankt voor jullie reacties!!! Ik praat best wel met m'n vriendinnen, en ze weten hoeveel opa voor mij betekende. We spreken elkaar elke dag, dus ook periode van ziekte weten ze vanaf. Maar het is meer de manier waarop. Ik vind het niet erg om aan te geven als ik erover wil praten, maar krijg door hun reactie het gevoel dat ze daar geen zin in hebben ofzo.. Ik zie ze zaterdagavond weer, als de gelegenheid daar is zal ik t bespreekbaar maken!