Je alleen voelen....

Ik herken het wel, voel me zelf ook soms wel alleen. Hele dagen thuis, man wel werken (soms moest hij overver, gelukkig op dit moment niet). Zelf kan je niet altijd veel doen of je hebt er niet veel zin in. Gelukkig begrijpt mijn man me wel, en helpt hij veel. Maar er zijn ook dingen wat moet gebeuren en dat blijft dan maar want het komt wel! Maar tijd gaat sneller dan hij denkt. Soms is het net of ze het nog niet helemaal bevatten wat er allemaal gebeurd met ons en wat er straks allemaal veranderd.

 

Begrijp wel het stukje van alleen voelen omdat je veel thuis bent al langere tijd. Ben om die reden ook pas met 36 weken met verlof gegaan, zag het echt niet zitten zolang thuis te zijn.
Afgelopen week veel schoongemaakt en uitgerust. Volgende week afspraken met vriendinnen, maar zeg eerlijk dat ik daarna wel tegenop zie hoe kom ik die tijd door.
Gelukkig manlief die het goed begrijpt als ik moe ben en me zelfs ook zegt wel mn rust te pakken en niet maar door te gaan.

 

Ik snap je verhaal, ik zit sinds januari thuis na altijd fulltime gewerkt te hebben dus het is even wennen en de muren zijn ook een paar keer op me af gekomen. Daarbij moesten we alle extra's sparen voor het huis dus leuke dingen waren schaars en vriendinnen werkte wel allemaal of wonen te ver weg dus ja soms is het wel even creatief met je tijd zijn ja!

Verder snap ik alleen niet dat als je nog geen eigen woning hebt, maar wel de hele dag thuis bent, je niet op zoek gaat zelf. Je man werkt de hele dag en is moe. Jij bent zwanger en daar kun je periodes hebben dat je enorm moe bent zonder iets te doen dus beide zijn jullie moe maar jij hebt wel de tijd om tussendoor hard op zoek te gaan naar woonruimte. Al is het maar klein, het is een begin!

Sterkte met de situatie en je mag me altijd even pb'en, kan best meezoeken naar geschikte woonruimte e.d. voor je.

 

Ik moet eerlijk zeggen dat deze vraag ook bij mij opkomt.

Vervelend dat je je zo alleen voelt Kan mij voorstellen dat de dagen lang duren op deze manier. Straks is je kleintje er, dan is het gelukkig never a dull moment
Heb om eerlijk te zijn weinig tips voor je. Misschien bij een zwangerschapsgym gaan? Ontmoet je in ieder geval gelijkgestemden!

 

Ik herken het wel hoor. Voor ons veranderde er vanaf het moment dat de test positief was iets,voor mannen is dat denk ik pas negen maanden later. Ml hier gaat nooit stappen maar wilde gisteravond ineens weg omdat 'dat straks niet meer kan'. Begrijp ik heel goed vind ik ook geen probleem,maar hij snapt niet dat ik nu al dingen mis die even niet kunnen. Ook lijkt het nieuwe er hier een beetje vanaf. In het begin moest ik rustig aan doen,maar nu is hij inderdaad ook moe nadat ik al 2 weken 2 uur per nacht slaap,4 dagen pw werk, kook en boodschappen doe. Ik ben dolblij hoor met de komst van onze kleine straks,maar ik had me ook voorgesteld dat we deze zwangerschap samen zouden beleven ook op emotioneel vlak,maar het blijft alleen bij meubels uitkiezen en klusjes opknappen. Voor mn gevoel zitten we even op een hele andere lijn,maar sommige mannen lijken niet te snappen dat vrouwen door heel wat gaan en af en toe willen horen dat ze nog wel aantrekkelijk zijn of de baby willen voelen.

 

Amen!!! Gister hier nog een "discussie" over gehad

Verder, ga idd op huisjes jacht, dat kan vaak ook via internet dus hoef je niet veel lichamelijke inspanning te leveren.

Zit hier vanaf week 28 thuis ivm BI. Keek er echt super tegenop want manlief werkt fulltime en is 2 avonden in de week niet thuis, maar moet zeggen dat ik meer goede dan slechte dagen heb. Rust doet mijn lijf goed en dat werkt ook mee om de muren op afstand te houden Neem ook alles op wat op tv komt wat mij leuk lijkt, zo heb ik, op dagen als vandaag, genoeg te kijken op tv.

Goede tip idd om te gaan zwemmen of sporten voor zwangere. Duik het internet op om eens te kijken wat voor een geboortekaartjes je leuk vind (mannen houden er van als je al voor werk hebt gedaan en met een aantal opties komt, hoeven zij niet meer al die pagina's uit te pluizen )

Verder, succes, maar komt vast wel goed!

 

Ok.... Is idd niet leuk als je alles alleen moet doen Kan me heel goed voorstellen dat je je daardoor erg alleen voelt... Heb je geprobeerd met hem erover te praten en te vertellen hoe je je voelt?

Succes meis!

 

O dat is wel echt vervelend dat je vriend nergens mee helpt.
Mijn man is sinds de zwangerschap opnieuw 16 en ik merk dat hij nu nog wil genieten voor zolang het nog kan (in zijn ogen) dus is hij vaak bij zijn vrienden en dat begrijp ik ook. En inderdaad begrijpt hij niet dat ik moe ben want hij werk 5 dagen 12 uur p/d en ik werk maar 3 middagjes p/w. Of hij begrijpt niet wat hormonen doen, en dat snap ik wel voor hem is het nog abstract.
Maar wat jij zegt dat hij nooit mee wil naar de VK of dat hij niet mee gaat naar een ctg vind ik echt gemeen! Hij wilt toch weten hoe het met jou en de baby gaat?! Vind ik echt egoistisch en ik hoop dat er samen uitkomt en dat hij gaat inzien dat hij niet goed bezig is.

 

Ik herken 't.. Wat meerdere schrijven, lijkt wel alsof de mannen zich ineens 16 voelen.. Mijn partner is liever weg als thuis, als ik hem erop aanspreek is 't.. Jij wilt niks samen doen, alles wat we doen is tv kijken en aan de pc.. M.a.w. ik ben saai..

Wandelen doe ik graag, maar met 31,2 weken is het inmiddels onmogelijk aan t worden, gisteren een ruzie'tje erover gehad, dat ik me ontzettend in de steek gelaten voel..
Hij gaf aan, dat dit probleem bij mij ligt.

's avonds samen nogmaals aan tafel gezeten, rustig mijn gevoelens uitgelegd, dat ik hem wel begrijp en toen kreeg ik te horen dat hij nog graag met zn oom en broertje af spreekt. Op de een of andere manier is hij nu liever met hen weg als dat ie thuis met mij zit. Begrijpen doe ik t wel, mannen zien alles anders als wij vrouwen, wij maken het proces door, voelen de kleintjes trappen en merken wanneer het erop aan gaat met de nesteldrang. Zij willen hun laatste maanden/weken nog herleven, afspreken met mensen en leuke dingen doen. Zonder te beseffen hoe eenzaam wij ons daardoor voelen..

Emotioneel voel ik me ook niet met mijn partner verbonden, hij verheugt zich op de kleine, maar voor de rest is dat ook alles. En andersom merk ik het ook, zijn oom en broertje eisen al zijn aandacht op, het lijkt alsof ze een strijdje met mij voeren om zijn aandacht welke ik toch verlies. Ik ben niet interessant, en de dingen die ik wil doen ook niet. Ons huis heeft een nodige opruim beurt nodig, keuken verbouwd, moet nog steeds afgemaakt worden, evenals de woonkamer en de kinderkamer die echt opgeruimd moeten worden. Dit wil ik graag voor 3 oktober gedaan hebben, juist omdat de kraamhulp dan al komt.. Nou, als t geen zware dingen zouden zijn, zou ik t allemaal zelf doen. En dat weet ie ook, heb met 5 maanden zwangerschap de keukenzooi de kelder in gegooid, evenals de grote zware spullen. Omdat ik het wachten ook eens zat ben, doordat anderen hem zo opeisen heb ik t gevoel dat ik maar ook de kleine niks waard zijn..

Ergens weet ik ook wel, dat t niet zo is.. Maar begrijpen doet hij mij niet..

 

Als die vraag al geweest is alvast mijn excuses hoor maar waarom neem je het hem dan WEL kwalijk dat er niets van komt? Hij kan dan toch ook niets...