Ja! Ik beken... Het is de eerste, en ik moet obsessief zo'n 100x per dag naar hem kijken gewoon omdat ik razendverliefd op mijn ventje ben - MAAR... Ik ben in het verleden nogal getekend door bepaalde gebeurtenissen waarbij 'leuke dingen en alles wat mooi is' altijd snel verpest werden of overschaduwd. Dat maakt eigenlijk al dat ik een beetje wankel ben wat betreft vertrouwen hebben in een situatie. Verder heb ik als kind zijnde astmatische bronchitis gehad en was het ademhalen problematisch (en ik had kettingrokende ouders ). Waardoor ik dus nu ook 's nachts zo'n 350x naar de baby moet kijken, naar de ademhaling moet luisteren, ga kijken of het allemaal wel goed gaat, of hij nog leeft, hand voor zijn mondje houden om te voelen of hij nog ademhaalt, hand op zijn borstkas etc. Ik ben namelijk zo blij met mijn ventje, dat de gedachte dat er iets mis gaat niet te doen is. Verder heb ik teveel ouderlijk advies gelezen zoals bijvoorbeeld: niet een dekbed want wiegendood, niet op de buik slapen want wiegendood, niet te warm/niet te koud want wiegendood, niet te dit of dat of paarsblauwgeelgroen want wiegendood. Of dat je dan van die verhalen leest waarbij baby zich verslikt in de melk die hij eruit wil spugen en er in blijft ofzo. Nou, zodra hij moet spugen heb ik hem zo snel rechtop tegen mij aangedrukt dat de baby mij al zo'n 4x heeft onder gespuugd. Tot grote hilariteit van anderen. Serieus; ik word soms gek van mezelf. Gisteren lagen mijn vriend en ik te knuffelen en hoorde ik een flinke rochel van ons baby'tje en heb ik vriend zonder pardon van me afgeduwd en stond ik direct bij het ledikantje... VL was een tikkie beledigd en vind het vaak maar overdreven. Wie heeft dat nog meer (gehad) en hoe ga je er wat 'relaxter' mee om? Of is het een kwestie van gewenning?
Het wordt minder, echt!! Ik had dat ook....maar tis je 1e kindje en nog zo jong!!! Mijn man lag ook soms helemaal gevouwen om mij!!! Minste geringste stond ik ook naast ledikant . Om die reden is m'n zoontje ook vrij vroeg naar eigen kamertje gegaan, elk kreuntje en dingetje werd ik wakker van en kon niet verder slapen . En nog steeds het 1e geluidje die hij maakt en ik ben klaarwakker!! Ik heb serieus herriestoppers in m'n oren 's nachts zodat ik ook 's kan slapen en m'n man er zo nodig uitgaat . Maaarrrrrr, naarmate je kindje ouder wordt gaat het beter. Mijn zoontje is vreselijk sterk, grove bouw...dus toen hij op z'n buik ging slapen had ik daar zowaar amper moeite mee (amper hè ). Ik kan ém zelfs al even laten huilen, ja ja das uniek . Tsja, en dat gevoel van als je hem kwijtraakt....das ondragelijk, dus hier probeer ik zo min mogelijk aan te denken.
Ja hoor! Hier ook vaak genoeg mn vent aan kant geduwd omdat ik mn kleine dacht te horen "stikken". Heb zelf ook het een en ander met mn jongste broertje meegemaakt (die had erge astma en bronchitis aanvallen als baby, en ik heb er toch wat aan over gehouden.... En dan inderdaad ook nog de reacties van iedereen, vooral niets naast zn gezichtje doen, geen doekjes, niet op zn zij, niet op de buik want anders kans op wiegendood.. Dus bij het geringste geluid, stond ik voor het wiegje. En zelfs als ik niets hoorde dan ook... Klinkt misschien in vele oren wat overdreven, kan best zo zijn maar goed, zo was ik wel. Dus of ik het herken, ja tot in de details.. En ben nog altijd een bezorgde moeder, maar niet zo "obsessief" als toen hij nog een baby was.. En volgens velen is het omdat hij nog enigst kind is, geen idee of dat zo is of dat ik gewoon extra overbezorgd ben van mezelf, denk gewoon het laatste
Hier ook meegemaakt. De eerste nacht dat ze bij onze mochten slapen na hun verblijf op neonatologie heb ik bijna niks geslapen. Het is stilletjes geminderd tot een aanvaardbaar niveau.
Is toch normaal? Ik heb dat nu nog en ze zijn al wat ouder.... Je bent nu gewoon een moeder....en dat is wat moeders doen
Ja joh is toch zo En het ergst van alles is als ze de eerste keer ziek zijn....jeetje dan maak je je zorgen Het zijn gewoon je kindjes en daar mag niks mee gebeuren....soms kun je er zelf gek van worden...die zorgen. Maar ik heb zo'n vermoeden dat je die nooit meer kwijtraakt En ik ben niet obsessief he voordat iemand dat denkt... het is gewoon je kostbaarste "bezit"
Ja helemaal waar hoor.. Ja toen de mijne voor het eerst ziek werd (lees: 37.5 graden koorts), belde ik de huisartsenpost hahaha... Heb het eerste jaar veel met ze gebeld. Ze gaven zelf aan dat ik ten alle tijden mocht bellen voor advies, dussss hoezo de h.a.p stalken zoals mn zus eens voor de grap zei, nee hoor ik maakte me gewoon veel zorgen. En wat dacht je van mn vorige huisarts. Die zal nu blij zijn dat ik geen patiente van haar ben, was vaste gast aan huis met baby. "Heb je haar weer." En ik was ook niet obsessief hoor, helemaal niet!
Hahah nee totaal niet Maar allemaal herkenbaar. Hier werd e oudste de eerste keer ziek toen de mex griep de ronde deed
Heel herkenbaar . Zoals er al is gezegd, het hoort bij moeder zijn. Ik heb ook veel gelezen, en was ook bang voor wiegendood. Was namelijk net met zwangerschapsverlof toen een baby van 3 maanden bij ons om de hoek kwam te overlijden, wiegendood. Na de bevalling was ik dan ook heel obsessief en zoals VL zei, in mijn eigen wereldje. Met de tijd wordt het wel beter.
x 2 Als de kleine ziek was, dan kon je beter niet voor mn deur staan, leek wel een vogelverschrikker. Want de wallen lagen tot aan mn enkels van slaaptekort en zorgen maken.. Kan er nu wel om lachen, maar was echt vet niet leuk hoor! :x Joycey zal nu wel denken, oef het valt wel mee, zo obsessief ben ik niet vergeleken met die twee..
Je doet het harstikke goed, een lieve bezorgde mama dat ben jij.. Ben eigenlijk wel benieuwd naar de moeders met meerdere kinderen, of zij dit hadden bij al hun baby's of alleen bij hun eerste. Want kreeg dit zelf wel vaak te horen 'omdat het je eerste is' Ik weet niet, als ik nu naar mezelf kijk, denk ik dat (wanneer ik nog een tweede mag krijgen) precies hetzelfde gedrag zal vertonen als bij mijn zoon toen..
Nou bij de tweede ben je niet meer zo erg...je hebt immers geleerd dat het allemaal wel goedkomt. Zelf vond ik alles bij de tweede makkelijker....maar dan ook echt alles. Je bent niet meer zo van de regels....je baby moet boven in bed slapen op zijn geen kamer enz.... Ben eens benieuwd hoe het hier bij de derde zal gaan
Dit hoor ik indd in mijn omgeving ook wel bij sommigen.. En bij een derde zou het helemaal makkelijk gaan (volgens hun), die gaat als het ware mee met het ritme van de andere twee. Dus alles zal vast op rolletjes gaan lopen met je derde kostbare schat..
*steekt de hand op* hier nog een Voor mijn zwangerschap en de geboorte van onze dochter was ik de nuchterheid zelve echt waar niets kreeg mij klein ik kon alles aan, totdat ik zwanger werd.....toen dacht ik als de kleine er is hoef ik me niet zoveel zorgen meer te maken, yeah right wel dus nog veeeel meer! Sta ook 's nachts regelmatig langs haar bedje, en doe hetzelfde wat jij doet, luisteren, voelen, kijken naar ademhaling, of ik gek van mezelf wordt, ja regelmatig, maar zit nu eenmaal in me anders kan ik gewoon niet slapen. Voel regelmatig aan haar nekje is het niet te warm, te koud, ligt ze wel goed. Ze slaap tegenwoordig met een spuugdoekje inmiddels ben ik daar redelijk lees re-de-lijk aan gewend dat het goed gaat. Ook slaapt ze halverwege de nacht op haar buik doodeng vind ik dat, dus draai haar regelmatig weer op, lig ik weer in bed kijk op camera weergedraaud weer uit bed en haar omdraaien enz, enz, enz. Toch ben ik blij dat we de camera hebben, zonder zou ik nog veel onrustiger worden, nu kijk ik even snel en zie dat alles goed is ok prima, ik gerustgesteld, anders zou ik nog veel vaker langs haard bedje staan. Nu is ze sinds gisterennacht huilen, huilen, huilen 's nachts pfff heb geen idee wat er aan de hand is, geen koorts, eet en drinkt heel goed, poep en plasluiers ook, alleen slapen 's avonds drama! Heeft vannacht tot 3:30uur geduurd. Dus maak ik me zorgen wat er dan zou zijn....ik kan het niet bedenken denk tandjes en sprong.... Zorgen, zorgen, zorgen zal wel nooit meer overgaan, maar hoop dat ik er zelf ooit wat makkelijker in wordt...
Mooi; met mijn obsessie komt het na de zevende dus wel goed Die groeit op voor galg en rad Even serieus; bedankt voor de lieve (herkenbare) reacties. Dat doet me goed!